|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
บันทึกชีวิตของบอมเบย์ ... บทที่ 9 กลับสู่อ้อมกอดแม่
cursor
ตลอดระยะเวลาหกเดือนที่น้อยไปเรียนหนังสือในตัวเมืองอุบล ที่บ้านก็ดูจะเงียบเหงาทุกวัน เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของคนในครอบครัวดูลดน้อยลงไป โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ที่เฝ้ารอคอยการกลับมาเยี่ยมของน้อยทุกนาที เป็นไรจ๊ะแม่ พ่อถามแม่อย่างห่วงใย เมื่อเห็นแม่นั่งเหม่ออยู่นอกบ้าน แม่เผยยิ้มเศร้า ๆ ก่อนจะตอบเสียงเบา คิดถึงน้อยมันน่ะพ่อ ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง ทั้งเรียน ทั้งทำงาน...ลูกเราอายุแค่ 16 เองนะพ่อ แม่พูดเสียงสั่นเครือ ลูกเราเป็นผู้ชายนะแม่ ต้องปล่อยเขาไปเผชิญโลกภายนอกบ้าง พ่อให้เหตุผล รู้จ๊ะพ่อ แต่มันจะหนักไปหรือเปล่า น้อยมันไปหกเดือนแล้วนะ มันยังไม่มีเวลามาเยี่ยมเราเลยซักวัน มันอาจจะอยากพักผ่อนบ้างน่ะแม่ ถ้าให้มันนั่งรถมาหาเราก็ใช้เวลา อีกอย่าง เวลามันคงไม่มีนะแม่ แม่ไม่ตอบพ่อ พร้อมมองเหม่อไปรอบ ๆ บ้าน ที่ ๆ เคยมีน้อยวิ่งเล่น น้อยที่นับวันจะเติบใหญ่ หากยังเป็นเด็กน้อยของแม่อยู่เหมือนเดิม
ฝนตกปรอยๆในเช้ามืด เสียงกบเขียดร้องระงม ภายในเถียงนามีหลายชีวิตนอนรวมกันอย่างมีความสุข ทั้งที่วันนี้เป็นวันเสาร์ แต่ทุกคนรวมทั้งพ่อต่างก็ต้องรีบตื่นและเร่งเพื่อไปดำนา
ก่อนที่ทุกคนจะออกไปปฏิบัติภารกิจ แม่ได้แจกถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ได้มาจากถุงปุ๋ยนั่นเอง ซึ่งเจาะรูที่หัวและแขนทั้งสองข้าง เพื่อสวมใส่กันเปียกฝน รวมถึงหมวกใบใหญ่คนละใบ เล็กทำหน้าที่ไถนา เจ้าทุยดูเหมือนจะรับบทหนักพอดู หากแต่ไม่เคยมีปฏิกิริยาที่ไม่พอใจ
พ่อและลูกทั้งเจ็ดต่างก็ตั้งใจดำนาบนพื้นที่ที่กว้างขวางกว่า 30 ไร่ ซึ่งกว่าจะดำนาเสร็จก็คงใช้เวลาเป็นเดือน มีแต่แม่เท่านั้นที่ต้องทำหน้าที่นึ่งข้าวเหนียวและทำกับข้าวไว้รอพ่อและลูก ๆ ภายในเถียงนาน้อย ที่ๆทุกคนอาศัยอยู่รวมกัน
เมนูอาหารวันนี้ คือ นึ่งปลาช่อนตัวใหญ่ 1 ตัว พร้อมกับน้ำพริกปลาร้าถ้วยใหญ่และข้าวเหนียวกระติบยักษ์ แม่มองดูอาหารที่เตรียมไว้ แล้วพาลให้นึกถึงน้อย เพราะน้อยจะบอกให้แม่นึ่งปลาให้กินอยู่บ่อย ๆ คิดถึงใครอยู่เหรอแม่ คิดถึงไอ้น้อยมัน แม่ตอบโดยไม่ทันหันมองดูต้นเสียง หากแต่เจ้าของเสียงนั้นคุ้นๆเหมือนใครคนหนึ่งที่แม่รอคอยอยู่ น้อย แม่มองไปตามต้นเสียงและอุทานออกมาเสียงดังมีความสุข ครับแม่ น้อยโผเข้ากอดแม่ แม่คิดถึงน้อยมาก ไม่เห็นมาเยี่ยมแม่เลย จดหมายก็ไม่เขียนมาหาแม่ แม่พูดเชิงตัดพ้อ น้อยไม่มีเวลาครับ ทำงานและก็เรียน อีกครึ่งปีน่าจะจบแล้วแม่ น้อยกอดแม่ไม่ยอมห่าง เออ วันนี้แม่ทำนึ่งปลาช่อนด้วยนะ อาหารโปรดของน้อยเลย แม่บอก จริงเหรอแม่ หิวแล้วอ่ะเนี่ย แต่น้อยขอไปอาบน้ำฝนก่อนนะ เพราะเดินมาจากถนนใหญ่ กว่าจะถึงเถียงนาก็เปียกหมดแล้วเนี่ย มันไกลจังเลยเนอะแม่ 2 กิโลได้มั้ง น้อยพูดกับแม่ เออ ไปอาบเหอะ แล้ววิ่งไปเรียกพ่อกับพี่ ๆ ที่ทุ่งด้วยนะ แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว มากินข้าวกัน อยู่ตรงไหนครับ น้อยถาม ตรงคูนาต้นตาลจ๊ะ แม่ตอบ ครับแม่ น้อยพูดพร้อมถอดเสื้อวิ่งฝ่าฝนไปตามทุ่งนา ที่ๆไม่มีแม้ความสะดวกสบาย ไม่มีตลาดให้เลือกซื้อของ ไม่มีบ้านเรือนสวยงาม หากแต่สิ่งเดียวที่ที่นี่ให้น้อยได้คือความรักและความอบอุ่นนั่นเอง
ค่ำคืนกลางทุ่งนา พระจันทร์เต็มดวงถูกบดบังด้วยเมฆดำ เสียงฝนกระทบกับหญ้าคาแห้งที่ใช้ทำเป็นหลังคาเถียงน้อย ฟังดูไพเราะจับใจ เสียงสัตว์น้อยใหญ่ร่วมกันขับกล่อม เตียงไม้ไผ่ใหญ่ ถูกแบ่งออกเป็นสองเตียง เพราะสมาชิกครอบครัวของน้อยรวมกันแล้วร่วมสิบคน ภายในมุ้งสีขาวหม่น ถึงมีรูขาดเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถกันยุงได้เป็นอย่างดี เพราะแม่จะใช้ยางพลาสติดมัดรูนั้นไว้ หากแต่สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเป็นที่สนใจของครอบครัวน้อยแม้แต่นิด ไม่ได้รู้สึกแตกต่างจากบ้านเรือนอื่น เพราะบ้านแถวนี้ส่วนมากจะฐานะใกล้เคียงกัน คืนนี้น้อย แม่และพ่อนอนฟังเสียงฝนตกอย่างมีความสุข ไปเรียนเป็นไงบ้างน้อย ทำงานไปด้วยน่ะเหนื่อยไหม แม่ถามน้อยด้วยความเป็นห่วง ไม่เหนื่อยเลยแม่ ที่ทำงานเจ้านายใจดี เงินเดือนก็ได้สี่พันนะแม่ งานเสิร์ฟก็แสนจะสบาย ที่เรียนก็ใกล้ด้วยครับ น้อยพูดให้แม่สบายใจ ทั้งที่ต้องโกหกแต่มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดที่จะทำให้แม่และพ่อไม่ต้องห่วง เงินเดือนพันสี่ กับการล้างจาน หากผู้เป็นพ่อและแม่ได้ฟัง คงทำใจลำบาก แล้วจะจบปีไหนลูก พ่อถามน้อย ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็อาจจะต้นปีหน้า ก็ใช้เวลาเรียนหนึ่งปีพอดีพ่อ น้อยตอบพ่อเสียงสดใส ถ้ามันลำบากก็กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก พ่อและแม่เป็นห่วง พ่อพูดกับน้อยน้ำเสียงอ่อนโยน น้อยเอียงหน้าหนีพ่อ น้ำตาของเด็กน้อยไหลพราก เพราะพ่อไม่เคยพูดปลอบใจหรือแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยน้อยเช่นนี้ เพียงแต่ครั้งนี้ที่คำนี้ออกจากปากพ่อ ทำให้น้อยดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก หรือพ่อจะรับรู้ถึงสิ่งที่น้อยได้พบเจอมา สิ่งแวดล้อมที่คอยแต่จะห้ำหั่นกันของคนในเมือง คอยแต่จะชิงดีชิงเด่น โดยไม่คิดถึงสิ่งที่ดีที่คนเราควรมอบให้แก่กัน นอนเถอะครับ พรุ่งนี้น้อยจะตื่นแต่เช้า เดี๋ยวจะไปช้อนลูกปลามาให้แม่หมกใส่ผักแมงรักให้กิน น้อยตั้งใจพูดเสียงดังกลบน้ำตาของความดีใจ จ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปด้วย แม่เห็นที่ทุ่งนาตรงต้นมะม่วงน่ะ ปลาเต็มเลย เดี๋ยวเราไปด้วยกันนะ แม่บอกน้อย ครับ น้อยตอบพร้อมยื่นมือมากอดแม่และพ่อ ภายในเถียงนากลางทุ่ง มีความรักอบอวลอยู่เต็มท้องนา หรือสิ่งที่น้อยใฝ่ฝันและพยายามไขว่คว้า จะไม่ใช่สิ่งที่น้อยต้องการ หากแต่ที่นี่หรือเปล่า ที่จะทำให้น้อยมีความสุขได้มากที่สุด
เช้าวันอาทิตย์ น้อยรีบตื่นเร็วตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อและแม่ตั้งแต่เมื่อคืน พี่สาว พี่ชายและพ่อต่างเร่งลงนาตั้งแต่เช้าตรู่ น้อยและแม่ได้อุปกรณ์ช้อนปลา พร้อมถังน้ำไว้ใส่เจ้าปลาตัวน้อย นั่นไงแม่ ที่ริมน้ำตรงนั้น มีปลาเต็มเลย น้อยชี้บอกแม่พร้อมจ้ำอ้าวเตรียมช้อนลูกปลาฝูงใหญ่ เบา ๆ นะลูก เดี๋ยวมันตื่นกัน จะไม่ได้กินนะ แม่บอก น้อยตั้งใจช้อนลูกปลาขึ้นมาและต้องตาโตเพราะฝูงปลาตัวเล็กตัวน้อยติดขึ้นมาเต็มตาข่าย โอ้โฮ้ แม่ ดูดิ ปลาเยอะมาก พอแล้วมั้งแม่ ที่เหลือปล่อยไว้ให้มันโต น้อยออกความเห็น จ๊ะ ครั้งเดียวพอแล้วเหรอ ไหนดูสิ ได้เยอะไหม แม่ชำเลืองดูปลาที่น้อยช้อนขึ้นมา โอ้โห เยอะเหมือนกันเนอะ คงทำหมกได้ซักสองถ้วยเนอะ แม่ว่าเราไปเก็บหอยตามรอยไถดีกว่าน้อย จะได้เอาไปทำลาบหอยใส่ไข่มดแดงที่พ่อชอบด้วย ดีไหม แม่ถามน้อย ดีครับ อยากกินเหมือนกันครับ น้อยบอกแม่ น้อยและแม่เดินเคียงข้างกันไปตามทุ่งนาที่แสนกว้างใหญ่ ที่ๆมองไปบนฟากฟ้า ก็เจอหยดน้ำฝนปรอย ๆ เย็นฉ่ำ ต้นไม้น้อยใหญ่ไหวเอนตามแรงลมที่พัดโชยอย่างอ่อนโยน
น้อยอยากหยุดเวลาแห่งความสุขทุกอย่างไว้แค่วันนี้ เพราะความหวาดกลัวกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ไม่รู้ว่าโลกในวันข้างหน้าจะโหดร้ายกับน้อยมากเพียงใด หรือน้อยนำความฝันของตนเองวางไว้ไกลเกินความเป็นจริง เกินกว่าที่เด็กยากจนค่นแค้นคนหนึ่งจะไขว่คว้ามันมาได้ หรือจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้...ไว้แค่ความสุขที่น้อยได้รับทุกครั้งที่อยู่กับครอบครัว
ความคิดสับสนเริ่มรุมเร้าเด็กชายที่มีความฝัน มีความทะเยอทะยานเกินร้อย หากแต่วันนี้ ความฝันนั้นมันอาจหยุดลง เพราะปัญหาเล็กน้อยที่พบเจอ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่เด็กวัยสิบหกคนหนึ่งจะใช้ความคิดเพื่อหลบหลีก และไม่จมปลักอยู่กับมัน
บ๊าย บายครับ พ่อครับ แม่ครับ น้อยโบกมือลาพ่อและแม่ ที่มาส่งน้อยขึ้นรถประจำทาง ทั้งที่น้อยบอกพ่อและแม่ว่าไม่ต้องมาส่ง เพราะจากเถียงนากว่าจะถึงถนนใหญ่ ต้องเดินลัดเลาะตามทุ่งนาและป่าโปร่งกว่า 2 กิโลเมตร หากแต่ผู้เป็นแม่ยังยืนยันที่ยังอยากจะมาส่งลูกชาย พ่อเลยต้องมาเป็นเพื่อนแม่อีกที รถประจำทางวิ่งจากจุดที่น้อยขึ้น ปลายทางที่อำเภอวารินชำราบ กว่า 20 กิโลเมตร และน้อยต้องต่อรถเมล์หรือรถสองแถวเข้าไปในตัวเมืองอีก ใช้เวลารวมกันราวสองชั่วโมง ในขณะที่รถประจำทางวิ่งอย่างเชื่องช้า น้อยนั่งทอดสายตาอยู่ริมหน้าต่าง สายลมกระทบหน้าและไรผมของน้อยที่เริ่มยาว ใบหน้ามิได้รับรู้ถึงแรงกระทบของลมหรือสิ่งใด ๆ หากแต่ในใจน้อยยังครุ่นคิดถึงใบหน้าพ่อและแม่ที่เพิ่งจากกันไม่กี่นาที หากแต่เวลาสองวันที่น้อยมาเยี่ยมครอบครัว ดูเหมือนเป็นเวลาที่มีความหมายสำหรับน้อยมาก
น้อยมองทุ่งนาที่รถวิ่งผ่านไปเรื่อยๆ วิวข้างทางส่วนมากจะเป็นทุ่งนา สัตว์เลี้ยง วัว ควายและต้นไม้สีเขียวเป็นส่วนใหญ่ น้อยนั่งเพลินจนเผลอหลับ หากแต่ในหูได้ยินเพลงแว่วมากระทบจิตใจและเหมือนย้ำเตือนให้น้อยมุ่งมั่นกับความฝันอีกครั้งหนึ่ง เมื่อสุริยน ย่ำสนธยา หมู่นกกาก็บินมาสู่รัง ให้มาคิดถึงท้องทุ่งนา เสียจัง ป่านฉะนี้คงคอยหวัง เมื่อไหร่จะกลับบ้านนา มาอยู่เมืองกรุงใจก็มุ่งแต่อยากจะดัง ด้วยความหวังอยากจะเป็นดารา .............................................
