COPY WRIGHT : สงวนลิขสิทธิ์ทั้ง ปกหนังสือ และ เนื้อหาค่ะ

***************************************************

ตัวอย่างตอนสุดท้ายค่ะ

๑๐

คนในภาพปรากฏกาย

สี่ทุ่มริมขอบรั้วก่อนถึงคฤหาสน์หรูของเจ้าสัวมหาศาลประมาณราวๆห้าร้อยเมตร คนที่ขับรถยนต์เงียบๆมาตลอดทางก็ชะลอความเร็วแล้วจอดข้างทางก่อนจะถึงประตูทางเข้า

“จอดทำไม”มะลิลาหันไปถามคนขับด้วยท่าทางและน้ำเสียงตื่นตระหนก เธอไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร

“พี่ยังไม่อยากกลับเลยค่ะอยากอยู่ใกล้ๆ น้องจัสมินอีกสักพัก ถ้าขับเข้าไปในบ้าน ส่งแล้วพี่ก็ต้องรีบกลับ”เสียงนุ่มตอบอย่างตรงไปตรงมา ร่างสูงใหญ่หันมาทางหญิงสาวใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม

“แต่ฉันง่วงแล้วค่ะ”

“แต่มะลิง่วงแล้วค่ะ”

คนที่โน้มใบหน้ามองหญิงสาวใกล้ชิดรีบแก้ฉับถึงแม้ใบหน้าของเขาจะอยู่ใกล้กับใบหน้าสวยของเธอหากเขาก็ไม่กระทำการรุ่มร่ามกับเธอก่อนที่เธอจะอนุญาตเหมือนเช่นทุกครั้ง

มะลิลาเม้มริมฝีปากบางแน่นดวงตากลมโตราวกับตากวางมองดวงตาคมของชายหนุ่มเธอเองก็รู้สึกดีไม่น้อยที่ได้เรียกชื่อของเขาอย่างสนิทสนม และแทนชื่อตัวเองกับเขาหากมันเป็นการแสดงละครให้ชายหนุ่มแปลกหน้าดูเพียงเท่านั้นแล้วตอนนี้มันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องบังคับให้เธอเรียก

“นะคะ เรียกแทนชื่อตัวเองแล้วก็เรียกพี่เล็กนะ”คนที่ต้องการความสนิทสนมผ่านการเรียกชื่อเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแม้ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมจึงต้องการถึงเพียงนั้นหากความรู้สึกอิ่มเอม มีความสุขราวกับเป็นผู้ครอบครองกรรมสิทธิ์ในตัวเธอเกิดขึ้นทันใดเมื่อได้ยินคำเรียกเช่นนั้นจากริมฝีปากบางๆของเธอเมื่อเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อน แม้เขาจะรู้ดีว่าเธอเพียงแค่แสดงละครเท่านั้น

“ถ้าเค้าเรียกแล้วจะได้อะไร”คนที่เอ่ยถามราวกับคนละเมอเมื่อดวงตาของเธอสบกับดวงตาของคนที่ระยะห่างของใบหน้าใกล้กันเพียงแค่คืบ

“ได้ทุกอย่างเลยค่ะ”

เสียงนุ่มที่ผสมกลิ่นมิ้นต์หอมๆจากริมฝีปากที่ขยับอยู่ใกล้ใบหน้า ทำให้คนฟังแทบละลาย มะลิลาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘ได้ทุกอย่าง’ ในความหมายของเขาคืออะไรบ้างและนั่นจะหมายรวมถึงรูปร่างสูงใหญ่ที่แสนอบอุ่นและแข็งแกร่งของเขาใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ริมฝีปากหยัก ดวงตาที่สุดแสนจะมีเสน่ห์ของเขา กลิ่นกายหอมๆเฉพาะตัวของเขา หรือแม้กระทั่งรสจูบที่ดูดดื่มแสนหวานและเร่าร้อนของเขาจะเป็นกรรมสิทธิ์ของเธอแต่เพียงผู้เดียวด้วยหรือเปล่าหนอ

