LIFE GOES ON~
Group Blog
 
All blogs
 
~...วันที่แม่ไม่อยู่...~

.....สำหรับคนที่เคยอ่านBlogของดิฉันตั้งแต่ช่วงแรกก่อนที่ดิฉันจะทำBlogตัวเองหายและบางตอนของBlogปัจจุบันคงพอทราบแล้วว่าแม่ดิฉันเคยเป็นมะเร็งในสมองและผ่าตัดไปเรียบร้อยแล้ว จนถึงวันนี้ก็ 2 ปีพอดี.....

เมื่อวันอาทิตย์พ่อ พี่ชาย พี่สะใภ้และหลานๆมารับแม่ไปเที่ยวค่ะ ดิฉันไม่ได้ไปเพราะมีอะไรบางอย่างต้องทำให้เสร็จ หลังจากมาส่งแม่เรียบร้อยพี่ชายก็โทร.ไปคุยกับน้าบอกว่าแม่เริ่มมีอาการผิดปกติอีกแล้วนะ เรื่องนี้ดิฉันกับพวกน้าๆก็รู้สึกได้ แต่คงเป็นเพราะมันเป็นอาการที่ค่อยๆเกิดขึ้นทีละนิด...ทีละนิด...แล้วเราอยู่กับเค้าทุกวันก็เลยไม่ตกใจ หรือวิตกกังวลกับแม่มากนัก แต่พ่อกับพี่ชายเจอแม่ประมาณเดือนละครั้งก็เลยเห็นความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนกว่า

อาการของแม่ก็คือแม่จะเหนื่อยง่าย พูดเสียงเบาลง ปฏิกิริยาตอบสนองช้าลง บางครั้งถามอะไรแม่ก็จะใช้เวลาคิดนานมาก หรือต้องถามซ้ำหลายครั้ง...ซึ่งก็เป็นอาการเดิมๆเหมือนเมื่อครั้งแรกก่อนผ่าตัด ก็เดาได้ว่าเจ้าก้อนเนื้อร้ายนั้นมันโตขึ้นมาและกดทับสมองตรงจุดเดิมอีกแล้ว ถ้างั้นหลังจากนี้อาการของแม่ก็คงจะแสดงออกมาแบบเดิม แม่จะเริ่มหลงลืม ความจำใหม่ๆหายไป ทำกิจวัตรประจำวันต่างๆด้วยตัวเองไม่ได้...หลังจากนั้นไม่ทราบค่ะ เพราะคราวที่แล้วแม่เข้าผ่าตัดตอนที่เจ้ามะเร็งแสดงอาการถึงตรงนี้...โชคดีที่สุดอย่างนึงก็คือแม่ไม่มีอาการเจ็บปวดทางร่างกายเลย ไม่งั้นไม่เฉพาะแม่ที่จะแย่ เราทุกคนก็คงไม่ต่างกัน...

หลังจากคุยกันแล้ว เมื่อวันอังคารพี่ชายกับพ่อก็เลยมารับแม่ไปอยู่ด้วย ให้แม่ได้อยู่กับหลานๆในตอนที่เค้ายังมีสติรับรู้สิ่งต่างๆครบถ้วนดีอยู่ และได้เจอป้าๆน้าๆหลายคนที่อยู่ไม่ไกลนัก เราตกลงกันว่าอยากให้แม่ได้ใช้ชีวิตอย่างปกติ ทำอะไรที่เค้าอยากทำ...มันก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว...วันนี้ดิฉันก็เลยอยู่บ้านคนเดียว...


เมื่อตอนเด็กๆ เย็นวันศุกร์หลังเลิกเรียนพ่อจะมารับดิฉันพร้อมเตรียมเสื้อผ้ามาให้2-3ชุด แล้วก็พาดิฉันไปส่งที่บ้านยายเพราะถึงจะเป็นเสาร์-อาทิตย์พ่อกับแม่ก็ยังต้องทำงาน ถ้าดิฉันอยู่บ้านก็จะไม่มีคนดูแล ที่บ้านยายมียาย มีพี่สังเวียน(คนดูแลยาย) มีพี่นา มีหนังสือเยอะแยะ มีสวนรกๆข้างบ้านด้วย หอบหนังสือไปปูเสื่อนอนอ่านในสวนมันก็เพลินดี แต่นานๆเข้าก็เริ่มเบื่อ อยากกลับบ้านตัวเอง...

