Bloggang.com : หยุ่ยยุ้ย : บันทึกชีวิตของบอมเบย์ ... บทที่ 10 บันไดสู่ความสำเร็จ

บันทึกชีวิตของบอมเบย์ ... บทที่ 10 บันไดสู่ความสำเร็จ

cursor

เวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ ภาพเข็มนาฬิกาหมุนไปอย่างรวดเร็ว สายน้ำไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ

ชีวิตของน้อยก็เช่นกัน ทุกวันที่พร่ำเรียนและทำงาน บัดนี้ถึงเวลาของการเปลี่ยนแปลง

“ท้องฟ้าสวยเนอะน้ำ” น้อยพูดกับเพื่อนรักในยามค่ำคืน

ซึ่งคืนนี้เด็กทั้งสองคนนอนบนดาดฟ้าของร้านซิกกี้ที่ทำงานอยู่

พร้อมเงยหน้ามองดวงดาวตอนค่ำคืน

“สวยสิน้อย ท้องฟ้าน่ะสวยนะ ดูดาวคืนนี้สิ เยอะจัง” น้ำบอกน้อยเสียงเศร้า

“ทำไมวันนี้เสียงเศร้าจังอ่ะน้ำ “ น้อยถามเพื่อน

“ก็เราเรียนจบกันแล้วนี่นาน้อย อีกหน่อยเราก็ต้องแยกย้ายกันไปตามความฝันของตัวเองแล้วสินะ” น้ำพร่ำบอกน้อย

“จริงสินะ แล้วน้ำจะเรียนต่อที่ไหนอ่ะ” น้อยถาม

“ก็คงสอบเข้าราชภัฏอ่ะน้อย ไม่รู้เขาจะรับหรือเปล่า เพราะเราอ่ะจบ กศน.กัน ยากเหมือนกันนะ.. แล้วน้อยอ่ะ จะเรียนต่อไหม” น้ำถามน้อยกลับ

“ไม่รู้เหมือนกันน้ำ ถ้าเราเรียนต่อก็คงต้องใช้เงินเยอะเหมือนกันนะ แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกน้ำ อนาคตมันคือสิ่งที่ยาวไกลเกินกว่าจะคาดเดานะ ไม่แน่นะน้ำ โชคอาจเป็นของพวกเราก็ได้” น้อยพูดปลอบใจน้ำและให้กำลังใจตัวเอง

น้ำยิ้มสดใส ก่อนทอดสายตาไปที่ดวงดาว ที่ทอแสงประกายสวยงาม

แม้จะอยู่ไกลแสนไกล หากแต่ยังทำให้เด็กทั้งสองได้ชื่นชมความงามได้ทั้งคืน

“เฮียเป้าครับ ผมกลับบ้านแล้วนะครับ ขอบคุณเฮียมากที่ให้ผมทำงานที่ซิกกี้” น้อยลาเฮียเป้าพร้อมยกมือไหว้ เฮียเป้ายิ้มรับคำขอบคุณ

“น้ายุครับ น้อยไปก่อนนะ ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า” น้อยบอกน้ายุ

“น้อย ... เราต้องได้เจอกันแน่นอน “ น้ายุพูดเสียงแผ่วเบา พร้อมยื่นมือมาลูบหัวน้อยอย่างอ่อนโยน

น้อยน้ำตาคลอ รู้สึกอาลัยกับการจากลาเพื่อนและพี่ที่รักกัน

แต่พยายามเบี่ยงหน้าหนีเพื่อกลบความเสียใจ และไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาก่อนลาจาก

“น้ำ เราไปก่อนนะ แกมีอะไรก็ส่งข่าวกันบ้างนะโว้ย”

“จ๊ะ น้อยไม่ต้องห่วง ซักวันเราคงได้เจอกันอีกนะเพื่อนรัก” น้ำบอกน้อย

ตะวันทอแสงอ่อนๆ พร้อมจะลาลับขอบฟ้า

เป็นเวลาของวันสุดท้ายที่น้อยจะอยู่ที่ซิกกี้สปอร์ตผับ

เวลาพลบค่ำ ช่างให้ความรู้สึกเปลี่ยวเหงาเหลือเกิน

น้อยเดินจากลาน้ำ น้ายุ และพี่ๆที่ทำงานขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน

เพื่อการเริ่มต้นใหม่ ซึ่งน้อยก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร

ตลอดการโดยสารรถกลับบ้าน

น้อยเฝ้าแต่พร่ำนึกถึงเหตุการณ์ใน 1 ปี่ที่ผ่านมา

อุปสรรคต่างๆ การฝ่าฟันของเด็กบ้านนอกหนึ่งคน กับวุฒิการศึกษาที่พกไว้ในกระเป๋า

สิ่งเหล่านี้ถือเป็นรางวัลสำหรับน้อย ซึ่งจะคอยพร่ำบอกตัวเองเสมอว่า

อย่าได้กลัวกับการตามหาความฝันของตัวเอง

และวันนี้น้อยก็เท่ากับเดินขึ้นสู่บันไดฝันได้อีกหนึ่งก้าวตามที่น้อยคาดหวังไว้

หนทางอีกยาวไกล แต่เด็กคนนี้กลับยิ่งมีความทะเยอทะยาน

และพร้อมแล้วที่จะก้าวสู่บันไดขั้นต่อไป .....

น้อยบอกกับตัวเอง ก่อนก้าวเท้าลงจากรถโดยสาร เพื่อมุ่งหน้าหาความรักที่บ้าน

และของขวัญแห่งความสำเร็จที่น้อยเป็นผู้เลือกเองให้พ่อและแม่ได้ชื่นชม

น้อยเดินสลับวิ่งอย่างดีใจ เพราะจะเอาวุฒิ ม. 6 ไปอวดพ่อกับแม่

แม้ว่าเวลานี้ถนนนั้นมืดแสนมืด

แต่น้อยก็ตื่นเต้นเกินกว่าจะมีเวลาคิดถึงสิ่งที่น่ากลัวในความมืดนั้น ....

Create Date : 16 มีนาคม 2553

Last Update : 16 มีนาคม 2553 21:04:38 น.

65 comments

Counter : 459 Pageviews.

เจิมก่อนเลยยุ้ย นานๆมีโอกาส

โดย: ลุงแอ๊ด

วันที่: 16 มีนาคม 2553 เวลา:21:34:31 น.

ฝันดีครับพี่ยุ้ย