อยากให้บอลไทยไปบอลโลก
Group Blog
 
All Blogs
 
Gay Team 5พยัคฆ์นักสืบ นิยายสไตล์หลุดๆ (ตอนที่1)

“มึงยังไม่ออกมาอีกเหรอวะ”
“เฮ้ยโทษทีว่ะ อีก 5 นาทีแล้วกัน”
“อะไรวะ เมื่อ ครึ่งชั่วโมงที่แล้วมึงก็ พูดอย่างนี้”
“เอาน่า หมวดอ๋อย ใจเย็นๆนะครับ
ตอนนี้ ผมกำลังอาบน้ำ ฟอกสบู่ ถูไข่ อยู่
รับรอง อีก 5 นาทีเจอกันแน่ๆ”
“เร็วๆ นะโว้ยนี่เป็นเรื่อง ราชการสำคัญมาก”
“เอาน่า กูเห็นเรื่องราชการชักช้า ถมไป”
“จริงๆเลยนะมึงนี่ เมื่อคืนกูยังไม่ได้นอนเลย
นี่ยังต้องมารอมึงแต่เช้าอีก รีบๆก็แล้วกัน”
“...........ตืด.....ๆ......ๆ......”
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ก็ขาดหายไป
ชาย ฉกรรจ์ อายุดูราวๆ 25-30 เ
ก็บ มือถือ เข้าไปในชุดเสื้อแจ็กเกตสีดำ
ซึ่ง ใส่ทับกับเสื้อ ยืดสีขาว
ที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กๆว่า “DSI”
พร้อมกับ เครื่องหมายรูปโล่สีฟ้า
เขียนภาษาไทยตัวเล็กๆว่า
“กรมสืบสวนคดีพิเศษ”
เขา เริ่มจุด บุหรี่ ไลท์ ตัวที่ 2
หลังจากบุหรี่ตัวแรกแบนแต๊ดแต๋ไปแล้ว
ด้วย รอยเหยียบแห่งความหงุดหงิด
ขอบตาเขียวคล้ำ พร้อมกับสีหน้าบอกบุญไม่รับ
ชายคนนี้กำลัง ยืนอยู่ข้างรถ BMW สีดำคันงาม
ซึ่งแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลย
เมื่อมาเข้ามาในซอยเล็กๆ แห่งนี้
เนื่องจากไม่สามารถขับเข้าซอย
ที่ไม่กว้างไปกว่าห้องแถวซักหนึ่งคูหา
แห่งนี้ไปได้ เพราะนอกจากมันเป็น
ตรอกที่แคบมากแล้ว ยังมีรถเข็น ขายน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ กาแฟเย็น ผลไม้
และ แผงขายของต่างๆ
และผู้คนซึ่งถึงจะดูไม่มากมาย
แต่ก็เดินจับจ่ายใช้สอยอยู่กระจัดกระจาย
ทั่วไปในซอย ชุมชนแห่งนี้ ดูเหมือนกับเป็นชุมชนผู้มีรายได้ปานกลางชานเมือง อย่างที่เห็นได้ทั่วไปในกรุงเทพ ที่เสาไฟฟ้ามีป้ายเขียนด้วยปากกาเมจิกสีดำ แขวนอยู่ที่ความสูงระดับสายตา โดยมีขนาดตัวหนังสือที่ มองเห็นได้จากระยะไกล พอสมควรเขียนไว้ว่า
“อพาร์ทเมนท์สุขใจ ตรงไปอีก50 เมตร”
อีกประมาณ 5 อึดใจ ( 1อึดใจเท่ากับหนึ่งนาที.......หน่วยวัดโดยผู้เขียน) ชายผิวสีแดง คนหนึ่ง ผมสั้น ไม่เกิน 1 ข้อนิ้วเท่ากันทั้งศีรษะ หนวดเคราขึ้นบางๆ แบบคนที่ยังไม่ได้โกนหนวด ประมาณ2วัน เค้าเดิน ดื่ม นมถั่วเหลือง ยู เอช ที ใส่กล่องออกมาจากซอยที่ผู้คน กำลังจับจ่ายซื้อของรับเช้าวันใหม่ ใส่เสื้อยืดสีเหลืองสดที่เป็นของแถมมาจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ที่มีอักษรสีดำตัวใหญ่อยู่ที่หน้าอกว่า “Kill Bill” กางเกงยีนส์ และ รองเท้าแตะอดิดาสสีดำ ชายคนนี้ เมื่อมองดูแล้วให้ความรู้สึกคล้ายๆกับ พวกทีมงานในกองถ่ายละคร หรือในกองถ่ายภาพยนตร์ มากกว่า”

