Bloggang.com : weblog for you and your gang
LIFE GOES ON~
Group Blog
All blogs
~...เรื่องเล่า พยาบาลเวรดึก...~
~...นี่แหล่ะ...แม่ฉัน!...~
~...ช่วยตบไหล่เบาๆซัก 2 ทีได้มั้ยคะ?...~
~...โถ!...ตู้เย็นที่น่าสงสาร...~
~...บ้านหลังดงไม้...~
~...คุณเชื่อมั่นในความซื่อสัตย์มั้ย?...~
~...โหย!...จะsaleทำไมไม่บอก...~
~...อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด?...~
~.....FF >>.....FF >>.....FF >>.........ll PAUSE ll.........~
~...วันที่แม่ไม่อยู่...~
~...เรื่องรักๆ...และ...โดนัทปริศนา...~
~...แค่ดีพอ ไม่ต้องถึงกับดีที่สุดหรอก...~
~...ไม่กลัวอยู่แล้ว (@^O^@) ไปหาหมอฟัน...~
~...พระจันทร์ที่โน่น ดวงโตกว่าที่นี่มั้ย?...~
~...สองสาวป้าๆกับมาม่าหักๆ...~
งานศิลปะstyle..."ปกปิดเพื่อเปิดเผย" และ "การห้ามโฆษณาแอลกอฮอล์"
~...คุณโดนแม่ตีครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?...~
~...อ๊า...ตัวบวมอ่ะ!...~
~...ฝากดูแลBlogหน่อยนะคะ...~
~...ถ้าคุณอยากมีความสุขตลอดชีวิต...~
"ผู้ชายอ่ะ...ต้องมีรถเว้ย!"
"...ก็หนูเพิ่ง 5 ขวบ มีอะไรอีกตั้งเยอะที่หนูไม่รู้..."
~..." TA-DA "...~
...ในวันที่อะไรๆ...ก็ไม่ได้ดังใจซักอย่าง...
"ความภักดีของคนไทยเรานั้น ไม่เคยถูกใช้ไปในทางที่ผิด" : ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช
~...นางฟ้าใจดี...~...จริงเหรอ?...
~...ขอบเขตของความเรื่อยเปื่อย...~
~...ต่อมหิวไม่ทำงาน...~
...แม่สั่ง..." ไปจัดชั้นหนังสือให้เรียบร้อย! "
~...ปล่อยให้ความเงียบของเราได้คุยกัน...~
หมอดูบอกว่า...ชีวิตคุณไม่มีอะไรเลย!
~...ความสุขเล็กๆ ในร้านซักผ้า...~
"...ไม่มีเวลา..."
~...อารมณ์ดี ลั้ลลา...~
...ไล่ตามความฝัน...มันคงสนุกดีเหมือนกันนะ...
~...ความไม่ใส่ใจ...~
~...เราอยู่ห่างกันแค่ไหน?...~
~...เพื่อนเก่าๆ...~
~...Norimaki Arale...~
"โตขึ้นอยากเป็นอะไร?...แล้วตอนนี้ล่ะ...คุณได้เป็นอะไร?"
~...อธิป ทองจินดา...~ forever ...NEW...
"...ตรรกะอะไรของแม่เนี่ย?..."
~...คำหนึ่งคำ...ที่หนูไม่เคยบอกแม่...~
~...ถ้าเอาโกโก้ ผสมกับนม เติมน้ำตาล ...เราจะได้อะไร?...~
~...เลือกซื้อปลา...คราวนี้ไม่พลาดแน่ๆ...~
ความตายครั้งที่1~...ร่างบนเปลวไฟ...สุดท้ายชีวิตก็ไม่มีอะไรเลย...~
~...คุณมี "ความลับ" มั้ย?...~
~...ไม่ติดตา แต่ตรึงใจ...~
~...ความสุขที่ไม่จำเป็นต้องเลือก...~ เรื่องราวต่อมา...หลังงานแต่ง"เพื่อน"คนนั้น
...ก็แค่เพื่อนคนนึงจะแต่งงาน...~ทำไมต้องใจหวิวๆด้วยนะ!~
~...กะทะรั่ว...อ๊ะๆ! อย่าพึ่งทิ้ง...~
~...กลับไปตามหาวันวานที่บ้านสวน...~
~...love seat...ณ ที่นี้ มีแค่เราสอง...~
~...ไดโนเสาร์ที่มีขาขวาสองข้าง...~
~...มีอะไรในblogที่หายไป...~(1)
~...มีอะไรในblogที่หายไป...~(2)
~...ดิฉันทำblogหายค่ะ...~ (แจ้งข่าวอีกครั้ง)
~...ดิฉันทำblogหายค่ะ...~
~...ขอบเขตของความเรื่อยเปื่อย...~
.....ดิฉันมีกฏในการดำเนินชีวิตอยู่ 3 ข้อ คือ...
