|
|
บทสัมภาษณ์ลงในนิตยสารภพยนตร์บันเทิง
นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ : ถึงยังไงละครน้ำเน่าก็อยู่คู่คนไทย
นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ หรือ "บ๊วย" นักเขียนบทละครโทรทัศน์มือดีอีกคนของวงการละคร ที่ผ่านงานเขียนบทมากว่า 20 ปี เริ่มจากการเป็นผู้ช่วยเขียนบทละครสั้นกับ "ครูช่าง" ชลประคัลภ์ จันทร์เรือง ขณะเรียนอยู่คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เรียนจบก็ไปทำงานประจำบริษัทอีเวนต์ได้ไม่นานก็มาเขียนบทร่วมกับคุณลลิตา ฉันทศาสตร์โกศล มีผลงานเป็นที่รู้จักมากมาย อาทิ "ทางผ่านกามเทพ", "สายรุ้ง", "สามีตีตรา", "ยอดชีวัน", "สามี", "บังเกิดเกล้า", "สี่ไม้คาน", "เลื่อมสลับลาย", "พรหมไม่ได้ลิขิต", ก้านกฤษณา" ฯลฯ
จากนั้นเธอก็บินเดี่ยวแยกออกมาเขียนบทคนเดียว ให้กับบริษัทเอ็กแซ็กท์และบรอดคาซท์ จนทำให้ชื่อของ นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ กลายเป็นที่รู้จักจากผลงาน "เล่ห์ระตี", "หัวใจช็อกโกแลต", "คลื่นรักสีคราม", "กิ่งแก้วกลางใจ", "ดั่งดวงตะวัน", "สาปภูษา", ในขณะเดียวกันเธอก็ร่วมเขียนบทเป็นทีมกับกลุ่มช่างปั้นเรื่อง มีผลงานโด่งดังหลายเรื่อง คือ "พลิกดินสู่ดาว", "อุ่นไอรัก", "เบญจา คีตา ความรัก", "เพียงผืนฟ้า", "ปิ่นไพร", "รุ่งทิพย์" ฯลฯ
นอกจากเขียนบทแล้ว เธอยังเป็นเจ้าของบทประพันธ์ละครหลายเรื่อง อาทิ "สู่แสงตะวัน", "ดั่งดวงตะวัน", "เปลวไฟในฝัน", "กลิ่นแก้วกลางใจ", "เพียงผืนฟ้า", "อธิษฐานรัก", "เพลงรักข้ามภพ", และ "สวรรค์สร้าง" ที่กำลังออกอากาศขณะนี้ โดยผลงานของเธอไม่ว่าจะมาจากการเขียนบทหรือจากบทประพันธ์จะออกแนวดราม่าซะเป็นส่วนใหญ่ หรือที่ใครๆ มักจะเรียกว่าละครน้ำเน่า แต่เธอก็รักในความเป็นละครน้ำเน่าของเธอ
"ใครจะมองยังไงเราไม่รู้ แต่เรารู้สึกภูมิใจในความเป็นละครน้ำเน่า เรารักมันมากเพราะละครน้ำเน่ากับนวนิยายไทยมันเป็นของคู่กัน อันนี้มาจากพี่ลลิตาสอนเราด้วยว่า การที่เราชอบนวนิยายไทย ชอบเขียนเรื่องน้ำเน่าก็ไม่ต้องไปอายใคร เพราะเรื่องน้ำเน่ามันของคนไทย แต่ตอนอยู่อักษรฯจะไม่ใช่ไง เพราะคนที่อยู่อักษรฯจะชอบเสพละครเวที ชอบดูหนัง แต่เรามาอยู่กับพี่ลลิตาแกก็จะคอยสอนตลอด แล้วเราเป็นคนชอบอ่านนิยายอยู่แล้ว"
ละครน้ำเน่ายังไงก็ถูกใจคนไทย
"คือเด็กสมัยนี้บางคนที่มาเรียนเขียนบทจะบอกหนูไม่อยากเขียนละครน้ำเน่า หรือบางคนบอกว่าหนีวงการหนังเพื่อมาทำละครน้ำเน่าให้ดีขึ้น เราบอกได้เลยว่าละครน้ำเน่าไม่ต้องการให้ใครมาทำอะไรให้ดีขึ้นเหมือนหนัง มันมีธรรมชาติของมันอยู่แล้ว ไม่ต้องมาพยายามบอกว่าคนทำละครน้ำเน่าไม่มีปัญญาทำงานดีๆแบบหนัง เขาไม่เคยพัฒนาเลย คุณอย่าไปบอกแบบนั้น ถ้าคุณยังไม่รู้จักมันจริงๆ ละครน้ำเน่าก็เหมือนเราดูลิเกเหมือนเรากินส้มตำ เราต้องทำให้ละครน้ำเน่าเป็นที่ยอมรับแบบนี้ ไม่ใช่การที่แบบคนวงการหนังมาบอกว่าถ้าอยากได้เงินก็ต้องยอมนายทุนทำละครน้ำเน่า หรือจะบอกเพราะนายทุนบังคับให้ทำเลยทำออกมาแบบนั้นก็ไม่ใช่ แต่มันถูกอรรถรสคนไทย ก็คนไทยชอบแบบนี้ แล้วละครไม่ว่าจะเป็นละครน้ำเน่าสุดๆ ยังไงก็สะท้อนปัญหาสังคมเสมอ"
เขียนคนเดียวกับเขียนเป็นทีมวิธีการเขียนแตกต่างกันยังไง
"เขียนเดี่ยวงานจะมีรายละเอียดที่เป็นลายเซ็นของเรา เช่น ถ้าเป็นหนังรักวิธีการพูดหรือไดอะล็อกเราจะมีความเป็นผู้หญิงเยอะ ตัวละครมีมิติ และจะมีคำคมในภาษาพูด ตรงนี้มาจากการที่เราชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็กๆ ส่วนเขียนเป็นทีมเราจะลงลายเซ็นลงลึกของเรามากไม่ได้ เราจะบู๊จัดมากก็ไม่ได้เพราะเด็กบางคนเขียนบู๊ไม่ดี หรือเราจะลงดราม่าจัดก็ไม่ได้เพราะเด็กบางคนเขียน ดราม่าไม่ได้ แต่เขียนเป็นทีมมันจะเป็นงานกลุ่มที่กลมกล่อม คนดูจะรู้สึกเล่าเรื่องได้เข้มข้นดีเพราะมาจากหลายหัว
อย่างเราให้เขียนคนเดียวทำงานเดี่ยวๆ ก็ไม่เอาเพราะมันเขียนได้น้อย อย่างปีหนึ่งเขียนได้อย่างมาก 3 เรื่อง แต่ถ้าเขียนเป็นกลุ่มทำได้หลายเรื่องและได้เจอเพื่อนด้วย ที่สำคัญเราไม่ต้องไปฟาดฟันกับผู้จัดฯเพราะจะมีคนจัดการให้เราเสร็จเรียบร้อย อย่างตอนอยู่กับพี่ลลิตาพี่เขาก็จัดการให้ หรืออยู่กับช่างปั้นเรื่อง "พี่หนึ่ง" คฑาหัสต์ บุษปะเกศ ซึ่งเป็นหัวหน้าทีม ก็เป็นคนจัดการ ส่วนเราก็แค่เขียนบทไป"
งานเขียนบทต้องมีใจรักจริงถึงจะทำได้
"พี่ลลิตาบอกเราเลยว่าเขียนบท 5 ปีแรกต้องกินแกลบ เพราะมันเป็นอาชีพที่ไม่แน่นอนอะไรเลย ไม่รู้เงินจะออกเมื่อไหร่เพราะขึ้นอยู่กับการแก้บทว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ หรือถ้ามีการเปลี่ยนโปรเจ็กต์เปลี่ยนคนเขียนบท เปลี่ยนผู้กำกับฯ บางทีไม่ผ่านช่อง เราก็เขียนฟรี ถ้าบทละครไม่ผ่านช่องเขาไม่มีเงินมาจ่ายให้เราเต็มก็จ่ายแค่ครึ่งเดียว ซึ่งมันเป็นปัญหาของคนเขียนบท โดยที่เราไม่มีระบบจัดการที่แน่นอน เป็นเรื่องของความที่แบบจะไปโทษเขาก็ไม่ถูก และพอมีการแก้ไขบทก็ต้องรอการจ่ายเงินก็เป็นเดือนสิ บางทีแก้เป็นเดือนเลยนะ เพราะต้องส่งไปให้นางเอก ให้ผู้กำกับฯ อ่านถ้าเขายังไม่ชอบหรือไม่ถูกใจเพราะบทน้อยเกินไปก็ต้องแก้บทกันใหม่อีก เพราะฉะนั้น 5-6 ปีแรกลำบาก เชื่อมั้ยว่าเราเงินเดือนน้อยกว่าเพื่อนๆ ที่ทำงานประจำด้วยซ้ำไป