เพลงของพุ่มพวง ดวงจันทร์ถูกเปิดโดยโชเฟอร์รถประจำทาง น้อยนอนฟังและยิ้มอย่างมีความสุข
ใช่แล้ว... น้อยบอกตัวเอง สิ่งที่น้อยอยากทำตอนนี้คือต้องเรียนและอดทนก่อน เรื่องความฝันในอนาคตจะทำได้หรือไม่ช่างมัน แต่ตอนนี้การเรียนสำคัญที่สุด น้อยคิดพร้อมหัวใจที่พองโตและกำลังใจอัดแน่นเต็มร้อย ไม่ใช่เพียงเพื่อตัวน้อยเท่านั้น แต่เพื่อพ่อและแม่ที่น้อยรักมากที่สุดต่างหาก
Create Date : 16 ตุลาคม 2552 |
|
79 comments |
Last Update : 16 ตุลาคม 2552 20:08:36 น. |
Counter : 878 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 16 ตุลาคม 2552 20:54:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: นักล่าน้ำตก IP: 111.84.41.133 17 ตุลาคม 2552 8:25:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: nLatte 17 ตุลาคม 2552 8:55:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 17 ตุลาคม 2552 14:15:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: ถปรร 18 ตุลาคม 2552 13:02:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 18 ตุลาคม 2552 13:16:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 19 ตุลาคม 2552 13:28:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 19 ตุลาคม 2552 20:43:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: F0 IP: 58.8.173.66 20 ตุลาคม 2552 0:13:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: plenaka 20 ตุลาคม 2552 9:21:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 20 ตุลาคม 2552 19:56:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 20 ตุลาคม 2552 21:12:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: นักล่าน้ำตก IP: 115.67.44.209 20 ตุลาคม 2552 21:15:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: Fullgold 20 ตุลาคม 2552 21:23:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 21 ตุลาคม 2552 17:41:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 21 ตุลาคม 2552 20:46:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 21 ตุลาคม 2552 21:12:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 21 ตุลาคม 2552 22:43:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 22 ตุลาคม 2552 22:12:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 23 ตุลาคม 2552 11:17:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: นักล่าน้ำตก IP: 118.173.144.127 24 ตุลาคม 2552 20:12:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: มัจฉานุ..ม่ะได้ล็อคอิน IP: 118.172.109.198 25 ตุลาคม 2552 9:49:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 25 ตุลาคม 2552 18:56:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: c_nia 26 ตุลาคม 2552 12:11:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 26 ตุลาคม 2552 21:09:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 26 ตุลาคม 2552 21:23:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: c_nia 27 ตุลาคม 2552 12:36:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) 27 ตุลาคม 2552 20:48:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) 27 ตุลาคม 2552 21:47:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 27 ตุลาคม 2552 22:42:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: บลูยอชท์ 28 ตุลาคม 2552 12:59:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 28 ตุลาคม 2552 20:30:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: มัจฉานุ มะล๊อคอิน (mutcha_nu ) 28 ตุลาคม 2552 21:50:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: มินทิวา 29 ตุลาคม 2552 8:35:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: pafun.p 29 ตุลาคม 2552 10:04:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 29 ตุลาคม 2552 12:13:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 30 ตุลาคม 2552 21:18:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 30 ตุลาคม 2552 22:30:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: มินทิวา 31 ตุลาคม 2552 8:46:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: พี่เฮฮา (พี่เฮฮา ) 31 ตุลาคม 2552 13:23:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 31 ตุลาคม 2552 16:40:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่เฮือน 31 ตุลาคม 2552 21:06:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) 31 ตุลาคม 2552 21:23:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ส่งเพลงนี้มาประกอบการอ่านเรื่องของน้อยนะคะ