ในห้วงจินตนาการแสนหวานและการได้ครอบครองกรรมสิทธิ์ในตัวของชายหนุ่มทำให้ริมฝีปากบางและดวงตาของหญิงสาวเผยรอยยิ้มบางๆ ขณะจ้องคนที่กำลังเอ่ยเบาๆที่ข้างหูมันช่างเป็นความรู้สึกที่สุดแสนวิเศษจนเธออยากจะนั่งมองแล้วก็อยากจะได้ยินเสียงนุ่มนี้ให้ยาวนานที่สุดเช่นกันหากเธอก็รู้ว่ามันไม่ควรจะง่ายดายและรวดเร็วจนเกินไปนักที่จะทำให้เขารู้ว่าเธอมีใจจนอาจจะทำให้เขาได้ใจ

“ให้เวลาพิสูจน์แล้วกันค่ะไม่เชื่อใครง่ายๆ หรอก ไม่อยากโดนใครหลอก” มะลิลาเอ่ยเพียงแค่นั้นร่างบางกระเถิบออกไปจนเกือบชิดกับประตูรถยนต์อีกฝั่ง “ขับเข้าบ้านเถอะค่ะพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันอีก ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะเรียก”

คนที่หันไปนั่งหลังตรงเอ่ยเรียบๆหากความหมายคือการออกคำสั่ง คืนนี้เธอยอมให้เขากอดแล้วก็ซบใบหน้าของเขากับหน้าอกของเธอแล้วยังไม่รวมจูบร้อนๆ ที่สุดแสนดูดดื่ม ล้ำลึกก่อนที่จะมีใครเข้ามาขัดจังหวะให้น่าอับอายแล้วถ้าขืนเธอยังคงทนนั่งฟังเสียงนุ่มของคนที่รู้ตัวดีว่าตัวเองทรงเสน่ห์มากเพียงใดอีกเพียงแค่หนึ่งนาทีเธออาจจะต้องเปลืองตัวโดยที่ตัวเองยินยอมพร้อมใจก็ได้

“เข้าใจแล้วค่ะพี่ก็อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ” อเลสซานโดรรับคำโดยง่ายเพราะเขาเองก็ไม่ต้องการให้เธอลำบากใจและอึดอัดใจเวลาที่อยู่กับเขาเขามั่นใจว่าคนปากแข็งที่สุดแสนจะขี้หึงและแสนงอนคนนี้เปิดหัวใจทั้งดวงยอมรับเขาแล้วอย่างแน่นอนมันพิสูจน์ได้ด้วยรสจูบที่เธอตอบรับเขาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนและเขาก็ยินดีที่จะให้เวลาเธอ

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถยนต์เข้ามาจอดภายในคฤหาสน์หรูเขาเดินลงมาเปิดประตูรถยนต์ให้เธอแล้วกลับออกไปหลังจากได้ส่งหญิงสาวเดินเข้าบ้านไปแล้ว....

กำหนดเดิมคืออีกหนึ่งเดือนที่นักวาดภาพประกอบสาวคนดังจะเดินทางมาร่วมงานกับโครงการคอนโดมิเนียมหรูกลางกรุง‘เดอะอาชาวินทร์เรสซิเดนซ์’ หากความตื่นเต้นที่หญิงสาวได้รับแจ้งข่าวงานสำคัญอีกหนึ่งชิ้นจากญาติผู้พี่คือ มีนัดสำคัญกับเซเลบริตี้คนดัง มะลิลา เอื้อทวีสกุล ว่าที่ผู้ว่าจ้างคนใหม่สร้างความตื่นเต้นให้อเล็กซ่าไม่น้อย

และความตื่นเต้นที่จะได้พบกับสุดที่รักของพี่ชายและเจ้าของโปรเจกต์ใหญ่คนสำคัญผลักดันให้เธอต้องรีบจองตั๋วเครื่องบินเพื่อมาเตรียมตัวที่เมืองไทยก่อนกำหนดถึงสามสัปดาห์