“มีอะไร จะมาอวดล่ะ..........หมวดอ๋อย” ชายผมสั้นพูดด้วย สีหน้าอารมณ์ดีมีเลศนัย
“นี่มึงเลิก พูด ให้กูผวนคำ เสียทีเถอะ คุณอั้น วันนี้ไม่ทำงานเหรอวะ”
“ลาออกแล้ว...........”
“หา.........................ออกอีกแล้วเหรอ มึงนี่เปลี่ยนงานบ่อยกว่า นายกด่าสื่อมวลชนอีกนะ”
“ฮ่าๆๆ มุขมึงนี่ดูเป็นอันตรายต่อหน้าที่การงานดีนะ”
“เออ...แต่ก็ดีแล้ว พอดีมีงานมาให้ช่วย งานนี้ มึงอาจจะต้องใช้เวลานานพอสมควรเหมือนกัน”
“หึๆ.... ไม่น่าเชื่อนะ ว่าจะมีงานที่ DSI ทำเองไม่ได้อยู่ด้วย”
“ไม่ใช่ทำไม่ได้ ........ขอใช้คำว่าไม่สะดวกที่จะทำเองดีกว่า มาขึ้นรถก่อนเถอะ รายละเอียดไว้ถึง “ที่” แล้วจะเล่าให้ฟัง”

ชาย สองคน ก้าวขึ้นรถไป และแล้ว BMW คันสีดำก็ออกไปอย่างรวดเร็ว จากซอยเล็กๆที่มีผู้คน จับจ่ายใช้สอยคึกคัก ในวันที่บรรยากาศ สดใส ตอนเช้าตรู่...................

..........................................................................................................................................................................

