บ้านเราเอง สร้างเองอยู่เอง....ตอน: ชีวิตที่เลือกได้ ..มุ่งมั่น ตั้งใจ ไปถึง
... ..
ค่อก ค่อกๆๆๆ (เสียงไอ)
แค่ก แค่ก ๆๆๆ (เสียงไอ)
หวัดดีครับ (เสียงไอ...เจ้ยยย พอแล้ว)
2 -3 มานี้ เชียงใหม่อากาศแปลกมาก ร้อนถึงร้อนจัด แดดแรง ออกข้างนอกแทบละลาย ตอนกลางคืนอากาศเย็นลงบ้างเล็กน้อย
มาเช้านี้ ฝนปรอยซะแล้ว...
อะไรของมันฟระ...งง ไปเลย
2 คือมานี้ผมนอนไอ(เลิฟยู) ตลอด แสบคอ เจ็บคอ หายใจไม่ออก ต้องตื่นมาหายากินตอนตี 4 ถึงตอนนี้ ท่าทางจะเป็นหวัดซะแล้ว..
เฮ้อ.....
วันนี้ว่าจะพาไปนั่งเล่นในห้องดูหนังฟังเพลง(ใหม่เอี่ยมอ่อง!) ซะหน่อย แต่มีเหตุต้องมีเรื่องมาคั่น งั้นยังอยู่ในห้องรับแขก
นั่งคุยกันต่อนะครับ
...
...
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อวันก่อนเพื่อนผมคนหนึ่ง ชื่อปอนด์ มาหา....
ผมตกใจเล็กน้อย....เพราะไม่ได้เจอกันนานมากจนลืม.....
เมื่อ 5-6 ปีก่อน ปอนด์ออกตามหาอุดมการณ์ของตัวเอง ด้วยการไปอยู่บนดอย ไปสอนหนังสือให้เด็กชาวเขาที่อมก๋อย
เป็นอำเภอหนึ่งของเชียงใหม่น่ะครับ คนเชียงใหม่บางคนยังไม่รู้จักเลย อมก๋อยเนี่ย T_T
บอกว่าการได้สอนหนังสือให้กับคนด้อยโอกาสเหล่านั้น อาจทำให้ค้นพบอะไรในตัวเองบ้างก็ได้....
เอ่อ...ตกลงพี่ทำเพื่อตัวเองหรือเพื่อคนอื่นวะเนี่ย ชักสับสน....ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นๆ
การไปเป็นครูบนดอยไม่ว่าจะเป็นความตั้งใจจริงหรืออาจเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ หรืออะไรก็ตาม ผมเองก็นับถือจิตใจปอนด์มาตลอด
รู้อยู่แก่ใจว่าไปแล้วจะต้องเจออะไรบ้าง แต่ก็ยังเลือกที่จะไป ไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้
นอกจากจิตใจต้องแน่วแน่แล้ว ยังต้องตัดอะไรหลายๆ อย่างออกจากชีวิต...
การใช้ชีวิตบนดอยตรงข้ามกับชีวิตที่เป็นเหมือนทุกวันนี้อย่างสิ้นเชิง
ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา...ไม่มีห้างโลตุ๊ด ไม่มีรถเมล์ที่วิ่งหนีชุมชนเหมือนเชียงใหม่
...
มีแต่ดอย ดอย และคนดอย...
...
การเดินทางที่ยากลำบาก ไม่ต้องพูดถึงถนนลาดยาง แม้แต่ถนนเดินเท้าก็ยากที่จะมี ถนนที่มีอยู่ก็ใช้ได้เพียงฤดูแล้งเท่านั้น
ผมเคยขึ้นไปจัดกิจกรรมวันเด็กที่ รร. แม่สะมอจา(บน) อ.แม่แจ่ม และได้มีโอกาสนั่งคุยกับคุณครูคนหนึ่ง
ซึ่งเป็นครูคนเดียวที่มีอยู่ที่โรงเรียนนี้...
ที่สำคัญ คุณครูเขาเป็นผู้หญิง เด็กกว่าผมปีสองปี ราวๆ นี้
เขาบอก แรกๆ ที่เขาตัดสินใจมาสอนที่นี่ เป็นเพราะเขาเลือกอาชีพไม่ได้ สมัยนั้นงานหายาก...
ตัดสินใจอยู่นานว่าจะสอบครูดอยดีมั๊ย? สุดท้ายก็ตัดสินใจสอบ
เมื่อได้รับบรรจุ ทางบ้านก็ไม่ยอมให้มา เพราะเป็นห่วง แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก เพราะอยากทำงาน
ครูคนนั้นเล่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ...ก่อนที่จะเล่าต่อว่า วันแรกที่มาถึงที่นี่กับวันที่นั่งคุยกับผมอยู่ตอนนี้...
ความรู้สึกเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละเรื่อง
เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ แต่รู้อยู่อย่างเดียว
เขาเลือกไม่ผิดที่มาทำอาชีพนี้.....
...
แล้วกล้องก็แพนไปที่กลุ่มเด็กๆ กำลังอวดเสื้อผ้าและของเล่นใหม่ๆ ที่เพิ่งได้รับแจกไปเมื่อครู่ ให้กันและกัน พร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ เหล่านั้น(ภาพหน้าชัดหลังเบลอ สโลว์ไปสองสเตบ)
ก่อนที่จะตัดกลับมา เป็นภาพแววตาของครูสาวคนนั้น กำลังมองเด็กๆ
ก่อนที่จะยิ้มอย่างมีความสุข
ค้าทททททท!!!!.....พอแค่นี้ก่อน..กลับมาที่ปอนด์เพื่อนผม เดี๋ยวมันจะไม่เด่น
ถึงตอนนี้ ปอนด์ก็ทำในสิ่งที่ตั้งใจในวันนั้นมา จนถึงตอนนี้ ร่วม 6 ปีได้แล้วกระมัง
บอกตรงๆ ตอนนั้น ผมเองก็เฝ้าถามตัวเองว่าถ้าหากให้ผมไปทำแบบนั้นบ้าง ผมจะทำได้อย่างนั้นไหม?
คำตอบของผมคือ ถ้าสถานการณ์บีบบังคับผมก็คงทำได้
แต่ถ้าให้เลือกได้ ผมขอเลือกที่จะไม่ทำ ......แง่มๆๆๆ
สถาณการณ์บังคับของผม ก็เช่น น้องอ้อม พิยดา ต้องขึ้นไปสอนหนังสือบนดอย ผมก็อาจจำเป็นต้องขึ้นไปดูแล อะไรประมาณนี้...
....
ถึงวันนี้ ผมเจอปอนด์ ผมก็ถามมันว่า ตกลงจะเลิกทำเมื่อไหร่?...ไม่อยากกลับบ้านเหรอ?
ไอ่ปอนด์ก็ได้แต่นั่งเงียบ ยิ้มแหยๆ ก่อนที่จะบอกว่า ถึงเวลาก็น่าจะพอ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
... .. ผมไม่รู้ว่าปอนด์มีอะไรอยู่ในใจนะ แต่เอาเถอะ มันหายไปโดยไม่มีข่าวคราวมามากกว่า 5 ปี ...เจอกันอีกที ยังมีลมหายใจอยู่...
ผมก็พอใจแล้วครับ...
และก็หวังว่าสักวันก็จะได้เจอกันอีก.......
.......
.....
Create Date : 19 พฤศจิกายน 2550 |
|
31 comments |
Last Update : 19 พฤศจิกายน 2550 11:27:29 น. |
Counter : 1867 Pageviews. |
|
|
|