|
|
[fic] The HaLLoWeEN's night
[fic] The HaLLoWeEN's night
By : A.A the wolf
ประเภท : ...ฮา...ตามแบบฉบับ (แต่งอย่างอื่นไม่เป็น) แถม...หวานอีกหน่อยล่ะกัน (อารมณ์ค้างจาก cure อ่ะ)
ช่วงเวลา : ภาค 1 ละกันจ้า หลังจากแต่งแต่ฟิคช่วงเวลาภาค 3...ก็เลยคิดว่าน่าจะเอาเป็นตอนช่วงภาค 1 มั่งอ่ะ......
Note : ฟิครับ halloween จ้า (ไปคุยต่อที่ A/N ด้านล่างล่ะกัน)
*/แก้จากตอนลง felinclub ไปนิดนึง ย้ำว่า...นิดจริงๆ
===========
31 ตุลาคม.....
ใช่....วันนี้เป็นฮัลโลวีน....
วันเทศกาลปล่อยผีสำคัญของโลกที่แม้แต่ภายในโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กก็ยังว่างพอที่จะตื่นเต้นไปกับเขาด้วย และที่ดูจะกระตือรือร้นที่สุดก็เห็นจะต้องยกให้กับนักเรียนป้อมอัศวินที่ชื่นชอบความท้าทายและเรื่องสยองขวัญเป็นที่สุด....
รุ่นน้องปีหนึ่งจนถึงรุ่นพี่ปีเจ็ดต่างตั้งหน้าตั้งตารองานเลี้ยงฮัลโลวีนที่จะถูกจัดขึ้นในค่ำคืนนี้ ฝ่ายจัดสถานที่หลายคนรวมทั้งคาโลและมาทิลด้าวิ่งวุ่นทั้งวันเพื่อเตรียมงานให้เรียบร้อย ขณะที่คนที่ว่างงานต่างก็เตรียมชุดสำหรับใส่ในงานอย่างสนุกสนาน....
แต่ก็มีใครบางคนที่ดูจะไม่โสภาเอาเสียเลย.....
"แกทำบ้าอะไรของแกว่ะ เฟริน" คำถามที่ส่งไปของนักฆ่าแห่งซาเรสพร้อมกับปล่อยก๊ากอย่างอดไม่ได้เพราะไอ้เพื่อนตัวดีที่บัดนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของมันก็มีแต่อุปกรณ์ไล่ผีสารพัดชนิด....
กระเทียมเป็น 10 พวงห้อยระโยงระยางทั้งหัว คอ แขน ขา หลาวไม้แหลมที่เจ้าตัวดีเลือกที่จะโยนผ่าปฐพีทิ้งและสะพายมันไว้ด้านหลัง ไม้กางเขนเล็กๆถูกคล้องเต็มหัวหูไปหมด แล้วอันใหญ่ที่สุดก็อยู่ในมือของเจ้าตัวที่ยึดมั่นกับมันราวจะฝากชีวิตที่เหลือของเขาไว้กับไม้ตั้งฉากสองท่อนนั่น.....
"หุบปากไปเลยคิล" เฟรินหันไปบ่นพลางแยกเขี้ยวใส่
"กันไว้ดีกว่าแก้ ชั้นมันคนรอบคอบเฟร้ย" พล่ามไปเรื่อยแก้เก้อให้คิลหลุดก๊ากอีกรอบก่อนจะแหย่....
"แกไม่ไปขอน้ำมนตร์ศักดิ์สิทธิ์จากลอเรนซ์อีกสักขวดด้วยเลยเล่า...." คำพูดเล่นๆของเขาที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหันมาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยจริงจัง
"แกพูดถูกว่ะ"
แล้วก่อนที่เขาจะห้ามได้ทัน ไอ้ตัวดีที่กลัวผีจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างมันก็วิ่งทั่กๆทั้งอย่างนั้นขึ้นไปยังชั้นเจ็ดของป้อมอัศวิน......
++++++
เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งห้องนั่งเล่นรวมของเหล่านักเรียนชั้นปีที่สอง......
