|
|
เก้าอี้ไม้กับสวนลำดวน(รักนี้มีเพียงใจ) - ความทรงจำของฉัน
| เกริ่นนำ 2 ความทรงจำของฉัน
เช้าวันหนึ่งที่อากาศเริ่มหนาวเย็น ฉันเดินไปตามทางหมู่บ้านเพลินจน
ไปถึงประตูโรงเรียนกลิ่นอายของวันเก่าพัดหวลเข้ามาที่ใบหน้าของ ฉันวัน
เวลาเก่า ๆ กำลังเดินทางกลับเข้ามา ฉันยังจำวัน เหล่านั้นได้ดีภาพทรงจำที่
สวยงาม ฉันก้าวขาเข้าไปในรั้วโรงเรียนที่ฉันเคยเรียน เดินไปตามถนนเล็ก ๆ
เดินไปจนถึงโต๊ะหินอ่อนในสวนนั่งเล่น ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม โรงเรียนจึงมี
นักเรียนบางตามาก ฉันนั่งมองบรรยากาศรอบ ๆ โรงเรียน ฉันเชื่อในกลิ่นอาย
กับความทรงจำ ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของกาลเวลา กลิ่นหอมของอดีต
ดอกไม้สีเหลืองนวลกลิ่นหอม ลำดวน ล่วงลงมาตรงกลางโต๊ะที่ฉัน
นั่งพอดี กลิ่นหอมของลำดวนสีหวานไม่เคยจางหายไปเลย ฉันหยิบขึ้นมา
ชื่นชมและสูดกลิ่นจากมันอย่างเบาที่สุดเพราะกลัวกลีบของมันจะบอบช้ำ ทุก
ครั้งที่ฉันเห็นดอกลำดวนทำให้ฉันหวลรำลึกถึง วันที่แสนหนาวและมีความสุข
ในวันนั้นได้ดี ฉันจำได้ว่า
ของเยอะแยะไปหมดเลย หนัก ก็ หนัก ดีนะที่มาแต่เช้าไม่งั้นไม่มีที่นั่งบนรถแน่เลย
ฉันเดินขึ้นไปบนรถมินิบัสสีขาว ซึ่งวิ่งผ่านโรงเรียน นั่งลงที่เบาะข้าง
หน้าต่าง พร้อมหอบของพะรุงพะรัง เมื่อฉันมองไปรอบรถเห็นผู้ชายกับผู้หญิง
ที่เป็นคนรักช่วยกันถือของแล้วก็คิดอิจฉาในใจว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาช่วยถือ
ของบ้างนะ อากาศหนาวเย็นทำให้จิตใจของฉันไหวหวั่นไปกับสายลม
อ้าวถึงโรงเรียนแล้วเหรอ ฉันรำพึงกับตัวเองเพราะกำลังนั่งคิดอะไร
เรื่อยเปื่อยระหว่างการเดินทาง ฉันลงรถเดินหอบของเพื่อจะเอาไปไว้ใน
ชมรมดอกไม้สด ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ในบรรยากาศของโรงเรียนที่สดชื่นแม้จะ
มีลมแรงอยู่บ้าง
ทุกเช้าฉันจะต้องแวะไปในสวนนั่งเล่นของโรงเรียนเพื่อมาสูดกลิ่น
หอม ๆ ของดอกลำดวนเป็นประจำ ในขณะนั้นเอง ฉันต้องหยุดชะงักกระทัน
หัน สิ่งที่ปรากฎเบื้องหน้า คือ ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจ้องมองฉันอยู่ ใบหน้าคม
เข้ม และนัยน์ตากลมสวยของชายคนนั้น ทำให้รู้สึกถึงเวลาหยุดนิ่งไม่มีสิ่งใด
เคลื่อนไหว จนกระทั่งสายลมของกาลเวลาพัดมาวูบหนึ่งทำให้ฉันรู้สึกร้อน
ผ่าวทั่วใบหน้าหัวใจเต้นแรง จนฉันตั้งตัวไม่ถูก ฉันรู้แต่ว่าฉันต้องวิ่งหนีไปจาก
ที่แห่งนั้น
เราเป็นอะไรไปนะ ทำไมต้องรู้สึกอายด้วย ฉันรำพึงในใจแล้วก็ยิ้ม
อยู่คนเดียว
อ้าว หวายเป็นไรจ๊ะ เสียงพี่ปิ่นทักทาย เธอเป็นรุ่นพี่ของชมรม
ดอกไม้สด
เปล่าค่ะพี่ นี่ค่ะ ของที่ชมรมต้องการ เมื่อวานหวายไปปากคลอง
ตลาดมาก็เลยซื้อมาไว้ก่อนน่ะค่ะ
