|
|
ชีวิตราคาถูก ฮานอย-ซาปา ตอน 1-3 ฮานอย กินๆ นอนๆ
>>>ชีวิตราคาถูก ฮานอย-ซาปา ตอน 1-1 สุวรรณภูมิ ดินแดนของพนักงานหน้า...<<<
>>>ชีวิตราคาถูก ฮานอย-ซาปา ตอน 1-2 ฮานอย เดินทาง หาที่พัก<<<
เดินไปหาร้านอร่อยที่มีคนเคยแนะนำในเวปชื่อดังแห่งหนึ่ง อาหารคือ Nem เวลาอ่าน อ่านว่า แนม เดินมาตามถนนจากที่พักไม่ไกลก็จะเจอร้านนี้ที่ถนน Hang Thung
คนนั่งกินกันเกือบเต็มร้าน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาบ่ายสี่โมง อ่า งี้มันคงต้องอร่อยจริงๆ ไปถึงเราก็ยืนเก้ๆ กังๆ ซักพักก็ทักทายพร้อมถามราคา
"Hello" แม่ค้าหันมามองยิ้มๆ
"How much?" แม่ค้าพูดภาษาท้องถิ่นใส่เป็นชุด หันไปมองหน้าเพื่อนหวังว่ามันจะช่วยแปลให้ มันก็ให้เราเอาโพยที่ปริ้นท์เตรียมไว้มาดู
"บาว เหงียว เตี่ยน" (เท่าไร) แม่ค้ายิ้มกว้าง หยิบแบ้ง 50,000 ออกมาให้เราดู ทำท่าซึ่งแปลได้ว่า ชุด1ทั้งหมดนี่ 50,000ดอง
เปิดโพยต่อ "แหยมแย้" (ลดอีก) แม่ค้าขำ ชี้อาหารชุดเล็กกว่าเดิมให้ดู ลดให้เหลือ 20,000ดอง เราสองคนโอเคทันทีเรื่องราคา แต่ก็เพื่อความชัวร์เพราะไม่กินเนื้อเลยบอกว่า "คง อัน ถิด บ่อ" (ไม่กินเนื้อวัว) แม่ค้าพยักหน้าบอก แฮวๆๆ เปิดโพย อ่อ แฮวนี่คือหมูนี่เอง แต่เด็กในร้านจับหูตัวเองแล้วบอกแฮว ก็งงๆ ไมต้องจับหูฟระ แต่ก็เดินเข้าไปนั่งในร้าน
ร้านข้างทางที่นี่จะคล้ายๆ กันหมด คือเป็นโต๊ะเตี้ยๆ นั่งกะเก้าอี้ตัวเล็กๆ นั่งแล้วเหมือนเรานั่งยองๆ
แล้วเด็กก็ยกแนมมาเสริฟที่โต๊ะ
ก็อึ้งเล็กน้อย อ่าว ไอ้จานเนื้อหมูนี้มันไม่ต้องเอาไปทำให้สุกเรอะ มองดูดีๆ ออ มันสุกแล้ว แล้วก็แอบมองโต๊ะข้างๆ จนโต๊ะข้างๆ คงรำคาญ เลยสอนวิธีกิน ก็คือ เอาแป้งบางๆ วางในมือก่อน คีบผักหลายๆชนิดวางๆลงบนแป้ง แล้วก็เอาหมูวางเป็นลำดับสุดท้าย ม้วนเป็นกลมๆ แล้วก็จิ้มน้ำจิ้มใสๆ ก่อนกินเข้าไป ส่วนถ้วยที่เห็นเหมือนซอสพริกนี่เอาไว้ปรุงใส่น้ำจิ้มใสๆ อีกที ส่วนมะกอกดองในถ้วยไม่ได้ชิม เพื่อนบอกรสชาติแย่ โต๊ะอื่นเค้าจะมีใส่ของเพิ่มอีกคือแหนมกะหมูยอ ซึ่งเค้าไม่ได้ให้เราเนื่องจากเรากินชุดเล็ก ถ้าแบบ 50,000ดอง น่าจะมีมาด้วย