ปกติแล้วพ่อจะมารับดิฉันตอนเย็นวันอาทิตย์ พอซัก3โมง 4โมงดิฉันก็จะมานั่งที่ริมหน้าต่างชั้นสองเพราะมันมองไปได้จนถึงหัวมุมถนนทางเลี้ยวเข้าบ้าน ดิฉันจะได้มองเห็นพ่อตั้งแต่ไกลๆ แต่ก็มีบางครั้งที่รอจนถึง6โมงเย็น พอได้ยินเสียงเพลงบรรเลง เสียงนาฬิกา แต๊ง...แต๊ง...แต๊ง...และเสียงโฆษกประกาศ "ขณะนี้เป็นเวลา 18 นาฬิกา โปรดเตรียมเคารพธงชาติ" ดังมาจากวิทยุ...นั่นก็หมายความว่าวันนี้พ่อจะไม่มารับแล้ว ดิฉันต้องนอนที่บ้านยายอีกหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้เช้าพ่อก็จะเอาชุดนักเรียนมาให้เปลี่ยนแล้วก็พาไปส่งโรงเรียนเลย

...ดิฉันเกลียดเสียงบอกเวลา 6 โมงเย็นมาจนถึงทุกวันนี้...





คืนนี้...ดิฉันรู้สึกเหมือนโดนทิ้งไว้ที่บ้านยาย แล้วมันก็ใกล้จะ 6 โมงเต็มที ...เย็นนี้จะมีใครมารับกลับบ้านรึเปล่านะ? ...จะได้เจอแม่หรือเปล่านะ?


Create Date : 16 พฤศจิกายน 2549
Last Update : 4 สิงหาคม 2550 16:32:25 น. 25 comments
Counter : 604 Pageviews.

 
ไม่รู้จะปลอบไง แต่ขอให้สู้ๆๆคับ เป็นกำลังใจให้คับ


โดย: โจ๋ (red_fox_jo ) วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:0:25:55 น.  

 


มาส่งคุณ Q เข้านอนค่ะ ~

พรุ่งนี้เช้าคุณได้เจอแม่แน่นอนค่ะ ฉันเชื่ออย่างนั้นค่ะ ฝันดีนะคะ


โดย: random-4 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:0:39:23 น.  

 
เพื่อนเคยถามว่าทำใจกับเรื่องนี้ยังไง

...ก็ทำเหมือนที่เคยทำครั้งแรก ครอบครัวเราเคยผ่านมันมาแล้ว แล้วเราก็จะผ่านมันไปได้...

ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมานี้ ถือเป็นโบนัสพิเศษทั้งสำหรับแม่และทุกคน เป็นเวลาสองปีที่เราทำทุกอย่างดีที่สุดเพื่อเค้าแล้ว

เมื่อวันนั้นมาถึง เราคงเสียใจ แต่คงไม่มีอะไรต้องเสียดาย เพราะเราได้ทำทุกอย่างแล้วจริงๆ


โดย: Q.NUH วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:0:44:12 น.  

 
อ่านแล้ว เศร้า ค่ะ และก็ได้สัมผัสถึง จขบ ด้วยว่าขณะที่เขียนก็คงต้องเศร้าด้วย ... ฝนมาให้กำลังใจค่ะ

ยังไงก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ


โดย: Malee30 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:0:47:40 น.  

 
ผมก็คงต้องปลอบแบบเชยๆเหมือนเดิม
กรรมของคุณที่มีเพื่อนเชยๆแบบผมนิ

ผมมักจะเตือนตัวเองด้วยคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า..
สิ่งใดสิ่งหนึ่ง ที่มีการเกิดขึ้น ย่อมมีการดับไปตามธรรมดา

Everything that has the beginning has an end.

เคยมีนิทานเซ็น เล่าเรื่องครอบครัวนึงที่สูญเสียผู้ใหญ่ในครอบครัวไป
อุตส่าห์ไปหาหลวงพ่อ หลวงพ่อก็บอกว่า..
โชคดีแล้วล่ะ.. ยินดีด้วยนะโยม ..

พ่อบ้านก็โกรธ.. หลวงพ่อเลยขยายความว่า..
ทุกคนเกิดมามีความแก่ ความตาย เป็นสัจจะ
ไม่ช้าก็เร็ว อายุขัย สังขารก็จะดับลง
ไม่เลือกเพศ ผิวพรรณ ฐานะ ความดีชั่ว

บ้านไหนที่ปู่ ย่า ตา ยาย หมดอายุขัยก่อน
แล้วก็ไล่มาเป็นพ่อแม่ แล้วถึงจะเป็นรุ่นลูก
แล้วรุ่นหลานก็ค่อยตายเป็นลำดับ ย่อมถือเป็นโชค
เพราะมันเป็นไปตามธรรมชาติ

แต่ถ้าบ้านไหน รุ่นลูก รุ่นหลานดันสิ้นอายุขัยก่อน พ่อแม่
อันนั้น น่าเศร้าโศกาอาดูร กว่ามาก
เพราะมันเป็นความสูญเสีย ที่ผิดธรรมชาติ

ถ้าคุณเป็นเพื่อนผม.. ผมจะตบไหล่เบาๆ
แล้วบอกว่า.. แม่เธอโชคดีแล้ว ที่มีลูกน่ารักอย่างเธอ

ถ้าเป็นแม่ผม.. ผมจะคิดว่า
ถ้าวันนึงแม่จะไป ก็ขอให้ไปด้วยความสงบ
ไม่ทรมาน อย่าให้ท่านห่วง อย่าให้ท่านกังวล
ว่าลูกหลานเป็นทุกข์ ท่านจะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี

ถ้าผมปลอบใจเชยไปหน่อย ก็อย่าถือผมเลยนะ


โดย: aston27 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:3:12:10 น.  

 
เป็นกำลังใจนะคะ
ขอให้เข้มแข็งนะคะ
ความรักของแม่คงอยู่เสมอ


โดย: prncess วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:7:19:29 น.  

 
มาส่งกำลังใจให้อีก1ดวง ผ่านกระดานโนบุตะ
สู้ๆนะคะ


โดย: li_goro วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:10:59:58 น.  

 
ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ ๆ


โดย: ken (kenjikung_9999 ) วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:11:00:42 น.  

 
คุณพระคุ้มครองนะคะ


โดย: ฟ้า.....อยากร้องไห้ (ฟ้าคงสั่งมา ) วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:14:39:58 น.  

 
รู้สึกดีๆ กับความคิดของคุณคิวและครอบครัวนะค่ะ ... ถึงจะต้องรู้ว่าเราจะเจออะไรอีกแต่ก็เตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว เศร้าก็คงมีแต่ก็ต้องยอมรับแล้วก็ทำใจ เชื่อว่าความรักที่เราทุกคนมีให้คุณแม่ มันจะต้องช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นนะค่ะ


โดย: JewNid วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:14:49:19 น.  

 
พ่อผมก็จากไปด้วยโรคมะเร็ง ได้มีโอกาสรักษาตัวอยู่ไม่ถึงปีหลังจากรู้ตัว เพราะอยู่ในระยะสุดท้ายแล้ว

แต่พ่อผมเป็นคนละกรณีกับแม่ของคุณ แม่คุณรู้ตัวก่อนและได้รับการรักษาทันท่วงที ผมคิดว่าแม่คุณจะยังอยู่กับคุณและครอบครัวไปอีกนานครับ


โดย: 9A วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:18:34:02 น.  

 
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ ดิฉันจะไม่เป็นอะไร ครอบครัวเราก็จะไม่เป็นอะไรด้วยค่ะ

ขอบคุณ...ขอบคุณ...ขอบคุณ...

***โนบุตะ พาวเว่อร์ จงมา!ค่ะ คุณ li_goro***


โดย: Q.NUH วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:19:13:52 น.  

 
อ่านเเล้ว ก็เห็นว่าจขบ. มีความเข้าใจถึงความเป็นไป และก็รู้สึกได้ว่าคุณก็ได้เติมพลังใจให้ใครอีกหลายๆคน เช่นกัน
รวมถึงฉัน ด้วย


โดย: espoir วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:19:30:43 น.  

 
I don't have much to say. Just want to tell you that I've read what you've written (in the same sense like "I listended to you").
From 1.2 Meters, I encourage you like other people here do.


โดย: titi IP: 192.11.185.113 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:19:53:57 น.  

 
อ่านที่คุณ aston27 เล่าแล้ว ใช่เลยค่ะ
ขอเสริมด้วยว่าให้ถือว่าโชคดีที่ได้รู้ ได้เตรียมตัวเตรียมใจล่วงหน้า
และยังโชคดีมากๆที่คุณได้ตอบแทนท่านอย่างที่สุดแล้ว

ดิฉันถามคุณคิวนิดนึงซิคะ ตอนคุณแม่ทำงานหรือสมัยสาวๆท่านเครียดกะอะไรๆมากไหมคะ
(เอ๊ะ แต่จำได้ว่าท่านเป็นคนมองโลกในแง่ดีนะ)
ที่ถามก็เพราะว่าคุณแม่ดิฉันเครียดกะงานมากถึงมากที่สุดเลยค่ะ


โดย: ตรีนุช3903 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:20:57:37 น.  