หญิงสาวใช้บริการแท็กซี่จากสนามบินสุวรรณภูมิมายังคอนโดมิเนียมหรูกลางกรุง‘แกรนด์วิววิลล่า’ของญาติผู้พี่ที่ยินดีสละหนึ่งห้องพักบนชั้นเดียวกันให้เธอพักระหว่างที่ทำงานอยู่เมืองไทยและกำหนดสามเดือนที่เคยวางแผนไว้ก่อนหน้านี้อาจจะต้องขยายเวลาออกไปถ้าหากว่าเธอได้อีกหนึ่งงานสำคัญ และการมาเมืองไทยวันนี้ก็ไม่ได้แจ้งเจ้าของห้องพักก่อนล่วงหน้าเธอต้องการเซอร์ไพรส์เขา

“จะมาวันนี้ทำไมไม่โทร.มาบอกก่อนพี่จะได้ให้คนไปรับที่สนามบิน”เจ้าของห้องพักเอ่ยถามญาติผู้น้องหลังจากที่เขาลงมารับเธอที่ล็อบบี้ของคอนโดฯหรูในเวลาเจ็ดนาฬิกา

“ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะพี่อเล็กซ์บอกแท็กซี่ว่าให้ไปส่งที่ไหน เขาก็อ๋อแล้วล่ะไม่ต้องบรรยายเส้นทางให้เหนื่อยเลยด้วย อีกอย่างพี่ลืมแล้วหรือไงว่าหนูพูดไทยได้ถึงจะไม่ชัดก็เถอะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆดวงตาเฉี่ยวมองไปโดยรอบส่องประกายวาบวับอย่างไม่ปิดบัง “คอนโดฯ หรูหราน่าอยู่มากๆ สบายแล้วสิเรา”

เสียงหวานเจือปนด้วยความตื่นเต้นของคนที่ส่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ให้ชายหนุ่มที่ยื่นมือออกไปรับแล้วเดินตามหลังเขาเข้าไปในลิฟต์

เพียงครู่เดียวทั้งคู่ก็ถึงชั้นสิบแปดชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องพักที่ว่างซึ่งอยู่เยื้องๆไปทางซ้ายมือจากห้องพักของเขา โดยเขาได้ให้แม่บ้านมาดูแลทำความสะอาดสัปดาห์ละสองวันตามปกติห้องนี้จึงดูมีชีวิตชีวาและไม่เหมือนกับห้องหรูๆ ที่ถูกปิดตายมาแรมปี

“พี่อยู่ห้องตรงข้ามนี่เองขาดเหลืออะไรก็บอกแล้วกัน แล้ววันนี้มีแผนอะไรแล้วหรือยัง สายๆเข้าออฟฟิศกับพี่ไหม”

“ยังก่อนดีกว่าค่ะ ขอหลับสักงีบแต่ค่ำๆ เราไปดินเนอร์กันนะพี่อเล็กซ์ อยากท่องราตรีดูแสงสีของกรุงเทพมหานคร”

“ได้สิ ไม่มีปัญหาหนึ่งทุ่มแต่งตัวสวยๆ รอเลย เดี๋ยวพี่กลับมารับแล้วพรุ่งนี้จะให้รถพร้อมคนขับหนึ่งคน อยากไปเที่ยวที่ไหนระหว่างรอทำงานก็บอกเขา”เสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มของชายหนุ่มบอกน้องสาว

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะพี่อเล็กซ์ศึกษาเส้นทางมาแล้ว เมืองไทยก็ใช่ว่าจะไม่เคยมา จากคอนโดฯ ไปสถานีรถไฟฟ้าก็ไม่ไกลสบายมากค่ะ ลำบากคนของพี่เปล่าๆ” หญิงสาวเอ่ยด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจแค่เขาให้ที่พักเธอแล้วยังจะส่งรถยนต์พร้อมคนขับมาดูแลเธอในระหว่างที่อยู่เมืองไทยก็นับว่าเป็นการรบกวนเขาไม่น้อย

“เล็กน้อยมากอีกอย่างพี่ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกับเราด้วยบ่อยๆ มีคนต้องเทคแคร์ด้วยเอาเป็นว่าถ้าอยากไปไหนไกลๆ ก็เรียกใช้ลุงเพิ่มแล้วกันคุณแม่พี่เป็นคนจัดการเตรียมเรื่องนี้ให้ กำชับมาด้วยว่าถ้าเรามาถึงเมื่อไหร่ก็ให้เข้าไปพบท่านด้วย”

“น้องจัสมิน...สุดที่รักของพี่สินะ”อเล็กซ่าเอ่ยชื่อคนที่พี่ชายของเธอต้องเทคแคร์อย่างรู้ทันก็เธอเองไม่ใช่หรือที่คอยส่งข่าวความเคลื่อนไหวของนักศึกษาสาวจากเมืองไทยซึ่งเป็นรุ่นน้องภายในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันโดยที่มะลิลาไม่ระแคะระคายเลยว่าเธอกำลังถูกติดตามความเคลื่อนไหว“ถ้างั้นเที่ยงนี้พี่ก็ให้คนขับรถมารับหนูไปกราบคุณป้ากับคุณลุงก่อนก็แล้วกันค่ะแล้วค่ำๆ เราค่อยไปท่องราตรีกัน”

“ได้เลย ส่วนนัดกับน้องจัสมินพี่จะให้นายพฤกษ์เป็นคนแจ้งนัดอีกที งานนี้พฤกษ์เขาออกหน้าไม่อยากใช้เส้นไม่ใช่หรือเรา ก็ดีลงานกันเองแล้วกัน คงจะเร็วๆ นี้”

“ไม่มีปัญหา ค่ำๆ เจอกันค่ะ”

หลังจากได้ต้อนรับญาติสาวผู้น้องและทำความเข้าใจเรื่องเวลานัดกันตามสมควรแล้วเจ้าของห้องพักก็กลับไปยังห้องของตน ก่อนจะนัดกันอีกครั้งในช่วงค่ำ

หลายวันมานี้พิชญะถูกเจ้าสัวมหาศาลเรียกใช้และให้เขาติดตามท่านไปด้วยแทบทุกที่และเป็นระยะเวลาหลายเดือนติดต่อกันแล้วที่บอดี้การ์ดหนุ่มซึ่งจบการศึกษาทางด้านเศรษฐศาสตร์และการเงินโดยเขาควบตำแหน่งเลขาส่วนตัวที่ต้องทำงานแทนเจ้านายในหลายๆ ส่วนเช่นออกต่างจังหวัดเพื่อไปตรวจดูโครงการต่างๆ ที่ท่านเจ้าสัวมหาศาลถือหุ้นอยู่ทำให้วันนี้คนที่ทำงานหนักติดต่อกันมาหลายเดือนก็ถูกสั่งให้พักเป็นเวลาหนึ่งวัน

“วันนี้ฉันไม่ออกไปไหนแล้วพรุ่งนี้ก็ไม่เข้าออฟฟิศด้วย ฉันอนุญาตให้นายออกไปดื่มได้หนึ่งคืนนายพีชทำงานหนักขนาดนี้ น้องชายของนายคงจะเฉาแย่พาน้องชายของนายออกไปหาเรื่องรื่นรมย์ทำซะบ้างก็ดีนะอุดอู้มัวแต่คอยดูแลฉันกับลูกสาว น้องชายของนายจะบ่นฉันเอาได้”เจ้าสัวมหาศาลออกคำสั่งกึ่งเย้าลูกน้องคนสนิท “แล้วก็ถ้านายถูกใจสาวสวยคนไหนจะมีแฟน ฉันก็อนุญาต อีกหน่อยนายคงมีเวลาได้พักมากขึ้นเพราะตอนนี้น้องมะลิก็มีคนคอยดูแลอยู่แล้ว”

“ครับท่าน”คนที่จงรักภักดีรับคำสั่งเจ้าชีวิตด้วยน้ำเสียงเรียบๆใบหน้าหล่อเหลาหากเคร่งขรึมของเขาก้มหน้ารับคำสั่งเป็นท่าทางที่อ่อนน้อมและเชื่อฟังเกินบุคลิกห้าวหาญน่ายำเกรงในยามที่เขาต้องรับคำสั่งจากเจ้านายเพื่อไปทำภารกิจสำคัญ

“แล้วนายก็ตัดใจจากลูกสาวของฉันเสียที”

