ผีเสื้อสวย ตัวหนึ่ง เกาะใบไม้
ท่าทางไม่ สดใส แลหมองเศร้า
กบตัวหนึ่ง มองมิตร ถามแผ่วเบา
“เป็นอะไร ไปเล่า จงบอกมา”
 
“ไม่มีใคร ชื่นชม ฉันจริงจัง”
ผีเสื้อบ่น เสียงดัง เหนือเวหา
กระพือปีก แดงฟ้า วนไปมา
ก่อนจะแนบ ปีกอ่อนล้า ข้างลำตัว
 
“เธอหมายความ ว่าอย่างไร ฉันใคร่รู้
เพราะที่ฉัน มองดู แต่ค่ำหัว
เวลาบิน เธอสวยสด ไม่หม่นมัว
เพื่อนของฉัน ชื่นชมทั่ว เฉกเช่นกัน”
 
“นั่นปะไร มีแต่พวก ชมรูปลักษณ์
น้อยยิ่งนัก ชื่นชมเสียง ร้องของฉัน”
เจ้าผีเสื้อ น้อยใจ เพ้อรำพัน
กบตัวนั้น รีบแย้ง ในทันที
 
“ฉันไม่เคย ได้ยินเสียง ร้องของเธอ
โอ้เพื่อนเกลอ หากเสียงเธอ เพราะสดศรี
เท่ารูปลักษณ์ งามตา คงเปรมปรีดิ์
โปรดร้องมา ฉันยินดี ที่จะฟัง”
 
“นั่นล่ะคือ ปัญหา ที่ใหญ่ยิ่ง
คนอื่นติง ท้วงว่า ไร้มนต์ขลัง
ทั้งที่ฉัน คิดว่าเสียง มีพลัง
หูเขายัง ไม่ได้ยิน เสียงฉันเลย
 
บางทีเสียง ของฉัน อาจสูงลิบ
ไม่พอดิบ ละเมียดละไม เกินเพื่อนเอ๋ย
จึงไม่มี ใครฟัง และชมเชย
ทั้งที่ฉัน ร้องเอ่ย ออกบ่อยไป”
 
“ฉันพนัน ได้ว่า เสียงเธอเพราะ
ต้องเสนาะ ระรื่นหู และสดใส”
เจ้ากบน้อย พูดพลาง ยิ้มละไม
เจ้าผีเสื้อ ตอบว่า “ใช่” ใจปรีดา
 
“เธออยากฟัง ไหมเล่า” ผีเสื้อถาม
กบตอบความ “ไม่แน่ใจ กลัวปัญหา
หูของฉัน อาจไม่ดี และด้านชา
กริ่งเกรงว่า ไม่ไวพอ ฟังเสียงเธอ
 
แต่ฉันจะ ลองฟัง ดูสักหน่อย
อย่าใจน้อย ไปเลย ลองเสนอ
ให้ฉันได้ รับฟัง เสียงของเธอ
นะเพื่อนเกลอ เธอลอง ร้องให้ฟัง”
 
ผีเสื้อสาว กรีดปีก เปิดปากร้อง
ตากบจ้อง ปีกสวยงาม ไม่ผิดหวัง
เพราะไม่เคย ใกล้ชิด อย่างจริงจัง
มันจึงนั่ง เนิ่นนาน ไม่ลุกไป
 
ผีเสื้อร้อง เพลงต่อ ไปเรื่อยเรื่อย
กบน้อยก็ ไม่เมื่อย ยิ้มสดใส
มองปีกสวย ไม่วางตา ติดตรึงใจ
แม้ไม่ได้ ยินเสียงใด จากเพื่อนเกลอ
 
หลังจากที่ ผีเสื้อ หยุดขยับ
กบขานรับ ว่า “สดสวย” ไม่พลั้งเผลอ
โดยไม่บอก ว่าไม่ได้ ยินเสียงเธอ
ที่พร่ำเพ้อ หมายถึง สีปีกมัน
 
“ขอบคุณนะ” ผีเสื้อสวย กล่าวพลางยิ้ม
ใจเอิบอิ่ม มีคนชม พลันสุขสันต์
เจ้ากบน้อย ก็มาฟัง ทุกทุกวัน
แต่จับจ้อง เพียงสีสัน ของปีกเอย
 
ด้านผีเสื้อ ก็พยายาม ฝึกหัดร้อง
เติมทำนอง คล้องจอง ไม่นิ่งเฉย
โดยไม่รู้ ว่ากบน้อย นั้นไม่เคย
ได้ยินเสียง โน้ตเลย สักหนึ่งครา
 
วันหนึ่งเจ้า แมลง ชีปะขาว
เห็นเรื่องราว ก็พลัน นึกอิจฉา
ไม่ชอบใจ ผีเสื้อ ที่งามตา
จึงบินมา เกาะเคียง ส่งเสียงอวย
 
“ผีเสื้อจ๋า เจ้าร้องเพลง เพราะเหลือเกิน”
ผีเสื้อเขิน ตอบ“ขอบใจ” ด้วยความขวย
“ถ้าได้ฝึก ร้องมากขึ้น คงอำนวย
คงจะช่วย ให้เหมือนนก ไนติงเกล”
 
ชีปะขาว เจ้าเล่ห์ บอกเช่นนั้น
ผีเสื้อหลง กลมัน คล้ายตกเหว
“เจ้าคิดเช่น นั้นหรือ” เธอท้าวเอว
ขยับปีก รัวเร็ว ถามออกไป
 
ชีปะขาว ตอบชัด ว่า “แน่นอน
ไม่หลอกหลอน เธอหรอก จะบอกให้
เธออาจร้อง ดีกว่านก ด้วยซ้ำไป
เพียงแต่ยาก ตั้งใจ ฟังบทเพลง
 
เพราะสีสัน ของปีก นั้นบดบัง
กลบความขลัง รบกวน คล้ายข่มเหง
ขัดจังหวะ ตอนเธอ ร้องบรรเลง
ไม่มีใคร ครื้นเครง ฟังเพลงเธอ”
 
ผีเสื้อถาม “เป็นอย่างนั้น จริงน่ะหรือ”
“ก็ใช่สิ เจ้าแสนซื่อ ไม่รู้เหรอ
ไนติงเกล นั้นฉลาด มากกว่าเธอ
ขนน้ำตาล สะเหร่อ ไม่ชวนมอง”
 
ผีเสื้อร้อง “ถูกของเธอ ฉันโง่เอง”
จึงละเลง ปีกกับพื้น จนมัวหมอง
ปีกเปลี่ยนสี กลายเป็นเทา ไม่น่ามอง
ไม่ได้ตรอง นึกคิด สักนิดเดียว
 
วันต่อมา กบตัวเดิม มารอฟัง
ผีเสื้อกาง ปีกหลัง มองกบเขียว
กบเห็นร้อง เสียงดัง หน้าซีดเซียว
“ทำไมสี ปีกเหี่ยว ไม่เหมือนเดิม”
 
ผีเสื้อรีบ อธิบาย ความทันที
ทุกสิ่งที่ ได้ไปทำ ก่อนจะเสริม
“เพราะอยากให้ ตั้งใจฟัง มากกว่าเดิม”
จนกบเริ่ม ส่ายหน้า ไม่ได้ยิน
 
ถึงเจ้ากบ พยายาม ฟังเท่าไหร่
ก็ไม่ได้ อะไร เหมือนฟังหิน
ไม่ช้านาน ก็เบื่อเพราะ ไม่ได้ยิน
กระโดดดิ้น ลงบ่อ ไม่โผล่มา
 
ผีเสื้อสูญ ผู้ฟัง ในทันที
ต่อจากนี้ ไม่มีใคร ที่ใฝ่หา
ไม่มีใคร โผล่หน้า จำนรรจา
เป็นเพราะว่า เชื่อง่าย ไม่ไตร่ตรอง...




ขอบคุณรูปภาพจาก Pinterest