แป๋วเคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโชคดี และใครหลายคนก็เคยอิจฉาแป๋วที่เป็นคนมีเพื่อนเยอะ มีคนบอกว่าเพราะแป๋วเป็นคนยิ้มง่าย มิตรภาพก็เลยเกิดได้ง่าย และเพราะแป๋วหยิบยื่นความจริงใจให้ มิตรภาพจึงอยู่ได้นาน ความจริงแล้วแป๋วก็ยังรู้สึกว่าตัวเองโชคดีอยู่ ที่เป็นคนมีเพื่อนเยอะ แป๋วมีเพื่อนหลายกลุ่มมากๆ เพื่อนประถม เพื่อนมัธยม เพื่อนมหาลัย เพื่อนในคลับโปสการ์ด เพื่อนที่อ่านนิยาย เพื่อนที่ทำงาน ฯลฯ และยังมีอีกหลายๆ กลุ่ม ซึ่งในเพื่อนแต่ล่ะกลุ่ม ก็จะมีคนที่สนิทๆ มากๆ อยู่ทุกๆ กลุ่ม ทำให้เวลามีปัญหาแป๋วสามารถเลือกได้ว่า เวลามีปัญหาเรื่องนี้ แป๋วควรจะต้องปรึกษาใคร

แต่วันนี้ วันที่แป๋วอ่อนล้า รู้สึกหมดแรง เครียดมากๆ เหนื่อยใจ จนร่างกายมันล้าไปหมด อยากจะมีใครซักคน มารับฟังแป๋วบ้าง แป๋วกลับนึกไม่ออกว่าจะโทรหาใครดี ความอึดอัดข้างในมาเอ่อขึ้นมาที่ตา สุดท้ายก็ร้องไห้ แป๋วไม่เคยร้องไห้ด้วยความรู้สึกอ้างว้างแบบนี้มานานแล้ว แป๋วไล่กดดูเบอร์โทรศัพท์ในเครื่อง ตั้งแต่เบอร์แรกจนถึงเบอร์สุดท้ายอยู่หลายรอบ ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าแป๋วจะโทรหาใครดี เพราะแป๋วไม่รู้ว่า แป๋วจะเริ่มเล่าในสิ่งที่ทำให้แป๋วเป็นแบบนี้ให้เค้าฟังยังไง พูดไปเค้าคงไม่เข้าใจในสิ่งที่แป๋วทำอยู่ คงได้แต่บอกให้แป๋วเลิกทำ แต่แป๋วเป็นคนที่ทำอะไรแล้ว ถ้ามันยังไม่เกิดผลสุดท้าย แป๋วก็ถอยไม่ได้ ความรับผิดชอบมันยังไม่หมดสิ้น และอีกอย่างทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น มันเกิดจากการตัดสินใจทำของแป๋วเอง ไม่มีใครบังคับ เลยทำให้แป๋วไม่กล้าที่จะระบายให้ใคร ฟัง เพราะเราเลือกเอง

มันอาจจะเป็นผลต่อเนื่อง เครียดต่อเนื่อง ตั้งแต่ช่วงที่แม่เข้าโรงบาล ทำให้แป๋วต้องหยุดงานบ่อย งานก็เลยค้าง กลับมาก็รีบเคลียร์งาน แต่มันก็ยังเข้ามาเรื่อยๆ แบบไม่หมดสิ้น แล้วยังต้องทำนู่นนี่นั่น อีกหลายๆ อย่าง ที่ใช้เวลาค่อนข้างจำกัด เลยทำให้แป๋วเครียด มันค่อนข้างกดดันมากๆ แป๋วไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นตอนนี้ยังไง บอกได้แค่ว่า มันรู้สึกอึดอัดอยู่ข้างใน หงุดหงิดไปหมด บางทีอาจจะแค่ต้องการใครซักคนที่อยู่เป็นเพื่อนเวลาที่แป๋วร้องไห้

ตอนนี้ก็ยังมีงานค้างอยู่ แต่รู้สึกเครียดจนทำต่อไม่ได้ เลยพักมาบ่นๆๆๆ ซักหน่อย ทำใจให้สงบลงได้ ก็คงกลับไปทำงานต่อ ตอนนี้อยากจะหนีหายไปจากตรงนี้ ไปอยู่ในที่ที่ไม่วุ่นวาย อยากพักจังเลยค่ะ ก็ได้แต่หวังว่า ร่างกายของแป๋วมันจะทนได้จนกว่าจะเสร็จสิ้นภาระกิจทุกอย่าง เพราะตอนนี้ร่างกายก็เริ่มมีอาการประท้วงมาบ้างแล้ว ไม่อยากป่วยหนักๆ เหมือนตอนทำโปรเจ็กจบแล้ว มันทรมานที่สุดเลย