LIFE GOES ON~
Group Blog
 
All blogs
 
~...ขอบเขตของความเรื่อยเปื่อย...~

.....ดิฉันมีกฏในการดำเนินชีวิตอยู่ 3 ข้อ คือ...

1. ไม่เพิ่มภาระให้ตัวเอง

2. ไม่เป็นภาระกับคนอื่น

3. แบ่งปัน

อันที่จริงจะเรียกว่าเป็นกฏที่ต้องยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดก็คงไม่ใช่ เป็นแต่เพียงเชือกเส้นบางๆที่มองไม่เห็น เอาไว้พอยึดเกาะ ประคับประคองไม่ให้ชีวิตออกนอกลู่นอกทางไปไกลนักเท่านั้นเอง

มีช่วงนึงที่ดิฉันออกจากงานประจำมาอยู่บ้านเฉยๆ รับงานบ้างเล็กๆน้อยๆพอให้มีค่าใช้จ่ายภายในบ้าน (บ้านที่อยู่คนเดียว ไม่ใช่บ้านแม่ที่อยู่ตอนนี้) ตอนแรกๆก็ไม่มีใครว่าอะไรเพราะเห็นตอนดิฉันทำงานแล้วเครียดมาก บ่นปวดหัวบ่อยๆ เค้าก็เลยบอกว่าดีแล้ว พักซะบ้าง แต่พอนานเข้า...1ปีผ่านไป คนรอบข้างเริ่มรู้สึกว่า...~เอ...นี่ตกลงมันจะเอายังไงกับชีวิตเนี่ย?~

พี่ชายเคยถามดิฉันว่า

"อยากได้อะไร"

ดิฉันบอกว่า

"อยากได้จักรยาน ไว้ปั่นไปตลาด"

พี่ชายก็บอกว่า

"คนเรา ถ้าอยากได้จักรยาน ก็จะทำแค่ให้ได้จักรยาน"

ดิฉันนิ่งไปแป๊บนึง ..............แล้วก็บอกว่า

"จริงๆไม่ต้องมีจักรยานก็ได้นะ เดินไปก็ได้"

.................~เฮ้อ~...................

ด้วยเหตุที่เป็นคนเรื่อยเปื่อยได้อย่างไม่น่าเชื่อขนาดนี้ก็เลยต้องตั้งกฏไว้ป้องกันตัวเอง เวลานึกอยากได้ อยากมีอะไรซักอย่างก็ต้องถามตัวเองก่อนว่า "จะเป็นภาระกับตัวเองมั้ย?" เผื่อว่าวันดีคืนดีเบื่อๆสิ่งที่ทำอยู่ ไม่อยากทำอีกต่อไปแล้วก็จะได้ไม่ต้องทนเพราะมีภาระค้างคา

ส่วนกฏข้อ 2. ไม่เป็นภาระคนอื่น...ก็แน่นอน ถ้าจะใช้ชีวิตตามใจตัวเองขนาดนั้น ก็ต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ อย่างน้อยก็เอาไว้แก้ตัวว่าถึงจะเรื่อยเปื่อยยังไงก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ต้องมาเป็นภาระเลี้ยงดู

และเพราะการไม่เพิ่มภาระให้ตัวเองก็เลยมีเหลือพอแบ่งปันให้คนอื่นๆ...ตามกฏข้อ 3.




เพื่อนบอกว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินขึ้นเขา ไม่ผิดที่เราจะหยุดชื่นชมต้นไม้ใบหญ้าข้างทางบ้าง แต่เขาสำหรับดิฉันมันคงไม่สูงมากนัก หนทางก็ไม่ชัน ดิฉันก็เลยไม่รีบร้อน นอกจากแวะชมดอกไม้สองข้างทางแล้วยังมีเวลาพอให้เถลไถลเข้ารกเข้าพงไปบ้างซัก 2...3...4...5 ปี เพราะรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายชีวิตดิฉันจะเป็นยังไง ก็ขอเรื่อยเปื่อยซักพักก่อนไม่ได้หรือ? รับรองว่าไม่หลงทางหรอกน่า...เชื่อซิ!


Create Date : 31 สิงหาคม 2549
Last Update : 4 สิงหาคม 2550 16:41:07 น. 7 comments
Counter : 973 Pageviews.

 
มาอมยิ้มกับรูปประกอบครับ
เชื่อไหม.. ผมเป็นคนเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน และเคยพบว่ามันยากมากเลย ที่ต้องคอยเตะก้นตัวเองให้ตามความเร็วของโลกที่หมุนรอบตัวเองให้ทัน

อะไรที่ผมเคยบอกว่า ไม่อยากทำ มักจะได้ทำ อะไรที่อยากทำมาก มักจะไม่ได้ทำ แต่พอไม่อยากแล้ว นั่นแหละ ถึงจะได้ทำ

ตลกดี..