BMW ขับเลียบทางขนาน มุ่งตรงสู่สะพานพระราม 5 จากนั้นจึงค่อยชะลอตัวและ หยุดนิ่ง ชั่วคราว ซึ่งเป็นสภาพปกติ ของการจราจรเวลาเร่งด่วนบริเวณนี้ ระหว่างนั้น หน้าปัดคลื่นวิทยุก็อยู่ ที่ ตัวเลข 105.5 สถานีซึ่งถ่ายทอดเสียงรายการเล่าข่าวยอดนิยมตอนเช้ารายการหนึ่ง ซึ่งผู้จัดรายการกำลังทำหน้าที่ “ให้ความเห็นกับข่าว ประเด็น ที่นายกรัฐมนตรีให้ความสนใจในเทคโนโลยี
“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นาโนเทคโนโลยี................(เสียงค่อยๆเบาลง โดยการหรี่เสียงวิทยุของ ชายผมสั้น)
“อ้าวไอ้อั้น หรี่เสียงทำไมวะ” หมวดอ๋อยถาม
“ก็ นั่งตั้งนานยังไม่ได้คุยกันเลย เป็นไงวะ ไอ้ อ๋อย งานหนักไหมช่วงนี้”
“ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีหรอกว่ะ คงจะหนักอีกทีช่วงฉลองปีใหม่ นอกจากเมื่อคืนร้อยเวร วอ มาบอกว่าวันนี้ผู้ใหญ่นัดคุยแต่เช้า กูเลยต้องรีบมาหามึงน้ำเนิ้มยังไม่ได้อาบเลยนะเนี่ย”
“แล้ว เจ้ วุ้น สบาย ดีใช่ไหมวะ” อั้น ถามถึงแฟนของ อ๋อย ซึ่งทั้งสามคนเป็นเพื่อนเรียนมหาลัยที่เดียวและคณะ เดียวกันมา
“ขานั้นก็สบายดีแหละ แม่งจะไม่สบายดีก็ตอนเจอหน้ากูเท่านั้น แหละ วีนใส่ทั้งวัน”
“อ้าวเจอกันทุกวันเลยเหรอ” อั้นถามในขณะที่สายตามองไปข้างหน้ารถ ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากเศษกระดาษสองสามแผ่น
“โอ๊ย ไม่ได้เจอกัน สามสี่วันแล้ว กู กับ เค้าว่างไม่ค่อยตรงกัน”
“ก็มึงมันเหี้ยนี่หว่า...”
“อ้าว ไอ้อั้น มึงไม่มีอะไรทำใช่ไหมเนี่ยอยู่ๆ ก็มาด่ากู”
“พวกมึงก็คบกันมานานแล้วนะ เจ้วุ้นเค้าก็เป็นคนดี กูว่ามึงเลิกเจ้าชู้ แล้วรีบแต่งงาน แต่งการไปดีกว่า”
“มึงเอาที่ไหนมาพูดว่ากูเจ้าชู้ เดี๋ยวนี้กูเลิกแล้วโว้ย แต่กูยังไม่พร้อม มึงก็รู้เงินเดือนตำรวจไม่ได้มากมายอะไร”
“ถึงมึงจะไม่พร้อม บ้านเจ้วุ้นเค้าก็พร้อม และ จะว่าไป บ้านมึงน่ะโคตร พร้อมเลยนะ พ่อมึงเค้าคงไม่ปล่อยให้เมียของลูกอดหรอก ถ้ากูมีเงินสักขี้ตีนของพ่อมึงป่านนี้กูนอนอยู่บ้านเฉยๆไปแล้ว”
“กูเห็นตอนนี้มึงก็นอนเฉยๆอยู่เหมือนกันนี่หว่า” หมวดอ๋อยปะทะคารมกับเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี
“ไม่รู้ละถ้ามึงไม่เลิกทำตัวเหี้ยๆ อย่างนี้กูจะยุ เจ้วุ้นให้ไปหาแฟนใหม่”
“อ้าว เวรแล้ว มึงเอาที่ไหนมาพูด”
“กูรู้ก็แล้วกันแหละ แล้วที่มึงอดนอนเมื่อคืนน่ะมึงก็ไม่ได้ไปทำเหี้ยอะไร หรอก มึงก็คง .... ไม่สิ มึงก็ไปเอาผู้หญิงมาอีกตามเคย”
“เฮ้ยมึงเอาที่ไหนมาพูด” หมวดอ๋อย สะดุ้ง
“กูคบมึงมาตั้งนานทำไมกูจะไม่รู้”
“กูบอกมึงแล้ว ว่าตอนนี้กูเปลี่ยนไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆ เท่าที่กูรู้ กูไม่เคยเห็นเหี้ยลอกคราบได้”
“นี่มึงอย่ามากล่าวหากันลอยๆนะครับ ยุคนี้จะกล่าวหาใครมึงต้องแสดงเอกสารด้วย ที่สำคัญหลังมีSEXกูไม่เคยให้ใครเซ็นรับทราบนะโว้ย”
“หึๆ ๆ จะให้โชว์เอกสารเหรอก็ได้นี่ๆไง” ว่าแล้ว อั้นก็หยิบ บัตรจอดรถใบเล็กๆที่อยู่หน้ากระจกรถยนตร์ ฝั่งคนนั่งข้างซ้ายมาให้ หมวดอ๋อยดู
“เห็นไหม นี่ไงบัตรจอดรถ ประทับตรา RCA แสดงว่าเมื่อคืนมึงไป RCA มา”
หมวดอ๋อยสีหน้าไม่เปลี่ยนแต่ แววตาดูหวั่นไหวเล็กน้อย
“เออใช่กูไปแล้วยังไง ในRCA มีอะไรตั้งหลายอย่าง กูอาจจะไปดูหนัง กูอาจจะอยากดูหนังอินดี้ กูอาจจะไปแวะกินกาแฟที่ starbuck กูอาจจะแวะกินก๋วยเตี๋ยว กูอาจจะแวะซื้อหนังสือที่ร้านดวงกมล กูอาจจะอยากกินอาหารญี่ปุ่นที่ ฟูจิ กูอาจจะอยากโยนโบว์ลิ่ง กูอาจจะอยากขับโกคาร์ท กูอาจจะแวะซื้อของที่ท็อปซูเปอร์มาเก็ตก็ได้” หมวดอ๋อยร่ายยาวถึง สถานที่ “เกิดเหตุ”เป็นฉากๆสมกับเป็นตำรวจ

“มึงลืมไปที่หนึ่งมั๊ง คือมึงแวะไปซื้อถุงยางที่ เซเว่น”
หมวดอ๋อยหน้าถอดสี
“เฮ้ย...........มึงรู้ได้ยังไงวะ”
อั้นยิ้มอย่างผู้มีชัย
“รู้สิ นี่มึงเห็นไหม เวลาเข้า บันทึกไว้ว่ามึงเอารถไปจอดตอน 02.26 นาฬิกา ใน RCA ไม่มีรอบหนังฉายดึกขนาดนั้น ไม่ต้องพูดถึงร้านกาแฟ ร้านหนังสือ และที่อื่นๆเลย แต่เป็นไปได้ว่ามึงอาจจะฟิตอยากโยนโบว์ลิ่งตอนเกือบตีสอง หรือ อาจจะเที่ยวเทคแถวนั้น ซึ่งกูตัดความเป็นไปได้ออกไป เพราะมึงบอกกูเองว่ามึงยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ ที่แขนมึงไม่มีรอยปั๊มที่เค้าจะปั๊มเวลาเข้าผับ สักรอย นอกจากนั้นร้านต่างๆ เค้าก็ห้ามขายเหล้าตั้งแต่ตีหนึ่งแล้ว เรื่องนี้มึงเป็นตำรวจด้วยมึงคงรู้ดี และที่สำคัญตราประทับว่า “จอดฟรี3ชั่วโมง”โดยไม่มีชื่อร้าน มีตราแบบนี้ที่เดียวใน อาร์ซีเอ ที่เปิดในช่วงเวลานั้น คือ เซเว่นอีเลฟเว่นเท่านั้น เพราะส่วนของ อาคารซุปเปอร์มาร์เก็ตเองที่โรงหนังเฮาส์จะมีตราประทับ 5 ชั่วโมงคอหนังอินดี้อย่างมึงคงรู้ ถ้ามึงไปแถวนั้นมึงก็คงไปประทับตราที่นี่แม้ตอนนั้นจะไม่มีรอบแล้วก็ตาม แสดงว่าตัด สนามโกคาร์ท โบว์ลิ่งแล้วก็ คาราโอเกะไปได้เลย แล้วเหตุผลที่มึงต้องประทับตราจอดรถก็แสดงว่ามึงต้องรู้ตัวว่ามึงต้องอยู่แถวนี้นานแน่ๆ มึงจะอยู่แถว อาร์ซีเอนานๆเพื่อทำอะไรวะตอนตี 2 อย่างนั้น กูไม่คิดหรอกนะว่าผู้ชายหน้าหนวดอย่างมึง จะ อยากกินเวเฟอร์ รสนมตอนดึกๆ”
หมวด อ๋อยแย้งขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ยังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้
“.................................................. เออ แต่ถ้าจะว่าอย่างนั้นที่มึงสรุปมาก็มีช่องโหว่นะ เพราะเวลาที่กูเข้าไป เป็น ตีสอง ยี่สิบหกนาที ซึ่งตอนนั้นผับต่างๆก็เลิกกันหมดแล้ว กูจะไปเที่ยวผับทำไมละวะ แล้ว มึงก็รู้นี่ว่ากูเป็นตำรวจ กูอาจจะไปเรื่องงาน หรือ สังเกตการคนร้ายก็ได้ อีกข้อหนึ่งที่กูข้องใจมากๆ ....มึงจะมั่นใจได้ยังไงวะ.............ว่ากูแวะ เซเว่นเพื่อไปซื้อถุงยาง”

