วันเกิดกับความหลังเรื่องรองเท้า
คุณหลาน คุณหลาน..ไอ้กินข้าวบนเรือเนี่ย มันแพงมากมั้ย?อาต้อย...ซึ่งเป็นน้องแท้ๆของพ่อ แต่แก่กว่าเราไม่กี่ปีเลยด้วยว่า เป็นลูกหลงค่ะ ตอนนั้นปู่อายุเกิน60แล้ว อยู่บ้านคนเดียว ลูกหลานก้อกลัว เลยหาคนมาอยู่ด้วยคอยหุงหาอาหารให้กินแล้วความรักจึงบังเกิดเป็น อาต้อยตัวเองมีรองเท้าใส่ไปเที่ยวคู่แรกก้อจากอาต้อยปกติก้อมีแต่รองเท้านักเรียน ไปไหนๆตอนเด็กๆก้อใส่แต่รองเท้านักเรียน รองเท้าใส่ไปเที่ยวคู่แรกในชีวิต เป็นรองเท้าสีขาวขุ่นๆคล้ายรองเท้าบัลเลต์ มีเชือกร้อยข้อเท้าด้วยเมื่อวานเป็นวันเกิดอาต้อย เราก้อเลยจองเรือแว่นฟ้า มีอาหารเป็นชุด มีรำไทย ตีขิม ฟังไพเราะตอนสุดท้ายของการรำ มีรำวง อาต้อยออกไปรำด้วยอาต้อย สนุกมั้ย...เราถามสนุกมากๆเลยเนี่ยน้ำตาอาจะไหลแล้ว ขอบใจมากๆเลยน๊ะ และแล้วรางวัลคุณหลานดีเด่นประจำปี ก้อได้แก่...แถ่นแทนแท๊น
5555... นวดหน้า ก๊ะ คาโบนาร่า @8@
วิ๊ว วิ๊ว วู๊ วู๊...แหม๊แหม๋ได้หยุดนอนหลังยาวจิ๊ดนึงเหมือนได้เพิ่มพลังซ๊าเย๊อะๆๆ ก้อเลยไปนวดหน้าพี่อ้อย...เป็นช่างนานกว่า30ปีทำให้เราคิดได้ว่า พี่แกเจ๋งมากเลยด้วย2มือที่สร้างงานให้ตัวเองคนเราถ้าทำอะไรได้ด้วยตัวเองเนี่ย สุดยอด ตอนนี้พี่เขาเปิดร้านใหม่ที่สุขุมวิทซอย49 เมื่อวานตอนนอนอยู่ นอนนวดหน้าน่ะแหละค่ะมีหลายกรรมวิธีมากกกกระหว่างทำไปเราก้อหลับๆตื่นๆผสมกันไปมีขณะนึงก้อนึกถึงหนังสือประดาน้ำในชุดผีเสื้อคือเราอยากเปิดตาก้อเปิดไม่ได้ เพราะสารพัดกำลังจะทำสวยตอนนั้นก้อเลยคิดถึง คนที่เป็นอัมพาตหรืออย่างคุณอโนเชาว์ บางทีแกอาจจะรู้สึกตัวทุกอย่าง แต่แกตอบโต้ไม่ได้มันแสนจะทุกข์และทรมานเหลือเกินบ่อยครั้งชอบสมมุติว่า ตัวเองเป็นนั่นเป็นนี่ก้อเคยคิดว่าตัวเองจะพูดไม่ได้ เลยได้ภาษามือติดตัวมาจนทุกวันนี้แต่เมื่อวานกว่าจะเสร็จกรรมวิธีทำสวย สมมุติตัวเองเป็นได้ตั้งหลายอย่างจนได้สติ ตอนที่พี่เขาบอกให้ลืมตา เอากระจกมาให้ส่องอย่ามาต่อนะว่า...นกขุนทองร้องฮู๊ท้องก้อร้องพอดีจ้า ตรงข้ามกับร้านพี่เขา ดูลิโอ้...ร้านอาหารสัญชาติพี่เลี่ยน คาโบนาร่า กาแฟเย็น และขนมจำชื่อไม่ได้แต่ ละเลียดความสุขไปเรื่อยๆให้สมกับเป็นวันหยุดตอนนี้ไปกินข้าวที่ไหนจะสั่งแต่ คาโบนาร่า กะว่าจะเช็คไปเรื่อยๆ แล้วจะมาบอกว่าร้านไหนสุดยอดหรือใครมีร้านไหนที่ อ.ร.ม = อร่อยมากก้อบอกกันได้หนาจ๊ะ