"แกนี่เจ๋งเป็นบ้าเลยว่ะ เฟริน ที่กล้าขึ้นไปขอน้ำมนตร์จากคุณพี่ลอเรนซ์" คำชมจากครี๊ด ธันเดอร์ที่เฟรินยิ้มแห้งรับ หันไปค้อนไอ้คนออกความเห็นที่เขาอยากจะแช่งให้มันหัวเราะจนตายไปทั้งอย่างนั้นเสียจริงๆ
"ที่จริงเรื่องน้ำมนตร์ขอคุณกัสก็ได้น่ะครับ...." คำพูดของซีบิลที่เจ้าตัวเองก็พยายามกลั้นหัวเราะอย่างยากเย็นอยู่เหมือนกันให้ทุกคนทำท่าสนใจก่อนที่นักบวชผู้เรียบร้อยจะอธิบายให้ชัดเจนขึ้นอีกนิด....
"คุณกัสมีชื่อเสียงมากเรื่องการทำน้ำมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ที่กิลดิเรกครับ"
"โธ่...มีของดีก็ไม่บอก.....ปล่อยให้ชั้นขึ้นไปผจญชะตากรรม...." พูดได้แค่นั้นก็ต้องกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อหวนคิดไปถึงหน้าของนักบวชแห่งแอเรียสตอนที่เขาวิ่งขึ้นไปขอน้ำมนตร์จากพี่แก......
แต่จะว่าไป....ไอ้ห้องนั้นมันก็มีอะไรแปลกๆ.....
"ว่าแต่แกจะไหวป่าวว่ะเฟริน...คืนนี้น่ะ" คำถามจากนิกส์ผู้ไม่ค่อยมีบทในภาคปรกติ
"ผีเต็มงานเลยน่ะเฟร้ย เหอเหอเหอ" ใครสักคนกล่าวสำทับ
"ง่า....ก็น่าจะไหว" เจ้าตัวดีตอบอย่างชักไม่แน่ใจ....
"ไม่ใช่ น่า..ต้องไหว" แองเจลิน่าที่นั่งฟังอยู่แหวขึ้น
"นายเป็นคนของป้อมอัศวิน ที่สำคัญยังมีตำแหน่งถึงหนึ่งในหัวหน้าชั้นปี เพราะฉะนั้นนายก็ต้องไปในงาน แล้วก็ห้ามทำอะไรที่จะทำให้ป้อมขายหน้าเป็นอันขาด"
คำพูดจากแม่นางฟ้าแห่งป้อมที่เฟรินกลืนน้ำลายเป็นรอบที่สอง....ก่อนจะขอต่อรอง
"ชั้นใส่ไอ้พวกนี้เข้างานได้ไหม" ชี้ไปยังเครื่องประดับไล่ผีของตัวเองก่อนที่จะต้องหลบแทบไม่ทันเมื่อคทาสุดที่รักของคุณเธอส่งมาฟาดเขาไม่บันยะบันยัง
"นี่ๆๆ จะบ้ารึไงเล่า ใส่ยังงี้คนเขาก็รู้กันหมดว่านายกลัวน่ะสิ"
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่นอีกครั้งกับการเล่นวิ่งไล่จับของสองหนุ่มสาวแห่งป้อมอัศวิน ก่อนที่ทุกคนจะต่างพากันแยกย้ายไปเตรียมตัวสำหรับปาร์ตี้ฮัลโลวีนในค่ำคืนนี้.....
แต่ก่อนที่เจ้าหัวขโมยจะวิ่งตามเพื่อนอีกคนกลับห้องไป มันก็คิดอะไรขึ้นได้แล้ววิ่งแจ้นไปหาบุรุษร่างสูงเจ้าของผมสีเงินยาว.....ยิ้มเผล่
"กัส....ชั้นขอน้ำมนตร์นายสักขวดได้ไหม?"
++++++
บางทีงานปาร์ตี้อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด...
ความคิดแรกที่เกิดขึ้นในหัวของเฟริน เดอเบอโรว์ผู้อยู่ในชุดที่คิลเรียกว่า'มนุษย์หมาป่า'(แต่ที่จริงก็คือไอ้ร่างหมาของเขาดีๆนี่เอง) เมื่อมองเห็นอาหารที่วางเรียงบนโต๊ะยาวนั้นถูกประดับประดาดูน่ากินกว่าวันปรกติธรรมดาเป็นไหนๆ ความรู้สึกที่ตอนแรกนึกว่าจะน่ากลัว เอาเข้าจริงๆก็ไม่เห็นมีอะไร...แม้บรรยากาศมันจะดูหลอนๆไปสักนิดเพราะแสงสว่างที่มีมันได้มาจากไอ้ลูกฟักทองเจาะรูน่าขนลุก แต่นอกนั้นมันก็แค่นักเรียนทั้งโรงเรียนที่ใส่ชุดแฟนซีเป็นผีเดินไปเดินมากันเท่านั้นเอง
คิดได้ยังงี้เจ้าคนกลัวผีขึ้นสมองก็เริ่มสนุกสนานกับงานและการลุ้นกับคิลว่าจะได้เห็นเพื่อนๆคนอื่นแต่งชุดอะไร....
"แองจี้ เธอใส่ชุดอะไรน่ะ?" คำถามจากพ่อหมาป่าตัวดีเมื่อได้เห็นสาวเจ้าในชุดเสื้อคลุมสีดำยาวกรอมเท้าและหมวกแหลมทรงสูงสีดำ...ในมือถือไม้กวาดที่ทำอย่างหยาบๆแทนคทาที่เธอชอบควงไปควงมา
"ก็แม่มดยังไงล่ะ" คนตอบก็ตอบหน้าตาเฉย
"แต่เธอก็เป็นเดอะ วิช อยู่แล้วนี่นา" คิลถามขึ้นมั่ง
"แล้วมันบัญญัติเอาไว้ในกฎข้อไหนมิทราบว่าคนที่เป็นวิชจะแต่งชุดแม่มดไม่ได้" คำตอบจากทั่นแม่มดผู้เปี่ยมด้วยพลังอำนาจที่เริ่มขึ้นเสียงสูงทำเอาเฟรินต้องรีบลากคิลที่เริ่มตาขวางให้หลบฉากออกมาอีกด้าน
"อ้าว คุณเฟริน..คุณคิล" คำทักทายสุภาพที่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากซีบิล เสวน เดอะพรีสต์ ที่บัดนี้เปลี่ยนมาใส่ชุดดำยาว...ที่คอห้อยไม้กางเขน
"นายก็กลัวผีเหมือนชั้นใช่มั้ยล่า... ซิบิล" ไอ้หมาน้อยได้ทีก็ยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นไม้กากบาทที่คออีกฝ่าย
"ผมแต่งเป็นเอกโซซิสต์นะครับคุณเฟริน" ยิ่งบอกก็ยิ่งงงเป็นหมาตาแตก ให้ใครบางคนต้องโผล่ออกมาแก้โง่ให้เหมือนทุกที....
"เอกโซซิสต์ก็คือนักปราบผีนั่นแหละเฟริน" ถ้อยคำเนิบๆจากโร เซวาเรสผู้มาพร้อมกับผ้าคลุมสีดำ....และโลงศพอันใหญ่
"ท่านเคาท์แดรกคิลล่าสิน่ะครับคุณโร" ซีบิลหันไปยิ้มขอบคุณสำหรับคำช่วยอธิบาย
คิลขอยืมโลงสีดำจากโรมาเปิดดูเล่นอย่างสนใจ ภายในโลงทำเป็นผ้าบุนวมสีแดงเหมือนจริง ให้ทุกคนอดที่จะออกปากชมขอทานผู้เป็นเจ้าของไม่ได้....
แต่ทันใดนั้น.....เสียงประหลาดที่ฟังคุ้นหูก็ดังขึ้น...!!
"จงหยุดยืนอยู่ท่ามกลางความมืดและดับสลายหายไปกับแสงสว่างนี่ซะ!!" หลาวไม้แหลมพุ่งผ่านจากทางด้านหลังให้โรขยับตัวหลบพรึ่บพลางหันขวับอย่างพร้อมจะป้องกันตัว แต่คนที่หมายจู่โจมกลับเร็วกว่า... เขากระโดดลอยตัวข้ามไปอีกทาง มือข้างหนึ่งคว้าเอาคอของนักล่าราตรีก่อนท่านเคาท์ผีดูดเลือดจะถูกกดให้นอนลงกับพื้น....หลาวไม้แหลมจ่อตรงหัวใจ....
และหยุดยิ้มอยู่เพียงแค่นั้น.....
