Bloggang.com : ไข่เหลิม - ตามรอยเกอิชา "Memoirs of a Geisha"

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ตามรอยเกอิชา "Memoirs of a Geisha"

ด้วยอิทธิพลของหนังสือ "Memoirs of a Geisha" เสริมเติมด้วยบทบาทอันน่าประทับใจของ เคน วาตานาเบะ และ จางซิยี คู่พระคู่นางจากภาพยนตร์ชื่อเดียวกัน ทำให้บรรดาสาวๆ ชาวต่างชาติโดยเฉพาะสาวน้อยสาวใหญ่ชาวอเมริกัน พากันคลั่งไคล้ใคร่สัมผัสตามรอย "ซายูริ" เกอิชาสาวนางเอกของเรื่องกันขนานใหญ่

เรื่องของอิทธิพลของหนังสือหรือภาพยนตร์ที่มีผลพลอยได้ต่อการท่องเที่ยวนั้นถือว่าได้กลายเป็นทิศทางหนึ่งของการตลาดสำหรับธุรกิจการท่องเที่ยวไปเสียแล้ว ตัวอย่างเช่น อิทธิพลจากภาพยนตร์ซีรี่ส์เกาหลี "Winter Love Song" หรือในภาคภาษาไทยว่า เพลงรักสายลมหนาว ที่ทำให้พระเอกอย่าง "แบ ยอง จุน" กลายเป็นขวัญใจสาวแก่สาวน้อยทั่วเอเชีย ทัวร์ที่พานักท่องเที่ยวผู้หญิงไปเยี่ยมชมสถานที่ที่ใช้เป็นฉากในการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้เต็มตลอดมาตั้งแต่ภาพยนตร์ลงจอ ถึงขนาดทางเกาหลีได้สร้างรูปปั้นของคู่พระนางจากภาพยนตร์เรื่องนี้ขึ้นเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ไปถ่ายรูปคู่กันให้สมใจอยาก

อีกไม่นานก็คงมีรายการ "ตามรอยแดจังกึม" ไปเยี่ยมพระราชวังโบราณที่ใช้เป็นฉากถ่ายทำภาพยนตร์หรืออาจจะถึงขั้นเปิดให้นักท่องเที่ยวได้มีโอกาสเป็น "นางใน" กับเขาสักวันสองวันเพื่อฝึกปรือวิชาทำอาหารชาววัง (เกาหลี) ก็เป็นได้

ที่ญี่ปุ่นก็เช่นเดียวกัน อิทธิพลของเกอิชาสาว "ซายูริ" ทำให้นักท่องเที่ยวชาวตะวันตกจำนวนมาพากันซื้อทัวร์มาเที่ยวญี่ปุ่นเพื่อหาโอกาสสัมผัสกับเกอิชาตัวจริง บางคน "อิน" ถึงขั้นขอเป็นเกอิชาด้วยตัวเองสักครั้งในชีวิต

ที่สำนักเกอิชาชื่อ โตไคคัง ในแหล่งตากอากาศน้ำพุร้อนของเมืองอิโตะ ใกล้ๆ เมืองโตเกียว ผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่อยากจะลองเป็นเกอิชาสักวันหนึ่งสามารถสมัครเข้าร่วมรายการได้ที่นี่

เพื่อใช้ชีวิตหนึ่งวันในสำนักเกอิชาและรีสอร์ตน้ำพุร้อนที่เป็นเรือนไม้โบราณซึ่งสร้างมาตั้งแต่ปี 1928

"เกอิชาสมัครเล่น" แต่ละคนต้องจ่ายเงินจำนวน 12,800 เยนเป็นค่าใช้จ่ายการเป็นเกอิชาหนึ่งวัน รายการดังกล่าวเริ่มต้นด้วยการแต่งหน้าขาวแบบเกอิชา แต่งกายด้วยชุดกิโมโนโบราณและได้รับฉายานามเกอิชาเป็นภาษาญี่ปุ่น มีการฝึกสอนวิชาเกอิชาตั้งแต่กิริยามารยาท การเดิน การเจรจา การโค้งคำนับ การเปิดประตูเลื่อน การรินน้ำชาและเหล้าสาเก

เมื่อชีวิตเกอิชาสิ้นสุดลงในตอนค่ำ เกอิชาสมัครเล่นแต่ละนางสามารถฝากรอยจุมพิตเป็นรอยลิปสติกสีแดงสดบนฝาผนังของโตไคคังเป็นที่ระลึกและเพื่อเป็นประจักษ์พยานว่าพวกเธอได้ผ่านชีวิตของเกอิชาที่โตไคคังมาแล้ว