เบื๊อ..เบื่อ ไม่รู้จะกินอะไรดี
พอถึงวันจันทร์ทีไร...ต้องมานั่งตั้งต้นอาทิตย์ใหม่ความขี้เกียจเข้าครอบงำขนาดบอกกับตัวเองทุกวันว่า...สิ่งดีงามต่างๆกำลังหลั่งไหลเข้ามาในชีวิตของเรา..ลั๊นลาแต่แหมมมมมมม....เมื่อคืนลูกค้าเกือบไม่ได้ขึ้นเครื่องจากลาฮอร์ ปากีสถาน...การบินไทยเชียวเราอุตส่าห์จองขากลับตั้งชาตินึงแล้ว อีตาเรเซอเวชั่นบอกว่า ไม่มีการจอง...ว๊ากกกกกกกกกก เกือบจะตีหนึ่ง แล้วเมียของลูกค้าก้อสติแตก...พี่ทำงี้ได้ไง เอ่อ..หนูจองกับพี่ตั้งนานแล้ว..เอ่อ...ส้วมก้อไม่มี โรงแรมก้อไม่มี..เอ่อ..พี่หนูต้องกลับบ้านให้ได้นะ อยู่สามเดือนเหมือนสามปีแล้ว พี่ๆ ฟังหนูอยู่หรือเปล่า..พี่ๆๆๆๆๆ โอ๊ย...อะไรกันฟระ ก้อชั้นจำได้ว่าจองขากลับ คอนเฟริม์ ปิดบุ๊คกิ้งเรียบร้อย แล้ว มันเกิดอะไรขึ้น โทรไปการบินไทย เห็นปะการบินไทยบริการยี่สี่ชั่วโมง เขาบอกว่า พยายามคุยกับผู้จัดการและยื่นบัตรสมาชิกให้เขาช่วย ลูกค้ามีโทรศัพท์ เราก้อเลยช่วยพูด ขอร้อง พลีสสสสสสสสสสสส และก้อบอกให้ลูกค้าไปลงชื่อสแตนบาย และ รอ รอ ร๊อ แอนด์ รอทางนี้เราก้อ สวดมนต์ เอ๊า..จะตีหนึ่งแล้วจะให้ลุกมาเซิ๊ง ก้อบ่ไหวน่อใจคอก้อกระป่วนกระปั่น...แต่เชื่อมั๊ย ในใจลึกๆบอกว่า ลูกค้าคู่นี้ต้องได้บิน....เราโทรไปการบินไทยอีกรอบ เพื่อความมั่นใจ และ เมื่อเวลาผ่นไป ลูกค้าไม่โทรมา...ออนบอร์ด แปลว่า ได้ขึ้นเครื่องแน่นอน ตอนเช้ามาเช็คอีกรอบเย๊ เย๊ เย๊ มาแล้ว .....ลูกค้านะ ไม่ใช่จักรเย็บผ้าซิงเกอร์..ตอนนี้ก้อรอแต่ว่า เขาจะมาเฉ่งเราหรือเปล่าเราก้อช่วยเต็มที่แล้วนะ สวดมนต์ ไงกว่าจะได้นอน ตีหนึ่งกว่าๆ ตื่นมาก้อคิดเข้าข้างตัวเอง..เมื่อคืนใช้พลังงานเยอะ กินไรดี มี ชีส อยู่สามอย่าง กล้วยหอม สลัดผลไม้ ช๊อตเบรด นมกาแฟของภูฟ้านี่ยังขาดอีกสองสามอย่างนะ พอออกมาขึ้นรถมอไซ...พี่ครับวันนี้มีกับข้าวสามอย่างนะครับ เอ่อ..พี่ไม่หิว...นั่งรถมาซ๊าก สามสี่วิ...นะ..น้องคนขับรถมอไซชื่อ นะ..เดี๋ยวเอากับข้าวมาสามอย่างเลย ต้มจับฉ่าย หมูสับผัดพริกหยวก ไก่ผัดพริก...มาถึงร้านแต่งหน้าศพ..ก้อหน้าอีชั้นนี่แหละ แต่งหน้าเสร็จ ก้อกินข้าวและฟาดทุกอย่างประดามี...โอ๊ยยยยยยยยย...ถ้าไม่ได้กินเนี่ย..ต้องเสียใจอย่างแรงเพราะทุกอย่าง ออ รอ มอออออออออออ อร่อยมั่กๆ