คุณอั้นร่ายยาวต่อไปว่า“จะให้กูพูดให้จบก็ได้ ข้อแรก คือมึงไม่ได้ไป “ราชการ”แน่ๆ เพราะมึงบอกเองว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีงาน แล้วร้อยเวรก็ วอ. มาหามึง นั่นแสดงว่าเมื่อคืนไม่ใช่เวรของมึง ในขณะเดียวกันมึงก็ไม่ได้ไปเที่ยวผับ แต่มึงไปรับคนต่างหาก มึงไม่ได้ไปรับคนที่ ผับต่างๆแถวนั้นด้วยเพราะคงไม่มีใครบ้ารอมึงเป็นชั่วโมง ถ้ามีเวลาเป็นชั่วโมงจริงเค้าคงไปหามึงเองมากกว่า แต่มีอยู่ที่หนึ่งที่คนเลิกงานตอนตีสองพอดี คือ ที่ คอกเทลเลาน์ เดอะ ลาเต้ เป็นที่เดียวในอาร์ซีเอที่จะมีคนทำงานเวลานี้ เพราะถึงที่นี่จะปิดตอนตีหนึ่งแต่ตอนเลิก พนักงานยังต้องรอสรุปงานก่อนจนถึงตีสองกว่าๆ โดยเฉพาะแดนเซอร์โคโยตี้เกิร์ล ส่วนเหตุผลที่ทำให้กูมั่นใจว่ามึงไม่ได้อยู่คนเดียวก็คือ บัตรจอดรถถูกวางไว้ที่กระจกด้านฝั่งซ้ายที่กูนั่ง ถ้ามึงอยู่คนเดียวไม่มีทางที่มึงจะวางบัตรจอดรถไว้ตรงนี้ได้ หลังจากมึงปั๊มบัตรที่ เซเว่นแล้วมึงคงส่งบัตรจอดรถให้ “ใคร”อีกคนหนึ่งมากกว่า กูเดาว่าหลังจากที่มึงประหยัดค่าโรงแรมโดยพาน้องเค้ามา “สอบสวน”ในสถานที่ขึ้นชื่ออย่างลานจอดรถ อาร์ซีเอชั้นใต้ดินแล้ว มึงก็คงหัวโล่งจนลืมว่าเอาบัตรจอดรถไว้ที่ไหน และนี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่มึงหาบัตรจอดรถไม่เจอจนต้องทิ้งไว้ตรงนี้ แต่ถึงอย่างไงถ้าให้กูเดาเด็กกั้นรถยนต์ก็คงไม่กล้าเก็บค่าปรับมึงหรอกเพราะเค้าเห็นเครื่องแบบของมึงที่แขวนไว้ที่เบาะหลัง”
หมวดอ๋อย ทำหน้าแปลกใจ และ จ้องหน้า เพื่อนรักของเขาเป็นเวลานาน ทั้งๆที่รถกำลังค่อยๆ เคลื่อนตัว
“มึงพูดเหมือนมาแอบดูอยู่เลยว่ะ ทำไมมึงรู้จัก RCA ดีจังเลยวะ”
“อ้อ ......มึงคงไม่รู้ละสิว่ากูเคยทำงานแถวนี้มาก่อน ช่วงกลางวันเป็น โปรโค** เพราะแถวนั้นมันมีสถานีวิทยุขวัญใจเด็กแนว อย่าง Fab Radio อยู่ ส่วนกลางคืนกูก็เคยไปเป็น ดีเจเปิดแผ่นตามผับแถวนั้น นี่อาจเป็นประโยชน์ไม่กี่อย่างที่กูได้จากการที่กูเปลี่ยนงานบ่อยๆ”
“เฮ้อ ถ้าวุ้นเป็นอย่างมึงสักครึ่งหนึ่งกูมีกี่ชีวิตก็คงไม่พอนะเนี่ย ถามจริงๆเถอะ มึ่งนี่ หูตายังกะเชอร์ลอคโฮลม์ กูถามจริงๆเถอ มึงเดาเรื่องทั้งหมดนี้ได้จากบัตรจอดรถแค่ใบเดียวเหรอ”
คุณอั้นตีสีหน้าอายๆ “แหะๆ เปล่า หรอกใครจะไปเดาได้ขนาดนั้นนี่มันไม่ใช่นิยายนะเว้ย กูรู้เพราะมึงทิ้งหลักฐานสำคัญอีกอย่างหนึ่งไว้ต่างหาก”
“อะไรวะ”
อั้นก้มลงหยิบอะไรบางอย่างที่ฝ่าเท้า บริเวณที่วางเท้าฝั่งของตัวเอง เป็นซองพลาสติกสีชมพู ที่ถูกฉีกแล้ว”
“ คิงไซส์ สตอบอรี่แบบผิวไม่เรียบ ไอ้ อ๋อยมึงนี่รุ่มร่ามจริงๆ ทำลายหลักฐานก็ไม่หมด นี่ถ้าไม่ใช่กูแต่เป็น เจ้วุ้นมานั่ง มึงตายไปแล้ว ปลอกกระสุนตกอยู่อย่างนี้ไม่ต้องเป็นนักสืบหรอกว่ะ เด็ก ป.4 ก็รู้ มึงนี่เป็นเจ้าพนักงานกระทำการโดยประมาทจริงๆ”
หมวดอ๋อยหน้าซีด ความจริงทุกอย่างกระจ่างหมดแล้ว “โถ่.... กูก็คิดว่ามึงเป็นนักสืบเทวดาขนาดนั่น ไอ้นี่ ถ้ามึงบอกกูว่าพบปลอกกระสุนตั้งแต่แรก มึงจะมานั่งวิเคราะห์ให้เมื่อยทำไมวะ ถุย! ตอนแรกพูดจายังกะคุณพ่อ อากาธา คริสตี้มาเอง”
อั้น อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “อ้าวไอ้อ๋อย ดูถูกเรอะ มึงจะให้กูบอกก็ได้นะว่าเมื่อคืนมึงไปนอนกับใครมา โคโยตี้เกิรล์ ที่เดอะลาเต้ ที่ชอบ Request คิงไซส์สตอบอรี่ ผิวไม่เรียบ เท่าที่กูรู้จักมีคนเดียวนะโว้ย แต่กูให้ เกียรติน้องเค้า กูเลยไม่อยากจะต้อนมึงเท่านั่นเอง”
หมวดอ๋อย อ้าปากหวอ มองดู อั้นด้วยสายตาแปลกใจ “เห้ย.......นี่ มึงรู้ขนาดนั้นจริงๆเหรอวะ”
คุณอั้นยิ้ม น้อยๆ แต่ ไม่พูดอะไร
หมวดอ๋อย เงียบไปสักพักหนึ่งแล้วะพูดขึ้นมาว่า
“ โอเค เรื่องของกูช่างมันเถอะ แต่เรื่องที่มึงต้องไปคุยกับผู้ใหญ่วันนี้ กูได้ยินคร่าวๆ มาแล้วว่าเรื่องใหญ่วะ”
อั้นสีหน้าเรียบเฉย ไม่ยิ้ม และ หัวเราะ อีกต่อไป “กูรู้ตั้งแต่เห็นมึงแล้วล่ะ หน่วยของมึงไม่เคย ได้งานง่ายๆ เลยนี่หว่า ไหนมึงลองบรีฟให้ ฟังคร่าวๆก่อนได้ไหม”
“รอไปฟังทีเดียวเลยดีกว่า แต่กูคิดว่างานนี้มึงคงต้องมีคนช่วย หึๆ....รู้สึกทางผู้ใหญ่อยากจะพบทีมของมึงด้วย”
อั้น เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “ขนาดนั้นเลยเหรอวะ แต่ กูคงตามตัวพวกมันยากหน่อยนะ เห็นว่าช่วงนี้ พวกมันต่างคนก็ต่างยุ่งๆอยู่เหมือนกัน”
“ฮ่าๆๆๆ เข้าใจ ตั่งแต่ คดีนั้น ทีมของพวกมึงดังกว่าดาราอีกนะ นี่มีสายของเราจาก บาร์แถว พัทยาฝากขอลายเซ็นมึงมาด้วยนะ ฮิๆๆๆๆๆ”
อั้นทำหน้าเซ็งๆ “นี่มึงจะล้อกูไปจนตาย เลยใช่ไหมเนี่ย”
หมวดอ๋อย หัวเราะดังลั่นบีเอ็ม “เค้าขอมาจริงๆ ช่วยเซ็นกำกับให้ด้วยว่า หัวหน้ากลุ่ม Gay Team เค้าจะดีใจมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อั้นถอนหายใจ “เฮ้อ....Gay team กูเกลียดชื่อนี้จัง เมื่อไหร่คนจะลืมไปซะทีวะ”
ฝ่าย หมวดอ๋อย กลับ หยุดหายใจหลังจากหัวเราะจนหน้าแดง เหมือนคนหัวจะระเบิด................

