รู้สึกเหมือนว่าจะนานมากแล้ว ที่ไม่ได้อัพบล็อกเลย ช่วงเวลาที่หายไป มีอะไรวุ่นวายหลายอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่กลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง ชีวิตมันก็วุ่นวายไปหมด หลังจากเลิกงานก้ไปเรียนต่อจนถึง 3 ทุ่ม จ-พฤ ถึงบ้าน ก็มานั่งปั่นการบ้านต่อจนถึงเที่ยงคืนตีหนึ่ง ส่วนวันศุกร์แทนที่จะได้กลับบ้านเร็ว ก็ไม่อีก ต้องอยู่เวร ทำงานเลิก 3 ทุ่ม เสาร์อาทิตย์ ควรจะเป็นวันหยุดพักผ่อน แต่บางสัปดาห์ ก็ต้องปั่นการบ้านกันจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน

อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตเปลี่ยนแปลงไปหมด จากที่สุขภาพไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว พอมีเวลาพักผ่อนน้อยลงก็ป่วยมากขึ้น อาจจะไม่ได้ป่วยบ่อยๆ แต่ในการป่วยแจ่ละครั้งก็กินระยะเวลานาน เทอมแรกยังพอมีเวลาได้เที่ยวบ้าง แต่เทอมนี้สิคะ เรียนหนักมากมาย

บางครั้งในความเหนื่อยล้า มันก็ไม่ได้เกิดจากการต้องทำงานหนัก การบ้านเยอะ หรือพักผ่อนน้อย แต่มันเหนื่อยใจค่ะ สู้กับอะไรก็สู้ได้ แต่สู้กับคนเหนื่อยที่สุดแล้ว บางครั้งในสถานะที่เป็นอยู่ ก็ไม่อาจจะพูดหรือทำอะไรได้ ถ้ามีความรู้อยู่แล้ว แป๋วจะมาเรียนต่อเพื่ออะไรล่ะค่ะ บางครั้งสั่งงานมา ก็สักแต่จะสั่ง คนเราพอไม่เข้าใจ ไม่รู้ก็ต้องถาม แต่พอถามแล้วกลับได้คำตอบมาว่า ก็ไปศึกษาเองสิคะ จะให้คอยป้อนให้อย่างเดียวได้ยังไง โอเคค่ะ ศึกษาเอง พอทำผิดมา ก็ตัดคะแนน ไม่เคยชี้แจง ไม่เคยบอกกล่าวว่าทำผิดตรงไหนยังไง แล้วแบบที่ถูกต้องทำแบบไหน เทอมที่ผ่านมา มีแต่เวลาปั่นการบ้านส่ง แต่ไม่เคยมีเวลาจะได้ทำความเข้าใจว่าสิ่งที่ทำไปมันคืออะไร

เทอมนี้ยิ่งหนักกว่า เหนื่อยยกกำลังสองจากเทอมที่ผ่านมา นี่ก็ป่วย เป็นหวัดมาสองอาทิตย์แล้ว ไม่หายซะที เพราะไม่ค่อยได้พักผ่อนเลย สั่งงานมาวันนี้จะเอาพรุ่งนี้ ไม่รู้จะไปทำกันตอนไหน เช้าก็ต้องทำงาน ก็ต้องอดทนกันไป ตี2-3 บางครั้งเรียนๆ ไปก็ชักจะท้อ มานั่งนึกว่ามาเรียนทำไมเนี่ย อยู่ๆ ก็หาเรื่องให้ตัวเองเหนื่อย แต่ก็เรียนมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็จะอดทนให้มากๆ จะได้จบๆ ซะที

ไม่ได้อัพบล็อกนาน มาถึงก็บ่นๆๆๆ ไม่รู้จะเล่าอะไรให้ฟังเหมือนกันค่ะ อยากกลับมาอัพบล็อก เล่านู่นนี่นั่นได้บ่อยๆ เหมือนเดิม แต่ชีวิตที่ผ่านมา ไม่ค่อยมีอะไร นอกจากทำงานกับเรียน เลยได้แค่บ่นๆๆ นี่ล่ะคะ เอาไว้ถ้าพอมีเวลาอีกเมื่อไหร่ จะมาบ่นอีกแล้วกันค่ะ ได้บ่นๆ ออกมาบ้าง มันก็สบายใจขึ้นเยอะเลย