Bloggang.com : @ลูกท้อแช่อิ่ม@ - รัก...วาเลนไทน์ ภาคสอง สรัณ

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ใกล้...จนมองผ่านไป หรือว่าไกล...จนสุดมือคว้า

Group Blog

All blogs

รัก...วาเลนไทน์ ภาคสอง สรัณ

ภาคสอง สรัณ

เช้าวันนี้ได้ยินแต่เสียงวี๊ดว๊ายของบรรดาหนุ่มสาวในออฟฟิศ
เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ระหว่างเพื่อนร่วมงานเรื่อง ‘ดอกไม้แดงแจ้งรัก’ ดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ
เช่น ห้านาทีก่อนหน้าเขาเพิ่งได้ยินรุ่นน้องหนุ่มคนหนึ่งสารภาพรักกับเพื่อนร่วมงานสาวที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ 3 เดือน

‘พี่ชอบกิ๊บ เป็นแฟนกันนะ’

เสียงตะโกนสารภาพนั้นดังลั่นก่อนจะถูกเสียงโห่ ฮาของเพื่อนๆ กลบ ทิ้งให้สาวคนที่ถูกสารภาพรักยืนบิดไปมาด้วยความขวยเขิน

สรัณ หรือ ‘พี่รัณ’ ของน้องๆ โผล่หน้าออกมาจากห้อง อมยิ้มให้กับภาพและเสียงโหวกเหวกนั้น
แต่ยังแกล้งส่งเสียงดุๆ ออกไป

“เบาหน่อยไอ้พวกลิงทั้งหลาย ประเดี๋ยวหมั่นไส้มากๆ ระวังดอกไม้พวกนั้นจะได้ระเห็จไปอยู่ในถังขยะ”

กระนั้นแล เสียงจึงได้ค่อยลงบ้าง ชายหนุ่มส่ายหน้า ก่อนจะค่อยๆ หับประตูห้อง
เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานก้มหน้าก้มตามองเอกสารบนโต๊ะต่อ

บริษัทอาร์ทแอนกราฟฟิค แอดเวอร์ไทซิ่ง เป็นบริษัทโฆษณาเล็กๆ มีพนักงานรวมแล้วไม่ถึง 20 ชีวิตดี
แม้จะเล็กแต่อบอุ่น สรัณก่อตั้งบริษัทนี้ร่วมกับเพื่อนอีก 2 คน คนหนึ่งลงแต่เงิน
ส่วนตัวชิ่งหนีไปเป็นช่างภาพอิสระ แต่ก็ยังยอมกลับมาเวลาบริษัทต้องการตัว
อีกคนเรียนจบบริหารมา เลยบังคับให้ดูแลฝ่ายบริหารไป
ส่วนสรัณเองแม้จะเรียนมาไม่ตรงกับงานที่ทำอยู่ คือจบวิศวคอมพิวเตอร์ ถือเป็นโปรแกรมเมอร์มือดี
แต่อาศัยใจรักในและพอมีหัวทางด้านศิลปะอยู่บ้างเลยทำหน้าที่ดูแลฝ่ายศิลป์ทั้งหมด

ปฏิทินที่โต๊ะกางหลา มีรอยปากกาวงรอบไว้ที่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ มันก็ไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก

...แค่วันวาเลนไทน์เองนี่

มองไปข้างๆ ปฏิทินเห็นกรอบรูปขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กวางอยู่ รูปถ่ายเป็นภาพหญิงสาวหน้าตาน่าเอ็นดู
ผมฟูๆ กับใบหน้าที่ยิ้มสดใสนั้นทำให้เจ้าของโต๊ะยิ้มกว้าง...แม้ดวงตาจะเจือไปด้วยรอยหมองหม่น

เสียงพึมพัมเบาๆ ดังขึ้นจากริมฝีปากหยักสวย

“รอก่อนนะน้องเล็ก แล้วพี่รัณจะไปหา”

+++++++++++++++++++++++++

เย็นนั้นหลังเคลียร์งานเสร็จ สรัณจึงเก็บของแล้วเดินออกจากห้องทำงาน
สวนกับคู่รักคู่ใหม่ในออฟฟิศตรงหน้าลิฟท์ ฝ่ายชายยักคิ้วแผล็บให้รุ่นพี่ที่
พอเหลือบไปดูข้างกายของหนุ่มรุ่นน้องก็เห็นน้องกิ๊บยืนเขินบิดมือตัวเองไปมา หน้าแดงหูแดงดูน่าขัน
จึงยิ้มให้ทั้งคู่อีกครั้งก่อนจะเดินแยกลงลิฟท์มาชั้นล่างเพื่อไปยังลานจอดรถ
บริเวณลานจอดรถค่อนข้างเงียบและโล่ง อาจเป็นเพราะวันนี้ตนในออฟฟิศต่างพากันรีบกลับบ้านเพื่อไปฉลองกับคนรัก

เขาเองก็เช่นกัน...

