|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
หิมะ
17.41 นาฬิกา กรุงลอนดอน สหราชอาณาจักร
หนังสือนับสิบเล่มทำให้ฉันไม่ได้ มีโอกาสมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง
จวบจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว
จึงได้พบว่าหิมะกำลังร่วงและสายลมกำลังพัดโบกละอองสีขาวนุ่ม ละมุนให้เต้นรำไปมา
ดูเกล็ดหิมะชักน่ารักน่าทะนุถนอมยิ่งนัก
แต่ฉันเกลียดสัมผัสของมันเป็นที่สุด...ณ เวลานี้
นั่นเป็นเพราะหัวใจของฉันกำลัง เ้ย็นชืดและแห้งแล้งเป็นที่สุด
ไม่มีใครสามารถเก็บละอองหิมะไว้ในอุ้งมือได้
เหมือนที่ไม่มีใครเก็บแสงจันทร์ไว้ได้เช่นกัน
หรือเหมือนกับที่ไม่มีใครเก็็บเกลียดคลื่นไว้บนผืนทราย
อย่างน้อยเพลงจากเดอะซาวน์ออฟมิวสิค ก็เ็ป็นจริงละน่า
ทุกครั้งที่ปลายนิ้วของฉันได้ลูบไล้เกล็ดหิมะแสนละเอียด
มันจะละลายเป็นหยดน้ำแทบทันที
แต่นั่นไม่เท่ากับความเย็นชา
เหมือนมีดที่กรีดลงไปกลางหัวใจที่ำกำลังร่ำร้องอยู่ ฉันนั้น
ย้อนกลับไปปี พ.ศ.2540...
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวอมเหลือง ผมยุ่งๆฟูๆถูกรวบไว้ด้วยริบบิ้นสีขาว
กำลังนั่งเหม่อมองใบไม้แห้งร่วงโรย จากต้นจามจุรี
เด็กหญิงคิดว่ามันช่างเหมือนเกล็ดอำพันร่วงหล่นจากฟากฟ้าที เดียว
ธรรมชาติสร้างสิ่งสวยงามไว้แม้กระทั่งท่ามกลางความเป็นเมือง
สุนทรีย์อันเล็กน้อยแต่งแต้มสีสัน
ให้หัวใจของเด็กหญิงที่เหน็ดเหนื่อยจากการเรียน
ผ่านไป 9 ปี ถึงปี พ.ศ.2549
เป็นครั้งแรกที่เด็กคนเดิมได้เห็นและสัมผัสหิมะ
สิ่งหนึ่งที่เด็กคนหนึ่งในโลกแคบๆแห่งสังคมที่แข่งขันด้านการเรียนและชื่อเสียง
เคยวาดฝันอยากกระโดดโลดเต้นไป ท่ามกลางสายหิมะ
อยากกอบโกยหิมะขึ้นมาแล้วโยนขึ้นไปให้กระจายลงมาใส่ัตัวเอง
เพราะไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัส ไม่เคยรู้ว่ามันเป็นเช่นไร
ณ วันนั้นหิมะแต่งแต้มสุนทรียภาพให้หัวใจดวงน้อยๆดวงเดิม
ให้มีแรงวิ่งตามความฝันไปสุดฟ้า
ทุกครั้งที่หิมะเริ่มปลิวว่อน หัวใจดวงหนึ่งจะโลดแล่นตามหิมะไปด้วย
แต่วันนี้ 10 กุมภาพันธ์ 2553...4 ปีพอดิบพอดีจากครั้งแรกที่เธอเห็นหิมะ
กลับรู้สึกถูกกระชากใ้ห้กลับสู่ความเป็นจริง
สู่ดินแดนแห่งการเรียนรู้แห่งสิ่งที่คนเรียกว่าอารยธรรม
สู่ความเป็นจริงว่าตัวเองระหกระเหินหกพันไมล์จากบ้านเกิดเมืองนอน
จากคนที่รักจากสิ่งที่คุ้นเคย
เพื่อมาศึกษาเล่าเรียน
แต่แปลกว่าวันนี้ไม่มีสุนทรียภาพใดๆเกิดขึ้น
ไม่มีแรงให้วิ่งตามความฝัน
ไม่มีแรงให้กลับไปสู่กองหนังสือสูงท่วมหัว
ไม่มีแรงให้หยิบพู่กันขึ้นไล่สีบนผืนผ้าใบ
ไม่มีแรงให้หยิบกล้องแสนรักขึ้นมาสร้างรูปถ่ายที่ถูกใจ
หนังสือตำรับตำรายังคงวางอยู่ที่เดิม
ผ้าใบยังคงปรากฏการรองพื้นพระตะเลงพ่าย
กล้องตัวเก่ายังอยู่ในที่ๆมันควรจะอยู่
หิมะวันนี้ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่ายๆ
กองเกล็ดหิมะสีขาวนุ่มละมุนแต่เย็นบาดใจเริ่มก่อตัวสูงขึ้น
คงใช้เวลาสักพักกว่ามันจะเรื่มละลาย
คงเหมือนหัวใจบางดวงที่ต้องรอเวลากว่าจะกลับมาสดชื่นเหมือนวันวาน
17.58 นาฬิกา 10 กุมภาพันธ์ 2553
Create Date : 14 มีนาคม 2553 |
|
20 comments |
Last Update : 15 มีนาคม 2553 7:01:56 น. |
Counter : 22932 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: phaclam 14 มีนาคม 2553 20:36:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: kruaun 13 เมษายน 2553 2:17:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rin (rin@bokie ) 13 เมษายน 2553 5:36:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 13 เมษายน 2553 13:12:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: hi hacky 13 เมษายน 2553 22:42:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: I_sabai 13 เมษายน 2553 23:05:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: Motorcycle parts IP: 58.248.178.253 28 มิถุนายน 2555 14:46:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mariomab IP: 190.2.133.230 12 มิถุนายน 2564 19:36:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: Louisunalo IP: 89.38.97.125 10 ธันวาคม 2564 22:03:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: DJCharlesSyday IP: 46.166.182.65 7 กุมภาพันธ์ 2565 15:31:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: Richardsaisa IP: 213.159.38.90 13 พฤษภาคม 2565 23:50:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: EdwardLeape IP: 194.32.122.15 30 พฤศจิกายน 2566 15:41:41 น. |
|
|
|
|
|
|
|