บรรดาเหล่าเกอิชาสาวที่ทำงานตามสถานตากอากาศน้ำพุร้อนแบบที่เมืองอิโตะหรือเมืองอาตามิที่อยู่ติดกันนั้นมีจำนวนมากมาย มากกว่าเกอิชาของดั้งเดิมที่ทำงานในเมืองเกียวโตเสียอีก บางคนที่นี่ก็เป็นเกอิชาหน้าเก่าที่ย้ายแหล่งทำมาหากินมาจากเกียวโต เกอิชาตามสถานที่ตากอากาศมีหน้าที่หลักในการต้อนรับให้ความบันเทิงและปรนนิบัตินักท่องเที่ยว

ถึงกระนั้น แต่การเป็นเกอิชาแม้ในยุคใหม่นี้ก็ไม่ใช่ของง่าย ตอนกลางวันพวกเธอต้องฝึกการร้องเพลงเล่นดนตรีและการร่ายรำ รวมถึงการอบรมกิริยามารยาท ในตอนกลางคืนพวกเธอก็ต้องดูแลปรนนิบัติต้อนรับลูกค้าแม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าเพียงใดก็ตาม

เกอิชาแต่ละคนมีค่าใช้จ่ายสูงโดยเฉพาะค่าเครื่องแต่งตัว กิโมโนโบราณชุดหนึ่งมีราคาหลายแสนเยน ช้องผมแบบโบราณอันหนึ่งมีราคา 30,000 เยน และต้องได้รับการเซ็ตตกแต่งเป็นประจำ ค่าเซ็ตแต่ละครั้งตก 20,000 เยน

เมื่อพูดถึงรายการ "สัมผัสชีวิตเกอิชาหนึ่งวัน" สำหรับนักท่องเที่ยว เกอิชามืออาชีพได้แต่หัวเราะ และว่า "อะไรที่อยู่ในดิสนีย์แลนด์คงจะเป็นความจริงแท้ได้ยาก" ถึงกระนั้นเกอิชาที่นี่ก็ยังรู้สึกว่าระดับของพวกเธอยังเป็นรองเกอิชาของเมืองเกียวโตอยู่ดี

นอกจากเกอิชาสาวแล้วที่ญี่ปุ่นยังมี "เกอิชาชาย" ที่มีหน้าที่แสดงตลกให้ความบันเทิงและบริการแขกในภัตตาคารญี่ปุ่นแบบเก่าที่เรียกว่า "เรียวเท" (Ryotei) หรือตามงานเลี้ยงที่มีการเรียกใช้บริการจากเกอิชา เกอิชาชายที่ว่านี้เป็นคนละประเภทกับพนักงานต้อนรับชายที่เรียกกันว่า "Host" ผู้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนดื่มกินพูดคุยกับแขกผู้หญิงในบาร์ คลับหรือสถานบริการกลางคืนของญี่ปุ่น ที่หลายคนหลงไปเรียก "Host" เหล่านี้ว่าเป็นเกอิชาชาย และหลงไปเรียกพนักงานต้อนรับหญิงหรือ "Hostess" ว่าเกอิชา

เกอิชาชายของแท้ดั้งเดิมของญี่ปุ่นนั้นเป็นนักแสดงตลกหรือตัวตลกที่มีชื่อเรียกว่า โฮคัง (Hokan) หรือ ไตโกะ-โมจิ (Taiko-Mochi) เดิมทำหน้าที่แสดงตลกสลับฉากในละครเวทีโบราณของญี่ปุ่น หรือบางครั้งก็จับคู่แสดงกับเกอิชาหญิง

ปัจจุบันเกอิชายังคนอาศัยอยู่มากในสำนักเกอิชา ในบริเวณพื้นที่ซึ่งเรียกว่า ฮะนะมะชิ ("เมืองดอกไม้") หรือ คะเรียวไค ("โลกของดอกไม้และต้นหลิว") ซึ่งคล้ายกับย่าน โพนโทะโช ในเกียวโต

เกอิชานั้นมักได้รับการว่าจ้างให้ปรนนิบัติหมู่คณะ และมักทำงานร่วมกัน ในโรงน้ำชา (ชะยะ) หรือร้านอาหารแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่น โดยเวลาใช้บริการนั้นจะใช้ธูปจุดเป็นเกณฑ์วัด เรียกว่า "เซนโคได"("ค่าธูป") หรือ เคียวคุได ("ค่าเพชร") ลูกค้าจะติดต่อโดยผ่านสำนักติดต่อเกอิชา หรือ “เคนบัน” ซึ่งจะมีตารางนัดของเกอิชาแต่ละคน และทำการนัดหมาย ทั้งเพื่อการทำงานและการฝึกฝนอาชีพ

เมื่อหญิงที่ทำงานเป็นเกอิชาแต่งงาน ก็จะเลิกจากอาชีพนี้ หากไม่แต่งงาน เมื่ออายุมากขึ้น ก็จะเลิกอาชีพนี้ แต่อาจทำงานเป็นเจ้าของร้านอาหาร ครูสอนดนตรี เต้นรำ หรือครูสอนเกอิชาต่อไปก็ได้"