1. ไม่เพิ่มภาระให้ตัวเอง
2. ไม่เป็นภาระกับคนอื่น
3. แบ่งปัน
อันที่จริงจะเรียกว่าเป็นกฏที่ต้องยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดก็คงไม่ใช่ เป็นแต่เพียงเชือกเส้นบางๆที่มองไม่เห็น เอาไว้พอยึดเกาะ ประคับประคองไม่ให้ชีวิตออกนอกลู่นอกทางไปไกลนักเท่านั้นเอง
มีช่วงนึงที่ดิฉันออกจากงานประจำมาอยู่บ้านเฉยๆ รับงานบ้างเล็กๆน้อยๆพอให้มีค่าใช้จ่ายภายในบ้าน (บ้านที่อยู่คนเดียว ไม่ใช่บ้านแม่ที่อยู่ตอนนี้) ตอนแรกๆก็ไม่มีใครว่าอะไรเพราะเห็นตอนดิฉันทำงานแล้วเครียดมาก บ่นปวดหัวบ่อยๆ เค้าก็เลยบอกว่าดีแล้ว พักซะบ้าง แต่พอนานเข้า...1ปีผ่านไป คนรอบข้างเริ่มรู้สึกว่า...~เอ...นี่ตกลงมันจะเอายังไงกับชีวิตเนี่ย?~
พี่ชายเคยถามดิฉันว่า
"อยากได้อะไร"
ดิฉันบอกว่า
"อยากได้จักรยาน ไว้ปั่นไปตลาด"
พี่ชายก็บอกว่า
"คนเรา ถ้าอยากได้จักรยาน ก็จะทำแค่ให้ได้จักรยาน"
ดิฉันนิ่งไปแป๊บนึง ..............แล้วก็บอกว่า
"จริงๆไม่ต้องมีจักรยานก็ได้นะ เดินไปก็ได้"
.................~เฮ้อ~...................
ด้วยเหตุที่เป็นคนเรื่อยเปื่อยได้อย่างไม่น่าเชื่อขนาดนี้ก็เลยต้องตั้งกฏไว้ป้องกันตัวเอง เวลานึกอยากได้ อยากมีอะไรซักอย่างก็ต้องถามตัวเองก่อนว่า "จะเป็นภาระกับตัวเองมั้ย?" เผื่อว่าวันดีคืนดีเบื่อๆสิ่งที่ทำอยู่ ไม่อยากทำอีกต่อไปแล้วก็จะได้ไม่ต้องทนเพราะมีภาระค้างคา
ส่วนกฏข้อ 2. ไม่เป็นภาระคนอื่น...ก็แน่นอน ถ้าจะใช้ชีวิตตามใจตัวเองขนาดนั้น ก็ต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ อย่างน้อยก็เอาไว้แก้ตัวว่าถึงจะเรื่อยเปื่อยยังไงก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ต้องมาเป็นภาระเลี้ยงดู
และเพราะการไม่เพิ่มภาระให้ตัวเองก็เลยมีเหลือพอแบ่งปันให้คนอื่นๆ...ตามกฏข้อ 3.
เพื่อนบอกว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินขึ้นเขา ไม่ผิดที่เราจะหยุดชื่นชมต้นไม้ใบหญ้าข้างทางบ้าง แต่เขาสำหรับดิฉันมันคงไม่สูงมากนัก หนทางก็ไม่ชัน ดิฉันก็เลยไม่รีบร้อน นอกจากแวะชมดอกไม้สองข้างทางแล้วยังมีเวลาพอให้เถลไถลเข้ารกเข้าพงไปบ้างซัก 2...3...4...5 ปี เพราะรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายชีวิตดิฉันจะเป็นยังไง ก็ขอเรื่อยเปื่อยซักพักก่อนไม่ได้หรือ? รับรองว่าไม่หลงทางหรอกน่า...เชื่อซิ!