ผมเชื่อพระพุทธเจ้าว่าชีวิตที่มีความสุข คือชีวิตที่เป็นไปตาม ทางสายกลาง ไม่ใช่สุดโต่งไปข้างใดข้างนึง

ผมเคยบอกน้องๆว่า.. งานในโลกนี้ มีสองชู คืองานที่ผมเรียกว่า "ชูชีพ" ทำไปให้มีกิน ไม่เป็นภาระคนอื่น และงานที่เรียกว่า "ชูใจ" ทำแล้วเงินน้อยไม่เป็นไร เอามัน เอาสนุก เอาสุขใจ

ผมไม่กล้าแนะนำอะไรคุณ Q นะ คุณอ่านหนังสือเยอะ เผลอๆอาจจะเยอะกว่าผม และทุกคนรู้จักชีวิต รู้จักความต้องการ ข้อจำกัดตัวเองดีกว่าใครๆ ว่าเมื่อไหร่ จะต้อง ชูชีพ เมื่อไหร่ จะชูใจ

หรือถ้าโชคดี ก็อาจจะหาทางที่ผสมผสานสองอย่างเข้าด้วยกัน

บางที สิ่งที่เขียนในบล็อคก็เป็นแค่สะเก็ดเล็กๆของความคิดมากมายในหัวเรา ไม่ได้แปลว่าเราคิดแบบนั้นตลอดเวลา 24 ชม.

แต่อยากชวนให้คุณ Q ลองใช้ความสามารถในการวาดรูปของคุณไปทำหนังสือ หรืออะไรสักอย่าง จะหนังสือเด็กก็ได้ ผู้ใหญ่ก็ได้

รูปวาดของคุณน่ารักมากนะครับ
ใครเห็นใครก็ชอบ

เขียนยาวไปหน่อย.. ขออภัยครับ


โดย: aston27 วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:9:41:44 น.  

 
สมองและหัวใจดิฉันยังมีที่ว่างอีกเยอะสำหรับคำแนะนำดีๆค่ะ


โดย: Q. IP: 58.181.176.110 วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:10:14:12 น.  

 
มีช่วงหนึ่งที่ต้องทำงาน ดิ้นรน จนหมดสนุกหมดความสุขไปบ้างเหมือนกันคะ คนเห็นรอบข้างก็เห็นใจ พอได้ออกจากสิ่งที่หมดทุกข์เหล่านั้นไป เราก็ได้มาเจอสิ่งใหม่แทน

กิบสิ่งใหม่ แรกๆ ก็ไม่คุ้น ทำใจกันอยูนานเพราะจะว่าไปก็เรียกว่าเรื่อยเปื่อยยิ่งกว่าช่วงแรกเยอะ แต่ถามว่าทำแล้วสุขไม๊ ทำแล้วสบายใจไม๊ ... ตอบได้ว่า "ใช่" ... เพราะฉะนั้นตอนนี้เลยหมดสิ้นคำถามที่จะถามกันต่อไปค่ะ เพราะเราเชื่อว่าเราสุขตรงนี้ ก็พยายามเก็บสุขที่มีกันต่อไป ภายภาคหน้าจะเป็นยังไงก็ขอให้เป็นไปตามครรลองของมันแบบไม่ได้ตั้งความหวังมาก

มองว่าเรื่อยเปื่อยและง่ายไปไม๊กับคิดแบบนี้ เราว่าก็ง่ายนะ แต่ง่ายในแบบสุขๆ ของเรา ไม่เดือดร้อนใคร และที่สำคัญมันพอเพียงของเราแล้วอ่ะค่ะ


โดย: JewNid วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:10:40:45 น.  

 
มาหนับหนุน คห. 1
เรื่องก็ดี รูปก็น่ารัก.. มั่กๆ เลย...

ทำเป็นหนังสือจิ..


โดย: Life's like that วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:17:24:00 น.  

 
ชีวิตผมนี่เป็นภาระให้คนอื่นตลอด


โดย: 9A วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:20:26:57 น.  

 
ชีวิตดิฉันก็เถลไถลอยู่เหมือนกันค่ะ
...เพลิดเพลินไม่น้อยทีเดียว
ตอนนี้กำลังคลำทางกลับอยู่เกือบได้แล้วเชียว

ปล.แอบคลิก ลิงค์กูกุ นึกว่า เป็นฝีมือคุณซะอีก


โดย: spaceship IP: 125.24.147.184 วันที่: 1 กันยายน 2549 เวลา:1:09:58 น.  

 
อืม ชีวิตผมยังไม่ถึงขั้นเป็นที่พึ่งคนอื่น และเป็นภาระในหลายครั้ง เฮ้อออ

ความพอเพียง คำๆนี้เป็นคำตอบที่น่าสนใจจริงๆครับแต่กับคนที่ยังสนุกว่ายในทะเลสารพิษกิเลศ ก็...ยังทำไม่ได้ครับ


โดย: นายเบียร์ วันที่: 1 กันยายน 2549 เวลา:8:10:21 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Q.NUH
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]




.
.
. .
Friends' blogs
[Add Q.NUH's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.