นานแล้วเนอะ ที่ไม่ได้อัพบล็อกเลย ไม่ได้มาเล่าเรื่องอะไรๆ ให้เพื่อนที่ชื่อพระจันทร์ยิ้ม(ชื่อบล็อก)ฟังเลย อะไรหลายๆ อย่างที่เคยทำ ก็ไม่ได้ทำเหมือนเก่า สมุดบันทึกถูกปล่อยว่างขาวสะอาดเป็นปีๆ บล็อกที่เคยเขีัยนอยู่เป็นประจำก็แทบไม่มีการเคลื่อนไหว หนังสือที่ซื้อมาก็ถูกตั้งทิ้งไว้ แต่ก็ยังขยันซื้อ โปสการ์ดที่เขียนบ่อยๆ ก็แทบไม่ได้หยิบจับ นานๆ จะได้เขียนซักครั้งเมื่อก้าวเท้าออกเดินทาง

ตั้งแต่ที่กลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง เวลาว่างก็ถูกดูดหายไปเกือบหมด อีกทั้งยังเจอภาระงานที่หนักอึ้ง จากการที่เพื่อนร่วมงานลาออก เปลี่ยนผู้บริหารใหม่ เหนื่อยจนแทบถอดใจ ไม่ได้เหนื่อยเพราะงานเยอะ แต่เหนื่อยเพราะต้องสู้กับคน พยายามบอกตัวเองให้อดทน แล้วจะผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ หรืออย่างน้อยที่สุด ก็อดทนจนกว่าจะเรียนจบก้แล้วกัน อีกแค่ไม่นานหรอก (มั้ง)

ตอนนี้ก็จบไป 1 ปีแล้ว สำหรับการเป็นนักศึกษาป.โท เดือนหน้าก็ต้องเริ่มเสนอหัวข้อแล้ว ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรดี ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เรียนมานี่ได้อะไรจริงๆ จังๆ บ้างมั้ย บางทีก็คิดเหมือนกันว่า หาเรื่องให้ตัวเหนื่อยเฉยๆ หรือเปล่า สิ่งที่เรากำลังเหนื่อยอยู่นี้มันจะได้เอาไปใช้ประโยชน์อะไรบ้างมั้ย แต่ก็นะ เราเลือกเดินมาทางนี้แล้วนี่ การเดินถอยหลังไม่ใช่นิสัยด้วยสิ สู้แล้วก็ต้องสู้ให้มันสุดๆ ไปเลย

บางครั้งรู้สึกเหนื่อย ล้า ล้าจนท้อไม่รู้จะไปบ่นไประบายที่ไหน เพราะบางเรื่องมันก้ไม่สามารถบอกหรือบ่นให้ใครฟังได้ แป๋วก็รู้ว่าแป๋วหายจากบ้านหลังนี้ไปนาน นานซะจนเพื่อนบ้านเก่าๆ เริ่มหายไปกันหมดแล้ว คนคุ้นหน้าคุ้นตาก็นานๆ มาทักทายกันที คิดถึงจังเลยค่ะ อยากกลับมาอัพบล็อกบ่อยๆ คุยกันบ่อยๆ เหมือนเมื่อก่อนเนอะ

แต่ทุกวันนี้ พอว่างจากการเรียนก็ต้องเคลียร์งาน แต่ก็จะเปิดหน้าจอ FB ทิ้งไว้ด้วย เหตุที่ไปสิงสถิตย์อยู่ที่ FB ส่วนหนึ่งเพราะมันง่ายและสะดวกรวดเร็วเหลือเกิน แต่กับบล็อก แป๋วจะพิถีพิถัน ในการตกแต่ง และเล่าเรื่องราวเสมอๆ ทำให้บางครั้งค่อนข้างจะใช้เวลานาน ในการเล่าเรื่องราวในแต่ละเรื่อง อย่างเรื่องไปเที่ยวน่าน ตั้งใจจะมี 2 ภาคจบ ไปเที่ยวตั้งแต่เดือนมกรา จนป่านนี้ภาค 2 ยังไม่ได้เริ่มเลย เอาเป็นว่า ขอติดไว้ก่อนนะคะ แล้วสัญญาว่าจะกลับมาพาเที่ยวน่านให้จบแน่นอนค่ะ

พอว่างจากงานและเรียน ก็อยากจะพักผ่อน แต่เพราะแป๋วเป็นคนชอบเดินทาง พอมีเวลาว่างเลยมักไม่ค่อยปล่อยโอกาสให้หลุดลอย บ่อยครั้งที่ออกเดินทางทั้งๆ ที่ร่างกายไม่พร้อม แต่ก็มีความสุขเสมอที่ได้ทำแบบนั้น ชีวิตคือการเดินทางค่ะ เดินทางค้นหาความสุข เดินทางล่าประสบการณ์ เดินทางตามหาใครบางคน เดินทางเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เรามักจะได้อะไรๆ ทั้งดีและไม่ดีจากการเดินทางเสมอ รวมทั้งได้อาการเจ็บป่วยกลับมาด้วย จากการเรียนและทำงานหนัก พักผ่อนน้อย ทำให้ร่างกายอ่อนแอ จากเมื่อก่อนที่ป่วยบ่อยอยู่แล้ว ก็ป่วยบ่อยยิ่งขึ้น เคยมีเพื่อนบล็อกคนหนึ่งบอกว่า แป๋วเลิกกินข้าวได้แล้วนะ ก็กินยาเยอะขนาดนี้คงอิ่มไปหลายมื้อแล้วล่ะ ทุกวันนี้ชีวิตก็ยังวนเวียนอยู่กับคุณหมอ ทั้งๆ ที่กลัวคุณหมอซะเหลือเกิน

ไม่รู้จะบ่นอะไรแล้ว แค่คิดถึงเพื่อนเก่า คิดถึงบล็อกนี้ เลยอยากมาเล่า มาบ่นอะไรไว้บ้าง แค่นั้นเอง

สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้านะคะ ใครเดินทางไปไหนๆ ก็ขอให้ปลอดภัยกันทุกคนค่ะ