"เล่นถึงบทบาทดีนี่ กัส" โรเอ่ยชมแยกเขี้ยวก่อนที่อีกฝ่ายจะยิ้มรับคำชมและลุกขึ้น
"นักล่าผีดูดเลือด เจ๋งนี่" คิลกล่าวชมการแสดงที่หาดูได้ยาก....ก่อนเอ่ยสำทับ
"เสียดาย...น่าจะเล่นต่ออีกหน่อย"
ในเวลาไม่นานนักเพื่อนร่วมชั้นปีคนอื่นๆก็ลงมารวมกันเกือบหมด....แต่ละคนแต่งตัวแปลกตา....มีทั้งผีที่รู้จักกันดีอย่างแฟรงเกนสไตน์ของครี๊ด หรือแม้แต่ผีมั่วนิ่มอย่างผีไฟฉายของทิวดอร์ จนเฟรินอดใจไม่ได้ต้องเดินไปถามว่าแต่ละคนแต่งเป็นอะไรกันบ้าง.... (เพราะมันไม่ชอบเรื่องผี ก็เลยไม่ค่อยรู้)
"แล้วคุณคิลแต่งเป็นอะไรกันล่ะครับเนี้ย" คำถามจากซีบิลที่เจ้าหมาเพื่อนซี้เองก็สงสัยมาตั้งนานแต่ไม่กล้าถาม เพราะไอ้คนแต่งนอกจากจะเปลี่ยนชุดนักเรียนมาเป็นชุดเสื้อกางเกงสีดำก็ไม่เห็นมันจะมีอะไรแปลกไปกว่านั้น..
"ดูไม่ออกเหรอ?" คนถูกถามถามย้อนให้คนถามก่อนต้องส่ายหัวดิ๊กๆ
"งั้นก็ไม่บอก" คำตอบที่ทั้งคนและหมาที่กำลังรอฟังคำตอบได้แต่ยืนอ้าปากค้าง (ที่จริงซีบิลไม่ได้ยืนอ้าปากค้าง...มีแต่หมาเฟรินนั่นแหละ)
"คนที่พวกเรายังไม่เห็น...คาโล มาทิลด้า แล้วก็เรนอนสิน่ะ" คำสรุปจากอาชูร่าในชุดผีตู้เย็นครึ่งซ้ายคู่กับโคลว์ในชุดครึ่งขวาที่เฟรินคิดว่าช่างเป็นความคิดที่แปลกๆแต่สร้างสรรค์และเหมาะกับสองหน่อที่ช่างกินเป็นที่สุด
"แล้วแกว่าไอ้คาโลมันจะแต่งชุดอะไร" เฟรินหันไปกระซิบถามคิลที่กะลังคุยกับเจคในชุดกัปตันโครงกระดูก
"ชั้นก็อยู่กับแกตลอด....จะไปรู้ได้ไงล่ะ"
ถามไปยังไม่ทันจะขาดคำ..ความรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังก็เกิดขึ้นพร้อมกับหิมะที่เริ่มโปรยปรายอย่างได้บรรยากาศ...และไอ้คนที่กำลังถูกนินทามันก็โผล่มาได้อลังการงานสร้าง....
และน่ารักเป็นที่สุด...
"คาโล..." เสียงพึมพำจากหมู่เพื่อนที่กำลังช็อคค้างก่อนที่ไอ้หมาตัวเดียวในหมู่มันจะวิ่งเข้าใส่'มิสเตอร์สโนว์แมน'ตัวอ้วนกลมจนทำเอาร่างที่ทรงตัวยากอยู่แล้วเสียหลักหงายหลังล้มลงไปทั้งคู่
"ทำอะไรของแกหา..ไอ้หมาบ้าเลือด!!" คำพูดดุๆพร้อมสายตาเย็นเฉียบที่ใช้ไม่ได้เลยเมื่อประกอบเข้ากับร่างที่สวมชุดตุ๊กตาหิมะสีขาวน่าร้ากน่ารัก
"แกคิดยังไงถึงได้แต่งชุดนี้ฟร่ะ" เจ้าตัวดีขำกิ๊ก ยิ่งเมื่อมองจากระยะประชิดชุดมันก็ยิ่งสมตัวแท้ๆ
"โรเวนสั่ง" คนพูดๆอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ถึงเสธคนสำคัญแห่งป้อมอัศวินแต่เฟรินกลับยิ่งหัวเราะเสียงดัง ให้คนทั้งงานต้องหันมามองทางมันเป็นตาเดียว...
ไม่ว่าเมื่อไหร่..โรเวน เดอะเมจิคปริ๊นซ์ก็ยังเป็นคนที่น่าทึ่งสำหรับเขาเสมอ....
หลังการปรากฎตัวอย่างน่าตกใจของคาโลกับชุดสโนว์แมนของเขา มาทิลด้าก็โผล่ออกมาด้วยชุดแซกกระโปรงสีดำ ประดับด้วยขาอีก 8 ข้างที่งอกจากกลางหลัง...
"นางแมงมุม" เจ้าตัวบอกเรียบๆเมื่อสังเกตเห็นสายตาสงสัยของครี๊ดและโคลว์
ปาร์ตี้ดำเนินไปอย่างคึกคัก หลังจากคุยกันไปมาแล้วเฟรินก็เริ่มหิวจนแสบไส้ เจ้าหมาน้อยกระดิกหางให้คาโลสโนว์แมนเป็นสัญญาณขออาหาร...
คาโลมอง 'มนุษย์หมาป่า' ที่เป็นได้แค่หมาบ้านก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกพลางลากมันไปทางห้องน้ำ โยนถุงใบใหญ่ใบหนึ่งให้ ตามด้วยไข่มุกแสงจันทร์....
"รีบเปลี่ยนชุดซะ"
เจ้าหมากระดี๊กระด๊ารับของมาก่อนจะแว่บเข้าห้องน้ำ....สวมไข่มุกเข้าที่คอ ให้ร่างหมาๆได้เปลี่ยนเป็นร่างสาวน้อย คุ้ยเสื้อที่อยู่ในถุงก็เห็นชัดว่าเป็นชุดมนุษย์หมาป่า เจ้าตัวยิ้มขันก่อนจะสวมชุดเรียบร้อยและเปิดประตูออกมา
"ช้า" คำพูดบ่นจากเจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาลที่เฟรินเริ่มรู้นิสัยมันดีและไม่ติดใจที่จะโกรธ
"เอาน่า...เพื่อนกันมันต้องรอ ขอบใจแกมาก" เจ้าตัวดีว่าพลางก็เดินนำเข้าไปในงานเพื่อหาอะไรกินให้เต็มคราบ....
หลังจากได้เห็นพายุสวาปามของเฟริน เดอเบอโรว์ เดอะทีฟ ออฟ บารามอส กันเต็มสองตา... คนของปราสาทขุนนาง ปราการปราชญ์
และแผ่นดินประชาชน แม้แต่ชาวป้อมอัศวินด้วยกันเองก็พร้อมใจกันเดินออกห่างโต๊ะที่มนุษย์หมาป่าตัวปลอมตัวนี้กินและสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ขอเข้าใกล้ในระยะต่ำกว่า 7 เมตร
"แกน่ะรู้จักกินแบบบันยะบันยังซะมั่ง" คาโลพูดพลางส่ายหัวอย่างปลงอนิจจังก่อนจะคิดว่าช่างหัวหมาแล้วเดินไปคุยกับกัสที่ยืนห่างออกไป
คน(มนุษย์หมาป่า)ก็ยังคงตั้งใจกินอย่างเห็นเป็นหน้าที่สำคัญยิ่งชีวิตต่อไปอย่างคงจะไม่หยุดง่ายๆถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า......
"เฟ~~ริน.... เดอ...เบอ...โรว์" เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังเนิบช้าจนเฟรินขนลุกเกรียว เหงื่อเริ่มผุดพราวบนใบหน้าด้วยบรรยากาศมาคุที่กระจายอยู่รอบตัว มองไปรอบโดนไม่กล้าหันกลับไปข้างหลังก็ไม่มีใครอยู่ในบริเวณที่พอจะช่วยเหลือได้สักคน ( ก็เขากลัวแกจะหิวจนไปกินหัวเขาเข้าน่ะสิ)
ทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่นึกถึงเครื่องประดับไล่ผีที่อยู่บนห้อง....แล้วก็ได้แต่คิดอย่างเสียดายว่าถึงแม้จะขัดคำสั่งเจ้าแม่สาวแองจี้เขาก็ควรจะหาอะไรติดไม้ติดมือลงมาบ้าง.....
