i wish i were there
ตลอดเวลาที่รู้จัก "ช้าง" เกือบ 10 ปี ช้างไม่เคยไม่ใส่ใจในสิ่งที่เอ่ยเอื้อนออกไป ไม่ว่าจะเมื่ออ่านพระประวัติรัชกาลที่ 6 แล้วอินกับพระที่นั่งมฤคทายวัน ช้างก็ขับรถ "ไปให้" ไปค้าง แล้วพร้อมกลับมาของฝาก คือ "หมวก" สีชมพูหม่น .. ที่ยังคงสวมอยู่ตราบทุกวันนี้ ส่วนกระดาษโน๊ต เก็บไว้อย่างไม่อยากใช้ หากก็วางไว้ในสายตา
วางไว้บนโต๊ะทำงานเสมอมา มาถึงวันนี้ ด้วยเหตุการณ์ที่มีผลต่อจิตใจคนฝั่งนี้ ช้างก็ยัง "เป็นหนึ่งแรก" ที่ใส่ใจ เสมอมา
ทั้งที่เช้าวันนั้น ช้างไปทำงาน ที่แม้จะใส่เสื้อดำ แต่ก็ยังสวมยีนส์ เพราะช้างไม่มีกางเกงดำ แต่แค่เกริ่น ๆ อะไรไปนิดเดียว บ่ายนั้น .. ช้างก็ส่งข่าวทันที
แวะไปซื้อกางเกงดำแล้ว และยังเล่าว่า คนขายขายด้วยน้ำใสไมตรีจิตที่ดีเมื่อรู้ว่า ช้างซื้อทำไม แล้วเมื่อส่งข่าวบอกช้างว่า รัฐบาลประกาศหยุดวันที่ 14 ตุลาคมแล้วนะ ช้างก็เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะส่งข่าวมาบอกว่า "จะไปนะ กำลังไปนะ" ช้างที่ปกติจะไม่ชอบความแออัดยัดเยียด จะไม่ไปไหนแบบด่วนพลัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ทำไมช้างถึงไป หนนี้ ไม่ได้น้ำตาไหลเพราะใคร, นอกจาก "ช้าง" ยังนึกภาพไม่ออกเช่นกันว่า ช้างจะไปยังไง เพราะทุกกระแสคลื่นผู้จงรักภักดี ช่างถาโถมสู่จุดหมายเดียวกัน ช้างจะไหวไหม ช้างจะไปได้ทันไหม แล้วก็ได้รับรู้การออกเดินทางอย่างมุ่งมั่น เป็นระยะ ๆ ความมุ่งมั่นของช้างที่บอกว่า เพื่อนที่ทำงานเขาไม่ไปกัน เขากลัวคนเยอะ แต่ "ผมจะไป" อึ้งคำรบสอง ... บอกช้างว่า ไม่เป็นไร ไปด้วยกันนะ ช้างบอกว่า ไปเรือคงไม่ทัน งั้นลงรถไฟใต้ดินไปที่หัวลำโพง แล้ว "เดินเท้า" ไปสนามหลวงละกันนะ น่าจะสะดวกที่สุด พอช้างพูดจบ คนซีกโลกนี้ก็คลิกดูกูเกิ้ลแผนที่ทันที ไม่ว่าจะเดินไปเส้นทางไหน ระยะทางล้วน 4 กิโลเมตรเป็นอย่างน้อย ช้างบอกว่า ดูเส้นทางแล้ว แต่ขอไม่ดูจำนวนระยะทางนะ ก็เลยเงียบไปด้วย ได้แต่ถามช้างว่า "ใส่รองเท้าอะไรมา" ช้างบอกว่า วันนี้ใส่รองเท้าหนังมาทำงาน อึ้งในใจกับคำว่ารองเท้าหนัง .. จะเดินสบายไหม จะเป็นอุปสรรคไหม แต่ช้างบอกว่า "ไหวสิ ไปด้วยใจ ใจสู้ซะอย่าง"
(แม้สังขารจะร่วงโรย แต่ช้างก็บอก เตรียมพร้อมแล้วครับ น้ำและยาดม ... คนอีกปลายสายถึงกับสะอื้นเงียบ) ตอนนั้น บ่าย 2 ของประเทศไทยแล้ว ฝั่งนี้ก็หลังเที่ยงคืนแล้วละ แล้วช้างก็เดิน
บอกช้างว่า เราจะเดินไปด้วยกัน ... ทางสายเสียง จนที่สุด อุปสรรคก็ผุดโผล่ แบตมือถือช้างลดวูบ
เลยคิดกันว่า งั้นเซฟแบตไว้เนอะ ไว้ถ่ายรูปที่อยากให้เห็น แล้วไว้ค่อยเล่าสู่กันฟังเมื่อช้างกลับถึงบ้านแล้วก็ได้ แต่ช่วงวางสาย ช้างก็หมั่นถ่ายรูปรายงานรายทางมาเป็นระยะ ๆ คืนนั้น หลับไปตอนตี 3 ทั้งน้ำตา ตื่นขึ้นมา เช้ามาก ช้างกลับถึงบ้านพอดี 5 ทุ่มประเทศไทย บอกให้ช้างไปนอนนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน .. แล้ววันรุ่งขึ้น วันที่ 15 ก็ได้รู้ว่า ช้างยัง "ไปให้" อีกครั้ง คราวนี้ จอดรถ ลงเรือ และเดินอีก กลับมาพร้อมภาพถ่าย "งดงามด้วยน้ำใจ" ถ้าอยู่เมืองไทย .. จะกี่ครั้ง ๆ เราคงจะได้เดินไปด้วยกันจริง ๆ ขอบคุณช้างมาก ขอบคุณจริง ๆ ที่ไม่ละเลย "น้ำตาคนไกล" ไม่ว่าจะกี่ปีผ่าน "ขอบคุณช้างอีกครั้ง" ที่ทำให้รู้สึกอยากเขียนบันทึก "ที่นี่" อีกครั้ง ช้างบอกใช่ป่ะว่า "ทำอะไร 21 วัน ก็จะติดเป็นนิสัยน้อย ๆ" จะพยายามทำให้ได้นะ จะหมั่นเขียนถึงแต่สิ่งดี ๆ ที่นี่ให้ได้ต่อเนื่องสัก 21 วัน .. แล้วค่อยมาดูกัน ส่วนที่รู้จักกันมาเกือบ 10 ปีนั้น มันมากกว่า 21 วันไม่รู้กี่ร้อยเท่า และ "รัก" เหมือนเป็น 1 ในครอบครัวเดียวกัน ขอบคุณที่ไม่เคยทอดทิ้งกันไปไหนเลย "ขอบคุณมากค่ะ"
| Create Date : 16 ตุลาคม 2559 |
| Last Update : 2 ธันวาคม 2562 8:55:15 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 194 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [