|
|
ดาหลา...ยาใจ บทที่ 1
แม้รู้ว่ารักนี้เจ็บปวดนัก ก็ยังสมัครเต็มใจรัก...
เสียงแป้นพิมพ์ถูกเคาะรัวดังแว่วๆ ออกมาจากห้องที่เสมือนจะถูกปิดตายเอาไว้ชั่วคราว
ด้วยเจ้าของห้องไม่ต้องการให้ใครรบกวน
ทั้งกวนตัว...และกวนใจ
นัธฐากำลังอยู่ในโหมดบ้างาน...ทั้งหมดเป็นเพราะคนคนนั้น
ผู้ชายเฮงซวย!
ผู้ชายที่ไม่รู้เสียเลยว่าทิ้งเพชรในมือเพื่อคว้าเอาก้อนกรวดมาชื่นชม
อรดียิ้มเหยียดเมื่อนึกไปถึงบุคคลที่เธอนึกเกลียดขึ้นมาจับใจ
คนที่ทำให้เพื่อนที่แสนดีของเธอต้องหลั่งน้ำตา
เหลือบมองไปยังห้องที่ปิดเงียบอีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่
เห็นทีคราวนี้คงต้องทำอะไรซักอย่าง
อะไรก็ได้ที่จะทำให้เธอได้นัธฐาคนเดิมกลับมา
นั่งรำลึกถึงร้อยแปดวิธีที่เคยผ่านหูผ่านตา หรือเคยได้ยินมา
วิธีที่จะรักษาอาการคนอกหักให้หาย
หรืออย่างน้อย...ก็ดีขึ้นกว่านี้
ต้องพานัธไปจากที่นี่...
ใช่แล้ว ต้องไปให้ไกลจากที่ที่มีความทรงจำที่เจ็บปวด
ต่อจากนั้นคงต้องใช้เวลาและบรรยากาศใหม่ๆ ช่วยบรรเทาบาดแผลเหล่านั้น
แต่จะเป็นที่ไหนดีน้า ที่จะดีที่สุด
เกาะดาหลา
ใช่แล้ว เกาะเล็กๆ ในแถบทะเลอันดามัน
เกาะเล็กๆ ที่นัธเคยบอกว่า สงบและสวยจนเกินจะบรรยาย
เกาะที่บิดาเธอเป็นเจ้าของร่วมกับเพื่อนอยู่ครึ่งหนึ่ง
บางทีมนตราจากทะเลและฟ้าใสๆ อาจทำให้เธอได้เพื่อนที่ร่าเริงคืนมา
++++++++++++++++++++++++++++++
เบื่อเหรอ น้ำเสียงอ่อนๆ ถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นเพื่อนถอนหายใจอีกครั้งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
นัธฐาเงยหน้าสบตาเพื่อนรัก มองเห็นแววตาที่แสดงความห่วงใยฉายออกมาอย่างชัดเจน
ก่อนจะตอบยิ้มๆ เปล่าหรอก คิดเรื่องงานนิดหน่อย
อรดีมองหน้าเพื่อนอย่างอยากจะค้นหาอะไรบางอย่าง
ร่องรอยที่เห็นทำให้เธอรู้ว่า สิ่งที่เพื่อนบอกนั้น
เป็นคำตอบที่เพียงแค่อยากจะทำให้เธอสบายใจขึ้นเท่านั้น
ไว้ไปถึงแล้วค่อยคิดก็ได้ ที่เกาะบรรยากาศดี
เผลอๆ นัธอาจจะได้ไอเดียดีๆ เป็นพล็อตเรื่องใหม่ก็ได้นะ
นัธฐาพยักหน้ารับ ก่อนหันกลับไปมองหน้าต่างรถดังเดิม
จมตัวเองกับเรื่องเดิมๆ
เรื่องที่เธอเองก็อยากจะลบมันไปเสียให้หมดจากใจเสียที
หญิงสาวไขกุญแจห้องอย่างร่าเริง มือถือสารพัดถุง
ทั้งอาหาร ขนม ของใช้จิปาถะ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างคนมีความสุข
วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และเป็นปกติที่เธอจะมาฉลองวันเกิดที่นี่
คอนโดของคนรักของเธอเอง มาวิน
แถมด้วยวันนี้นวนิยายที่เธอเขียนผ่านการพิจารณาจากสำนักพิมพ์แล้ว
กำหนดการตีพิมพ์และวางจำหน่ายที่ได้รับทราบในวันนี้ถือเป็นของขวัญที่เธอพอใจมากที่สุด
แต่ของขวัญอีกชิ้นที่เธอตั้งตารอก็คือชิ้นนี้
ชิ้นที่เธอกำลังจะได้รับจากมาวิน
ภายในห้องเงียบสนิท ไร้วี่แววของผู้เป็นเจ้าของห้อง
วิน อยู่รึเปล่าคะ
นัธฐาร้องเรียกแฟนหนุ่มเบาๆ เมื่อก้าวเข้ามาในห้องชุดของมาวิน
เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
จะทุ่มหนึ่งอยู่แล้ว เย็นป่านนี้ทำไมวินยังไม่กลับ
เอ หรือว่าหลับอยู่
สาวเท้าเดินตั้งใจจะเอาของเข้าไปเก็บในครัว แต่เมื่อเดินผ่านห้องนอน
ก็ได้ยินเสียงครวญครางแผ่วๆ ระคนกับเสียงหัวเราะเบาๆ เล็ดรอดออกมา
เสียงใคร?
มือไวเท่าความคิด ประตูห้องนอนของมาวินถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา
ภาพที่เห็นทำให้นัธฐาตาเบิกกว้าง ชายหญิงสภาพเปลือยนอนกอดก่ายกันนัวเนียบนเตียง
และดูจะยังไม่รับรู้ถึงบุคคลที่สามที่ก้าวเข้ามาในห้อง
เสื้อผ้ากระจัดกระจายบนพื้นอย่างที่ไม่รู้ว่าชิ้นไหนเป็นของใคร
เสียงของตกกระทบพื้นดังตุ๊บ เรียกความสนใจจากคนสองคนที่นัวเนียกันอยู่บนเตียงได้
หญิงสาวที่โรมรันกับแฟนหนุ่มของเธอพึมพำเมื่อมาวินหยุดภารกิจที่กำลังปฏิบัติอยู่ชั่วคราว
ส่วนเจ้าของห้องก็เหลือบมองผู้รบกวนอย่างหงุดหงิด
ก่อนจะอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าของผู้บุกรุกอย่างชัดเจน
นัธ!
ไร้เสียงตอบรับจากนัธฐา หญิงสาวมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่รวดร้าว เจ็บปวด
เจ็บจากการถูกหักหลัง...จากคนที่เธอไว้ใจ
มาวินลนลานคว้ากางเกงที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว
อีกมือคว้าเสื้อผ้าของผู้หญิงที่เขาหิ้วมานอนด้วยโยนใส่
สั่งเสียงระรัว ไปใส่เสื้อผ้าซะ และกลับไปได้แล้ว
ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวอีกคนที่ยังยืนนิ่ง ไม่ขยับ เรียกเบาๆ อีกครั้ง
นัธครับ ผม...
นัธฐาสะดุ้งเฮือกเมื่อมาวินสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ เธอถอยหนีอย่างตกใจ
ละล่ำละลักบอกอย่างรวดเร็ว
หยุดอยู่ตรงนั้นนะวิน อย่าเข้ามาใกล้นัธนะ
มาวินชะงักเท้ามองแฟนสาวอย่างไม่เข้าใจ
ผมขอโทษนะนัธ เรื่องผู้หญิงเมื่อกี้ ผม...
