ขอให้พี่ปูเอาบล็อกนี้ใส่ไว้ใน
หนังสือเล่มใหม่ได้มั๊ย ?

สาธุค่ะพี่เอ๊ด -/\\-

ขอเอาใจช่วยด้วยคนนะคะคุณกะทะทองคำ
สำหรับการเดินทางบนเส้นทางสายนี้ :)

ขอให้คุณกะทะทองคำ สอบผ่านบททดสอบให้ได้นะค่ะ

ขอขอบคุณทุกความเห็นค่ะ โดยเฉพาะคุณแอสตัน ขอบพระคุณมากค่ะ ที่สละเวลาตอบคำถามให้กระจ่างแจ้งขึ้น เมื่อมาถูกทางแล้วก็จะเริ่มเดินทางจริงๆจังๆสักทีค่ะ

ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณกระทะทองคำ
ก้าวผ่านมันไปให้ได้นะคะ

มีคำคมดีดีจากหนังสือ cleo ที่ดิฉันจดมา
เลยเอามาฝากค่ะ

**อย่าทนคบต่อ ถ้าคิดว่ามันจะดีขึ้น
เพราะเมื่ออีกปีผ่านไปและมันไม่ดีขึ้น
เราก็จะยิ่งเจ็บใจ

ขอบคุณ...คุณกะทะทองคำ...เช่นกันนะคะ
ที่ถามคำถามนี้...เชื่อว่าหลายคนคนเคยรู้สึกแบบนี้...และขาดไม่ได้

ขอบคุณ aston27 มากคะ...
ที่ทำให้เรื่องเข้าใจยากๆหลายเรื่อง
เป็นเรื่องเข้าใจง่าย...และรู้ว่าจริงๆมันอยู่รอบตัวเราเสมอ...เพียงแต่เรา "ลืม"

17-2-54,ดู"ศิลป์ฯTPBS",18ดูย้อนหลังอีก,ชอบ"พิทยากร"มากขอแลกเปลี่ยนประสบการณ์ส่วนตัว:ทุกข์บางเรื่อง,พอเผลอหลับ,แว้บแรกที่ตื่นขึ้นทุกข์ยังไม่มี,แต่พอเริ่มทบทวนเรื่องราวก็ทุกข์ขึ้นมาอีก,สรุปถ้าไม่สร้างความผูกพันใดๆจิตใจมักไม่ทุกข์,แต่อาจมีทุกข์ทางกายเช่นเจ็บป่วย,ฉะนั้นผู้ปฏิบัติธรรมควรลองฝึกการทนทุกข์ทางกายให้เคยชินจะทำให้จิตแกร่ง,เพราะแม้อรหันต์ยังต้องทุกข์ทางกายอยู่,จิตหญิง(อิตถีภาวะ)น่าเห็นใจเพราะตัดพัวพันได้ยาก,ลองใช้กลเม็ดปล่อยวางแบบหลุดพ้นฉับพลัน(เซ็น)เช่นคนอื่นอกหักจะโดดตึก,ทำไมเรารู้สึกเฉยๆนั่นเพราะรู้สึกไม่ใช่ตัวเรา

ความรักเปรียบกับบ่อน้ำปากแคบและลึก,ถ้าเกิดขึ้นแบบธรรมชาติ(ไม่รู้ตัว)ก็เหมือนเดินเผลอตกบ่อ,แต่ถ้าแบบตกลงใจเองตามกระแสแวดล้อมในสังคมก็เหมือนกระโจนลงบ่อ,บ่อลึกลื่นมักขึ้นยากเว้นแต่มีมูลเก่าหรือเคยฝึกมากล้ามขาแข็งแกร่ง(กล้ามเนื้อจิตใจ);โดยมากมักแพ้พ่ายใช้เวลายาหัวใจ,จิตใจทรุดโทรม;ใช้วิธีหักดิบแบบเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ก็น่าสนใจ,จริงๆคนติดรักเหมือนคนติดเหล้าบุหรี่เหมือนมากๆคือไม่อยากเลิกเอง,ถ้าทำใจแข็งจะเลิกจริงๆก็เลิกได้,มันมีเคล็ดนิดหนึ่งตรงที่ว่า...ก่อนหน้านี้ไม่มีเขา,เราอยู่มาได้อย่างไร?ย้อนความรู้สึกทำใจฮึกเหิมขึ้นมาบอกตัวเองให้หนักแน่น(อาจทุบอกแบบคิงคอง)บอก"ขาดเขาเราไม่ตายนี่นา!","ก่อนหน้าตอนยังไม่เจอกันก็อยู่มาได้นี่!";สำคัญบางครั้งเป็นความรู้สึกด้านศักดิ์ศรีความรู้สึกด้อยอับอายหลอกหลอนตนเอง;ดังนั้นก่อนคิดจะรักต้องฝึกท่องบอกตัวเองว่า"ศักดิ์ศรีของเราอย่าไปผูก(ฝาก)ไว้กับใคร...เตรียมใจไว้ก่อนว่าถ้าจำเป็นก็พร้อมถอนสมอได้เสมอ",กรณีสังคมจับจ้องเพ่งมองก็ให้ฝึกวางใจและสายตาให้นิ่งๆแบบว่า"ช่างมันฉันไม่แคร์"เดี๋ยวสังคมก็หยุดมองไปเอง,ทางที่ดีอย่ามีรักดีที่สุด