หลังจากขับรถออกมาที่ร้านนิรมลฟลอริสต์ ที่แม้จะเย็นย่ำแต่ก็ยังมีคนเดินเข้าออกอยู่เรื่อยๆ
ภายในร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้นานาพรรณ ที่มีมากเป็นพิเศษคงจะเป็นกุหลาบ
สรัณเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ข้างๆ เคาท์เตอร์รอให้เจ้าของร้านที่กำลังต้อนรับลูกค้าหนุ่มรายหนึ่งอยู่
สักพักนิรมลเจ้าของร้านคนสวยก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ พลางทักทาย

“นึกว่าจะไม่มาซะแล้วนะรัณ”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ที่ตนนั่งอ่านฆ่าเวลา ก่อนจะตอบ
“วันนี้งานยุ่งเลยมาช้าไปหน่อย ไหนล่ะของที่สั่งไว้”

สายตาของคนทั้งคู่สบกันนิ่ง แววตาฝ่ายชายดูเฉยชายามตอบและถามถึงดอกไม้ที่สั่งเอาไว้
ส่วนฝ่ายหญิงนั้นแฝงไว้ด้วยความสงสารและห่วงใย

“เดี๋ยวจะไปเอาให้ รอแป๊บนะ” ลุกเดินไปหลังร้านแล้วจึงกลับมาพร้อมกับกุหลาบสีขาวอมชมพูที่ถูกจัดอย่างประณีต

สรัณมองอย่างพอใจ มือเตรียมล้วงกระเป๋าสตางค์แต่เจ้าของร้านสาวเอ่ยห้ามไว้

“ไม่ต้องหรอกรัณ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถามว่าทำไม อีกฝ่ายเลยอ้อมแอ้มตอบ
“ถือว่าเป็นของฝากจากมลแล้วกันนะ ปีนี้มลไม่ว่างไปเยี่ยมน้องเล็ก”

อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธแต่ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้

“โอเค จะบอกน้องเล็กให้ แต่ปีหน้าไปด้วยกันสิมล น้องเล็กคงดีใจ”

เคราะห์ดีที่ยืนหันหลังให้สรัณ เพราะหลังจากจบประโยคที่ว่า ‘น้องเล็กคงดีใจ’ น้ำใสๆ เริ่มคลอตา
แต่นิรมลก็พยายามกลั้นมันเอาไว้ ก่อนจะปั้นเสียงใสตอบ “แน่นอน ปีหน้ามลจะไปด้วย”

นิรมลยังยืนนิ่งอยู่กับที่แม้เพื่อนหนุ่มจะกลับออกไปนานแล้ว ภายในร้านเงียบสงัด ลูกค้าไปหมดแล้ว
มือบางยกขึ้นเช็ดหยดน้ำบนใบหน้า หัวใจร้องคร่ำครวญ ความสงสารล้นปรี่ถูกส่งไปยังลูกค้าพิเศษที่เพิ่งออกจากร้านไป

‘5 ปีแล้วนะรัณ เมื่อไหร่จะเริ่มต้นใหม่ได้สักที’

+++++++++++++++++++++++

รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่แล่นเอื่อยๆ จนในที่สุดก็เข้ามาจอดในบริเวณวัดที่แสนจะร่มรื่น
มือคว้าดอกไม้ช่อสวยก่อนจะล็อกรถ เดินไปตามทางเดินที่ปูอิฐบล็อกสีแสดที่เขาจำได้ว่าปีก่อน
มันยังเป็นดินลูกรัง ก่อนจะหยุดเมื่อเบื้องหน้าปรากฎภาพสุสานของใครคนหนึ่ง

...หญิงสาวที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับรูปบนโต๊ะทำงาน...