มือเย็นๆถูกวางบนหัวไหล่หยุดความคิด....ให้ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆเหลือบไปมองก่อนที่ขาจะแข็งเป็นท่อนไม้ไปทั้งท่อนเมื่อได้เห็น......
มือขาวๆ...
ขาว...เพราะมีแต่โครงกระดูก...!!!
เจ้าของมือค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าหาเขาอย่างช้าๆ เฟรินพยายามบังคับหน้าของตัวเองไม่ให้หันไปมอง......แต่ทำไม่ได้.....
และภาพที่ได้เห็น...คือภาพของหัวฟักทองขนาดใหญ่และดวงไฟที่แทบจะเผาวิญญาณของเขาให้มลายหายไปตรงนั้น!!!
"ว้ากกกกกกกกกกกกก"
..........((ขอเวลาสักครู่ครับ ^^))...........
"Trick or Treat!!! เป็นไงบ้างเฟรี่" ภาพของหัวฟักทองที่เกือบทำเขาหัวใจวายตายทั้งที่ไม่ได้เป็นโรคหัวใจถูกสลับด้วยภาพใบหน้าอันแสนใจดีของผู้คุมกฎลูคัสที่กำลังยิ้มเล่นอย่างสนุกสนาน
"พี่ไม่เห็นจะให้ผมเลือก แล้วเกิดตายไปจะทำไง" เฟรินพูดพลางถอนหายใจอย่างโล่งอกเหลือหลาย....
"นั่นสิน่ะ แต่เธอก็ยังไม่ตายนี่" ลูคัสพูดพลางหัวเราะ
"เกิดอะไรขึ้น!!" คาโล(ที่ยังคงเป็นสโนว์แมนอยู่)เดินเข้ามาดูอย่างหัวเสียหลังจากเสียงดังกว่าระฆังโบสถ์ของเฟรินมันแผดไปทั่วงาน....ตามมาด้วย กัส ซีบิล มาทิลด้า และโร (ที่ยังคงตั้งใจแบกไอ้โลงนั่นอยู่เช่นกัน)
"ชั้นแค่แกล้งเฟรี่เล่นนิดหน่อยน่ะ เห็นว่ากลัวผีมาก จริงมั้ย...ลอรี่" ถามไปถึงนักบวชข้างตัวที่ก็ยังคงทรงชุดนักบวชอยู่นั่นแหละ ก่อนที่มีดเล่มหนึ่งจะบินเฉียดหัวเขาไปปักกับต้นไม้อีกฟากหนึ่ง
"ลูคัส" น้ำเสียงเยียบเย็นจากลอเรนซ์ ดอว์น ที่รุ่นน้องพากันเงียบกริบแต่ไอ้เพื่อนตัวดีที่เขาอยากให้เงียบที่สุดมันกลับยังคงยิ้มร่าก่อนจะหันไปอีกทาง....
"ชุดสวยน่ะคาลี่ สมเป็นผลงานของป้อมอัศวิน ขนาดพอดีเลยใช่ไหม ?"
"ครับ" ตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
"แล้วเธอล่ะเฟรี่ ชุดเธอโอเคไหม?" คำถามถูกส่งต่อมาให้เขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เฟรินพยักหน้ารับก่อนจะออกปากถาม
"ที่บอกว่าสมเป็นผลงานของป้อม หมายถึงว่าคนในป้อมเราเป็นคนทำเหรอฮะ"
"ถูกต้องที่สุดเลยล่ะเฟรี่....และคนทำก็อยู่ตรงหน้าเธอนี่แล้วด้วย"
"หา...!! พี่ลูคัสเป็นคนตัดชุดพวกนี้เหรอเนี้ย!!" ถามอย่างแปลกใจ
ในที่สุดข้อสงสัยของเขาก็ได้รับคำตอบว่าทำไมตอนที่เขาขึ้นไปขอน้ำมนตร์จากลอเรนซ์ถึงมีเศษผ้ากระจายอยู่ในห้องมากมายนัก......
"เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นคนทำหรอก..." คำตอบของลูคัสที่ทำให้เฟรินขมวดคิ้วอย่างงงๆ
ซาตานแห่งป้อมอัศวินยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนที่นิ้วจะชี้ไปยังคนข้างตัว....
"คนที่ทำน่ะ...ลอรี่ตะหาก"
"หา!!" เป็นการตอบรับความจริงด้วยใบหน้าไม่เชื่อและคำตะโกนอย่างตกใจสุดขีดจากรุ่นน้องทั้งหก.....
++++++
((จะเอาหวานๆมาแทรกหน่อย...ใครจะทำไม))
เสียงตะโกนดังจากภายในงานที่คิลทำเป็นไม่สนใจและเดินออกมาให้ห่างเพื่อจะชมธรรมชาติยามค่ำคืน....
"อ้าว คุณคิล" เสียงเล็กๆทักขึ้นจากทางหนึ่ง เป็นเสียงจากหญิงสาวที่อยู่ในชุดกิโมโนสีขาวบริสุทธิ์ เส้นผมสีม่วงถูกปล่อยสยายยาวให้พริ้วสะบัดตามแรงลม....
"ไม่เข้าไปร่วมงานเหรอ...."
"ชั้น....ออกมาเดินเล่นน่ะค่ะ"
สิ้นคำตอบของเรนอน ความเงียบก็เข้าปกคลุมพร้อมๆกับความมืดที่ดูจะทวีความเข้มข้นขึ้น....ให้บรรยากาศมันวังเวงจนชวนขนลุก
"ชุดนั้น....เธอแต่งเป็นอะไรเหรอ?" คิลเอ่ยปากถามทำลายความเงียบอย่างที่เรนอนส่งคำขอบคุณให้ในใจก่อนจะตอบ.....
"เห็นคุณลูคัสว่า เป็นผีแบบหนึ่งทางตะวันออกไกล เรียกว่าเจ้าหญิงหิมะน่ะค่ะ"
คิลหยุดยืนพลางจ้องมองคนตรงหน้าให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆก่อนจะสรุปสั้น
"ไม่เหมือน"
"งั้นเหรอค่ะ" ใบหน้างามสลดลงนิด ก่อนที่อีกฝ่ายจะต่อ...
"เหมือนเจ้าหญิงดอกไม้" คนพูดๆอย่างไม่คิดอะไรแต่คนฟังกลับรู้สึกว่าเลือดมันสูบฉีดขึ้นหน้าจนร้อนไปหมด
"แล....แล้วคุณคิลแต่งเป็นอะไรเหรอค่ะ" ถามออกไปแก้เขินด้วยส่วนหนึ่งยังคงมองไม่ออกว่าคนตรงหน้าตั้งใจจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นแบบใดกันแน่...
แต่แล้วไม่รู้ว่าจะด้วยเพราะความเขินความอาย ฟ้าบันดลนรกบันดาล หรือแม้แต่เพราะไอ้คนเขียนมันจงใจ (คงอันสุดท้ายนี่แหละ) เจ้าหญิงแห่งคาโนวาลก็สะดุดพื้นเรียบๆที่ไม่มีอะไรเลยสักกะนิดจนเสียหลัก ดวงหน้างามกำลังจะได้วัดความแข็งของแผ่นพสุธา.......
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าหนุ่มน้อยนักฆ่าของเราเอื้อมมือไปคว้าตัวเธอเอาไว้ก่อนได้พอดิบพอดี.....( ใครเคยอ่าน cure ก็คงต้องบอกว่า "อีกแล้ว" )
"เออ...ขอบคุณค่ะ" คำขอบคุณจากคนในอ้อมแขนที่หน้างามๆกำลังแดงซ่านไปหมด.....
"เมื่อกี้เธอถามว่าชั้นแต่งเป็นอะไรใช่ไหม?" คำถามที่ไม่น่าจะถูกกาลเทศะเท่าไหร่จากนักฆ่าหนุ่มที่ทำเอาเธองงจนต้องพยักหน้ารับกลับไป ให้อีกฝ่ายได้ทีแกล้งก่อนจะโน้มตัวลงมาหาร่างในอ้อมแขน....แสยะยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวปลอมสองเขี้ยวที่อยู่ภายในก่อนจะดัดเสียงทุ้มแหบพูดอย่างสมจริง
"แวมไพร์....."
แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังลั่นขึ้นอีกระลอกทางอีกฟากหนึ่งของงาน.............