รสชาติที่กินไปครั้งแรก รู้สึกว่าแปลกมากๆ ประหลาดๆ และก็เค็มมากด้วย ส่วนที่เค็มก็คือแป้ง ส่วนน้ำจิ้ม เนื้อ ผัก จืดหมด กินไปเรื่อยๆ ก็อืม ก็ดีนะ กินได้ แต่ไม่ได้อร่อยขนาดที่คิดไว้ สักพักก็เข้าใจที่เด็กในร้านจับหูบอกแฮวๆ เพราะว่า ไอ้เนื้อในจานที่เย็นๆ นั่น มันก็คือหูหมูนั่นเอง มารู้เอาตอนกินไปสักพัก เพราะมันกรุบเหลือเกินไอ้ชิ้นหมูนี่  ก็กินไปถึงจุดๆ หนึ่งก็เลิกกิน เหลือหูหมูเต็มจาน ก็หมดมื้อนี้จ่ายไป 20,000ดอง (ร้านข้างทางทั่วไป ส่วนใหญ่จะขายแต่อาหาร ไม่เคยเห็นใครสั่งน้ำมากินเลย)
ก็เป็นร้านที่ไม่แนะนำให้มากิน ยกเว้นต้องการรสชาติแบบที่คนเวียดนามเค้าชอบกินกัน ก็มาลองได้
จากนั้นก็เดินไปซื้อน้ำกิน ละลายความเค็มของแป้งเมื่อครู่ เจอแล้ว Hapro Mart มีเยอะมากที่นี่ เดินๆ ไปก็จะเจอเรื่อยๆ เป็นร้าน convenience store มีราคาติดแน่นอน แถมสามารถเอาแบ้งใหญ่มาแตกที่นี่ได้ แต่บางสาขาก็ไม่มีทอน
น้ำที่ซื้อกินตลอดทริปนี้คือน้ำเปล่ายี่ห้อ Joy เป็นของบริษัทโคคาโคลาในเวียดนามทำ และอีกยี่ห้อคือ Aquaonly เป็นของบริษัทแป๊ปซี่ Joy ขวดพกพาขวดละ 3000ดอง ส่วน Aquaonly ซื้อแต่ที่โชว์ห่วยเค้าขาย 4000ดอง (คาดว่าจะโดนฟันค่าหัวคิว) แต่จริงๆ ราคาน่าจะพอกัน
ส่วนที่สำคัญตลอดการเดินทางในเวียดนามก็คือ ให้นับตังทอนทุกครั้งว่าถูกต้องรึเปล่า ไม่ต้องอายหรือกลัว นับโชว์ให้เห็นๆ ยิ่งดี เพราะว่าแม้แต่ใน Hapro Mart ยังทอนเงินไม่ครบแบบจงใจ เรานับตังทอน มันขาดไป 50,000ดองเห็นๆ เลยทำไม้ทำมือและพูดบอกเค้า เค้าก็หยิบคืนมาให้แบบชิวๆ ไม่มีการมานับในมือเราใหม่
ร้านชุดชั้นใน CK อยู่ติดกะ Hapro Mart
หลังจากซื้อน้ำตุนเสร็จ ก็ตั้งใจเดินไปตลาดดองซ่วน Dong Xuan เพื่อซื้อของฝากเลย ระหว่างทางก็มีร้านขายรองเท้า วางเต็มเลย
ป้าย
ร้านอาหารไทย แต่ไม่ได้เข้าไปลอง
ถึงด้านหน้าตลาด
ปรากฎว่าเดินไปถึงมันปิดแล้ว ประมาณห้าโมงกว่าๆ ร้านต่างๆ กำลังเก็บของ
ก็เลยเดินกลับไปที่ทะเลสาบ Hoan Kiem กะจะไปนั่งชิว เพราะว่างไม่มีไรทำ อีกครั้งที่ได้พลาดของดีฮานอยไป เพราะวันถัดมา ตอนจะไปซื้อตั๋วดูหุ่นกระบอกน้ำ ก็เลยไม่ได้ดูเพราะว่าตั๋วเต็มหมดแล้ว ป้ายตั้งบอกให้จองของวันถัดไปเลย ซึ่งแปลว่าถ้าเรารีบไปจองตั๋วตั้งแต่ตอนที่มาเดินเล่นนั่งชิวริมทะเลสาบนี้ ก็อาจจะได้ดู เสียดายนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร
ถ้าเดินจากตลาดดองซ่วนหรือที่พักของคนส่วนใหญ่ จะไปทะเลสาบ ต้องผ่านแยกอันวุ่นวายนี้เสมอ
ข้ามถนนยากอยู่เหมือนกัน แอบร้องกรี๊ดตลอดเวลา 
มองกลับไปจุดที่ข้ามมา
มองไปทะเลสาบจะเห็นสะพานแดง สะพานนี้จะพาข้ามไปยังวัดซึ่งจะไปวันพรุ่งนี้ รอเพื่อนมาให้ครบก่อน ได้เที่ยวทีเดียว
หลังจากนั่งๆ เดินๆ ไม่มีไรทำอยู่นาน ก็ไปหาอะไรกินเล่นต่อ ระหว่างเดินๆ ก็มาเจอพอดี Doner Kebab
ถามราคาเค้าบอก 20,000ดอง คำฮิตติดปากที่พูดตลอดทริปและจำได้อยู่คำเดียวแบบไม่ต้องเปิดโพย "แหยม แย้" ขำๆกันแล้วก็ลดให้เหลือ 15,000ดอง ก็เลยเอามาอันนึงแบ่งชิมกะเพื่อน มีซอสพริกให้ใส่ด้วย อร่อยดี^^
ทิชชู่ตามร้านข้างทางทุกร้าน จะเป็นแบบรีไซเคิล เนื้อกระดาษแข็งๆห่วยๆเหมือนกันหมด พับเป็นสี่เหลี่ยมใส่กล่องไว้แบบนี้ ควรพกติดตัวไปเองดีที่สุด
จากนั้นก็เดินต่อ ผ่านร้านนึงน่าสนใจ อยู่ถนน Hang Bo
มองเข้าไปในร้านเป็นแบบนี้
เดินเข้าไปถามราคา หมู 10,000ดอง ไก่ 12,000ดอง มีคนมาจ่ายเงินพอดี ก็รู้ว่าเค้าไม่โก่งราคาเรา เลยสั่งมาอย่างละจาน
พอไปนั่งเค้าก็เอาน้ำจิ้มมาให้ แอบมองโต๊ะข้างๆ กิน สั่งใหญ่เลยวุ้ย หลายจานเลย อร่อยขนาดนั้น? แล้วสักพักที่สั่งก็มา
เวลากินก็แค่ปรุงน้ำจิ้มก่อนให้รสชาติตามที่เราชอบ (ก็แค่ใส่มะนาวลงไปกะเครื่องปรุงอื่นๆ ที่ไม่ใช่ผงชูรส) เสร็จก็คีบมาจิ้มกะน้ำจิ้มใส่เข้าปากได้เลย อร่อยมาก กินกันอย่างเอร็ดอร่อย เสมือนไม่ได้กินมาตั้งแต่เช้า เข้าใจเลยว่าทำไมโต๊ะข้างๆ สั่งเพิ่มตลอด
ใจก็อยากกินอีก แต่วันนี้ก็กินมาตลอดไม่หยุด เดี๋ยวกลับไปคนทางบ้านจะจำไม่ได้ เลยต้องขอตัวกลับไปนอนเอาแรง เพราะต้องตื่นแต่เช้า หมดมื้อนี้ไป 22,000ดอง คุ้มโครตๆ
