บ้านเราเอง สร้างเองอยู่เอง....ตอน: เอ๊ะ ไอ่นี่นิ

...
..

วันนี้ขออนุญาติลงนั่งที่ห้องรับแขก..

โซฟาอาจไม่น่านั่งนะครับ แต่รับรองเจ้าของบ้านน่ารัก...

พูดไปก็กระดากปาก..ฮ่าๆๆๆ

ขอคุยนอกเรื่องสักนิด เหมือนมาเยี่ยมบ้านผมแล้วนั่งคุยกัน ผมจะเล่าเรื่องเพื่อนผมให้ฟัง เล่าด้วยความศรัทธาในตัวของเพื่อนคนนี้อย่างเปี่ยมล้น.....


....

...

...

...

"ฮัลโหล กูจะเป็นผู้นำตลาดนมของเมืองนี้แล้วนะโว้ยยย"....

เสียงไอ่หนึ่งระล่ำผ่านโทรศัพท์ในบ่ายวันหนึ่ง

งงใช่มั๊ยครับ ไม่เข้าใจใช่มั๊ยครับ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน มันเล่นประโยคแรกมาแบบนี้ สุดจะตามทัน

"หวัดดีเพื่อน มึงสะบายดีหรือเปล่า?"

...เออ ยังดีที่ยังนึกได้ว่าต้องเริ่มต้นยังไง...T_T

"เออ สบายดี แล้วที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าอย่างไร?" ผมถามกลับไป เพราะยังงงและไม่เข้าใจว่ามันพูดเรื่องอะไร

ถ้าเป็น msn ก็น่าจะประมาณทักผิดคน

หนึ่งเลยเริ่มต้นอธิบายว่าตอนนี้กำลังมีธุรกิจใหม่ คือการเป็นดิลเล่อขายนมแบบส่ง นมที่ว่าก็คือพวกแลตตาซอย ไวตามิล เมจิ อะไรเทือกนั้นแหละครับ ซึ่งหนึ่งพยายามบอกผมว่าตอนนี้เขาได้เป็นเจ้าใหญ่เจ้าเดียวที่ส่งของให้ร้านที่มีอยู่ทั้งอำเภอ

เป็นอำเภอรอบนอกอำเภอหนึ่งในเชียงใหม่น่ะครับ

ก่อนหน้านี้หนึ่งทำธุรกิจร้านขายและซ่อมมือถือ จนเติบโตเป็นร้านใหญ่ได้ภายในเวลาไม่นาน ตอนนี้มีทั้งหมด 4 สาขา ขายทั้งปลีกและส่ง มันบอกเงินหมุนในร้านไม่ต่ำกว่าแสนบาทต่อวัน ตอนนี้สามารถสร้างบ้านและซื้อตึกเป็นของตัวเองได้แล้ว

และพอธุรกิจมือถืออยู่ตัวก็จ้างคนอื่นดูแลแทน ตอนนี้มันหันมาจับงานการเป็นเจ้าพ่อค้าส่งสินค้าอุปโภคบริโภคไปพร้อมๆ กัน...

พวกมาม่า ไวไว ปลากระป๋อง เห็นบอกว่าใกล้ที่จะต้องผ่านมันหมดแล้ว...

มันบอกเงินหมุนวันๆ หนึ่งไม่ใช่แค่แสนอีกต่อไป.....

..

ผมนิ่งฟังมันโม้อยู่ได้ไม่นาน ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป มันบอก แค่นี้ก่อน ลูกค้าเข้าร้าน แล้วค่อยโทรไปหาใหม่นะ

แล้วก็วางไป.....

อ้าว.....ไอ่นี่ นี่มึงเห็นกูเป็นอะไรวะนั่น

วางสายไป ผมก็นั่งคิดต่อ เวลาเพียงแค่ไม่ถึง 5 ปี มันสามารถเติบโตไปได้เพียงนี้เชียวหรือ?

ครับคล้ายครับคราว่าตอนสมัยเริ่มต้น เงินหมุนบางวันยังขาดมือ ผมจำได้ว่าบางวันมันก็โทรมาตอนบ่าย 2 ครึ่ง แล้วบอกผมว่าโอนเงินให้ที

กูหมุนเงินไม่ทันว่ะ รบกวนหน่อย

แล้วผมก็ต้องรีบบึ่งมอไซค์หัวตั้งไปโอนเงินให้มันที่ธนาคารก่อนที่ธนาคารจะปิด

เข้าใจว่าหมุนเงินไม่ทันจริงๆ แบบนั้นเป็นแบบนี้อยู่ไม่กี่ครั้ง

จนกระทั่งมันตั้งตัวติด มันก็หายหัวไปเลย ฮ่าๆๆๆ

....ช่วงนั้นผมได้คุยกับหนึ่งเป็นระยะๆ ส่วนใหญ่มันไม่เล่าปัญหาให้ผมฟังหรอก แต่แค่อยากคุยกับใครสักคน ที่อาจพอทำให้มันลืมๆ อะไรไปได้บ้าง

จนวันหนึ่งได้ไปนั่งกินเหล้าด้วยกัน หนึ่งมันก็บอกผมว่า..

ขอบใจมึงมากว่ะ....

คือผมไม่แปลกใจเลยถ้าหนึ่งจะค้าขายแล้วรุ่งเรื่อง เพราะอันที่จริงหนึ่งมันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ บ้านหนึ่งที่เชียงรายเคยเป็นร้านขายคลังครัวเรือนจำพวกการะมัง ตะกล้า หม้อ กะทะ ฯลฯ อันดับหนึ่งของจังหวัดเชียงราย ใครอยู่เชียงรายไม่รู้จักร้านของหนึ่งถือว่า.......ไม่รู้ (ก็มันไม่รู้อ่า ทำไง)

ก่อนที่ร้านหนึ่งจะถูกตีแตกกระเจิงโดย BigC.....ก็เป็นไปตามยุคตามสมัยน่ะครับ

แม่หนึ่งเป็นนักขายมือทอง พ่อก็ไม่แตกต่างกัน มันเคยเล่าว่าพ่อเริ่มต้นจากการเดินขายลูกอมตามท่ารถเมล์ แบบที่เอาลูกอมแขวนคอเดินขายน่ะครับ จนกระทั่งมีร้านใหญ่โตจนถึงทุกวันนี้...

ชะรอยว่าลูกไม้จะหล่นไม่ไกลต้นแฮะ

วิศวะโยธาที่มันเรียนมาได้ทำหน้าที่เพียงแค่สร้างถนนเพียงเส้นเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะสร้างสะพานเชื่อมรักกับลูกสาว ท่าน สท เป็นงานสุดท้าย

ถึงตอนนี้ แม้มันไม่ค่อยมีเวลาแวะมาเชียงใหม่เหมือนก่อน แต่ก็ยังคงโทรมาเป็นระยะ...

"เออ เมื่อกี้กูลืมถาม"

มันโทรมาอีกครั้ง ระหว่างที่ผมนั่งนึกอะไรเพลินๆ อยู่นั้น...

"ว่า?"

"มึงแต่งงานหรือยัง?"

"อื่อ แต่งแล้ว กูแต่งแบบเงียบๆ ตอนนี้พ่อกับแม่เจ้าสาวก็ยังไม่รู้เลยว่ะ"

"ฮ่าๆๆๆๆ แล้วเจอกันเพื่อน"

"อื่อ ไว้เจอกัน..."

...

..



...

น้ำชากาแฟ..วันนี้หมดครับ

ขออภัย..

^_^

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2550		30 comments
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2550 11:14:14 น.
Counter : 871 Pageviews.
Share Tweet