นัธฐาเอามือปิดหู ส่ายหน้าตะโกน
หยุดพูดนะวิน นัธไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น พอเถอะ พอกันที นัธไม่ทนอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว
ก่อนจะหันหลัง วิ่งกลับไปยังประตูที่ยังเปิดอ้าไว้
เดี๋ยวนัธ
มาวินคว้าแขนหญิงสาวเอาไว้ได้ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
เราต้องคุยกันนะนัธ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ยกโทษให้ผมนะ
ปล่อยนัธนะ นัธไม่มีโทษจะยกให้วินหรอก กี่ครั้งแล้วที่วินทำแบบนี้
นึกหรือว่านัธไม่รู้ แต่นัธก็ทน ทนมาตลอด
เสียงเงียบไปอย่างหมดกำลังใจจะพูด ก่อนจะปั้นเสียงแข็งด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่มี
เราจบกันแค่นี้เถอะวันนี้เป็นวันเกิดของนัธ นัธรอของขวัญจากวิน
รออย่างใจจดใจจ่อ ขอบใจสำหรับของขวัญชิ้นนี้มากนะวิน
สะบัดแขนที่ถูกเกาะกุมอยู่อย่างแรงจนหลุดก่อนจะวิ่งออกจากห้องนั้นอย่างเร็วมายืนหอบอยู่ด้านล่าง
เหนื่อยที่กาย...แต่ก็คงไม่เท่ากับเจ็บที่ใจ
วันเกิดปีนี้เธอต้องฉลองด้วยอิสรภาพของตัวเอง
นัธ ตื่นเถอะ ถึงแล้ว แพขนตาหนากระพริบถี่ๆ รับรู้ถึงหยาดน้ำรสเค็มๆ ที่เปรอะอยู่ข้างแก้ม
ฝันถึงเรื่องนั้นอีกจนได้ ทั้งๆ ที่อยากจะลืมแท้ๆ
อรดีปลุกเพื่อนที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
มารู้อีกทีก็ตอนที่ถามเพื่อนว่าหิวรึเปล่า แต่ก็ไร้เสียงตอบ
จึงได้รู้ว่าเพื่อนชิงเฝ้าพระอินทร์ไปก่อนซะแล้ว
เหลือบเห็นคราบน้ำเป็นทางยาวบนแก้มซีดๆ ของเพื่อนก็ถอนใจ
แต่ก็ไม่ทักอะไร ไม่อยากสะกิดแผล
หลับไปไม่บอกกันเลยนะนัธ ปล่อยให้เราพล่ามคนดียวอยู่ได้ตั้งนาน
อรดีบ่นพึมเมื่อเห็นเพื่อนลืมตาตื่นเต็มตา
นัธฐายิ้มกร่อยๆ ให้ ขอโทษเถอะอร เมื่อคืนนี้นอนไม่ค่อยหลับ
สงสัยเป็นเพราะตื่นเต้นที่จะได้ไปเกาะ
อรดีส่ายหน้า ปากก็บอก มิน่าล่ะ ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กทั้งคืนจากห้องนัธ
ที่แท้ก็นอนไม่หลับหรอกเหรอ ทำไมไม่มาเรียกอรล่ะ
เกรงใจน่ะ แค่มาอยู่เป็นเพื่อนนัธ ก็เกรงใจจะแย่
โอ๊ย จะมาเกรงใจอะไรนักหนา นัธเป็นเพื่อนอรนะ
เอาเถอะอย่ามัวแต่พูดมากกันอยู่เลย เตรียมลงเรือดีกว่า พ่อบอกว่าจะส่งคนมารับเราแหละ
สองสาวช่วยกันเก็บของ จอดรถฝากคนบนฝั่งเอาไว้
พากันเดินไปยังท่าเรือ อรดีมองหาคนที่บิดาบอกว่าจะส่งมารับเธอ
มองหาอยู่สักพักก็มีชายหนุ่มใส่แว่นกันแดดเดินตรงเข้ามาหาเธอ
คุณอรดีใช่รึเปล่าครับ
เสียงเรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ถามขึ้นเมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของสองสาว
เอ่อ ใช่ค่ะ คุณคงเป็นคนที่คุณพ่อส่งมารับ อรดีถาม
ใช่ครับ
อรดียิ้ม หันไปเรียกเพื่อนที่ยืนเหม่ออยู่ใกล้ๆ นัธ มีคนมารับเราแล้ว ไปกันเถอะ
นัธฐาหลุดออกจาภวังค์ก่อนจะเดินตามเพื่อนต้อยๆ
ใบหน้าเรียบๆ ที่ดูไม่มีอะไรสะดุดตามากนักนอกจากตากลมโตใต้แพขนตางอน
แต่กลับสะดุดใจเขาเพราะตาสวยๆ คู่นั้นที่ควรจะสุกใส
กลับแฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่เขาเองก็บอกไม่ถูก
รู้แต่ว่าหญิงสาวคนนั้นดูเหมือนจะแบกทุกข์บางอย่างเอาไว้
เฮ้ย ! นี่เขาจะคิดอะไรมากมายเนี่ย ไม่ใช่เรื่องของเขาซักหน่อย
คิดพลางส่ายหน้าก่อนจะเดินตามคนที่เดินนำล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ลมเย็นๆ ปะทะหน้า กลิ่นน้ำทะเลลอยตามมาให้รู้สึกสดชื่น...
อย่างน้อยก็ทำให้พอจะลืมๆ อะไรบางอย่างไปได้บ้าง รอยยิ้มเล็กๆ จึงปรากฏให้เห็น
อรดีที่จ้องมองเพื่อนสาวอยู่นานยิ้มอย่างยินดี
ยิ้มที่เธอเห็นจากนัธฐาแทบจะเป็นครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่องนั้น ยิ้มจริงๆ จากใจ
บางที่การตัดสินใจพาเพื่อนหลบมาพักที่เกาะดาหลาคราวนี้คงจะไม่ผิด
++++++++++++++++++++++++++++++
ยินดีต้อนรับสู่เกาะดาหลาจ๊ะเพื่อนรัก อรดีเอ่ยต้อนรับเพื่อนอย่างล้อเลียนเมื่อเรือจอดเทียบท่า
หาดทรายสีขาวละเอียดทอดยาว ยังสงบและสวยเหมือนครั้งก่อนที่เคยมาจริงๆ
นัธฐายิ้มรับ ขอบใจที่พามาเที่ยวนะอร ยังสวยเหมือนเดิมเลย
แหงแหละ พ่อกับลุงชาญหวงเกาะจะตาย ขืนใครมาแหยมทำสกปรกสิ พ่อเอาตาย
ว่าเสร็จก็หันไปหาคนที่ขับเรือพาพวกเธอมา ขอบคุณมากนะคะ อุตส่าห์ขับเรือไปรับพวกเรา
คนขับเรือที่กำลังง่วนกับการเอาเชือกผูกเสาอยู่หันมามองเธอแวบหนึ่ง
ก่อนจะตอบเรียบๆ อย่างไร้อารมณ์เช่นเดิม
ไม่เป็นไรครับ แล้วหันไปง่วนกับการผูกเชือกตามเดิม
อรดีอึ้งไปนิดเพราะดูคนตรงหน้าจะไม่ยอมให้ไมตรีที่ดีตอบกลับมา
แอบหันไปเบะปากกับเพื่อนก่อนจะฉุดมือนัธฐาเดินตรงไปยังบ้านพัก
อาการแบบเด็กๆ ที่เรียกรอยยิ้มอันแสนจะหายากจากนัธฐาได้
โดยเฉพาะในช่วงหลังๆ และชายหนุ่มที่มีน้ำเสียงอันแสนจะไร้อารมณ์คนนั้นก็ทันเห็น
ทำเอามือที่กำลังผูกเชือกชะงักค้างไป
มือหนาถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นใบหน้าคมคาย
คิ้วเข้มพาดเหนือตาคมคู่สวย จมูกเชิดนิด บ่งให้รู้ว่าเจ้าตัวนั้นรั้นไม่ใช่เล่น
ริมฝีปากแย้มยิ้มนิดๆ อย่างพึงใจกับภาพที่ได้เห็นเมื่อสักครู่
นึกว่าจะยิ้มไม่เป็นซะแล้ว แม่สาวตาโศก
| Create Date : 24 มีนาคม 2549 |
| Last Update : 25 เมษายน 2549 12:13:27 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 299 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [