เมื่วานนี้ตั้งใจจะไปงานท่องเที่ยว ที่ศูนย์สิริกิติ์ จะไปซื้อแพ็กเก็ตทัวร์ แต่วันก่อนที่ไปหาหมอ พี่ที่ทำงานฝากซื้อยา แต่ดันซื้อมาให้ผิด พอเลิกงานตอนเที่ยง ก็เลยไปศิริราชก่อนเพื่อเอายาไปเปลี่ยน ไหนๆ ก็ไปทางนั้นแล้ว เลยตั้งใจจะไปมิวเซียมสยามไปรับหนังสือที่ขอไว้ แต่ลืมไปว่าห้องสมุดปิด เปิดเฉพาะส่วนที่เป็นพิพิธภัณฑ์

พอเปลี่ยนยาเสร็จ ก็นั่งเรือข้ามฟากมาลงท่าช้าง แล้วเดินต่อไปมิวเซียมสยาม วันเสาร์-อาทิตย์จะมีตลาดขายของเก่า ตั้งเรียงรายเต็มฟุตบาท
ก็เดินไปตามทางตลาดนั้นไปเรื่อยๆ แต่ก็เดินแบบรีบๆ ไม่ได้แวะดูของตรงไหนอีก จนเดินมาซักพักรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม แต่ก็พยายามไม่คิดอะไร
คิดว่าคงแค่มาเดินตลาด บังเอิญเดินไปทางเดียวกันเท่านั้น แต่พอเดินพ้นช่วงที่เป็นตลาดมา อีกนิดเดียวก็ถึงท่าเตียนแล้ว ขวามือเป็นสวนสาธารณะที่เพิ่งเปิดใหม่ เป็นที่โล่งๆ ก็ยังรู้สึกว่ามีคนเดินตามอยู่ เลยแอบมองด้วยหางตาไปทางด้านหลัง ก็เห็นมีคนเดินมาจริงๆ ก็ยังคิดว่าเค้าอาจจะไปทางเดียวกัน ก็เลยลองเดินช้าๆ ให้เค้าแซงไป เค้ากลับเดินช้าเหมือนกัน
พอเดินเร็วเค้าก็เดินเร็ว คือช่วงระยะห่างไม่ทิ้งกันเท่าไหร่เลย ก็เลยหยุดทำเป็นดูนู่นดูนี่ เค้าก็หยุดด้วย เดินต่อ เค้าก็เดิน เลยเริ่มมั่นใจแล้วว่าเค้าเดินตาม เลยตัดสินใจเดินไปทางสวนสาธารณะ ที่เด็กนักเรียนยืนอยู่เต็มไปหมด แล้วก็มียามยืนอยู่ 2 คน พร้อมกับมีป้อมยามที่มียามอยู่ในป้อมอีกไม่ไกล

พอแป๋วเลี้ยวเข้าสวน แทนที่เค้าจะเดินต่อ เค้ากลับหยุด แล้วยืนอยู่แถวนั้น
แป๋วก็เลยทำเป็นหยิบกล้องขึ้นมาทำเป็นถ่ายรูปไปเรื่อยๆ แล้วแอบหันกลับไปมอง เค้าคงเห็นว่าแป๋วคงอยู่แถวนี้ต่อ ก็เลยไปนั่งที่นั่งแถวๆ นั้น แป๋วหันไปมองก็เห็นเค้ามองมาเป็นระยะ เลยยิ่งมั่นใจว่าเค้าตามเรามาแน่ๆ ก็เลยคิดๆๆๆๆ ว่าจะทำยังไงดี ตอนนั้นกลัวมาก คิดอะไรไม่ออก หน้าตาเค้าก็น่ากลัวมากๆ จะเรียกมอร์ไซต์เรียกแท็กซี่ ก็ต้องไปยืนรอ ไปโบกรถอีก จะขึ้นรถเมล์ เค้าก็ตามขึ้นมาได้ เลยพยายามมองว่าจะไปยังไงดี ก็มองเ็ห็นรถตุ๊กๆ ซึ่งจอดอยู่ที่ใกล้ๆ ที่เค้านั่งมากๆ ก็ตัดสินใจว่า เอาวะนั่งตุ๊กๆ แล้วกัน ก็เลยเดินออกมา

พอเค้าเห็นแป๋วเดินออกมา เค้าก็ลุกขึ้นยืน ตกใจมาก รีบจ้ำ กะโดดขึ้นตุ๊กตุ๊กๆ เลย ปากก็บอก ไปหัวลำโพงค่ะพี่ แป่วๆๆๆ ทำไมไม่บอกว่า ไปเทเวศน์ ไปนนทบุรี หรือไปทางที่กลับบ้านได้ คือตั้งใจจะไปงานท่องเที่ยวไงคะ จะไปนั่งใต้ดินที่หัวลำโพง ปากเลยโพล่งออกไปแบบนั้น พอเค้าเห็นแป๋วขึ้นตุ๊กตุ๊กมาๆ เค้าก็หยุดยืนอยู่ตรงนั้น ถ้าเค้าไม่ได้ตามแป๋วมา เค้าควรจะต้องเดินไปจากตรงนั้นตั้งแต่แป๋วเดินเข้าสวนฯ ไปแล้วรึป่าวคะ

ทำเอากลัวไปเลย จากที่ๆ เราเคยเดินอยู่เป็นประจำ ไปไหนมาไหนคนเดียวประจำ ตอนนี้กลัวมาก แล้วจะไปไหนมาไหนเองได้ยังไงเนี่ยะ

สรุปว่าตั้งใจจะไปดูหนังก็เลยไม่ได้ดู ซื้อแพ็กเก็ตทัวร์เสร็จ ก็เตร็ดเตร่อยู่กับพี่ในคลับที่บูธในงานท่องเที่ยว เพราะไม่กล้ากลับห้อง แต่ก็พยายามข่มใจ รีบกลับห้องดีกว่าไม่ไปไหนๆ ต่อแล้ว อดดูหนังเลย

แป๋วมานั่งนึกๆๆๆๆ ดูอีกที เค้าอาจจะเดินตามแป๋วมาจากท่าช้างก็ได้ เพราะแป๋วแวะกดตังค์ ปกติแล้วแป๋วจะไม่กดตังค์ในที่ที่ไม่คุ้นเคย หรือไม่มีคนรู้จักไปด้วย แต่เมื่อวานนี้จำเป็นจริงๆ เพราะไปซื้อยาให้พี่ที่ทำงานแล้วตังค์หมด จำเป็นต้องกดตังค์ ปกติเรื่องกระเป๋าตังค์ แป๋วจะระวังตลอด ถ้าต้องไปไหนๆ แป๋วจะไม่ค่อยหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา แต่จะแยกตังค์เศษๆ ออกมาไว้ เช่น พวกค่ารถ จะเอาออกมาไว้ในที่ที่หยิบได้สะดวก โดยไม่หยิบกระเป๋าตังค์ออกมา แล้วแป๋วออกจะเหมือนโรคจิตนิดๆ จะไม่ชอบให้ใครมาเดินตามข้างหลังในระยะประชิด ถ้ารู้สึกว่าคนเดินอยู่ข้างหลัง จะชำเลืองไปมองทันที เผื่อมีอะไรจะได้หนีทัน ถ้าเดินทางไกลๆ ก็จะแยกตังค์ออกไว้หลายๆ กระเป๋า ไม่รวมไว้ในกระเป๋าตังค์ใบเดียว ครั้งนี้จำเป็นจริงๆ เลยคิดว่าเค้าอาจจะเดินตามมาตั้งแต่ตอนนั้นหรือเปล่า น่ากลัวมากๆ อ่ะค่ะ เมื่อคืนนี้นอนสะดุ้งทั้งคืนเลย กว่าจะหลับลงไปได้ ไม่ได้เก็บมาคิดนะคะ แต่พอเคลิ้มๆ จะหลับก็จะสะดุ้งขึ้นมา คล้ายๆ กับกลัวว่าถ้าเราไม่รู้สึกตัว ไม่มีสติจะมีใครมาทำอะไรงั้นแหละ หลอนไปเลย