วันนี้มาพักที่ Namsan Guesthouse กันบ้าง

ได้ยินชื่อเสียงมานาน มีโอกาสก็ลองสักหน่อย

เกสต์เฮาส์ที่นี่นั้น ตอนนี้ขยายสาขาเป็น 3 สาขาแหละ แต่ก็ยังอยู่ในละแวกเดียวกันนี่แหละ

นัมซานแรกนั้น จะอยู่ไกลสุด นัมซานสอง อยู่ถัดลงมาหน่อย
(และเป็นที่ๆไว้เช็คอินหรือฝากกระเป๋าด้วย)

ส่วนนัมซานสาม เพิ่งเปิดใหม่ ส่วนใหญ่เห็นว่าเป็นห้องแบบสองคนและมีลิฟท์ทุกชั้น สะดวกสบายดี

ทั้งสามนัมซานนั้นอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน

สถานีเมียงดง ทางออก 3 เดินผ่าน 7-11 มาจะเห็นโรงแรมแปซิฟิกอยู่ตรงหน้า
ให้เดินแยกมาทางถนนขวามือของโรงแรมแปซิฟิกก็จะเจอนัมซานเองแหละ เห็นง่าย มีป้ายชัดเจน

ทางเดินขึ้นเหนื่อยโฮกหน่อย เป็นทางขึ้นเขานัมซานนี่นา

เค้าบอกว่าเจ้าของที่นี่เป็นคนไทยและแม่บ้านก็คนไทย แต่เราไม่เจอใคร เลยไม่รู้

ที่แน่ๆคนไทยมาพักเยอะ 555

จองห้องสำหรับ 4 คนไว้ คืนแรกได้นอนห้องสำหรับ 4 คนนี่แหละ

แต่คืนต่อๆมาย้ายไปนอนห้องวีไอพี2

จะเป็นยังไงมาดูกัน

ไม่ว่าจะพักสาขาไหนเวลาเช็คอินให้มาที่นัมซานสอง

เรามาจากปูซานถึงโซลช่วงค่ำๆ หนาวหูตูบมาเลยทีเดียว

เปิดประตูไปเจออนงค์นางหนึ่งนั่งหันหลังให้ กรีดอายไลเนอร์อยู่ เราก็อึ้งไป มาถูกที่หรือป่าวหว่า

แต่นางถามว่า "Hello, Check-In?" แล้วยิ้มให้

เราก็ อ่อออ เยสไป

แล้วนางก็ผายมือไปด้านข้าง เราจึงเห็นเคาท์เตอร์แฝงตัวอยู่

เวลาเช็คอินนั้นเค้าขอแค่พาสปอร์ตและให้จ่ายเงินสดเลยทั้งหมด

แต่พนักงานที่นี่.......เราถือว่ามารยาท "ทราม" ที่สุดในทุกๆครั้งที่เรามาเกาหลี

พูดจากรรโชกโฮกฮาก ไม่มีไมตรีอย่างแรง

เราเห็นแปะป้าย KTO ไว้ เราก็ถามว่าเราใช้ส่วนลดได้ไหม

ในเมื่อเราก็มีบัตรสมาชิกนี่นา ถ้าใช้ได้ ประหยัดเงินได้เราก็อยากใช้

ผู้ชายใส่แว่นคนนั้นก็เอาเครื่องคิดเลขมากดกระแทกๆ แล้วโยนใส่หน้าเราว่าลดได้แล้วเหลือเท่านี้

โห แทบอยากจะเขวี้ยงหัวมันกลับ

(ทำไมไม่ทำวะ สงสัยตัวเอง ใจเย็นผิดเวลาอีกล่ะ)

แล้วเราก็บอกว่าพรุ่งนี้เช้าเราจะไปต่างจังหวัดต้องออกเช้ามาก

แต่ว่าเราต้องย้ายห้องในคืนที่สอง จะให้เราเอากระเป๋ามาฝากตรงไหนได้บ้าง

ฮีก็บอกว่าอยากวางตรงไหนก็วางเหอะ Leave it, Leave it

เราอึ้ง มองหน้ากลับไป นี่ควรตอบออกมาจากพนักงานที่ดูแลที่นี่เหรอ

เราก็ย้อนอีกว่า เราเห็นข้างนอกมีที่ฝากกระเป๋าแต่มันเต็มแน่นเลยถาม เผื่อมีที่อื่นอีก

คราวนี้ฮีถอนหายใจใส่เราอย่างแรง

(มันถอนหายใจ มันรำคาญฉันเรอะ ไอ้เวลลลล)

แล้วผายมือไปรอบบ้านบอกว่า อยากวางตรงไหนก็วาง

เรามี CCTV อยู่ทั่วไป ของไม่หาย แค่อย่าวางขวางประตูห้องก็ใช้ได้

เอ่ออออ.....คำตอบแสดงน้ำใจอีกล่ะ

ขอถามคำสุดท้าย พรุ่งนี้เราต้องย้ายห้องนะ จะ..... ฮีสวนเลย I said leave it

อะไรของมรึงงงงงงงงงงง ของเริ่มขึ้น อยากจะด่าแล้วเหมือนกัน

Service Minded คืออะไรคะแก

ระหว่างนั้นสาวจีนก็แทรกตัวเข้ามาอย่างนุ่มนวลเพื่อขอเช็คอินบ้าง ปัญหาเกิดทันที

ตาแว่นนี่ขอพาสปอร์ต สาวจีนไม่เข้าใจ ตาแว่นนี่ก็สเปลเลย พี เอ เอส เอส พี โอ อาร์ ที

สาวจีนก็ยังงง

(คือบางทีจีนก็งงไปนะ แต่ตอนแรกนางสื่อสารโอเคนะ ทำไมมาตายน้ำตื้นหว่า)

สุดท้ายตาแว่นโมโหตบเคาท์เตอร์ดังปัง สะดุ้งเฮือกกันหมด

แล้วตะคอกใส่สาวจีนว่า "PASSPORT!!!"

เพื่อนเราได้แต่สะกิดเบาๆ หมวยจ๋า ไอ้บ้ามันอยากดูพาสปอร์ต

กว่าจีนจะหยิบออกมาได้

.....................................

เราไม่รู้ว่านี่เป็นปกติของผู้ชายคนนี้ หรือเค้าหงุดหงิดอะไรมาถึงทำแบบนี้

จะว่าโมโหเราก็ไม่ใช่ ไม่ควรใช่ เราไม่ได้ถามอะไรงี่เง่าขนาดนั้นนะ

เราแค่อยากมั่นใจว่าของๆพวกเราจะไม่เป็นภาระเขาและไม่สูญหาย

ไม่อยากรบกวน แต่กลายเป็นเราทำความรำคาญให้เรอะ ไม่เข้าใจจริงๆ

แต่มันทำให้เราเสียความรู้สึก และจะไม่กลับไปพักที่นี่อีกแล้ว

ถ้าใครเคยไป หรือคิดจะไป ฝากดูด้วยว่าผู้ชายที่ใส่แว่น เค้าโอเคขึ้นหรือยัง

.....................................

ออกจากห้องเช็คอินได้ เราก็ขึ้นบันไดข้างๆนั่นแหละเพื่อไปห้องพัก

ผู้ชายอีกคนที่นำทางมาพูดอังกฤษไม่ค่อยได้ แต่น้ำใจดี ทำให้หายโมโหไปได้หน่อยนึง

ห้องแบบ 4 คนเป็นแบบนี้ พื้นแบบ อน-ดง และฟูก 4 ชิ้น นอนกันเพลินๆ



ห้องน้ำ "ไม่มีอะไรให้เลย" มียาสีฟันค้างๆนั่นกะสบู่หน้าตาประหลาดเท่านั้น



ทีวีนิดนึง จบ อย่าคิดมาก



เช้าวันถัดมาเราตื่นแต่ตีสี่ ขนกระเป๋าลงมาฝากไว้ตรงลานข้างบ้าน

พยายามจับกลุ่มไว้ กลัวกระเป๋าหาย เจ้าหน้าที่ก็ดูไม่ใยดี เฮ้ออออ

กลับมาจากต่างจังหวัดตอนค่ำ เราก็เดินเข้าไปห้องเช็คอินอีกครั้ง ถามหากุญแจห้องใหม่

คิดในใจ ถ้าเจอไอ้บ้าพ่นไฟอีก จะด่ากลับแล้วชวนเพื่อนออกแน่ๆ จะไม่ทน

ก็ไม่รู้เป็นบุญของเราหรือของฮี ไม่เจอกัน

เจอคนใหม่ ยิ้มแย้มดี และอาสาพาไปตึกข้างๆที่เป็นตึกวีไอพี

ฮีถือกระเป๋าให้สองใบ หนักนะ แต่ฮีสู้ตาย วางไม่ได้ โชว์พลังแล้ว เดี๋ยวเสียฟอร์ม 555

ห้องพักที่ย้ายมาใหม่เป็น VIP2 ของนัมซานสอง

พิ้นไม้หมดเลย ดูเก่าแก่ ขรึม ชวนกลัวผีเจ้าคุณมากเลย



ห้องนอนเป็นฟูก 3 ชิ้นและเตียงสองชั้นนี่ คือถ้าพักจริงๆห้องนี้ได้ 6 คน





พื้นที่กว้างขึ้น วางกระเป๋าสบาย

ห้องน้ำไม่มีอะไรให้เหมือนเดิม แถมส้วมตันอีกต่างหาก เพลียใจ



พื้นแบบ อน-ดง และผ้าเช็ดตัว เท่านี้แหละชีวิต อ้อ มีราวแขวนผ้า

ทีวีก็ชัดดี ดูได้หลายช่อง



ที่นี่เหมือนบ้านคนที่เอามาทำพื้นที่ให้พักน่ะ มีสามชั้น มีหลายห้อง

มาดูที่ห้องครัวก็แบบนี้ มีนงชิมให้ฟรี ขนมปังฟรี



ไมโครเวฟ....เราว่ามันเหมือนเตาอบมากกว่า แต่มันก็เวฟได้นะ



กินข้าวอะไรแล้วก็ล้างจานวางไว้แถวนี้แหละ



จบ หมดแล้วเรื่องราวที่นี่

ข้อดีของที่นี่คืออยู่ใกล้เมียงดงไง เราซื้อของกันได้ตลอดเวลาไม่ต้องกลัวว่าต้องเผื่อเวลาเดินทางกลับบ้านที่สถานีอื่น

ไม่ต้องหอบหิ้วของพะรุงพะรังเพื่อไปเบียดคนบนรถใต้ดิน

ซื้อเรื่อยๆจนเมียงดงปิดก็ยังไหว

นั่นเป็นข้อดีอย่างเดียวที่เราได้รับมา

นัมซานเกสต์เฮ้าส์ ฉันโป้งเธอ เราเลิกคบกัน!!