กิน..กิ๊น..กิน.. :)
กว่าจะเลิกงานก้อเกือบสี่ทุ่ม...แล้วยังต้องไปหา พวงมาลัยบ่าวสาวให้ลูกค้าผู้มีอุปการะคุณโปรดทราบ เขาจะแต่งงานกันวันเสาร์หน้า...อยากได้มาลัยแห้ง เพราะเขาท่าจะแพ้เกสรดอกไม้...เฮ๊อกรรมของแหม๋ว ไปโรบินสันซอยสิเก้า จำได้ว่าเคยเห็นนานเท่าไหร่แล้ว ขึ้นไปชั้นสาม..ไม่เจอลงมาชั้นหนึ่ง พี่ยามใจดี พาขึ้นไปใหม่...ไม่เจอซิ่งมอไซไปวิลล่า ซอยสามสาม...ไม่มีนี่เลย ฟ้าส่งมาลุย ปากคลองตลาด...แท๊กซี่ นั่งมอไซบ่ไหวน่อ มั๊นไกลโพด...โพด เป็นสรรพนาม ขยายกริยาแปลว่า ไกลมากกกกกกกกก.....เอาวะ...ลุยยยยยยยยย น้องแท๊กซี่ดีมาก พาวนๆ ตามคำขอร้องของเรา เพื่อจะได้หาที่ลงเหมาะๆ จะได้ไม่ต้องเดินไกลและแล้วก้อเจอร้านอยู่ใกล้ๆเซ๊เวนอี่เลฟเวน...โห..พวงมาลัยสด คู่ละสามร้อยถึงพันบาทแล้วแต่ราคาของดอกไม้ ณ วันนั้นๆ พวงมาลัยแห้งก้อมี แต่...เหมือนที่เอาคล้องบนรถสิบล้อ...กรรม ขืนเอาให้บ่าวสาว เขาอาจจะขับรถกันทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนเป็นแน่แท้...และเขาอาจจะแช่งชักหักกระดูกข้าพเจ้าเอาได้ อย่าเลยๆ เช็คราคา และ วันนี้ค่อยมาคุยกะลูกค้าก่อน และ เพื่อไม่ให้เป็นการ สา เว เลีย ก้อเดินดูรอบๆเห็นแต่ดอกไม้ๆๆๆๆๆและดอกไม้ ในหมู่ดงดอกไม้นั่นเอง รถเข็นขายอาหาร ข้าวต้มหมู ก๋วยเตี๋ยว ของทอดนานาชนิด ขนมครก ไข่ปิ้ง โอว์ขนาดก่อนออกจากร้าน ท้องเกือบจะแตก....ก้อเดินเยอะหนาจ๊ะ ท้องมันก้อต้องยุบเป็นธรรมดา..คิดเข้าข้างตัวเองเสร็จสรรพ ข้าวต้มหมู ก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำ เป๊ปซี่น้ำแข็ง...โดยการอภินันทนาการน้องผู้ชายคนนึง อุตส่าห์เดินไปซื้อให้ จะให้ถีบ ก้อไม่เอา ก้อเลยแอบจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้ แหมสมัยนี้คนดีๆหายากนะจ๊ะ โห้ย..บรมสุข ตั้งใจจะไปหาของ แต่ อิ่มท้องแทน นั่งกินใน้แสงจันทร์ มีฉากหลังเป็น ตลาดดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพฯจะหาสุขไหนเหมือน ก้อ..นอนหลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ซีจ๊ะ
กินอะไร ก้อ อร่อย..ไปม๊ด
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
