ผู้แต่ง: นิมิตร ภูมิถาวร
สำนักพิมพ์บรรณกิจ, 2533 (ฉบับที่อ่านเป็นพิมพ์ 2540), 139 หน้า
(ภาพปกจากเว็บสุหนังสือเก่า)

...เนื้อเรื่องคร่าวๆ...
สร้อยทอง เป็นนกแสนรักของ ลอย พ่อม่ายที่ใช้ชีวิตอยู่กันอย่างสมถะกับลูกชายชื่อ รวย

ชีวิตสองพ่อลูกเป็นวิถีชีวิตแบบคนบ้านนอกสักหลายสิบปีก่อน หิวขึ้นมาก็หาอาหารจากธรรมชาติใกล้ตัว กินแค่อิ่ม ไม่ฟุ้งเฟ้อกับสิ่งสมมติ

ลอยเป็นนักเลงนกคนหนึ่ง จึงสนใจและพยายามต่อนกป่าเสียงเสนาะที่เพิ่งโผล่มาหากินในละแวกบ้าน ใจเขาหวังได้นกป่าตัวนี้มาเลี้ยงคู่กับสร้อยทอง

อีกอย่างที่ลอยแอบหวังไว้คือ อังกาบ ม่ายสาวนิสัยดีในที่นาติดกันไว้ แต่ไม่กล้าเอ่ยปากเสียที
ถ้าได้นกป่าตัวนี้มา ลุงแฉ่ง..พ่อของอังกาบ..คงต้องนับถือเขา แต่ปัญหาคือ ปลัดผัน ผู้ยิ่งใหญ่ก็แสดงท่าทีสนใจอังกาบ

แม้ว่าม่ายสาวจะไม่ตาโตไปกับยศศักดิ์ของปลัดผู้มีภรรยาแล้ว แต่ลูกน้องจอมสอพลอของปลัดผันก็ยังแวะเวียนมาแสดงสิทธิ์..ทั้งในตัวอังกาบและนกป่าที่ลอยหมายตาไว้

หากในที่สุด ลอยก็อยู่อย่างสงบท่ามกลางธรรมชาติอย่างเก่าไม่ได้ เมื่อลูกชายต้องสมัครเรียนและมีปัญหาเรื่องเอกสาร
นอกจากนั้น ปลัดผัน (ซึ่งคิดเอานกไปประจบเจ้านายอีกต่อ) ยังเรียกเขาไปสั่งให้จัดการต่อนกเขามาให้ได้ ไม่เช่นนั้นก็จะเอาสร้อยทองไป

เครดิต: หนังสือเล่มนี้ได้รางวัลในฐานะนวนิยายดีเด่นจากการประกวดงานสัปดาห์หนังสือประจำปี 2519 และได้รับคัดเลือกไปชิงรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์แห่งอาเซียนในปี 2520

************

ตอนเห็นโจทย์สัตว์เลี้ยงใน RRR นึกถึง "สร้อยทอง" ขึ้นมาทันที
จำได้ว่าสมัยเด็ก เคยอ่านหนังสือใช้ฉากชนบทที่มีคนเอานกชื่อสร้อยทองไปต่อนกป่าเสียงดี ..จำได้แค่นั้น

แต่ประเด็นหลักในเรื่องแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างข้าราชการกับคนบ้านนอกไร้การศึกษา โดยเฉพาะคนสมัยก่อนที่มักจะถูกปลูกฝังให้เคารพและเกรงกลัว ‘เจ้านาย’ จากอำเภอ
โดยในภาพความสัมพันธ์นี้จะมีทั้งผู้มีอำนาจ คนซื่อที่ต้องยอมเขาตลอด คนที่รู้ทันแต่ช่วยได้ไม่มาก คนที่ช่วยผู้มีอำนาจเบียดเบียนคนอื่นเพื่อประโยชน์ของตัวเองบ้าง

นอกจากนี้ ยังแสดงความเชื่อของพ่อแม่ยุคก่อนด้วยที่อยากให้ลูกร่ำเรียนสูงๆ เพื่อ "จะได้เป็นเจ้าคนนายคน" ถึงพ่อแม่จะต้องลำบากก็ไม่เป็นไร

แต่ละฉากแต่ละตอนในเรื่องนี้จะสะท้อนเรื่องความเหลื่อมล้ำนี้ และแสดงภาพสังคมชนบทได้อย่างสวยงาม

คนอ่านที่เป็นเด็กเมืองกรุงจะชอบฉากที่บรรยายถึงชีวิตง่ายๆ ในชทบทเป็นพิเศษ อีกอย่างที่ชอบคือคนเขียนไม่ได้ยัดเยียดฉากหนักๆ เกินไป เช่น อ่านไปบทนึงก็ซึ้งกับชีวิตเรียบง่ายกลางธรรมชาติ พลิกไปอีกบทก็อยากจะโดดขาคู่ใส่พวกตัวร้ายที่ออกมารีดไถชาวบ้านชัดๆ บทต่อมาพากลับไปผ่อนคลายกับวิถีชีวิตง่ายๆ อีกครั้ง แล้วก็ใส่ปัญหาหนักใจมาอีกละ สับกันไปมาตลอด

ระหว่างที่อ่าน จะแอบปลื้มตัวเอกในเรื่อง คนอะไรเก่งรอบด้าน ลอยอยู่กับธรรมชาติมาจนร่างกายแข็งแกร่ง ทนแดดทนฝนไม่กลัวป่วย ฝีมือติดตัวมีรอบด้าน ทั้งการสร้างที่อาศัยหรือสิ่งของเครื่องใช้รอบตัว หรือการหาอาหารที่ต้องพลิกผันไปตามสภาพรอบตัว (ฝนตกออกไปจับกบ เดินทางแล้วหิวก็ตีมิ้มมากิน เป็นต้น)
... นี่ถ้ามีเหลี่ยมรู้จักหือรู้จักอือบ้างก็คงดี อย่างที่มีคำกล่าวจีนว่าเอาไว้ว่า “ไร้พิษมิใช่ชายชาญ”

เล่มนี้เป็นเรื่องที่ทั้งเขียนดี ทั้งสื่อดีมีสาระ เสียอย่างเดียวคือจบห้วนไปหน่อย

Create Date : 09 กันยายน 2552
Last Update : 9 กันยายน 2552 19:38:45 น.		9 comments
Counter : 12047 Pageviews.
Share Tweet