++++++
[ 23.45 น. ]
"ชั้นว่าเสียเวลาจริงๆเลยที่จัดไอ้พวกของพวกนี้น่ะ ไม่เห็นจะมีอะไรอย่างที่เขาว่าโผล่ออกมาซักอย่าง" เฟรินบ่นอุบอย่างหงุดหงิดภายในห้องในร่างหมาน้อยเพราะไอ้คาโลมันยึดไข่มุกของมันคืนไปเรียบร้อยแล้ว....
"บางทีแกอาจจะไม่ควรพูดแบบนั้นน่ะเฟริน" เสียงทักจากคิลที่บัดนี้ดวงหน้าหล่อๆถูกประทับเป็นรอยมือแดงฉานด้วยฝีมือเจ้าหญิงหิมะแห่งคาโนวาล.....
"ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ ก็ทั้งวันไม่เห็นมีผีเผออะไรโผล่มาสักกะตัว นี่มันก็จะหมดวันแล้ว ถ้าโผล่มาได้ก็โผล่ออกมาเลย" คำพูดอย่างท้าทายเป็นที่สุดที่มาคิดเอาได้ทีหลังว่าไม่น่าพูดออกไปเลยจริงๆ....
และไฟก็ดับพรึ่บลง ให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด พร้อมๆกับหน้าต่างทั้งสามบานที่พร้อมใจกันเปิดปังอย่างที่ลมข้างนอกไม่น่าจะแรงพอจะทำได้.....
ลมหนาวที่ร้าวเสียดกระดูกก็ปะทะเขากับร่าง............
"ม่ายยยยยยยยย" และคนปากกล้าสิ้นดีแต่กลัวผียิ่งชีพก็ช็อคค้างก่อนจะหงายหลังตึงสลบไปทั้งอย่างนั้น
เพื่อนนักฆ่าตัวดีโยนหน้ากากกลัวผีที่บรรจงปั้นไว้เมื่อครู่ทิ้ง ขยับลุกขึ้นก่อนเอานิ้วจิ้มไอ้เพื่อนที่หมาทั้งตัวและปาก ขยับยิ้มขัน....
"พอได้แล้วล่ะคาโล"
= = = = = =
A/N (ฉบับสด) : แงบๆ ข้างท้ายของฟิคมันหายไปเพราะเซฟไม่หมดเลยต้องเอาความจำมาแต่งสดในร้านเน็ต... ก็เลยต้องมาโน๊ตแบบสดๆด้วย....
ฟืคนี้....เผาอ่ะ ต้อนรับฮัลโลวีนด้วยฟิคเผาสุดๆ ยิ่งอ่านยิ่งมั่ว เหอเหอ ช่างหัวเผือก เพราะที่จริงฟิคนี้ไม่ได้ตั้งใจจะแต่ง (ตั้งใจแต่งอีกฟิคแต่ยังไม่จบ) ที่แต่งฟิคนี้เพราะอีกฟิคต้องใช้ฟิคนี้เป็นฐานอ่ะ เอิ้กๆ อันนี้ถือเป็นฉบับเบต้าล่ะกัน....
ฟิคจริงเป็นฉบับพิเศษ รอก่อนนิ...(ฟิคจริงสั้นกว่าจม แต่ทว่า......)
| Create Date : 29 มกราคม 2548 |
| Last Update : 29 มกราคม 2548 0:46:08 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 669 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Kitsunegari  วันที่: 11 กรกฎาคม 2548 เวลา:14:50:06 น. |
|
|
|
| โดย: ลูกตาล IP: 203.172.58.2 วันที่: 1 ตุลาคม 2549 เวลา:12:09:27 น. |
|
|
|
| โดย: 555+ IP: 203.172.49.208 วันที่: 8 กรกฎาคม 2550 เวลา:12:35:39 น. |
|
|
|
| โดย: LuFchan IP: 202.91.19.204 วันที่: 28 มีนาคม 2551 เวลา:10:46:04 น. |
|
|
|
| โดย: -*- IP: 124.121.45.218 วันที่: 28 ธันวาคม 2551 เวลา:10:51:52 น. |
|
|
|
| โดย: ถั่วเเดง IP: 124.157.131.110 วันที่: 27 สิงหาคม 2552 เวลา:19:20:30 น. |
|
|
|
|
|
|
|
นุกดี
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [