ความตายครั้งที่1~...ร่างบนเปลวไฟ...สุดท้ายชีวิตก็ไม่มีอะไรเลย...~ ....ท้าวความ...จากblogเก่าที่หายไป ดิฉันเคยเขียนว่ามีความตายอยู่ 4 ครั้งที่ทำให้ความคิดและมุมมองในชีวิตเปลี่ยนไป ดิฉันได้เล่าถึงความตายครั้งที่ 3ไปแล้ว ในเรื่อง "ตุ๊กตาหมีตัวสุดท้าย...ที่สอนให้รู้ว่าอย่ารอ" กับเรื่อง "ความตายครั้งที่ 4...ความตายที่กำลังจะมาถึงของแม่" วันนี้ดิฉันจะเขียนถึงความตายครั้งที่ 1 คุณลุงดิฉันเสียด้วยอาการหัวใจวายตอนที่ท่านอายุ 60 ปีพอดี หลังเกษียณแค่ไม่กี่เดือน จู่ๆก็หมดสติล้มพับลงไปเฉยๆ ไม่มีอาการอะไรบ่งชี้มาก่อนเลยว่าลุงเป็นโรคหัวใจ ตอนพาลุงไปถึงโรงพยาบาลหมอบอกว่าลุงไปตั้งแต่ที่บ้านแล้ว... ตอนนั้นดิฉันอยู่ปี 4 ออกจากบ้านมาอยู่อพาร์ทเมนต์คนเดียวเพราะเริ่มหาเงินเองได้จากการทำงานพาร์ทไทม์และจะได้อยู่ใกล้ที่ทำงานด้วย ชีวิตสนุกมาก มีทั้งอิสระและเงินที่หาได้เอง อยากได้อะไรก็ซื้อๆๆ เพราะไม่ต้องขอเงินและขออนุญาตแม่อีกแล้ว วันนึงแม่โทร.มาบอกว่าลุงเสียแล้วให้กลับบ้าน ดิฉันตกใจแต่ไม่ได้ร้องไห้ ก็ไปงานทุกวันจนถึงวันเผา ปกติภาพสุดท้ายของงานศพที่เคยไป ถ้าเป็นคนรู้จักก็จะเป็นตอนที่ขึ้นไปเคารพศพแล้ววางดอกไม้จัน ถ้าเป็นญาติสนิทก็จะเห็นตอนที่เปิดโลงให้ดูหน้าครั้งสุดท้าย แต่งานศพลุงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ดิฉันได้เห็นอะไรมากกว่านั้น หลังจากเปิดโลงแล้วเค้าก็ยกร่างลุงออกมาแล้วก็วางบนตะแกรง เลื่อนเข้าไปในเตาเผา ด้านล่างเป็นไฟที่ลุกโชน มันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆอาจจะแค่1 หรือ 2นาทีก่อนที่เค้าจะปิดประตูเตาเผา แต่มันก็นานพอที่ดิฉันได้เห็นไฟที่ลุกไหม้เสื้อผ้าและลุกท่วมร่างลุง แล้วมันก็ทำให้ความคิดดิฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป... วันนั้นดิฉันกลับมาที่ห้อง มองสิ่งของรอบตัวแล้วคิดว่า 'เรามีข้าวของเยอะแยะนี่ไปทำไมกัน' สุดท้ายเราก็ไม่มีอะไรซักอย่าง แม้แต่ร่างกายก็กลายเป็นเถ้าถ่าน ดิฉันไม่ได้ปลงอนิจจังจนตัดทุกอย่างทิ้ง ดิฉันยังคงต้องกิน ต้องใช้ ต้องมีชีวิตต่อไป(อย่างมีความสุขด้วย) แต่เริ่มถามตัวเองว่าของบางอย่างมันเกินความจำเป็นหรือเปล่า? อันนี้ไม่มีได้มั้ย? แล้วดิฉันก็ให้ความสำคัญกับสิ่งของพวกนั้นลดลง มันก็แค่หนังสัตว์ที่ตายแล้ว เส้นใยที่ถักทอ เอามาตัดเย็บออกมาเป็นรูปร่างอย่างที่เราเห็น เป็นกระเป๋าไว้ใส่ของ เป็นรองเท้า เป็นเสื้อผ้าไว้สวม ก็เท่านั้นเอง... ดิฉันไม่ได้เขียนชวนให้ใครๆมาปลงอนิจจัง หรือละทิ้งสิ่งต่างๆ เพียงแต่เขียนเล่าให้ฟังว่าอะไรที่ทำให้ดิฉันเป็นคนอย่างทุกวันนี้ มีความคิดแบบนี้ มองสิ่งต่างๆแบบนี้ เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องสอน เราทุกคนสามารถเห็นเอง รู้สึกเองและเรียนรู้เองได้ ต่างกันที่ เร็ว-ช้า ที่ไหน เมื่อไหร่   Create Date : 03 มิถุนายน 2549     Last Update : 4 สิงหาคม 2550 16:34:19 น. Counter : 543 Pageviews.   8 comment Share Tweet

~...คุณมี "ความลับ" มั้ย?...~ .....นักจิตวิทยาคนนึงเคยบอกไว้ว่า...เราควรจะมีความลับซะบ้าง ไม่ควรจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับคนอื่นๆจนหมด หรือแม้แต่คนที่เป็นสามี-ภรรยากันก็ไม่จำเป็นต้องรายงาน แจกแจงทุกอย่างในชีวิตให้กันและกันฟัง เราควรจะเหลือความเป็นส่วนตัวของตัวเองเอาไว้บ้าง และการเปิดเผยอะไรนิดๆหน่อยๆ พอให้เค้ากระหายใคร่รู้ ก็เป็นความสุขอย่างนึง... ดิฉันว่าการมีความลับเล็กๆน้อยๆมันน่าสนุกดี ก็คงเหมือนการเล่นซ่อนหามั้ง ใครๆก็อยากเป็นคนซ่อนทั้งนั้น เพราะมันตื่นเต้นกว่าเป็นคนหา แต่ถึงจะอยากซ่อนให้มิดชิดไม่ให้เค้าหาเจอแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบๆโผล่มาลุ้นว่า...เค้าจะมาทางนี้รึยังนะ และสุดท้ายถ้าเค้าหาเราไม่เจอจริงๆ เราเองที่จะเป็นฝ่ายออกจากที่ซ่อนเดิม เปลี่ยนเป็นที่ๆเค้าหาได้ง่ายขึ้น ...ดิฉันว่าจริงๆแล้วเราก็อยากให้เค้าหาเราเจออยู่เหมือนกัน เพียงแต่ว่าอย่าเจอเร็วนักเท่านั้นเอง ตอนนี้มีเพื่อนบางคนของดิฉันกำลังหาว่าดิฉันเป็นใครในinternet หรือจะให้เจาะจงก็คือใช่คนที่เค้าคิดมั้ย เค้าเคยถามว่าดิฉันใช้loginอะไร ดิฉันหันไปมองหน้าเค้า อมยิ้ม แล้วก็ตอบว่า "ไม่บอก...ความลับ!" เอาน่า~...ถึงจะเห็นแขนเสื้อหรือปลายเท้าโผล่มา ก็ช่วยแกล้งๆมองไม่เห็นหน่อยเถอะ ขอซ่อนตัวต่ออีกซักนิดนะ สัญญาว่าซักวันจะโผล่ออกไปให้แปะเอง ***สุดยอดของการเล่นซ่อนหาก็คือตอนที่คนหา หาได้เกือบครบ แล้วเราก็ย่องๆไปแปะเค้า ให้เค้าต้องเป็นคนหาต่ออีกรอบนึง ฮ่า..ฮ่า...เสร็จเรา!*** ปล. วันนี้เขียนอะไรงงๆอีกแล้ว...ชินกันรึยังคะ?   Create Date : 31 พฤษภาคม 2549     Last Update : 4 สิงหาคม 2550 16:33:46 น. Counter : 404 Pageviews.   15 comment Share Tweet

~...ไม่ติดตา แต่ตรึงใจ...~ .....ที่ใกล้ๆกับร้านขนมจีบ "พบรัก" มีบ้านไม้แบบโบราณอยู่หลังนึง ดิฉันผ่านทางนี้บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยมองเห็นว่ามันสวย คงเพราะเมื่อก่อนรั้วบ้านจะเป็นไม้ระแนงเก่าๆและตามริมรั้วจะมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นบังจนแทบมองไม่เห็นตัวบ้าน แล้วรั้วไม้ผุๆพังๆนั่นก็ไม่ชวนให้สนใจว่าหลังรั้วนั้นจะเป็นยังไง แต่เมื่อไม่นานมานี้เองที่เค้ารื้อรั้วเก่าออกแล้วสร้างใหม่เป็นรั้วปูนทึบๆ ทาสีขาว เจาะใส่เหล็กดัดเป็นช่วงๆ และตัดต้นไม้บางส่วนออกให้สูงพอๆกับรั้วเท่านั้นเอง ก็เลยมองเห็นตัวบ้านได้ชัดขึ้น... .....คืนนึงดิฉันผ่านบ้านหลังนี้ เห็นในบ้านเปิดไฟสว่าง แล้วดิฉันพึ่งสังเกตว่าช่องแสงเหนือหน้าต่างที่กรุด้วยกระจกสีที่ดูแสนเชยตอนกลางวัน ในเวลากลางคืนที่มีแสงส่องผ่านนี่มันสวยชมัดเลย แล้วก็เลยตกหลุมรักบ้านหลังนี้ตั้งแต่วันนั้น จะด้วยความบังเอิญ หรือโชคดี หรือหาโอกาสให้ตัวเองก็ไม่รู้ หลังจากวันนั้นดิฉันมักจะผ่านบ้านหลังนี้ตอนกลางคืนเสมอ และบ้านนี้ก็จะเปิดไฟสว่าง เปิดหน้าต่างเกือบทุกบานทุกครั้ง ถ้าเสน่ห์ของ"บ้านหลังดงไม้"คือความลักลับ น่าค้นหา เสน่ห์ของบ้านหลังนี้ก็อยู่ที่ความเปิดเผย สดใส ร่าเริง เวลาขับรถผ่านเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงโมบายกระทบกันกรุ๊งกริ๊งดังแว่วมา... ตอนที่คิดจะเขียนถึงบ้านหลังนี้ ดิฉันพยายามนึกภาพบ้านเพื่อจะวาดออกมา แต่ดิฉันนึกไม่ออก! ดิฉันจำภาพบ้านทั้งหลังไม่ได้ ทั้งๆที่มองจนลับตาทุกครั้งที่ผ่าน จำได้แต่ว่าซุ้มประตูไม้อันเก่ายังอยู่ที่เดิมถึงจะรื้อรั้วระแนงเปลี่ยนเป็นรั้วปูนไปแล้ว... ที่มุมชายคาชั้นสอง มีระฆังดินเผาอันนึงแขวนอยู่...(เค้าเรียก 'ระฆังลม' หรือเปล่า?)... ดิฉันนึกออกเท่านี้เอง ...แต่ถึงจะจำหน้าตาของบ้านไม่ได้ ดิฉันกลับจำความรู้สึกเวลาเห็นบ้านหลังนั้นได้ดี หรือว่าเราทุกคนก็เป็นแบบนี้ ...ภาพอาจไม่ติดตา แต่ความรู้สึกมันติดใจ... ใช่มั้ยล่ะ? (@^-^@)~   Create Date : 28 พฤษภาคม 2549     Last Update : 4 สิงหาคม 2550 16:33:19 น. Counter : 3185 Pageviews.   11 comment Share Tweet

~...ความสุขที่ไม่จำเป็นต้องเลือก...~ เรื่องราวต่อมา...หลังงานแต่ง"เพื่อน"คนนั้น ต่อเนื่องจาก...ความเดิมตอนที่แล้ว...นะคะ ในที่สุดดิฉันก็ไปงานแต่งของเพื่อนมาเรียบร้อย บรรยากาศก็อย่างที่คิดไว้ ห้องจัดเลี้ยงเล็กๆ ดอกไม้สีขาวทั้งงาน ไม่มีพิธีอะไรมากนักและเราก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เค้าแค่เรียกชื่อดิฉัน แล้วก็บอก...ขอบคุณที่มา... ทันทีที่ออกจากงานตอนบ่ายโมงกว่าๆ ดิฉันก็ตรงไปบ้านที่ต่างจังหวัด ...นั่งเงียบๆในรถ ฟังเพลงที่ชอบ มองต้นไม้ใบหญ้าสองข้างทาง ยังมีภาพของทุ่งนาเขียวๆให้เห็นอยู่บ้างเป็นระยะๆ ถัดจากนั้นก็เป็นทิวไม้ที่มองเห็นอยู่ลิบๆ ฟ้าสีเทาหม่นๆ ไม่มีแดดเลย ...ถึงจะไม่ได้เดินเท้าเปล่าหรือนอนลงสบายๆบนทุ่งหญ้ากว้างๆ แต่ถนนสายที่พาเรากลับบ้านก็ยังสวยงามและทำให้เรารู้สึกดีได้เสมอ... และวันนี้ก็เป็นวันที่ดิฉันรู้สึกดีจริงๆ ดิฉันได้ทำทั้งสองอย่างโดยไม่ต้องเลือก ได้ทำให้เพื่อนมีความสุข ด้วยการเป็นเพื่อนที่ดี ไปร่วมยินดีกับเค้า และทำให้ตัวเองมีความสุข ด้วยการทำตามใจตัวเองบ้าง ดิฉันนั่งรถมาจนถึงบ้าน แล้วก็ทำอย่างที่เคยทำทุกครั้งตั้งแต่เด็กๆ คือนั่งรถเลยบ้านตัวเอง เพื่อที่จะได้เดินย้อนกลับมา ข้ามสะพานที่ทอดข้ามแม่น้ำสายใหญ่ ที่วันนี้นึกอยากให้แม่น้ำกว้างกว่านี้ซัก 3-4 เท่า จะได้มีเวลาอยู่บนสะพานนานขึ้นอีกนิด... ~...