มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน

ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้และอื่นๆ รวมทั้งความรัก

วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม

ดังนั้นทั้งหมดจึงเตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ

ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ

ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย

เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้วความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ

ความรวย แล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้

เพราะเรือฉันน่ะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้วมันไม่มีที่ให้คุณ"

ความรักจึงตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วย เรือลำงาม

"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย" "ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรักคุณน่ะเปียก

อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย"


ความเศร้าได้พายเรือผ่านมา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก

ความเศร้าตอบว่า "โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว

ขอโทษนะ"


ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน

แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก

เพราะมัวแต่กำลังสุข



ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา " มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง"

เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง

ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่าใครเป็น

ผู้ใจดีคนนั้น เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา

ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อคนแก่คนนั้นความรักจึงถามความรู้และคนแก่

คนอื่นๆ "ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน" ความรู้ตอบว่า "เวลา"

ความรัก "แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ ?"

ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า

"ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ ไหนน่ะสิ"



P.s ขอขอบคุณบทความจาก R e P e T e
















 


From: //variety.teenee.com/foodforbrain/6421.html