ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 15.2 ด้ายแดง

ฝีเท้าหนักย้ำเข้าเขตมัธยมปลาย ม.4/C กวาดสายตาหาเหยื่อสมองคิดแล่นแผนการกลั้นแกล้งเป็นสิบเป็นพัน รอยยิ้มสมใจเมื่อนึกถึงใบหน้านั้น

"ทำอะไรดี หึหึ" เสียงหัวเราะดังภายในลำคอ

"พี่นากิมค่ะ " สายตาคมเหลียวมาจับจ้อง คาดคะเนนางผู้นี้เป็นใคร

"ครับ" อ่อเพื่อนของเหยื่อ เพื่อนเพียงคนเดียวเพราะข้าเป็นคนทำให้เพื่อนทุกคนตัดขาดจากเหยื่อสาว

ง่ายจะตายแค่บอกไปว่ามีคนตามตอแยจนทำให้อึดอัด สาวน่าโง่พวกนั้นจึงจัดการตัดขาดสามอย่างง่ายดายพร้อมทั้งชักจูงเพื่อนในห้องให้เกลียดตามไปด้วย จะว่าชักจูงคงไม่ใช่น่าจะเป็นใช้อำนาจบังคับมากกว่าแต่ไม่ว่าวิธีการใดแค่ผลงานออกเป็นที่น่าพอใจก็สมใจแล้ว
แต่อำนาจกลับใช้กับคนตรงหน้าไม่ได้เพราะเธอเป็นถึงคนใหญ่โตเชียวหล่ะ อำนาจกระจอกทำอะไรเธอไม่ได้สักนิด ถึงกระนั้น สามก็ยังมีเพื่อนแค่เพียงคนเดียวถึงไม่ได้ตามเป้าแต่ก็

สะใจ รอยยิ้มเหยียดสมใจวาบขึ้น

"สามกลับไปแล้วค่ะ" หลังจบประโยคอสูรร้ายชะงักไปพักหนึ่ง แววตากดลึกคล้ายเด็กถูกขัดใจ

"ครับ" หมุนเท้ากลับพลางเริ่มฝีเท้ายิ่งขึ้น ไปไหน เหยื่อของข้าหายไปไหน

"นากิมค่ะ" เสียงหวานออเซาะพร้อมสัมผัสจับแน่นบนต้นแขน แม่พีชลูกหวานเกาะแขนออดอ้อน

"ครับ" หันไปเปิดยิ้มตามเคย

"จะไปไหนค่ะ" พีชลูกงามสวยอวบหวานลิ้นน่าลิ้มลอง ทว่าสำหรับชายหนุ่มกลับมองน้องพีช
ลูกอวบเป็นเพียงแค่ของเก่าที่ต้องโละทิ้ง เพราะพีชรสหวานถูกกินซ้ำๆจนหมดกากน้ำตาลจนแทบไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

"ห้องน้ำครับ" ปลดแขนงามออกจากต้นแขน

"น่ารำคาญ" หากหญิงสาวเมื่อครู่ได้ยินบ่อน้ำตาคงแตกเป็นแน่แท้

**************************************

ความรู้สึกคราแรกคือสัมผัสของไอเย็นทาบทับบนหน้าผาก สายตากวาดมองจนพบห้องสี่เหลี่ยมเพดานขาวสะอาด ฝ้าเพดานด้านบนปลาตะเพียนหลายตัวถูกร้อยไว้ด้วยเชือกสีสนิมแกว่งโอนเอนเคลื่อนไหวตามแรงลมที่ลอดพัดเข้ามาทางหน้าต่าง
ทำให้ไม่ต้องใช้แรงงานพัดลมตัวเล็กที่ถูกปิดสวิตช์เงียบอยู่ข้างกาย

"ที่ไหน" ดังแผ่ว

"ฟื้นแล้วเหรอครับ" รอยยิ้มอบอุ่นจากคนข้างเคียง แว่นตากระชับรับกับใบหน้ารวมกับริมฝีปากอ่อนนุ่มประกอบกับรอยยิ้มอันเป็นมิตรทำให้หญิงสาวผ่อนคลาย

"ที่ไหนค่ะ" หญิงสาวยิ้มตอบ

"บ้านผมครับ ขอโทษด้วยที่พามาโดยพละการ ผมเห็นคุณหมดสติอยู่บนถนนนะครับตัวคุณร้อนมาก เลยต้องพาคุณมาที่บ้านก่อนรอคุณฟื้น

“เอ่อ ไปคลีนิคกันเถอะครับ เวลานี้คงยังไม่ปิด" เปิดรอยยิ้มอบอุ่นเชิญชวนทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจ

"อ๋อ ฟื้นแล้วดีเลยครับ นี่ครับยา คุณทานสองเม็ดนะครับดื่มน้ำเยอะๆด้วย"

"ขอบคุณค่ะ แต่ทานยาก็พอค่ะอย่าให้ถึงหมอเลย" เกรงใจและซึ้งใจในความมีน้ำใจของผู้มีคุณ

"แต่ว่า" แววตาแห้งพาดเบือนมาสบ บอกถึงอาการดื้อดึง

"ครับก็ได้ครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปทำงานพิเศษก่อน แล้วจะเอาดอกไม้มาฝากนะครับ" ชายหนุ่มพูดยาวโดยไม่หยุดหายใจ

“ดอกไม้”  ความสงสัยในแววตาของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มใจดีเปิดยิ้มก่อนอธิบายต่อพร้อมรอยยิ้ม

“ครับ ผมทำงานอยู่ร้านขายดอกไม้ทางหัวมุมถนนนี่เองครับ แย่แล้ว สายแล้ว ไปก่อนนะครับ”

ยังไม่ทันกล่าวคำขอบคุณชายหนุ่มใจงามกลับลับหายไปเสียแล้ว

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวยิ้มตามหลัง

"มีความสุขจริงนะ แจกยิ้มไปทั่ว กลัวไม่ตามมาถึงห้องรึไง" เสียงนี้จำได้แม่นยำ

       คำพูดความหมายส่อเสียดไปทางขึ้นเตียงแทบทั้งสิ้น อาการปวดหัวเริ่มกำเริบอีกครั้ง ไข้ขึ้น หนาวจับสั่นเพราะร่างในชุดนักเรียนที่ปรากฎขึ้นข้างเตียงราวกับภูติผี!!!

"ใครให้กลับก่อน" กระแสหาเรื่องเปี่ยมล้น มือบีบค้างเน้นบังคับให้คนพยศเปิดปาก

ริมฝีปากปิดเงียบ มือบางหยิบยาสองเม็ดใส่เข้าปากส่วนมืออีกข้างฉวยแก้วน้ำแต่ทว่าแก้วน้ำใบย่อมกลับลอยสูงขึ้นจากพื้นก่อนร่วงลงสู่มือของอสูรหนุ่มความขมจากยาแผ่กระจายซาบซึมทั่วลิ้นแต่ก็ยังไม่ยอมยื้อแย่งหรือขอความกรุณา

        ชายหนุ่มกรอกน้ำเข้าปาก แววตากราดไปยังร่างบนเตียง แรงดึงกระชากร่างคนนอนให้ลุกพิงอกพร้อมประกบปากป้อนของเหลวแนบสนิทบนริมฝีปากแตกระแหงทำให้อีกฝ่ายถึงกลับสำลักทีเดียว

แค่กๆๆ

"ใกล้ตายหรือยัง สำออยนัก" กระซิบข้างหูความหมายด่าทอ ประชดประชัน โมโห หวงความรู้สึกตีกันจนแทบแยกไม่ออก


         หญิงสาวไม่ต่อคำพลิกตัวลงนอน หลีกหนีด้วยการดึงผ้าห่มปิดมิดถึงคอหวังให้จบการสนทนา เปลือกตาปิดสนิทแสดงอาการไม่แยแสกับอสูรร้ายแม้แต่น้อย

พรึบ ผ้าห่มพื้นหนาถูกกระชากออกพร้อมปาทิ้งลงพื้น

"ห้ามใช้ของมัน" โยนผ้าห่มดำสนิทที่ได้มาจากการร่ายเวทย์ให้แทน

พรึบ ผ้าห่มสีดำถูกปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี ร่างบางขดตัวราวลูกนกต้องลมหนาว

(ตายซะดีกว่าที่จะใช้ของเขา) 

"เจ้าหนุ่มคนเมื่อครู่จะเป็นยังไงบ้างนะ ถ้าร้านดอกไม้ถูกไฟเผา

เอ๊ะ หรือว่าจะวางระเบิดดี ไม่ดีกว่า ส่งโจรเข้าไปปล้นเลย เจ้าว่าดีไหม"

มือบางยอมหยิบผ้าห่มพื้นสีดำห่มทับบนร่างแม้ตาจะปิดแต่ใจเจ็บปวดยิ่งนักรู้ดีสิ่งที่เขาพูด เขาทำแน่ ไม่อยากให้ผู้มีพระคุณต้องเดือดร้อนเพราะตัวเอง

"พบกันไม่กี่นาที ชอบมันแล้วรึไง" ยังคงไม่ยอมให้คนบนเตียงได้พักผ่อน

"....." พูดไปมีแต่เจ็บเข้าตัวหญิงสาวรู้ดี

"ฮึ เงียบให้ได้ตลอดนะสาม" ด้ายสีแดงที่เห็นเพียงแวบเดียวบนข้อมือของเหยื่อกับชายชู้ทำให้เริ่มหงุดหงิด

ด้ายแดงของคู่แท้!!! พาให้ย้อนคิดถึงเรื่องราวครั้งวัยเยาว์

"ข้าเห็นเส้นดายสีแดงผูกบนมือของพวกมนุษย์ชั้นต่ำลากโยงเชื่อมเข้าหากันมันคือสิ่งใดหรือครับท่านพ่อ”

“เจ้าได้เลือดข้าไปเต็มสินะนากิม สามารถมองเห็นด้ายแดงที่ปีศาจทั่วไปไม่อาจมองเห็นได้”

"มันคือด้ายแดงของคู่แท้ ด้ายแดงที่ทำให้พ่อได้เจอกับเนวีไงเล่าเจ้าลูกชาย"

       เจ้าแห่งมรนาการยิ้มเหี้ยมเมื่อเอ่ยถึงเรื่องราวครั้งก่อนเพราะด้ายแดงสดผูกเชื่อมกับโครงกระดูกของคนตัดฟืนทำให้ตนได้พบเจอกับนาง เนวี

“พวกมนุษย์ชั้นต่ำ ไร้สาระ”

"เจ้าอย่าเรียกมนุษย์ว่าชั้นต่ำให้เนวีได้ยินเชียวนะลูก" เตือนลูกชายตัวน้อยเพราะรู้รสมือการถูกบิดหูว่ามันเจ็บเพียงใด

"ครับ ข้าจะระวัง"

"ท่านพ่อมีด้ายแดงเชื่อมกับเนวีเหมือนกันหรือครับ" เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย

"พ่อไม่มี พ่อเลยตัดมันทิ้งซะ"

"ครับท่านพ่อ หากไม่มีก็แค่ตัดมันทิ้งซะ"
เด็กน้อยจำคำของบิดามาจวบจนปัจจุบัน

......................................................................................
นนท์น่ารักไหมอบอุ่นเน๊อะ ส่วนพ่อนากิมกะนากิมดาร์กไม่มีลิมิต ชีวิตเกิน 100 จิงๆ

Create Date : 07 สิงหาคม 2557 Last Update : 7 สิงหาคม 2557 21:49:58 น. Counter : 901 Pageviews.		0 comments
Share Tweet