|
|
Memory_Part 2 Promise
Part 2 Promise
ภายในวัดร่มรื่น ในจังหวัดเชียงใหม่ นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกัน ที่ถึงขนาดยอมเดินทางไกลทั้งๆ ที่เป็นคนที่ไม่ชอบไปไหนไกลๆ เพียงเพื่อมาหาคนที่ไม่ว่ายังไง ก็คงไม่มาเจอกันอีกแล้ว แต่ก็ไม่เสียใจที่ตัดสินใจแบบนั้น ในเมื่อใจฉันยอมรับแล้วว่า ถึงยังไง เค้า ก็ยังคงเป็นคนที่อยู่ในใจเสมอ
พี่ธาราพาฉันมาและก็กลับไปหลังจากที่ฉันบอกกับเค้าว่า
ขอเป้ยอยู่ที่นี่สักพักนะคะ แล้วจะกลับไปที่โรงแรมเอง
ไม่เป็นไร จะกลับเมื่อไหร่ โทรเรียกพี่แล้วกัน พี่จะมารับ
และก็เหลือเพียงฉันคนเดียว
ฉันก้าวเท้าเข้ามาที่เนินกว้างๆ บนนั้นยังมีดอกไม้ที่มองผ่านๆ ก็รู้ว่าเพิ่งจะมีคนนำมาวางไม่นานนัก เพราะยังดูสดอยู่ ค่อยๆ บรรจงวางดอกไม้ที่นำติดตัวมาไว้ข้างๆ กองดอกไม้เดิม เสร็จแล้วก็ทรุดนั่งหลงตรงนั้น พลันน้ำตาที่ยังไม่เคยหลั่งไหลนับตั้งแต่ได้ข่าวร้ายนั้นก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอไม่รู้ตัวว่าร้องอยู่นานสักเท่าไหร่ แต่พอเสียงสะอื้นค่อยๆ แผ่วลง เธอก็เริ่มมีสติมากขึ้น ความเศร้าที่ได้มาอยู่ตรงหน้าหลุมศพของคนที่เธอรักแม้จะไม่จางลง แต่เธอก็เริ่มคิดได้ว่า เธอมาที่นี่เพื่อที่จะบอกอะไรกับเค้า บอกสิ่งที่เธอบอกเค้าไม่ทัน
เมฆ เป้ยมาหา
เมฆใจร้ายมากเลยนะ หนีเป้ยไปสบายแล้ว ไปอยู่ที่นู่น เมฆเหงามั๊ย เป้ยอยู่ที่นี่ เหงามากเลย ตอนนี้ไม่มีใครคอยปลอบเลยเวลามีเรื่องไม่สบายใจ แต่ไม่เป็นไรนะ เป้ยมีตัวแทนแล้ว สมุดที่ให้เป้ยไว้ เป้ยจะเก็บเอาไว้อย่างดี และจะเขียนเล่าทุกอย่างให้ฟัง ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น จะเล่าให้เมฆฟังทุกวันเหมือนเดิมดีรึเปล่า? คำถามสุดท้ายที่เอ่ยออกมานั้น แม้จะไม่มีคำตอบแต่เธอก็รู้ว่าเมฆคงจะยินดี
ร่างบางยังคงเอ่ยต่อไปพร้อมเสียงสะอื้น รู้รึเปล่า ว่าเป้ยไปนั่งรอทุกวัน นั่งรอไปก็บ่นไป แช่งไป ต่อว่าเมฆทุกวัน แต่เมฆก็ไม่มาซักที...แล้วพอได้ข่าวเมฆก็ไม่ได้มาลาเป้ยด้วยตัวเอง แต่ส่งอย่างอื่นมาลา ทำไม! ทำไมไม่เล่าให้เป้ยฟัง ทำไมไม่บอกกันก่อน ไม่อยากให้เป้ยเสียใจเหรอ แต่รู้รึเปล่าว่าเป้ยเสียใจมากกว่าที่ยังไม่ได้บอกเมฆเลยว่าเป้ยรักเมฆแค่ไหน
แต่เป้ยก็รู้ว่าเมฆคงเสียใจเหมือนกัน ไม่เป็นไรนะ เป้ยไม่โกรธหรอกและสัญญาว่าจะไม่เศร้ามากไปกว่านี้แล้ว จะเข้มแข็ง เป้ยสัญญา แต่เรื่องที่ขอให้ลืมเมฆ เป้ยคงทำตามคำขอไม่ได้หรอกนะ...ยังไงก็คงลืมไม่ได้
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ร่างน้อยก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รับรู้ว่าใครจะผ่านมาหรือผ่านไป นาน...จนคนที่พามาส่งเป็นห่วงจนต้องออกมาตาม และอย่างที่คาดไว้ สาวน้อยคนนี้ยังคงนั่งอยู่หน้าหลุมศพน้องชายของเขา เขารู้ว่ามันเศร้าเพียงใดที่จะต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป แต่หากน้องชายเขายังอยู่คงนึกเสียใจเป็นแน่ ที่เห็นคนที่ตัวเองรักมานั่งร้องไห้อยู่ข้างหน้า นึกถึงคำพูดของเมฆก่อนสิ้นใจ พี่ธารา ฝากบอกเป้ยด้วยว่าอย่าร้องไห้ ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักร้องไห้ ยังไงผมก็อยู่ข้างเค้าเสมอ คำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหู ทำให้ตัดสินใจก้าวเข้าไปหาคนที่นั่งนิ่งๆ มาตั้งแต่เช้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า
เมฆคงไม่ดีใจหรอกนะ ที่เห็นคนที่เค้ารักเป็นแบบนี้
พี่ธารา มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ สาวน้อยตรงหน้าสะดุ้งและหันกลับมา
แต่เขากลับไม่ตอบคำถามนั้น กลับย้อนถามว่า
เป้ยอยากกลับรึยัง
...
ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางเอ่ย เป้ย เมฆคงไม่อยากเห็นเป้ยเสียใจนะ ร้องไห้แบบนี้ให้เมฆเห็น เค้าจะจากไปอย่างไม่สบายใจนะ จำที่สัญญากับพี่ได้รึเปล่า แล้วจำได้รึเปล่าที่พี่เล่าให้ฟังว่าเมฆบอกไว้ยังไง
อย่าร้องไห้เลยนะ
เป้ยขอโทษค่ะ
กลับกันเถอะ เย็นแล้ว
ขอลาเมฆเดี๋ยวนะคะ
งั้นพี่จะไปรอที่รถนะครับ พูดจบก็เดินกลับไปยังรถที่ขับเข้ามา
ปณิษตาหันกลับมายังเนินตรงหน้าแล้วเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมฆเป้ยไปก่อนนะ แล้วจะมาเยี่ยมอีกทุกปี เป้ยสัญญา
สายลมแผ่วเบาพัดผ่านราวกับรับรู้ถึงคำสัญญานั้น
และทุกปีเธอก็จะมาที่นี่ ที่เชียงใหม่ ที่ที่ดวงใจของเธออยู่ มาพบกับครอบครัวของคนที่เธอรัก มาพร้อมกับทำตามคำขอของเขาที่ขอให้เธออย่าร้องไห้
| Create Date : 02 มกราคม 2549 |
| Last Update : 2 มกราคม 2549 15:36:03 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 293 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: มูมู่ IP: 203.156.70.127 วันที่: 4 มิถุนายน 2549 เวลา:1:44:04 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะ เจอบล็อกแกจาก google อ่ะ
แหมแก เดี๋ยวนี้แอบมาระบายอารมณ์ในนี้ก็ไม่บอก
จะตามมาอ่านนะ เอิ๊กๆ