ประโยคสั้นๆของเจ้าชีวิตทำให้คนฟังที่กำลังจะเดินออกไปหยุดชะงักกึกเขาพยายามซ่อนความรู้สึกอย่างที่สุดแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าใครจะมองออกว่าเขารู้สึกกับเจ้านายน้อยแบบไหนกันแน่แม้กระทั่งตัวของเขาเอง เขารู้สึกเพียงแค่ว่าต้องการจะปกป้องเธอและจะยอมไม่ได้ถ้าหากใครก็ตามจะทำให้คุณหนูของเขาต้องเสียใจและเสียน้ำตาหรือแม้กระทั่งการที่เธอได้รับบาดเจ็บจากสิ่งใดก็ตาม

หากประโยคเพียงสั้นๆกึ่งคำสั่งของเจ้าชีวิต คนฟังก็เข้าใจความหมายเป็นอย่างดีและเขาเองก็ควรจะต้องเจียมตัวและต้องตัดใจเสียที...

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ!”เสียงหวานของหญิงสาวในเดรสยีนเกาะอกฟิตพอดีรูปร่างบอบบางที่มีความสูงเกือบจะแตะหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตรเอ่ยขณะที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำของผับหรูกลางกรุง

“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”พิชญะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพต่อ หญิงสาวที่เขาประคองอยู่ร่างบอบบางนี้เปิดประตูออกมาเร็วๆ แล้วชนเขาอย่างจังจนเธอเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเองไม่ทันมอง”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเอ่ยเสียงหวานหากท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่เป็นไรและช่วยตัวเองได้ในคราแรกอ่อนยวบ ร่างบางเซลงไปซบบนอกแกร่งของชายหนุ่มตรงหน้าทันทีเป็นท่าทางที่เรียกว่า ‘มารยา’ หรือ ‘สำออย’ หรือ ‘อ่อย’ก็สุดแล้วแต่ใครจะคิดเธอรู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลเมื่อได้เห็นใบหน้าคมเข้มของเขาใบหน้าที่ดูขรึมอย่างมีเสน่ห์ ใบหน้าที่จัดได้ว่าไม่ได้หล่อเหลาหรือโดดเด่นจนต้องหยุดมองในครั้งแรกหากความมีเสน่ห์ของเขาที่มีคาแรคเตอร์คล้ายๆกับตัวละครสำคัญในหนังมาเฟียฮ่องกงในแบบฉบับที่เธอกรี๊ดมาตั้งแต่เด็ก

ผู้ชายคนนี้มีน้ำเสียงทุ้มห้าวหากสุภาพน่าฟังและที่สำคัญที่สุด เขากำลังโอบกอดเธอ เป็นการโอบกอดที่เธอไม่รู้สึกรังเกียจหรือคิดว่าเขาเสียมารยาทกับเธอแต่อย่างใดหากเป็นการโอบกอดเพื่อต้องการประคองเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มเท่านั้น

ความสูงของเขาไม่ได้สูงกว่าเธอซึ่งสวมคัทชูคู่โปรดของเฟอร์รากาโม่มากนักอาจจะไม่ถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรเหมือนชายหนุ่มในอุดมคติของหญิงสาวทั่วๆ ไปหรือเทียบเท่ากับพี่ชายของเธอหากความสูงประมาณการได้ด้วยสายตาของคนที่อยู่ในแวดวงนักสร้างงานศิลปะมานานความสูงราวๆ เกือบหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรของเขาก็ไม่เลวร้ายเลยแล้วแผงอกหนากำยำที่เธอกระแทกอย่างจังนั่นอีกมันทำให้ความรู้สึกของเธอร้อนวาบไปทั้งร่าง จนเธออยากจะเข้าไปซุกร่างบางกับแผงอกของชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำคนนี้ทั้งคืน

ในห้วงจินตนาการของอเล็กซ่าที่แม้เธอเองก็ตกใจในความคิดก๋ากั่นของตัวเองเช่นกันเธอมั่นใจว่าไม่ได้บ้าผู้ชายหน้าตาดีแล้วก็ยังเท่สุดจะบรรยายเสียจนเกิดความรู้สึกหวามไหวเหมือนเช่นครั้งนี้มาก่อนเลยในชีวิตวัยสาวแม้กระทั่งกับผู้ชายที่เธอเคยเรียกว่าเป็นอดีตแฟนซึ่งเคยคบหากันมาถึงสองปีก่อนจะเลิกรากันไปก็ตาม