แต่ถ้าเทียบกับงานอีเวนต์ เหมือนเราส่งงานไปพรีเซนต์ครีเอทีฟไอเดีย เราทำงานเป็นเดือนแต่ถ้าเขาไม่ชอบเราจะไม่ได้รายได้จากเดือนนั้น แต่ตอนหลังในวงการ อีเวนต์จะบอกว่าจะต้องจ่ายเงิน 15 % ก่อนถึงจะทำให้ นี่เป็นระบบที่เราอยากเห็นในวงการเขียนบท ถ้าเราเอาระบบของอีเวนต์มาใช้ในวงการเขียนบทน่าจะดี เราต้องนับถือความคิดเริ่มต้นจากไอเดียก่อน การเริ่มต้นจากกระดาษเปล่าไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ใช้เวลาหมดเลย แต่เขาจะบอกว่าความคิดของเราเริ่มต้นบนอากาศเราไม่ได้ลงทุนเรื่องเครื่องมืออะไรนี่น่า"
รู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบไหม
"ไม่รู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบหรอก เราจะไปว่าเขาก็ไม่ได้ ซึ่งคนเขียนบทก็เห็นในปัญหาพวกนี้ เป็นเรื่องที่พวกเราต้องแก้ปัญหาให้รุ่นน้องต่อไป ต้องค่อยๆ หาทางแก้ปัญหาต่อไป แต่เราว่าควรจะมีการจ่ายเงินก่อนค่าความคิดของเขาประมาณ 10 หรือ 15 % ก็ว่ากันไป เหมือนที่พี่ลลิตาเคยบอกว่าคนที่ฝันแล้วไปเรียนเขียนบทเนี่ย ความจริงมันไม่ได้สวยขนาดนั้น คนที่อยู่ตรงนี้ได้จริงๆ คือคนที่รักจริงๆ อย่างเราเรียนอักษรมา เราไปทำงานอย่างอื่นก็ได้ แต่เราชอบงานเขียนและรู้สึกว่าถ้าทำไปเรื่อยมันจะมองเห็นอนาคต เพราะเรามีโมเดลอย่าง ครูช่าง ชลประคัลภ์ คอยบอกทำไปเถอะมันมองเห็นอนาคตนะ พอเลย 5 ปีไปแล้วถ้าเราเริ่มมีผลงาน งานจะเข้ามาเรื่อยๆ"
ส่วนใหญ่ปัญหาของผู้จัดฯที่คนเขียนบทต้องเผชิญ
"ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เขาต้อง การบทตลอดเวลา บทต้องทำให้นักแสดงมีความสุขที่จะเล่น หรือมีบางเรื่องที่ไปเจอบทประพันธ์ขั้นเทพเนี่ยก็ต้องรักษาคุณค่าของบทประพันธ์ด้วย ส่วนใหญ่เรื่องของเรื่องก็คือเร่งให้บทเสร็จตามเวลา มันเป็นปัญหาในอาชีพมากกว่า ผู้จัดฯต้องการรับเรื่องใหม่ๆ ไปขายแต่จะขายได้หรือไม่ได้ไม่รู้นะ แต่เราพล็อตเรื่องไปแล้ว ถ้าขายไม่ได้ก็ไม่มีเงินให้แต่เราทำไปแล้วเดือนหนึ่งแล้วในเดือนนั้นเราก็ต้องกินข้าวด้วย"
แนวคิดในการเขียนบท