จบตอน1



โปรโค ** (โปรแกรมโคออร์ดิเนเตอร์ หมายถึงผู้ช่วยจัดรายการวิทยุ ทำหน้าที่รับโทรศัพท์ ดูแลอำนวยความสะดวกต่างๆให้DJ)





Create Date : 04 มกราคม 2549
Last Update : 4 มกราคม 2549 15:55:35 น. 14 comments
Counter : 364 Pageviews.
Share

 
ปีใหม่ก็ตั้งใจจะทำโครงการอะไรใหม่ๆครับ
อยากจะเขียนนิยายสักเล่ม
ตอนนี้กำลัง รีเสริช ข้อมูลอยู่ แล้วก็เขียนไปด้วย
อิๆๆ พอดีเนื่องจากผมเป็นนักเขียนหน้าใหม่ไร้บรรณาธิการครับ...
แต่พอดีมีบล็อก
จึงอยากจะขอความช่วยเหลือ จากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆบรรณาธิการจำเป็น เสียหน่อยครับ
คือก่อนจะรวมเล่มเนี่ยคงต้องขัดเกลาอีกพอสมควร
หากอ่านแล้ว ขัดตรงไหน หรืออยากคอมเมนท์ตรงไหน กรุณาช่วยหน่อยเถอะนะครับ
นึกว่าสงสาร หนุ่มน้อยคนหนึ่งที่อยากเริ่มต้นโครงการใหม่ๆในปีใหม่ ไม่ให้ล้มเหลว เหมือนหลายปี ที่ผ่านมา
ช่วยหน่อยเด้อครับเด้อ...


โดย: ช่างประชันพันธุ์ประชด (ช่างประชันพันธุ์ประชด ) วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:15:38:22 น.  

 
อ่านแล้วสนุกดีค่ะ น่าสนใจ

หมวดอั้นเหมือนเชอร์ลอกโฮล์มจริงๆ ด้วย อ่านแล้วทึ่งเลย (ก่อนเฉลยว่าเห็นซองอะนะ)

จะรออ่านต่อปาย


โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:16:05:14 น.  

 
อ่า ขอบคุณมั๊กๆ ครับสาวไกด์
ยังไง ถ้ามีอะไรไม่ดีบอกได้นะครับ
เต็มที่ จะได้เอาไปแก้ไขอีกที ก่อนพิมพ์


โดย: ช่างประชันพันธุ์ประชด (ช่างประชันพันธุ์ประชด ) วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:16:40:28 น.  

 
ติก่อน ชมทีหลังแล้วกันนะคะ

ช่วงย่อหน้าแรกๆ คิดว่าบทบรรยายในส่วนของตัวละครน่าจะเพิ่มมากกว่านี้
เพราะว่าเวลาที่ตัวละครเพิ่มมากขึ้น จะทำให้ในตอนต้นผู้อ่านสับสนได้ว่าใครคือคนไหน แม้ว่าต่อๆ ไปผู้อ่านจะจับบุคลิกของตัวละครได้ว่า คำพูดนี้จะเป็นของใคร แต่ในตอนต้นน่าจะให้บทบรรยายช่วยผู้อ่านได้รู้จักตัวละครมากขึ้นอีกหน่อยน่ะค่ะ

ยิบๆย่อยๆ ก็มีอีกแต่เอาไปแค่ที่เดียวก่อน
ไม่อยากสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำอ่ะค่ะ
เพราะตัวเองก็ยังว่ายไม่แข็ง

อีกเรื่องคือ ตรงส่วนขยายต่างๆ ที่น่าจะเอาไว้ติดกับตัวที่ต้องการขยาย เช่น ชายผิวสีแดง คนหนึ่ง ผมสั้น ไม่เกิน 1 ข้อนิ้วเท่ากันทั้งศีรษะ หนวดเคราขึ้นบางๆ แบบคนที่ยังไม่ได้โกนหนวด ประมาณ2วัน เค้าเดิน ดื่ม นมถั่วเหลือง ยู เอช ที ใส่กล่องออกมาจากซอยที่ผู้คน กำลังจับจ่ายซื้อของรับเช้าวันใหม่ ใส่เสื้อยืดสีเหลืองสดที่เป็นของแถมมาจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ที่มีอักษรสีดำตัวใหญ่อยู่ที่หน้าอก

น่าจะเอาประโยคที่ว่าใส่เสื้อยืดไปอยู่ต้นประโยคเลย ไม่งั้นมันไม่เป็นประโยคน่ะค่ะ

ติแค่นี้ก่อนค่ะ
^^

พออ่านมาเรื่อยๆ ก็สนุกขึ้นค่ะ เพราะเห็นภาพมากขึ้นว่าตัวละครทำอะไรกันอยู่ มีสีหน้า ท่าทางยังไง
แล้วก็น่าจะมีชื่อตอนนะคะ

เป็นพวกถนัดติมากกว่าชมน่ะค่ะ ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย

ไว้จะตามมาอ่านมาติมาชมอีกนะคะ
สู้ๆ ค่ะ


โดย: I am just fine^^ วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:16:41:39 น.  

 
สงสัยแต่งมาจากประสพการณ์ตรงหรือปล่าวครับ
คริ คริ


โดย: เ ม ฆ ค รึ่ ง ฟ้ า วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:16:43:25 น.  

 
ขอบคุณมั๊กๆครับ คุณ i am just fine
ถ้าได้พิมพ์จะขออณุญาติใส่เครดิต ตรงบรรณาธิการด้วย
นี่คงเป็น นิยายเล่มแรก ที่มี บ.ก. หลายคน อิๆๆ

ส่วนคุณเมฆครึ่งฟ้าครับ อิๆๆ ผมมีวิธีหาข้อมูลจากการเขียน 3อย่างครับ
1. อ่านเอา
2. ประสบการณ์ตรง
3.ถามเพื่อน

ส่วนเรื่องนี้หาข้อมูลมาจากไหน


ไม่บอก อิๆๆ


โดย: ช่างประชันพันธุ์ประชด IP: 61.91.133.10 วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:17:15:49 น.  

 
แวะมาอ่านด้วยค่า.....



โดย: Batgirl 2001 วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:17:26:35 น.  

 
ปอนด์

เราอยากได้เป็นซีดีเก็บไว้เลยอะจิ ไม่อยากแค่ฟังอ้ะ อยากไปเปิดฟังกระหึ่มๆ ที่บ้านเลยน่ะ

ว่าจะลองไปหาตามร้านดู ถ้าเห็นที่ไหนก็มาบอกด้วยแล้วกัน


โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:17:39:50 น.  

 

คอนปุน...จ๊ะ

ขออนุญาตเป็น บ.ก. ด้วยคน ( บ.ก. ในที่นี้เราย่อมาจาก.. บริโภคเกินนะจ๊ะ)


นิยายปอนด์อ่านสนุกนะ สนุกเพราะมุขแบบปอนด์ ปอนด์

อาจเพราะเราอ่านงานเขียนของปอนด์มามากรึเปล่าไม่รู้นะ มันเลยทำให้รู้สึกว่า ตัวละครของปอนด์ทุกตัวคือปอนด์น่ะ ในขณะอ่านเรานึกภาพบุคคลิกของหมวดอ๋อย กับ อั้น ตามไปด้วยแต่คนสองคนมันไม่ค่อยแตกต่างกันน่ะ ( หรือเพราะปอนด์ตั้งใจให้เป็นแบบนี้... ก็เค้าเพื่อนซี้กันนิ่ใช่ป่าว)




ส่วนเรื่องติชมอื่นๆ มิกล้าๆ เพราะว่าข้าพเจ้าเองวิทยายุทธยังอ่อนหัดยิ่งนักท่านจอมยุทธ




อ้อๆ มีนิดนึง... เรื่องจัดวรรคตอนน่ะจ้ะ

หากจัดใหม่อีกนิด คิดว่าช่วยให้น่าอ่านมากขึ้นได้นะ


โดย: มัชฌิมา วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:22:47:28 น.  

 
อืม ยังไม่ได้อ่านละเอียดนะครับ เอาแค่อ่านผ่านๆตาก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาแบบละเอียดอีกที แต่ที่เห็นแล้วสะดุดมี

- การใช้เครื่องหมายคำพูดเยอะไปครับ ทำให้สับสนนิดหน่อยว่าไหนเป็นกรอบคำพูดหรือต้องการเน้นคำ

- การวางรูปประโยคบางท่อนยังแปลก เหมือนโยดาพูดตะกี้เห็นแว๊บๆประมาณ "อะไร,เธอทำ..." ไม่ขนาดนี้หรอกครับแต่เหมือนวางตำแหน่งสลับๆ

พรุ่งนี้มาดูอีกทีครับ


โดย: นายเบียร์ วันที่: 5 มกราคม 2549 เวลา:5:11:06 น.  

 
ขอบคุง มั๊กๆครับ บ.ก. มัช จิงอย่างที่คุณมัชว่าจริงๆด้วยแหะ จริงๆในหัวผมนึกตัวละครสองตัวนี้ ค่อนข้างต่างกันเหมือนกัน สงสัยจะต้องหาส่วนขยายเพิ่มเติมขอบคุงจริงๆครับ
คุณเบียร์ ขอบคุงมากๆเช่นกันครับ เดี๋ยวจะไปวางประโยคให้สละสลวยขึ้นครับ ขอบคุณจริงๆนะครับ อุตสาห์สละเวลามาช่วยดูด้วย ขอบคุณๆๆ ขอบคุณหลายๆที ครับ


โดย: ช่างประชันพันธุ์ขอบคุณ (ช่างประชันพันธุ์ประชด ) วันที่: 5 มกราคม 2549 เวลา:11:11:29 น.  

 


โดย: กย Neck Box IP: 203.151.4.252 วันที่: 5 มกราคม 2549 เวลา:17:03:17 น.  

 
ข้างบนผมเองนะ
กดไวไปหน่อย อิอิ


โดย: กึ่งยิงกึ่งผ่าน IP: 203.151.4.252 วันที่: 5 มกราคม 2549 เวลา:17:03:49 น.  

 
อ่านหมดแล้ว อิอิ
ว่าแต่ว่าคนจะเขียนได้ขนาดนี้ต้องรู้ลึก แสดงว่าคุณปอนด์รู้เรื่อง RCA และ Lougue อย่างช่ำชอง คริคริคริ

ถ้าอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับ IT อะไรก็ขอมาได้นะครับ ผมพอจะรู้อยู่บ้าง งูๆ ปลาๆ


โดย: กึ่งยิงกึ่งผ่าน (กึ่งยิงกึ่งผ่าน ) วันที่: 6 มกราคม 2549 เวลา:1:47:35 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ช่างประชันพันธุ์ประชด
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

นักเขียน / คอลัมนิสต์
Friends' blogs
[Add ช่างประชันพันธุ์ประชด's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.