ดวงตาเฉี่ยวของหญิงสาวมองดวงตาเฉียงภายใต้คิ้วเข้มของชายหนุ่มมุมปากของเธอเคลือบรอยยิ้มบางๆ เธอมองใบหน้านิ่งๆ ของเขามือบางที่วางบนสาบเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของเขาค่อยๆ ยกขึ้นลูบสันกรามของเขาเบาๆราวกับเธอกำลังโดนเขาสะกดจิตก็ไม่ปาน

ท่าทางราวกับคนละเมอของหญิงสาวทำให้พิชญะต้องรีบเอ่ยออกมาก่อนที่เขาจะถูกสาวสวยเอวบางหากซ่อนรูปที่เขาประเมินจากตำแหน่งมือแกร่งและวงแขนของเขาที่รวบเอวเธอขึ้นมาสูงเสียจนเกือบจะขึ้นไปสัมผัสกับหน้าอกของเธอหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยเก๋คนนี้กำลังลวนลามเขาที่หน้าห้องน้ำซึ่งขณะนี้มีแขกหนุ่มสาวที่เดินสวนกันไปมาก็ต้องเหลียวมองแล้วเดินเลี่ยงทั้งคู่แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจตัวเองเช่นกันว่าเวลานี้ใครเป็นฝ่ายลวนลามใครกันแน่หากมันดูเหมือนเป็นการสมยอมกันทั้งสองฝ่าย

พิชญะไม่ได้ปลดมือออกจากร่างบางของหญิงสาวในขณะที่อเล็กซ่า ก็วางมือบางของเธอลงบนสันกรามคมเข้มอย่างมีเสน่ห์ของเขา

“สงสัยว่าข้อเท้าคุณจะพลิกเดินกลับไหวหรือเปล่าครับ ให้ผมเดินไปส่งคุณที่โต๊ะดีไหม”เสียงทุ้มห้าวของบอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่ม

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไหวไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอบคุณมากนะคะ” คนที่กำลังสับสนและแทบไม่อยากจะเชื่อพฤติกรรม(อ่อยผู้ชาย) ของตัวเองรีบปฏิเสธและถ้าหากคืนนี้เธอมาคนเดียวเธอก็คงขอร้องให้เขาประคองเธอเดินกลับไปที่โต๊ะโดยที่เธออาจจะเลี้ยงวิสกี้เขาเป็นการตอบแทนสักหนึ่งแก้ว

“ฉันเดินไหวค่ะ ฉันขอตัวก่อนแต่...เอ่อ” คนที่กล้าๆ กลัวๆ อึกอักเล็กน้อยเธอกำลังลังเลว่าควรจะถามเขาดีหรือไม่

“คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ”พิชญะเอ่ยถามเสียงเรียบใบหน้าของเขานิ่งในขณะที่ดวงตาของเขาก็จ้องดวงตาของหญิงสาวแล้วรอฟัง

“คุณมาเที่ยวที่นี่บ่อยไหมคะ”เอ่ยออกไปแล้วก็แทบอยากจะกัดลิ้นตาย มาถึงเมืองไทยวันแรกก็จีบชายหนุ่มแปลกหน้าโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาโสดหรือไม่

“ไม่บ่อยครับผมเพิ่งจะมีเวลาว่างวันนี้เอง” คนที่รู้ว่ากำลังโดนจีบซึ่งๆหน้าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใบหน้าที่เคยขรึมของเขาในคราแรกเผยรอยยิ้มบางๆ อย่างรู้ทัน

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้แต่ถึงจะปิ๊งหนุ่มใหญ่ใบหน้าคมเข้มเหมือนมาเฟียฮ่องกงคนนี้มากเพียงไรเธอก็ควรจะรักษาหน้าตาญาติผู้พี่ที่ควงมาด้วยบ้างเพราะไม่เช่นนั้นพฤติกรรมเกเรและไม่งามของเธออาจจะถึงหูบิดาผู้เคร่งครัดได้

“ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะฉันคงต้องขอตัวก่อน เดี๋ยวคนที่โต๊ะจะคอย”

