ไม่เคยรู้ว่าตัวเองจะเครียดมากมายกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พอเริ่มระอาก็กดปิดทีวีกดหนี ไม่ดูข่าว เมื่อปีก่อนๆ ที่มีเหตการณ์ชุมนุมกัน ก็เลือกที่จะไม่ตามข่าว แค่ดูบ้างพอให้รับรู้สถานการณ์ เพราะค่อนข้างจะเครียด

จนมาถึงเหตุการณ์ในคราวนี้ ได้รับผลกระทบมาบ้างเหมือนกัน ตั้งแต่แรกๆ ที่เริ่มการชุมนุม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หรือเดือดร้อนอะไรมากมายก็ตามข่าวบ้าง แต่ก็ไม่มาก จนหลังๆ เริ่มไม่อยากรับรู้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดู ต้องตามว่าในสถานการณ์นั้นๆ มีจุดไหนเกิดเหตุอะไรบ้าง มีคนรู้จัก เพื่อนฝูง ญาติพี่น้องเราบ้างมั้ย

ตอนกลับบ้านช่วงสงกรานต์ แป๋วต้องร้องไห้เพราะคนในบ้านแป๋วแตกแยกกัน ต้องทะเลาะกันเพราะเหตุการณ์ในครั้งนี้ ยังโชคดีที่ไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน แต่มันจะมีความสุขได้มั้ยคะ บ้านที่เคยมีความสุข ญาติพี่น้องมากมายหลายคนต้องมาทะเลาะกัน มันส่งผลต่อสภาพจิตใจไปเต็มๆ

หลังจากวันนั้นก็เริ่มไหว้พระสวดมนต์(ปกติก็ไหว้อยู่แล้ว แต่ไมไ่ด้ขอพรมากมาย) ขอให้บ้านเมืองกลับเข้าสู่ภาวะปกติในเร็ววัน ไปไหว้พระ ทำบุญที่ไหน ก็ต้องขอพรข้อนี้ทุกครั้งไป ไม่คิดว่าตัวเองจะเครียดมากมาย เพราะก็ยังใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างปกติ แต่หลังจากกลับมาจากบ้านหลังสงกรานต์ เริ่มนอนไม่หลับ ปวดหัวบ่อยๆ จนเหตุการณ์เริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ อาการก็หนักตามขึ้นมา

เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน แป๋วต้องสอบข้อเขียนเรียนต่อป.โท ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเครียด เลยตอบตัวเองว่าที่มีอาการแบบนั้นก็คงเพราะเครียดเรื่องเรียนต่อ พอสอบเสร็จก็มานั่งลุ้นผลอีกว่าจะสอบผ่านมั้ย ประกาศผลเมื่อวันที่ 14 พ.ค. 53 ตอนหกโมงเย็น วันนั้นทั้งวันไม่เป็นอันทำงาน เพราะมัวแต่จิตใจจดจ่ออยู่กับการประกาศผลว่าจะสอบติดมั้ย ไม่สมาธิในการทำงานเลย รอจนหกโมงเย็น ผลสอบก็ออก ปรากฏว่าแป๋วสอบผ่านข้อเขียน แต่ต้องมาลุ้นสัมภาษณ์กันอีก ซึ่งจะสัมภาษณ์ในวันที่ 17 พ.ค. 53 2-3วันก่อนวันที่ 14 แป๋วแทบจะไมไ่ด้ดูข่าวเลย เลยไม่รู้ว่าสถานการณ์ร้ายแรงไปถึงขั้นไหนแล้ว บอกตรงๆ กลัวตัวเองจะเครียดไปมากกว่าเดิม

จนวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา มีเวลาได้พักอยู่ห้อง มีเวลาตามข่าวสารบ้านเมืองมากขึ้น ตกใจ และสลดใจจริงๆ กับเหตุการณ์ที่บานปลายร้ายแรงขนาดนี้ พอรัฐบาลประกาศให้วันที่ 17-18 พ.ค. 53 เป็นวันหยุดราชการ ใจไม่ได้ยินดีกับวันหยุดเลยซักนิด วันสอบสัภาษณ์ป.โทก็ต้องเลื่อนออกไปเป็นวันที่ 19 ก็เลยต้องพกพาความกดดันและความเครียดเรื่องการสอบต่อไป

จนถึงวันนี้สถานการณ์คืบคลานใกล้เข้ามาทุกที ใกล้ที่พัก ใกล้ที่ทำงานมากขึ้น สถานการณ์บานปลายไปทั่วกรุง รู้สึกเหมือนติดอยุ่ในวงล้อมไงไม่รู้ อยากกลับบ้านที่โคราชก้กลับไม่ได้ เพราะต้องแสตนด์บายเผื่อต้องมาทำงาน สอบสัภาษณ์ป.โทเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด ความเครียดมันเกาะอยู่ในใจมากขึ้นๆๆๆ นอนไม่หลับมาหลายคืน กินข้าวได้น้อยลง กว่าจะหลับก็ปาไปตี2ตี3 ทั้งๆ ที่ง่วงแสนง่วงก็นอนไม่หลับ ต้องรอจนเหนื่อยและเพลียหลับไปเอง ตอนเช้าก็ตื่นเร็วอีก เพราะเคยตื่นก็ตื่นตามปกติ ใจก็พะวงอยู่กับข่าว เฮ้ออออ

บางทีสิ่งที่แป๋วเจอมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับใคร ไม่ได้รุนแรงเหมือนที่ใครๆ พบเจอ แต่แป๋วค่อนข้าง sensitive กับทุกๆ เรื่อง เลยรู้สึกว่าตัวเองเครียดจริงๆ ไม่เคยพูดถึงเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยซักครั้ง ขอระบายออกมา้บ้างแล้วกันนะคะ