"ถ้าเป็นบทประพันธ์มาจากการที่เราอ่านหนังสือเยอะ หรือมาจากเรื่องใกล้ตัว อย่าง "รักในม่านเมฆ" เป็นละครที่ทำเรตติ้งสูงสุด แต่คนที่ดูจะต้องบอกน้ำเน่า นางเอกขาพิการ น่าสงสาร ตบกันเพื่อแย่งพระเอก แต่ "รักในม่านเมฆ" จริงๆ สำหรับคนดูเขาจะรู้ว่ามันมีมิติของตัวละครให้ตัวร้ายมีเหตุผลมีที่มาที่ไปและมีความเป็นคน ส่วนเรื่องคนพิการเราไปดูข่าวว่าคนพิการจริงๆ เขาต้องการอะไร เขาไม่ได้เรียกร้องความสนใจแต่เขาต้องการทำให้เรารู้ว่าเขาก็เป็นคนเหมือนเรา แต่ถ้าเป็นพล็อตขึ้นมาอย่างเรื่อง "กิ่งแก้วกลางใจ" เราไปอ่านบทความของพ่อแม่สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดคือลูกของตัวเองไปสลับกับลูกของคนอื่น "กิ่งแก้วกลางใจ" ก็จะพูดเรื่องลูกถูกสลับกัน"
แต่บางครั้งการวางตัวนักแสดงก็ไม่ได้ดั่งใจคนเขียนบทละคร
"เรารู้สึกว่าต้องเผชิญกับคนด่าแน่นอน ถ้าเราเป็นคนอ่านอาจจะรู้สึกไม่ชอบ ใจในทุกๆ อย่างของหนังสือที่จะไปเป็นละคร แต่พอเรามาเป็นคนเขียนบทละครโทรทัศน์ เรารู้สึกว่าคนเขียนบทไม่มีทางเขียนละครให้ถูกใจคนอ่านและนักประพันธ์ได้หรอก แม้แต่ทีมงานก็ไม่มีทางทำฉากดีๆ ให้คนทั้งประเทศชอบใจได้ เราถึงต้องยอมรับสภาพที่คนอ่านอาจจะไม่พอใจในมุมที่เราเป็นนักประพันธ์หรือเป็นคนเขียนบท อย่าง "ทวิภพ" อ๋อม อรรคพันธ์ จะต้องเล่นเป็นคุณหลวง บางคนก็รับได้ บางคนก็รับไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่ดูแล้วนะ
คือยังไงคนเขียนบทมันต้องโดนด่าอยู่แล้วเราก็ต้องทำใจ คราวที่แล้วเขียน "รักในม่านเมฆ" ว่าพระเอกเชื่อนางร้าย ก็โดนด่าในกระทู้เลยว่าคนเขียนบทปัญญาอ่อน คือมันจะมีธรรมชาติอย่าง ถ้าละครไม่ถูกใจเขาด่าคนเขียนบท แต่ถ้าละครถูกใจเขาจะชมดาราอันดับแรกและชมผู้กำกับฯเป็นอันดับต่อไป สำหรับคนเขียนบทยังไงเสียก็ต้องโดนด่าก่อน ก็คิดซะว่าถ้าไม่ดังก็ไม่โดนด่าหรอก"
สมัยนี้บางครั้งการทำละครก็ถูกกำหนดด้วยตัวนักแสดง
"ปัจจุบันมีละครที่เกิดขึ้นจาก อย่างเช่น นางเอกคนนี้ที่กำลังเป็นซูเปอร์สตาร์เราจะวางเขาเล่นละครเรื่องไหนดี ไปวางไว้ที่ละครบู๊ดีไหมไปวางไว้ที่ละครดราม่าดีหรือเปล่า คือบทประพันธ์ในตลาดไม่มีหรือเขาหาไม่ได้ก็จะมาหาจากเรา เขาจะขอจากคนเขียนบทที่เป็นนักประพันธ์เรื่อง มีอะไรเจ๋งๆไหม หรือตอนนี้เกาหลีก็กำลังน่าสนใจนะ เรามีเรื่องอะไรไปถ่ายที่เกาหลีบ้างมั้ย ก็มีบางครั้งที่มาจากดารา แต่ส่วนใหญ่จะมาจากช่องว่าช่วงนี้อยากได้ละครแนวไหน"
อยากให้รัฐบาลหันมาสนใจละครไทย
"รู้สึกรัฐบาลไม่ค่อยสนันสนุน แต่พอเราดูข่าวเกาหลีเขาสนับสนุนละครให้เป็นอาวุธสำคัญในการส่งออกเพื่อสร้างวัฒนธรรมให้คนสนใจเกาหลี แต่คนไทยยังไม่สนใจเรื่องนี้ อย่าง "ซอดองโย" มีรากฐานมาจากประวัติศาสตร์เกาหลีหมดเลยและมีตัวตน ขนาดกษัตริย์ของเขาก็มีตัวตนเขายังเอามาทำเป็นละครเลยเพราะเขาไม่กลัว แค่แตะตำรวจ ทหาร หรือหมอก็ไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดแตะประวัติศาสตร์ไทยเลย
และสิ่งที่เกิดขึ้นกับละครคือคนระดับสูงชอบสร้างภาพว่าละครน้ำเน่าอย่าง "ไทรโศก" ทำให้เด็กฆ่าตัวตาย มันรู้สึกง่ายมากที่โทษว่าบ้านเรามีละครน้ำเน่าเด็กก็เลยดูตามละครน้ำเน่า เขามองละครไทยเป็นเรื่องชั่วร้ายในครอบครัว ฉะนั้นเราต้องเปลี่ยนมุมมองละครไทยบ้าง และถ้ามองในด้านดีละครไทยเป็นสินค้าส่งออกได้ เราไปทำอาหารไทย เครื่องจักสานไทยให้ส่งออก แต่ถ้าจะเลยมาถึงละครไทยบ้างก็ได้"
| Create Date : 11 พฤษภาคม 2554 |
| Last Update : 11 พฤษภาคม 2554 14:20:03 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1461 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: พอกลอน ซาเสียง IP: 192.16.1.162, 192.16.1.162, 127.0.0.1, 180.183.142.158 วันที่: 25 สิงหาคม 2554 เวลา:17:20:22 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [?]
|
นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ (บ๊วย)
นักเขียนบทละครโทรทัศน์
เจ้าของบทประพันธ์...>>>>>
ทาสรัก สวรรค์สร้าง
เพลงรักข้ามภพ
สู่แสงตะวัน อธิษฐานรัก
ดั่งดวงตะวัน เพียงผืนฟ้า
กลิ่นแก้วกลางใจ เปลวไฟในฝัน
ผลงานเขียนบท...>>>>>
บ่วง ทวิภพ สาปภูษา
ดั่งดวงตะวัน กลิ่นแก้วกลางใจ
เปลวไฟในฝัน หัวใจช็อคโกแล็ต
คลื่นรักสีคราม เล่ห์รตี
ผลงานกับละลิตา ฉันทศาสตร์โกศล ...>>>>>
ทางผ่านกามเทพ สามีตีตรา สายรุ้ง
ยอดชีวัน สามี บังเกิดเกล้า
หนึ่งในดวงใจคือเธอ สี่ไม้คาน
เลื่อมสลับลาย พรหมไม่ได้ลิขิต
ก้านกฤษณา ปลาหนีน้ำ ฯลฯ
ผลงานกับ ช่างปั้นเรื่อง...>>>>>
รักในม่านเมฆ เพียงผืนฟ้า ปิ่นมุก พลิกดินสู่ดาว อุ่นไอรัก
เบญจาคีตาความรัก รุ่งทิพย์ ต่างฟ้าตะวันเดียว
ปิ่นไพร ฯลฯ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
อัพบล็อกเรื่อยๆ นะครับ อ่านสนุกดี
เป็นประโยชน์ต่อเด็กรุ่นหลังด้วยนะเนี่ย
ถ้ามีโอกาสอยากชวนออกหนังสือบทความสักเล่มนะครับ
//www.porglon.exteen.com