เธอรับของทั้งหมดไว้ในมือพร้อมกับยิ้มมาที่ฉัน แล้วทำหน้าแดง
ทำไมล่ะ หรือว่าไม่สบาย เปล่าไม่มีอะไรค่ะ ฉันตอบเสร็จแล้วก็เดินเข้า
ชมรม
ถึงเวลาที่นักเรียนทุกคนเดินมาเข้าแถว มีนักเรียนเดินปนเปไปกัน
หมด
เขาคือรุ่นพี่ ห้องไหนกันนะ ทำไมเราไม่เคยเห็นเลย แต่ช่างเถอะ
ฉันพึมพำแล้วก็เดินไปเข้าแถว แต่เช้าวันนั้นเอง ในขณะที่พิธีตอนเช้ากำลัง
ดำเนินการไปอย่างสงบเงียบ แต่หัวใจของฉันกับเต้นระรัวอย่างบอกไม่ถูก
และไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน คงเพราะสายตาคู่นั้นกำลังมองมาที่ฉัน
พระอาทิตย์อัสดงกำลังจะลับขอบฟ้า แสงทองกำลังเริ่มเจือจางฉัน
เดินออกจากชมรมดอกไม้สด เพื่อเดินทางกลับบ้าน ลมหนาวในยามเย็นเริ่ม
โชยพัดทำให้หัวใจที่เปลี่ยวเหงาของสาวรุ่นอย่างฉันรู้สึกถึงความเปลี่ยวอาดูร
แต่ในวินาทีนั้นเอง ลมที่พัดโชยเบา ๆ กลับกลายเป็นความอบอุ่นขึ้นมาอีก
ครั้งหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถมินิบัสสีขาวด้านหน้าโรงเรียน ภาพที่ปรากฎ
ในสายตา คือ ผู้ชายรุ่นพี่และสายตาคู่นั้นที่ฉันได้พบเห็นเมื่อเช้านั่นเอง ฉัน
รู้สึกว่าหัวใจของฉันกำลังหลุดลอยไป รุ่นพี่คนนั้นขึ้นรถมินิบัสสีแดงฝั่งตรง
ข้ามกับโรงเรียน
อยู่บ้านฝั่งโน้นเหรอ เราอยู่บ้านฝั่งนี้ เฮ้อ แย่จังเลยไม่งั้นคงได้ขึ้นรถ
คันเดียวกันแล้วซินะ ช่างเถอะ ช่างเถอะ ฉันมักจะพูดปลอบใจตัวเองอยู่
บ่อย ๆ ในโอกาสที่ไม่ได้ดั่งที่ใจหวัง นึกแล้วก็น่าขำแค่เจอเขาแวปแรกฉันก็
ควบคุมตัวเองแทบไม่ได้แถมตอนนี้ความเหงาก็บังเกิดขึ้นกับใจของฉันด้วย
ทุกอย่างเป็นความบังเอิญหรืออชะตาขีดเส้นให้เราได้พบกันแค่ระยะเวลาสั้น
ๆ กันนะ
หลายวันผ่านไปจนถึงวันนั้นเป็นวันสถาปนาโรงเรียน ฉันรีบไป
โรงเรียนแต่เช้า เพื่อทำหน้าที่ที่รับผิดชอบกับการจัดพานดอกไม้สดสำหรับ
พิธีในตอนเช้า ทุกคนในชมรมดอกไม้สดดูวุ่นวายกันไปหมด ฉันเดินเข้าไปที่
หอประชุมฉันได้พบกับรุ่นพี่คนนั้นอีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้ฉันเดินไป
หยุดยืนมองรุ่นพี่คนนั้นอย่างตั้งใจ แต่ก็หน้าแตกเพราะเขาวิ่งหนีฉันไปเหมือน
ที่ฉันเคยทำเลย ฉันรู้สึกเสียหน้าเหมือนกัน แต่ช่างเถอะฉันพูดกับตัวเองเบา
ๆ เพราะมีหลายอย่างที่ต้องจัดการในเช้านี้
ช่วงสายทุกคนรีบจัดแจงนำพานดอกไม้และพวงมาลัยต่าง ๆ ไปไว้บริเวณหอ
ประชุม เสร็จแล้วก็ได้ยินเสียงของอาจารย์สั่งให้ทุกคนต้องไปช่วยรุ่นพี่ยก
เก้าอี้ ฉันเองรู้สึกแปลกที่ทุกครั้งกำลังจะหยิบเก้าอี้ก็มีมือใหญ่ ๆ ของผู้ชาย
คนหนึ่งรีบเข้ามาแย่งทุกครั้ง รุ่นพี่คนนั้นเอง ฉันพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่ฉัน
คิดว่าอยากจะพูดกับแค่พูดคำว่า ขอบคุณ คำง่าย ๆ ฉันยังไม่กล้าเลย แต่