 
เครียดค่ะ แม่เป็นคนขยันและตั้งใจมากค่ะ แต่คิดว่าส่วนหนึ่งอาจจะมาจากยีนส์ทางแม่ด้วย เพราะลุงก็เป็นมะเร็งตับ ป้าก็เป็นมะเร็งเต้านมค่ะ คือมันก็ไม่ใช่โรคที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม แต่เกิดจากเซลล์ที่ผิดปกติ เพราะฉะนั้นญาติพี่น้องที่มียีนส์ใกล้เคียงกันก็มีแนวโน้มที่เซลล์จะผิดปกติได้เหมือนกัน

คุณตรีนุชอย่ากังวลมากเลย มีคนที่เครียดกว่าแม่เยอะแยะที่ไม่เป็นโรคนี้ค่ะ...


โดย: Q.NUH วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:29:36 น.  

 
อ่านแล้วทำให้คิดถึงพ่อค่ะ
พ่อฉันก็เสียไปเมื่อปีที่แล้ว ด้วยโรคที่เกี่ยวกับสมองเหมือนกัน หลังจากที่ต้องทนทุกข์อยู่กับอาการป่วยนับ 10 ปี พวกเราแม่ลูกอยู่กับท่านจนถึงลมหายใจสุดท้าย ถึงแม้จะเสียใจแต่ก็ยินดีที่ท่านไม่ต้องทรมานกับอาการเจ็บป่วยนั้นอีก

เป็นกำลังใจให้คุณ Q นะคะ และขอให้คุณแม่หายป่วยและอยู่กับครอบครัวคุณไปอีกนานๆ ค่ะ


โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:22:10:16 น.  

 

แวะมาให้กำลังใจค่ะ อ่านแล้วเศร้าจัง เอาใจช่วยให้คุณแม่หายป่วยในเร็ววันและคุณQมีความสุขมากๆนะคะ



โดย: haiku วันที่: 17 พฤศจิกายน 2549 เวลา:6:05:14 น.  

 
ว่าแต่.. กระดานโนบุตะ คืออะไรเหรอ ??

ผมเชยอีกแล้ว


โดย: aston27 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2549 เวลา:9:54:04 น.  

 
เข้ามาอ่านค่ะ
ไม่รู้จะแสดงความเห็นอะไร แต่ข้อเขียนของคุณทำให้เรานึกถึงพ่อกับแม่เราค่ะ เพราะไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมท่านที่บ้านบ่อยนัก เดือนละครั้ง ทั้งๆที่กท.กับชลฯมันไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่เลย

แต่มีภาระที่ต้องทำ ก็เลยไม่ได้กลับ
เฮ่อ ...แทนที่หล่อนจะปลอบใจเค้ากลับเอามาเครียดเองอีก


โดย: quin toki วันที่: 18 พฤศจิกายน 2549 เวลา:14:23:47 น.  

 
แวะมาเยี่ยมคุณแม่ค่ะ


โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ วันที่: 18 พฤศจิกายน 2549 เวลา:23:04:40 น.  

 
กระดานโนบุตะก็คือกระดานดำที่เป็นพื้นของช่องcommentนี่แหล่ะค่ะ เป็นภาพที่เอามาจากละครญี่ปุ่นเรื่อง NOBUTA WO PRODUCE (野ブタ をプロデュース) ที่สร้างมาจากนิยายและการ์ตูนชื่อเดียวกัน (ดัดแปลงเพิ่มเติมตัวละครนิดหน่อย)

ส่วนคำว่า " โนบุตะ พาวเว่อร์ จงมา! " เป็นท่าเรียกพลังของโนบุโกะและเพื่อน เวลาต้องการความมั่นใจ หรือทำอะไรสำเร็จค่ะ...ดิฉันก็เคยทำท่านี้ด้วยเหมือนกัน ...เวลาเซ็งๆ

อยากลองมั้ย?...

//jenrathy.free.fr/gallery/GIF/Nobuta%20wo%20Produce.gif


โดย: Q.NUH วันที่: 19 พฤศจิกายน 2549 เวลา:3:10:19 น.  

 
โนบุตะ พาวเวอร์ จงมาๆๆๆๆๆๆ

อิอิ..มาช่วยเรียก..

ขอให้สบายดี มีกำลังใจมากๆ นะตัวเอง..


โดย: Life's like that IP: 202.91.23.1 วันที่: 20 พฤศจิกายน 2549 เวลา:17:41:36 น.  

 
ผมมีแต่ท่า บิดๆเบี้ยว เป็นมดเขียว วี สามน่ะ คุณ Q


โดย: aston27 IP: 58.8.196.137 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2549 เวลา:22:16:02 น.  

 
มาให้กำลังใจนะค่ะ เพิ่งเคยเข้ามาไดนี้เป็นครั้งแรก

ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ยังไงก็สู้ๆนะค่ะ


ps.ไดน่ารักมาก ^^


โดย: BZ_plus วันที่: 17 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:42:29 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Q.NUH
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]




.
.
. .
Friends' blogs
[Add Q.NUH's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.