เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องสอน
เราทุกคนสามารถเห็นเอง
รู้สึกเองและเรียนรู้เองได้
ต่างกันที่ เร็ว-ช้า ที่ไหน เมื่อไหร่--->เห็นด้วยค่ะ

เรื่องความตาย การจากพราก
เป็นเรื่องเศร้า พยายามทำใจยอมรับ
แต่ทำใจได้ยากอยู่ดี เฮ้อ

คุณโชคดีที่เรียนรู้ได้จากความสูญเสีย

การปลงอนิจจัง ไม่ได้แปลว่าต้องโกนผมบวชชี
เพียงแต่เข้าใจในความจริงของโลก

ว่ามันไม่เที่ยง (อนิจจัง) มันเป็นทุกข์ คงที่ในสภาพเดิมไม่ได้ (ทุกขัง) และเราบังคับมันไม่ได้ (อนัตตา)

เรายังเป็นฆราวาสธรรมดาได้ครับ ทำงานหาเลี้ยงชีพได้เป็นปกติ

เพียงแต่ เราอาจจะมองเห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็น
เข้าใจอะไร ต่างจากคนอื่นบ้าง

พื้นความเข้าใจคุณ เหมาะแก่การศึกษาพุทธศาสนาภาคปฏิบัติได้นะครับ :)

ชักติดใจรูปในบล็อคคุณ
ขออนุญาต add ไว้เพื่อความสะดวกในการแวะมาชมในครั้งต่อไป

ถ้าไม่สะดวกอย่างไร แจ้งผมได้ครับ ผมจะลบออก :)

ยินดีค่ะ

เชื่อเถอะว่าถ้ารู้จักดิฉันจริงๆ ไม่มีทางที่คุณจะคิดว่าดิฉัน "เหมาะแก่การศึกษาพุทธศาสนาภาคปฏิบัติ" หรอกค่ะ แต่ก็ขอบคุณ ดิฉันถือว่าเป็นคำแนะนำของกัลยาณมิตรนะคะ

ชีวิตมันก็เท่านี้ อ่านแล้วก็ปลงๆนะครับ ทุกครั้งที่ไปงานศพผมก็จะรู้สึกแบบนี้เสมอๆ แต่พอกลับมาอยู่ท่ามกลางกองกิเลส ก็เขวกลับเป็นเหมือนเดิมทุกที....

จริงค่ะ
แต่มักจะลืมอยู่บ่อยๆ
พอดีเลยค่ะ
วันนี้จะไประลึกถึงความดีงาม
ของผู้ใหญ่ที่เคารพรัก
ซึ่งท่านจากไปอย่างกระทันหัน
ชีวิตก็เท่านี้เอง
...สถิตย์ทั่วแต่ชั่วดีประดับไว้ในโลกา.
ขอบคุณค่ะคุณ q.nuh

นับว่าแม้แต่การตายก็ไม่ไร้ประโยชน์

การนึกถึงความตายอยู่เสมอทำให้เราไม่ประมาทดี ที่พระท่านเรียกว่าตายก่อนตายนั่นแหละ อ่านบล็อคนี้แล้วได้ข้อคิดดีค่ะ