สรัณค่อยๆ คุกเข้าลง บรรจงวางดอกไม้ช่อสวยหน้าสุสาน
เอ่ยขึ้นราวกับคุยกับใครบางคน...ไม่ใช่อยู่คนเดียวเพียงลำพัง

“Happy Valentine Day นะน้องเล็ก พี่รัณขอโทษที่วันนี้มาช้า พอดีงานยุ่งนิดหน่อยที่บริษัท
กุหลาบวันนี้สวยรึเปล่า มลจัดให้กับมือเลยนะ น้องเล็กชอบใช่มั้ยจ๊ะ”

สายลมพัดเอาลมเย็นในช่วงปลายฤดูหนาวมาปะทะใบหน้า สะท้านหัวใจ

คิดถึง...เขาคิดถึงคนที่บัดนี้หนีพักผ่อนไปแล้วตลอดกาล

“น้องเล็กสบายดีรึเปล่า คงจะสบายดีนะ พี่อยากให้น้องเล็กสบายและมีความสุขที่สุด”

น้ำเสียงในประโยคต่อมาเริ่มสั่นไหว “น้องเล็กสบายดีพี่ก็ดีใจ แต่พี่รัณไม่สบายเลยรู้มั้ย...คิดถึงน้องเล็กทุกวัน...”

ไม่อาจเอ่ยอะไรต่อไปได้อีก เวลา 5 ปี ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดลดลงเลย...

...5 ปีที่เหมือนฝันร้าย

ร่างโชกเลือดเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ 1 ชีวิตจากโลกนี้ไป พร้อมทั้งกระชากเอาวิญญาณของเขาตามเธอไปด้วย
ไม่คาดคิดเลยว่าการกลับจากอเมริกาเพื่อมาเซอร์ไพรส์เขาในวันวาเลนไทน์มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะพบเธอ

แต่มันก็ช่างโหดร้าย...เขายังไม่ได้ลาเธอสักคำ

มันเป็นวันวาเลนไทน์ที่แสนเจ็บปวด

จำได้ว่าช่วงแรกเขาแทบบ้า หากในสำนึกยังรู้ว่ายังมีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแล
...ทั้งพ่อแม่ และงาน จึงต้องฝืนเก็บกักความเจ็บปวดเอาไว้ภายใน

เจ็บเจียนตายเป็นอย่างไร เขาเพิ่งประจักษ์

ต่อจากนั้นทุกปีเขาจะมาที่นี่เสมอพร้อมดอกไม้ที่น้องเล็กชอบ ฉลองวาเลนไทน์พร้อมน้องเล็ก
บอกตัวเองว่าขอแค่วันนี้ เวลานี้ที่ได้อยู่กับเธอ ขอให้เขาได้วางหน้ากากความเข้มแข็งที่ใส่อยู่ลง
ปลดปล่อยความอ่อนแอที่เกิดจากความสูญเสียให้เพียงน้องเล็กคนเดียวเท่านั้นได้เห็น

...เขาขอเท่านี้...

เขาอยากเกลียดวันวาเลนไทน์...เพราะมันพรากคนรักของเขาไป

เขาอยากเกลียดวันวาเลนไทน์...เพราะมันทำให้เขาเจ็บปวด

หากแต่คำพูดของใครบางคนยังก้องอยู่ในใจ...

‘น้องเล็กรักวันวาเลนไทน์ เพราะมันทำให้เราได้พบกัน’

ยังจำได้ดีว่าคนพูดพูดด้วยน้ำเสียงสดใส รอยยิ้มหวานๆ นั่นยังติดตา ไม่เคยลืมเลือน

มันทำให้เขาเกลียดมันไม่ลงจริงๆ

วันวาเลนไทน์ไม่ผิดหรอก แม้มันจะเป็นวันที่เขารู้สึกเหมือนสูญเสียวิญญาณทั้งๆ ที่ยังมีชีวิต
แต่เขาก็ไม่ลืมว่าครั้งหนึ่ง วันวาเลนไทน์ได้มอบของขวัญล้ำค่าที่สุดแก่เขา ความรักจากใจดวงน้อย

ต้องขอบคุณที่ทำให้เขามีช่วงเวลาดีๆ แม้จะแสนสั้นกับน้องเล็ก

...ขอบคุณวันแห่งความรัก หวังว่าสักวันมันจะนำพารักที่หลุดลอยไปคืนสู่เขา...อีกครั้ง

Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2550 16:55:49 น.

4 comments

Counter : 331 Pageviews.