เมื่อได้สติคนที่เพิ่งใช้มารยาหญิงเป็นครั้งแรกกับชายหนุ่มแปลกหน้าก็ยืนตัวตรงเธอก้มสำรวจตัวเองเพียงเล็กน้อย ก่อนที่เท้าเล็กๆในรองเท้าคัทชูเฟอร์รากาโม่คู่เก๋จะเดินกลับไปที่โต๊ะ

เพียงไม่กี่นาทีพิชญะก็เดินกลับมาที่โต๊ะซึ่งห้อมล้อมไปด้วยสาวๆของเขาเช่นกันแน่นอนคืนนี้เขาต้องการจะปลดปล่อยหลังจากทำงานหนักและเขาถ้ำจำศีลมานานหลายเดือนแล้วหากเมื่อมองตรงไปยังโต๊ะของหญิงสาวลูกครึ่งที่พูดภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆหากน่าฟังสำหรับเขา คิ้วเข้มของเขาก็ขมวดกันเล็กน้อย ก็จะอะไรเสียอีกผู้หญิงคนนั้นมากับว่าที่ลูกเขยของเจ้าสัวมหาศาลคนที่กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นหุ้นส่วนชีวิตในทุกๆ แง่กับคุณหนูน้อยๆ ของเขา

“คนไม่ซื่อสัตย์อย่างนายจะดูแลคุณหนูให้มีความสุขได้ยังไง”

พิชญะขบกรามแน่นดวงตาของเขาจ้องคนตรงหน้าโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าหญิงสาวที่ทดลองใช้มารยาหญิงเป็นครั้งแรกกับเขาก็จ้องกลับมายังโต๊ะที่ห้อมล้อมไปด้วยสาวๆของเขาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เช่นกัน

“ที่แท้ก็เพลย์บอยตัวพ่อ”หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองเบาๆ “กลับกันเถอะค่ะพี่อเล็กซ์ หนูง่วงแล้ว”

คนที่ดื่มค็อกเทลหมดภายในจิบเดียวเอ่ยชวนพี่ชายโดยคนที่ถูกชวนก็รีบยกมือเรียกบริกรมาเช็คบิลทันทีเขาเองก็ต้องการจะกลับไปพักผ่อนแล้วเช่นกัน สถานที่เช่นนี้ไม่เหมาะกับเขาเขายอมมาดื่มก็เพื่อเป็นเพื่อนญาติสาวผู้น้องเท่านั้น

สองพี่น้องเดินกลับออกไปจากผับแล้วเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าร้านแล้วขับออกไปเพื่อมุ่งหน้ากลับคอนโดฯหรูที่อยู่ไม่ไกลจากผับมากนัก โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครอีกคนขับตามมาห่างๆ

“กล้ามากนะนายอเล็กซ์อย่าหวังว่าต่อไปผมจะเปิดทางให้คุณหลอกท่านเจ้าสัวกับคุณหนูได้อีก”

คนที่ตีความหมายจากภาพที่เห็นเอ่ยกับตัวเองเบาๆใบหน้าของเขาเคร่งเครียด และภายในใจก็อัดแน่นไปด้วยหลากหลายความรู้สึกแน่นอนเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่ซื่อสัตย์กับคุณหนูน้อยๆของเขาแล้วอีกความรู้สึกก็คือเขาจะทำใจได้อย่างไรถ้าหากหญิงสาวคนนั้นเป็นมากกว่าคู่ควงและเพื่อนดื่มกันธรรมดาๆกับอเลสซานโดร คนที่กำลังจะเข้ามาเป็นว่าที่เจ้านายคนใหม่ของเขาและการที่ทั้งคู่มาที่นี่พร้อมกันมันยิ่งตอกย้ำความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของทั้งคู่อย่างแน่นอน

พิชญะขับรถยนต์ออกไปหลังจากที่เขาสังเกตการณ์อยู่ที่หน้าคอนโดมิเนียมหรู‘แกรนด์วิววิลล่า’ กว่าหนึ่งชั่วโมงและตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วแน่นอนจุดประสงค์หลักที่เขาออกมาท่องราตรีเพื่อผ่อนคลายก็เป็นอันล่มไม่เป็นท่ากับภาพตรงหน้าแล้วเขาควรจะทำเช่นไร....

***************************************