กลับมาถึงที่ห้องก็เตรียมอาบน้ำนอน อากาศหนาวมากๆ ข้างนอก ในห้องก็หนาวเหมือนมีคนเพิ่งมาแอบเปิดแอร์ เพิ่งปิดแล้วหนีไป เดินเข้าไปเปิดน้ำฝักบัวในห้องน้ำดู หันหัวก๊อกไปฝั่งสีแดงสุดๆ รอแล้วรอเล่า น้ำเย็นเจี๊ยบ กะว่างานนี้ไม่มีน้ำอุ่นแน่ๆ เอาวะ ทนๆ แป๊บเดียว มองหาผ้าขนหนู เห้ยไม่มีผ้าขนหนู เวงแล้ว จะอาบได้ไง ไม่ได้เอามา เอามาแต่ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กจิ๋ว
ในขณะที่เรากำลังเลิกลั่กอยู่นั้น คุณเพื่อนไซส์ใหญ่แกเฉยมาก เหมือนว่านี่คือเรื่องปกติในชีวิตประจำวันเลยก็ว่าได้ หันมาบอก
"แกก็เอาเสื้อที่ใส่แล้วมาเช็ดตัวแทนสิวะ"
"หา!!! เห้ยเราไม่เคย"
"เราทำประจำ ไม่เห็นจะยากเลย ก็เช็ดๆ พอใส่เสื้อก็แห้งและ" พร้อมกะทำท่ายักไหล่ท่าประจำของชี
"หรอ เออก็ได้วะ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ฝ่า"
เข้าห้องน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้าให้เรียบร้อยก่อน เพื่อให้เวลาอาบน้ำสั้นที่สุด ตัดสินใจเอาเสื้อที่ใส่มาทำผ้าขนหนูเต็มตัว ผ้าเป็นผ้าที่เหมาะโดยไม่ตั้งใจสะด้วย ไม่เป็นไรหรอก อากาศหนาว ไม่มีเหงื่อพอดี (พยายามเข้าข้างตัวเองตลอดเวลา) ทนอาบหนาวๆ แป๊บเดียว โอเค พร้อมก็สาดน้ำเย็นๆ ใส่ตัว อย่างไว ไม่เกิน 3นาทีก็อาบเสร็จเรียบร้อย เอาเสื้อที่เพิ่งถอดเมื่อกี้มาเช็ดตัวทั้งตัวเรียบร้อย ก็ใส่เสื้อผ้า ออกมานั่งนับตัง คำนวณเงินที่ต้องใช้พรุ่งนี้
ระหว่างนั้น เพื่อนเจ้าของนิยาม เอาเสื้อใส่แล้วมาเช็ดตัวเป็นเรื่องปกติ ก็เข้าไปอาบน้ำ ตะโกนออกมาบอกว่า
"เห้ยมีน้ำอุ่นว้อยย"
"เป็นไปได้ไงฟระ"
"แกต้องเปิดทิ้งไว้นานๆ มันก็อุ่นเอง"
"จิงดิ !@#@$%" น้ำระบบไหนของมันฟระนี่ เอาเหอะ พลาดไปแล้วให้ทำไง หลังจากเก็บข้าวของที่วางรกบนเตียงเข้ากระเป๋าเรียบร้อย ก็ได้เวลานอน สามทุ่มกว่าเองแต่ง่วงมาก ตัดสินใจปิดไฟนอนกันโดยไม่มีผ้าห่ม พยายามหาแล้วก็หาไม่เจอ ชวนคุณเพื่อนไปขอผ้าห่มเค้าข้างล่าง เพราะไม่มีโทรศัพท์ในห้อง เพื่อนบอกไม่ต้องหรอก ที่นี่เค้าไม่มีให้ อืม สงสัยพวกค่าห้องถูกๆ คงไม่มีผ้าห่มให้ ผ้าขนหนูยังไม่มีเลย ก็เชื่อ เออใส่เสื้อหนาวนอนแทนก็ได้ คงไม่เป็นไร และแล้ว ฝันร้ายก็มาเยือน...
หลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายรอบ ด้วยความหนาวขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งดึกยิ่งหนาว ได้ยินเสียงเพื่อนลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ เลยลุกขึ้นมาถาม
"แกเร่งแอร์ไมวะ หนาวนะเวย"
"แกจะบ้า ตลกและ"
"กี่โมงแล้ว" ถามไปด้วยความคิดว่านี่เช้าแล้ว เดี๋ยวต้องตื่นอาบน้ำแต่งตัว เตรียมไปรับเพื่อนอีกคนที่จะมาสมทบ
"เที่ยงคืนกว่า"
โอ้วววว ที่ทนหนาว หลับๆ ตื่นๆ นั่นยังไม่ถึงครึ่งทางของคืนนี้อีกหรอเนี่ย สองคนคุ้ยเสื้อผ้าเสื้อกันหนาว ถุงเท้าถุงมือ หมวก ผ้าพันคอ และทุกอย่างที่อยู่ในกระเป๋าออกมาใส่แบบเต็มตัว กะว่ายังไงก็ไม่ยอมตายในโรงแรมถูกๆ ในฮานอยแน่ๆ อายเค้า ทนพยายามหลับต่อ เพื่อให้ผ่านคืนนรกนี้ไปให้ได้
พารากราฟนี้เด็กอายุต่ำกว่า 18ปีไม่ควรอ่าน ให้ข้ามไป
ทันใดนั้นเอง กำแพงบางๆ ของห้อง (บางแบบห้ามหายใจแรง เดี๋ยวมันถล่ม) ก็ทำให้เราได้รู้ว่า มีสิ่งมีชีวิตอีก2ชีวิตที่ตื่นอยู่ในเวลาเดียวกัน ภายใต้หลังคาเดียวกัน เรากะเพื่อนตื่นด้วยความหนาวจนนอนหลับๆตื่นๆ ฝันร้าย แต่เค้า2คนกำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุขกันอยู่ เอ่อ กำแพงมันบาง ไม่ได้แอบฟังอะไรนะ มันได้ยินเองอะ ...เพื่อนถึงกับสงสัย (บนสมมติฐานว่าทุกห้องไม่มีผ้าห่ม) ถามมาว่า "เห้ยเค้าใส่เสื้อกันเปล่าวะ" นอกจากนั้นก็สงสัยว่าอากาศหนาวขนาดนี้ยัง"ทำ"กันไปได้
>>>อ่านตอนต่อไป ชีวิตราคาถูก ฮานอย-ซาปา ตอน 2-1 ฮานอย เดิน เที่ยว ถ่าย วิ่ง Amazing Race<<<
| Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2551 21:01:50 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 515 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ก็กินไปถึงจุดๆ หนึ่งก็เลิกกิน เหลือหูหมูเต็มจาน ก็หมดมื้อนี้จ่ายไป 20,000ดอง (ร้านข้างทางทั่วไป ส่วนใหญ่จะขายแต่อาหาร ไม่เคยเห็นใครสั่งน้ำมากินเลย)
ระหว่างเดินๆ ก็มาเจอพอดี Doner Kebab
เอ่อ กำแพงมันบาง ไม่ได้แอบฟังอะไรนะ มันได้ยินเองอะ ...เพื่อนถึงกับสงสัย (บนสมมติฐานว่าทุกห้องไม่มีผ้าห่ม) ถามมาว่า "เห้ยเค้าใส่เสื้อกันเปล่าวะ" นอกจากนั้นก็สงสัยว่าอากาศหนาวขนาดนี้ยัง"ทำ"กันไปได้
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [