ความทรงจำเรื่องการพูดของต้นหอมน้อย

<ฒp>ต้นหอม อายุ สามขวบสองเดือนแล้ว แต่แม่ไม่ค่อยได้เขียนเรื่องราวของต้นหอมเท่าไหร่เลย

เป็นเพราะว่า แม่ แหะๆ ขี้เกียจ แล้วก็พักหลังๆ แม่เริ่มมีงานอดิเรก ที่สนุกสำหรับแม่ แต่น่าเบื่อสำหรับต้นหอมและพ่อต้นหอม  และงานอดิเรกของแม่ก็กินเวลาต่างๆไปมากเลย โดยเฉพาะเวลาของต้นหอม  หลายๆเรื่องราวของต้นหอม แม่ควรจะเริ่มบันทึก แต่ก็ผลัดมาเรื่อยๆ

ดูสิ ตอนนี้ ต้นหอมสามขวบแล้ว แต่เรื่องของต้นหอมยังน้อยมากเลย

เริ่มเลยดีกว่านะ

ความช่างพูด ช่างคิดของต้นหอม เริ่มมาตั้งแต่ยังไม่เต็มสามขวบดี

บางครั้งการที่ได้ไปรร. การดูทีวี ก็ทำให้เกิดพฤติกรรมเลียนแบบขึ้นมาบ่อยๆ

บางคำพูด บอกตรงๆว่าเล่นเอา แม่อึ้ง

ต้นหอมเป็นเด็ก ที่กินน้อย และกินยาก แม่ก็ห่วงมากที่สุดก็เรื่องกินของต้นหอมเนี่ยหล่ะ

แถม แม่ ก็ไม่ได้เป็น แม่บ้าน full time ที่จะมีเวลามานั่งคิดเมนูให้ลูก

แต่แม่ว่า แม่บ้าน full time ทั้งหลายก็คงปวดหัว กับเมนูอาหารของลูกเหมือนกันนะ

ยิ่ง แม่ของต้นหอมที่ต้องทำงานด้วย การหาอะไรให้กินตอนเช้าๆเย็นๆ ดูเป็นเรื่องที่ เฮ้อๆๆๆ ทุกวันเลย

ดังนั้น ต้นหอม ก็ต้องทนกับเมนูซ้ำซาก ทุกวันบ่อยๆ และเป็นเมนูที่แม่คิดว่า มีประโยชน์มาก คือ โจ๊กใส่ไข่

ต้นหอม เบื่อโจ๊กมาก ร้องโวยวายทุกวันว่า เบื่อโจ๊ก แต่แม่ก็ไม่ปัญญาหาอะไรที่จะง่ายและมีประโยชน์มากกว่านี้ให้หนู

วันหนึ่ง แม่พาต้นหอม ออกไปกินโจ๊ก ก่อนไปรร. ตอนนั้นต้นหอมยังไม่เต็มสามขวบเลย

ต้นหอมนะ ทั้งตัวเล็ก น้ำหนักน้อย ไปรร. ก็ถูกเพื่อนผลักที่ก็กระเด็นหวือแล้ว จะไม่ให้แม่ห่วงได้ไง

ต้นหอม บอกว่าเบื่อโจ๊ก แม่ก็เลยบอกว่า "เบื่อยังไง ก็ต้องกิน เพราะว่ามันมีประโยชน์กับหนู"

" ต้นหอม ไม่อยากกิน ต้นหอมจะหนีออกจากบ้าน "  แน่ะ มีการขู่แม่ด้วย แม่ฟังแล้วก็ โห... ไปเอามาจากไหนเนี่ย

"โอเค ต้นหอมจะหนีออกจากบ้าน ได้เลย งั้น หนูก็ต้องไปเจอ คนไม่ดี คนไม่ดีจะจับเด็กที่หนีออกจากบ้านไปตัดแขนตัดขา แล้วก็ไปเป็นขอทานอยู่ที่สะพานลอย"

แม่เลยขู่กลับซะเลย ต้นหอมนั่งฟัง ตาแป๋วแหวว แล้วก็ถามกลับว่า

" แม่ สะพานลอยเป็นยังไงเหรอ "