ดิฉันมีความสุข...~   Create Date : 22 พฤษภาคม 2549     Last Update : 13 กรกฎาคม 2552 12:25:08 น. Counter : 457 Pageviews.   10 comment Share Tweet

...ก็แค่เพื่อนคนนึงจะแต่งงาน...~ทำไมต้องใจหวิวๆด้วยนะ!~ ดิฉันชอบ"เพื่อน"คนนี้ตั้งแต่เข้าปี 1 เค้าก็รู้ตัว แล้วมันก็ทำให้ทั้งเค้าและตัวดิฉันเองรู้สึกอึดอัด เพราะเราต้องเจอกันทุกวัน เรียนด้วยกัน อยู่กลุ่มเดียวกัน จนวันนึงดิฉันคิดว่าควรจะถามไปตรงๆว่าเค้าคิดยังไง จะได้ไม่ต้องตะขิดตะขวงใจกันอย่างนี้ คำตอบก็คือ...เค้าไม่ได้ชอบดิฉัน...ก็ไม่มีเหตุผลอะไร ตอนนั้นเค้าก็ไม่ได้มีใคร แค่...ไม่ได้ชอบแบบแฟน...ก็เท่านั้นเอง! หลังจากนั้นเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน อยู่กลุ่มเดียวกันเหมือนเดิม ทำงานด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน แล้วเราต่างก็มีชีวิตของตัวเอง... เค้าก็... มีแฟน -----> ไปเรียนต่อ -----> เลิกกับแฟน -----> มีแฟนใหม่ -----> กลับมาทำงาน -----> เลิกกับแฟน -----> มีแฟนใหม่ -----> 21 พ.ค. แต่งงาน... ส่วนดิฉันก็... เรียน -----> ทำงาน -----> ทำงาน -----> ทำงาน -----> ปฏิเสธคำขอแต่งงาน -----> ทำงาน -----> ทำงาน -----> 21 พ.ค. ไปงานแต่งงานเพื่อนคนนึง... มันคงเป็นงานแต่งงานแบบเก๋ๆ ในโรงแรมหรูๆที่นึง เป็นงานเลี้ยงกลางวันแบบเรียบๆ บรรยากาศกันเอง...กับแขกแค่ไม่กี่คน ดิฉันไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือลำบากใจที่จะไปงานเค้า แต่...ถ้าเลือกได้ บ่ายวันอาทิตย์ที่21 บนทุ่งหญ้าที่ไหนซักแห่ง ที่มีสายลมโชยเอื่อย แดดไม่แรงนัก ดิฉันอยากเดินเท้าเปล่าไปเรื่อยๆ... ... หาที่เหมาะๆนั่งลงเปิดอ่านหนังสือสวยๆของsara midda... เบื่อก็ล้มตัวลงนอน...กางแขนออก สูดหายใจลึกๆ มองฟ้าสีฟ้า เมฆขาวบางๆลอยผ่าน ...จนกว่าจะผล็อยหลับไป... บ่ายวันอาทิตย์ที่21...ถ้าเพียงแต่ดิฉันเลือกได้... จุ๊...จุ๊...!อ่านแล้วเหยียบไว้นะคะ อย่าบอกให้เค้ารู้ ดิฉันเขิน...(@^.^@)''''   Create Date : 19 พฤษภาคม 2549     Last Update : 13 กรกฎาคม 2552 12:25:26 น. Counter : 797 Pageviews.   26 comment Share Tweet

• grappa
• โซจู
• note-d
• นายเบียร์
• random-4
• Life's like that
• 9A
• aston27
• พี่หมูน้อย
• Hobbit
• Webmaster - BlogGang

• GUGU
• CLAZZIQUAI Project
• moodee
• BlogGang.com