ความรักเปรียบเหมือน"ไซดักปลา"หรือ"ทางวันเวย์"เข้าแล้วออกยาก,บางครั้งทำใจแข็งอยากตัดขาดแต่อีกฝ่ายก็ตามพัวพันขอคืนดีเป็นพักๆ,ถ้าแข็งขืนบอกไม่ยอมบางครั้งถึงสาดน้ำกรดหรือฆ่ากันตายก็มี,เพราะจริงๆมันมีเรื่องของศักดิ์ศรีอัตตาเข้ามาพันพัวคือถือเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ"ถ้าฉันไม่ได้ใครก็อย่าหวังจะได้",เคยได้ยินไหม?"ความรักเมื่อเราวิ่งหนีมันจะวิ่งตามแต่ถ้าเราวิ่งตามมันจะวิ่งหนี",ดังนั้น,ตรรกะง่ายๆอยากให้ความรักวิ่งตามก็แกล้งวิ่งหนี,มันเป็นธรรมชาติของคนเคยรัก,มันเป็นอัตตาที่รู้สึกทนไม่ได้ที่สูญเสียความสำคัญที่อีกฝ่ายแสดงปฏิกิริยาเมินเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้งๆที่เคยได้รับความรู้สึกเป็นคนสำคัญ,แต่ผู้หญิงมักจะsensitiveมากกว่าถ้ารู้ว่าผู้ชายมีคนอื่น,ดังนั้นการชิงรักหักสวาทจึงมักเกิดขิ้นระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิง,แต่จริงๆแล้วการพยายามเอาชนะเรื่องความรักเป็นเรื่องรุ่มร้อนและวุ่นวายหลายสถาน,ไม่สนุกหรอก...

การกระโจนลงบ่อของความรักเทียบเท่ากับการนั่งสมาธิแบบเพ่งกสิณจินตนาการสร้างลูกแก้วดวงไฟขึ้นมาซึ่งเกิดขึ้นได้จริงสำหรับบางคน,อาจทำให้ย่อขยายได้ตามใจปรารถนาเหมือนดั่งเนรมิตสำหรับผู้ที่ฌานแก่กล้าแต่ไม่ใช่ทางหลุดพ้นโดยตรง:ที่บอกเหมือนการกระโจนลงบ่อก็เพียงจะบอกว่าเดิมทีจิตนั้นก็ว่างๆอยู่(บ่อมันอยู่ของมันดีๆเดินอยู่ห่างๆไม่กระโจนลงไปก็จะไม่มีปัญหา,นี่เราเลือกที่จะกระโจนลงไปเองก็เหมือนไปหยิบปัญหามาใส่ตัวด้วยตัวเองเพราะหลงผิดว่าจะเป็นความสุข)เหมือนกับคนที่อยู่ในวัยเด็กยังไม่รู้จักว่าความรักคืออะไรอย่างไร,จิตของเด็กก็ใสบริสุทธิ์ว่างดีอยู่สำหรับเรื่องทางเพศหรือความรัก,ชีวิตตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยรุ่นก็ไม่เคยมีทุกข์เพราะเรื่องความรัก,แต่อยู่ไม่อยู่พอเข้าวัยรุ่น,กระแสสังคมแวดล้อมก็นำไป,ฮอร์โมนร่างกายก็นำพา,ก็สร้างจินตนาการจากความไม่มีอะไร(ความว่างเปล่า,เฉยๆ)นั่นแหละให้กลายเป็นมีอะไรเหมือนสร้างลูกแก้วดวงไฟในกสิณสมาธินั่นแหละความหมายเดียวกัน,สัจจะคือไม่มี,ไม่มีรัก,ไม่มีทุกข์,แต่สร้างปั้นโดยจิตจากไม่มีจนมีเป็นเรื่องเป็นราว,เป็นตุเป็นตะ,ลำบากแบกขน,ถ้าสามารถนึกย้อนกลับได้ก็จะรู้ว่าตัวจริงมันไม่มี,เราสร้างเอง,เราปั้นเอง,ปั้นจากลม,ลมแห่งจินตนาการ;แต่การฝึกทำกสิณเพ่งดวงไฟก็นับว่ายังมีประโยชน์ในแง่สมาธิอยู่บ้าง,แต่การปั้นลมให้กลายเป็นตัวตนแห่งความรักแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลย,รังแต่จะสร้างทุกข์โศกโรคภัยให้แก่ผู้ปั้นก่อขึ้นมานั่นเอง,เหมือนคนดูหนังโศกแล้วร้องไห้ตามหนังนั่นแหละ,จริงๆคือหนังเป็นเรื่องที่เขาแต่งเขาสร้างขึ้น,ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด;ควรทำใจให้สงบมีสติคิดให้แยบยลว่าเดิมทีมันไม่มีอะไร...เอวัง