คร่อกเลย อ้าววววว กำจริงๆ ต้นหอมไม่รู้จักสะพานลอย

"เออ..สะพานลอย เป็นที่สำหรับคนข้ามถนน เหมือนกับสะพานที่เราขับรถข้ามแม่น้ำไง "

"แล้วหนูยังอยากจะหนีออกจากบ้านอีกหรือเปล่า "

แงๆๆ " หนูไม่ไป หนูไม่อยากถูกตัดแขนตัดขา มันเจ็บ " แถมมีหน้าไปบอกเด็กที่นั่งกินโจ๊กข้างๆว่า คนไม่ดีจะจับเด็กๆไปตัดแขนตัดขา โห... ไปสั่งสอนเค้าอีก เชื่อเลยนะ

ยัง ยังไม่หมด

อีกสองวันต่อมามัง มุขหนีออกจากบ้านยังไม่หมดไปจากสมอง ท่าทางได้มาจากดูทีวีตอนเย็นมากกว่า จำได้ว่าช่วงนั้นมีหนังเด็กๆ เรื่องเพื่อนรักตัวยุ่งหรือ อะไรทำนองนี้ ที่มีเด็กเป็นตัวแสดงแล้ว ก็มีบางตอนที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กที่หนีออกจากบ้านกันหล่ะมัง

คืนวันหนึ่งก่อนนอน ที่ต้นหอมต้องล้างจมูกทุกวัน เพราะว่าเป็นภูมิแพ้ แล้วก็นอนกรน ยอมรับเป็นเรื่องที่ ทั้งแม่และลูกเบื่อทั้งคู่ เราก็เบื่อนะ วันๆ ต้องรีบกลับบ้านมาจัดการ ก่อนนอนก็ต้องกินยาล้างจมูก แต่ทำไงได้ ไม่ทำ ต้นหอม ก็นอนหายใจไม่ออก เราทนนอนฟังเสียงกรนของลูกไม่ไหว   ต้นหอมเอง ก็เบื่อ กับการถูกล้างจมูกเหมือนกัน

วันนั้นต้นหอม ลุกขึ้นวิ่งหนี แล้วก็บอกว่า "ต้นหอม ไม่ล้างจมูก ต้นหอมจะหนีออกจากบ้าน"

เอาแล้วหล่ะสิ มุขหนีออกจากบ้านมาอีกแล้ว

"โอเค ลูก ต้นหอม อยากจะหนีออกจากบ้าน งั้นหนูไปหยิบ กระเป๋าเป้ของหนูมา เด๋วแม่จะเก็บเสื้อผ้าให้ แล้วหนูจะได้ ออกจากบ้านได้เลย ให้ไปเจอคนไม่ดีเลยนะ "

ต้นหอม อึ้งไปเล็กๆ หยุดกระโดดโวยวาย แล้วก็ ร้องไห้

"ไม่เอา หนูไม่ไป หนูไม่ให้แม่หยิบเสื้อผ้าหนู "

หุๆๆๆ "งั้นหนูอยากหนีออกจากบ้านอีกหรือเปล่า "

"ไม่ไปแล้ว "

ตั้งแต่นั้นมา มุขหนีออกจากบ้านเลิกใช้ไปเลย

เรือ่งดีๆของต้นหอม ก็มีเหมือนกันนะ 

ต้นหอม เป็นเด็กที่น่ารักและมีน้ำใจ แต่บางครั้งก็มีเกเรบ้างตามประสาเด็กๆ

แม่เองก็ไม่คาดหวังว่าต้นหอมจะต้องเป็นเด็กดีตลอดเวลาหรอกนะ

อาม่าของต้นหอมชอบบ่นว่า ไม่รู้จะกินอะไรดี

เพราะว่าอาม่าของต้นหอม มีปัญหาเรือ่งฟัน ทำให้กินอาหารแข็งไม่ได้

วันหนึ่งอาม่าต้นหอมบ่นๆๆ ว่า ไม่รู้จะกินอะไรดี

ต้นหอม ซึ่งกะลังแคะลูกตาปลาทูกินอย่างเอร็ดอร่อย ก็เงยหน้ามาบอกว่า

"ม่า กินปลาทูสิ ต้นหอม แบ่งให้ แม่ทอด อร่อยนา"

"ม่าไม่มีกินไม่ได้"

"กินไม่ได้ยังไง ก็ใส่ปาก เคี้ยวๆ ไป แค่นั้นเอง "โห..คำพูด

"ม่าไม่มีฟันจะเคี้ยวนะสิ "

"งั้น ม่าไม่ต้องเคี้ยว ใส่ปากแล้วก็กลืนลงไปเลย ปลาทู กลืนก้ได้นะ "

ฮ่าๆๆ จะให้อาม่ากลืนปลาทูไปเลย  อาม่าก็เลยได้แต่หัวเราะ บอกว่า "กลืนอย่างเดียวไม่ได้ เด๋วติดคอ"

"แม่ทำอรอ่ยนะ " ไม่มีมุขจะตอบแล้ว เชียร์อย่างเดียว

มาต่ออีก  ต้นหอมนะ กลัวปะป๋าของต้นหอมมาก ปะป๋า สั่งอะไรไว้ ต้นหอมจะทำตามที่ปะป๋าบอกทุกอย่างเลย ทีกับแม่ พูดจน เหนื่อย ต้นหอมบางทีก็ทำเป็นหูทวนลมซะเนี่ย

ปะป๋า ต้นหอมเน้นเรื่องความมีระเบียบมาก (ซึ่งแตกต่างจากแม่ วางของที่ไหน หาไม่เคยเจอ )

ปะป๋าจะสั่งต้นหอมว่า ถอดเสื้อผ้าแล้วก็ต้องเก็บใส่ตะกร้า ซึ่งอันนี้ แม่ก็บังคับให้ทำตลอดเหมือนกัน

แต่ก้อย่างว่า เด็ก ก็คือเด็ก ทำได้ ห้าวัน ลืมวันที่หก อันนี้แม่ก็ไม่ว่า กัน

แต่ปะป๋า ต้นหอม ไม่ได้ ต้องทำเป็นนิสัย

วันหนึ่งต้นหอม ถอดเสื้อผ้า อาบน้ำ แล้วก็ลืมเอาไว้ในตะกร้า วางไว้ที่เก้าอี้นั่ง วันนั้นปะป๋า กลับบ้านมาเห็นเข้า เท่านั้น เปิดประตูห้องนอน มาเรียกต้นหอม ซึ่งกะลังนอนกินนมก่อนอยู่ว่า

"ต้นหอม ไปเก็บเสื้อผ้า เด๋วนี้นะ " เสียงเข้มมาก

ต้นหอม ได้ยิน รีบลุก กระโดดลงจากเตียง  ปากก็คาบขวดนม วิ่งหางเปียชี้ไป เก็บเสื้อผ้าในห้องปะป๋าไปใส่ตะกร้า  แล้วก็วิ่งกลับมา เข้ามานอนนิ่งๆข้างๆแม่เลย  แม่ก็ ขำก๊าก อย่างเดียวเลย

วันรุ้งขึ้น แม่ก็เลย บอกว่า" โห... ปะป๋าพูดอะไรที ต้นหอม กลัววิ่งหางเปียชี้ โกยอ้าว ไปทำทันทีเลยนะ "

ต้นหอม ก็ ยิ้ม แหะๆๆ

วันหนึ่ง ตอนเช้า ปะป๋า บ่นเรื่องอะไรไม่รู้ รู้สึกจะเป็นเรื่อง ข่าว อะไรสักอย่างในทีวี แล้วก็บ่นว่า คนเด๋วนี้นะ อย่างนั้น อย่างนี้ ยาวเหยียด  ต้นหอมที่เดินไปเดินมาอยู่แถวนั้น ฟังๆๆ แล้วก็พูดขึ้นมาว่า

" ปะป๋า บ่นเยอะๆ เด๋วต้นหอม ก็หางเปียชี้หรอก "

เท่านั้น ปะป๋า อึ้ง เงียบไปเลย แล้วก็มาถามแม่ ว่า ทำไมต้นหอม ต้องหางเปียชี้  ฮ่าๆๆ แม่ ก็ขำกลิ้งอย่างเดียวเลย

Create Date : 19 ธันวาคม 2552		2 comments
Last Update : 19 ธันวาคม 2552 22:29:20 น.
Counter : 1165 Pageviews.
Share Tweet