ระฆังก็มาช่วยฉัน เสียงเรียกของเพื่อนฉันว่าให้กลับไปเอาของที่ชมรมเสียง
เบา ๆ นั้นทำให้ฉันคิดว่าเหมือนมีคนมาตีระฆังก้องกังวาลอยู่ข้างหู
ยืนเหม่ออะไรเหรอหวาย เร็วเข้าเดี๋ยวไม่ทันนะ เพื่อนร่วมชมรม
ตะโกนเรียกฉันอีกครั้ง
จ้ะ จ้ะ ไปเดี๋ยวนี้แหละ ฉันรีบผละตัวจาก ณ ที่ตรงนั้น
ฉันวิ่งหนีอีกแล้วเหรอ เป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันเองไม่กล้าแม้แต่จะ
มองหน้า หรือปริปากพูดกับรุ่นพี่เลยแม้แต่คำว่าขอบคุณสั้น ๆ และง่ายฉันก็
ยังไม่กล้า ฉันเห็นสีหน้าของรุ่นพี่ไม่ค่อยดีนัก เขาคงคิดว่าฉันหยิ่ง แต่จะทำ
ไงได้ฉันไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าตอนนั้นทำไมความกล้าของฉันไม่หลง
เหลืออยู่เลย
หลังจากงานวันสถาปนาวันนั้น ฉันได้แต่หลบซ่อนตัวเอง ทุก ๆ ครั้งที่
ฉันมองเห็นรุ่นพี่ ฉันจะพยายามหลบไม่ให้เขาเห็นฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ฉันถึงทำแบบนั้น ทุก ๆ วัน ฉันได้แต่คิดว่าถ้าวันหนึ่งฉันรวบรวมความกล้าได้
เมื่อไหร่ฉันจะต้องยิ้มให้กับรุ่นพี่ทันที แต่จะมีวันนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ พรุ่งนี้
เป็นวันศุกร์แล้ว มีการประชุมนักเรียน ม.ปลาย ฉันคงได้พบรุ่นพี่คนนั้นอีก
ครั้ง แล้วรุ่นพี่จะจำฉันได้หรือไม่ จะเป็นยังไงต้องลองกันสักตั้งแล้วหล่ะ ถ้า
พรุ่งนี้รุ่นพี่ไม่ยิ้มให้ฉัน ฉันก็จะได้ทำใจเลิกคิดถึงเขาสักที |
| Create Date : 24 กันยายน 2553 |
| Last Update : 24 กันยายน 2553 13:22:05 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 314 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
นลินโนเวล เป็นบล็อกที่รวบรวมผลงานเขียนทั้งเรื่องสั้น นวนิยาย โดยมีนามปากกาว่า
นลิน คือ รักหวาน - Sweet
ฟุ้งรัก คือ รักสดใส - Pastel
จุล คือ เรื่องสั้นและบทความ - A love aleart -Aom
อยากให้เพื่อน ๆ ทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านผลงานของนลินแล้วรู้สึกว่ากำลังทำสปาอยู่เลยค่ะ เลยแยกผลงานไว้ให้เข้าใจและเลือกประเภทที่จะทำให้ทุกคนRelax ได้ตามอัธยาศัย
และสักวันหนึ่งหวังว่าเพื่อน ๆ คงจะได้พบกับผลงานของนลินตามแผงหนังสือนะคะ ฝากทุกคนเป็นกำลังใจให้นลินด้วยนะ ขอบคุณค่ะ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ตัวอักษรทุกตัวของบล็อกนลินโนเวล
สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิดโดยนำข้อความทั้งหมด
หรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดใน Blogไปเผยแพร่
โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของBlogเป็นลายลักษณ์อักษร
หากฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดี ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด!!