Create Date : 31 สิงหาคม 2549
Last Update : 4 สิงหาคม 2550 16:41:07 น.
7 comments
Counter : 973 Pageviews.
Share
Tweet
มาอมยิ้มกับรูปประกอบครับ
เชื่อไหม.. ผมเป็นคนเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน และเคยพบว่ามันยากมากเลย ที่ต้องคอยเตะก้นตัวเองให้ตามความเร็วของโลกที่หมุนรอบตัวเองให้ทัน
อะไรที่ผมเคยบอกว่า ไม่อยากทำ มักจะได้ทำ อะไรที่อยากทำมาก มักจะไม่ได้ทำ แต่พอไม่อยากแล้ว นั่นแหละ ถึงจะได้ทำ
ตลกดี..
ผมเชื่อพระพุทธเจ้าว่าชีวิตที่มีความสุข คือชีวิตที่เป็นไปตาม ทางสายกลาง ไม่ใช่สุดโต่งไปข้างใดข้างนึง
ผมเคยบอกน้องๆว่า.. งานในโลกนี้ มีสองชู คืองานที่ผมเรียกว่า "ชูชีพ" ทำไปให้มีกิน ไม่เป็นภาระคนอื่น และงานที่เรียกว่า "ชูใจ" ทำแล้วเงินน้อยไม่เป็นไร เอามัน เอาสนุก เอาสุขใจ
ผมไม่กล้าแนะนำอะไรคุณ Q นะ คุณอ่านหนังสือเยอะ เผลอๆอาจจะเยอะกว่าผม และทุกคนรู้จักชีวิต รู้จักความต้องการ ข้อจำกัดตัวเองดีกว่าใครๆ ว่าเมื่อไหร่ จะต้อง ชูชีพ เมื่อไหร่ จะชูใจ
หรือถ้าโชคดี ก็อาจจะหาทางที่ผสมผสานสองอย่างเข้าด้วยกัน
บางที สิ่งที่เขียนในบล็อคก็เป็นแค่สะเก็ดเล็กๆของความคิดมากมายในหัวเรา ไม่ได้แปลว่าเราคิดแบบนั้นตลอดเวลา 24 ชม.
แต่อยากชวนให้คุณ Q ลองใช้ความสามารถในการวาดรูปของคุณไปทำหนังสือ หรืออะไรสักอย่าง จะหนังสือเด็กก็ได้ ผู้ใหญ่ก็ได้
รูปวาดของคุณน่ารักมากนะครับ
ใครเห็นใครก็ชอบ
เขียนยาวไปหน่อย.. ขออภัยครับ
โดย:
aston27
วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:9:41:44 น.
สมองและหัวใจดิฉันยังมีที่ว่างอีกเยอะสำหรับคำแนะนำดีๆค่ะ
โดย: Q. IP: 58.181.176.110 วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:10:14:12 น.
มีช่วงหนึ่งที่ต้องทำงาน ดิ้นรน จนหมดสนุกหมดความสุขไปบ้างเหมือนกันคะ คนเห็นรอบข้างก็เห็นใจ พอได้ออกจากสิ่งที่หมดทุกข์เหล่านั้นไป เราก็ได้มาเจอสิ่งใหม่แทน
กิบสิ่งใหม่ แรกๆ ก็ไม่คุ้น ทำใจกันอยูนานเพราะจะว่าไปก็เรียกว่าเรื่อยเปื่อยยิ่งกว่าช่วงแรกเยอะ แต่ถามว่าทำแล้วสุขไม๊ ทำแล้วสบายใจไม๊ ... ตอบได้ว่า "ใช่" ... เพราะฉะนั้นตอนนี้เลยหมดสิ้นคำถามที่จะถามกันต่อไปค่ะ เพราะเราเชื่อว่าเราสุขตรงนี้ ก็พยายามเก็บสุขที่มีกันต่อไป ภายภาคหน้าจะเป็นยังไงก็ขอให้เป็นไปตามครรลองของมันแบบไม่ได้ตั้งความหวังมาก
มองว่าเรื่อยเปื่อยและง่ายไปไม๊กับคิดแบบนี้ เราว่าก็ง่ายนะ แต่ง่ายในแบบสุขๆ ของเรา ไม่เดือดร้อนใคร และที่สำคัญมันพอเพียงของเราแล้วอ่ะค่ะ
โดย:
JewNid
วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:10:40:45 น.
มาหนับหนุน คห. 1
เรื่องก็ดี รูปก็น่ารัก.. มั่กๆ เลย...
ทำเป็นหนังสือจิ..
โดย:
Life's like that
วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:17:24:00 น.
ชีวิตผมนี่เป็นภาระให้คนอื่นตลอด
โดย:
9A
วันที่: 31 สิงหาคม 2549 เวลา:20:26:57 น.
ชีวิตดิฉันก็เถลไถลอยู่เหมือนกันค่ะ
...เพลิดเพลินไม่น้อยทีเดียว
ตอนนี้กำลังคลำทางกลับอยู่เกือบได้แล้วเชียว
ปล.แอบคลิก ลิงค์กูกุ นึกว่า เป็นฝีมือคุณซะอีก
โดย: spaceship IP: 125.24.147.184 วันที่: 1 กันยายน 2549 เวลา:1:09:58 น.
อืม ชีวิตผมยังไม่ถึงขั้นเป็นที่พึ่งคนอื่น และเป็นภาระในหลายครั้ง เฮ้อออ
ความพอเพียง คำๆนี้เป็นคำตอบที่น่าสนใจจริงๆครับแต่กับคนที่ยังสนุกว่ายในทะเลสารพิษกิเลศ ก็...ยังทำไม่ได้ครับ
โดย:
นายเบียร์
วันที่: 1 กันยายน 2549 เวลา:8:10:21 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
Q.NUH
Location :
[Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
?
]
.
.
.
.
Friends' blogs
grappa
โซจู
note-d
นายเบียร์
random-4
Life's like that
9A
aston27
พี่หมูน้อย
Hobbit
Webmaster - BlogGang
[Add Q.NUH's blog to your web]
Links
GUGU
CLAZZIQUAI Project
moodee
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
เชื่อไหม.. ผมเป็นคนเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน และเคยพบว่ามันยากมากเลย ที่ต้องคอยเตะก้นตัวเองให้ตามความเร็วของโลกที่หมุนรอบตัวเองให้ทัน
อะไรที่ผมเคยบอกว่า ไม่อยากทำ มักจะได้ทำ อะไรที่อยากทำมาก มักจะไม่ได้ทำ แต่พอไม่อยากแล้ว นั่นแหละ ถึงจะได้ทำ
ตลกดี..
ผมเชื่อพระพุทธเจ้าว่าชีวิตที่มีความสุข คือชีวิตที่เป็นไปตาม ทางสายกลาง ไม่ใช่สุดโต่งไปข้างใดข้างนึง
ผมเคยบอกน้องๆว่า.. งานในโลกนี้ มีสองชู คืองานที่ผมเรียกว่า "ชูชีพ" ทำไปให้มีกิน ไม่เป็นภาระคนอื่น และงานที่เรียกว่า "ชูใจ" ทำแล้วเงินน้อยไม่เป็นไร เอามัน เอาสนุก เอาสุขใจ
ผมไม่กล้าแนะนำอะไรคุณ Q นะ คุณอ่านหนังสือเยอะ เผลอๆอาจจะเยอะกว่าผม และทุกคนรู้จักชีวิต รู้จักความต้องการ ข้อจำกัดตัวเองดีกว่าใครๆ ว่าเมื่อไหร่ จะต้อง ชูชีพ เมื่อไหร่ จะชูใจ
หรือถ้าโชคดี ก็อาจจะหาทางที่ผสมผสานสองอย่างเข้าด้วยกัน
บางที สิ่งที่เขียนในบล็อคก็เป็นแค่สะเก็ดเล็กๆของความคิดมากมายในหัวเรา ไม่ได้แปลว่าเราคิดแบบนั้นตลอดเวลา 24 ชม.
แต่อยากชวนให้คุณ Q ลองใช้ความสามารถในการวาดรูปของคุณไปทำหนังสือ หรืออะไรสักอย่าง จะหนังสือเด็กก็ได้ ผู้ใหญ่ก็ได้
รูปวาดของคุณน่ารักมากนะครับ
ใครเห็นใครก็ชอบ
เขียนยาวไปหน่อย.. ขออภัยครับ