Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

“ไอ้นั่นเหรอ มันคืออะไรล่ะ”
“ก็สิ่งที่จะทำให้รู้ว่ามันอยู่ในส่วนไหนของฮอกวอตส์น่ะสิ” ครุกแชงค์งง
“นายช่วยชั้นอีกหน่อยนะ ชั้นต้องกลับเข้าไปในนั้นอีกครั้ง”
ครุกแชงค์ส่ายหัวดิก “ไม่มีทางซิเรียส คราวนี้มันไม่ง่ายเหมือนเดิมอีกแล้ว ตอนนี้เขาเอารูปสุภาพสตรีอ้วนมาติดเหมือนเดิมแล้ว แถมยังมีโทรล์คอยเฝ้าอยู่หน้าหอตลอดเวลาอีก” ครุกแชงค์มองสุนัขสีดำที่ทำหน้าเศร้าอย่างสงสาร
“คราวนี้นายต้องการอะไรล่ะ ไหนลองบอกชั้นซิ”

“ชั้นต้องการของสิ่งหนึ่งที่อยู่ในหีบของแฮร์รี่”
“อะไรล่ะ”
“มันเป็นกระดาษเก่า ๆ ที่แฮร์รี่เก็บเอาไว้ที่ก้นหีบนั้น มันเป็นแผนที่ทั้งหมดของฮอกวอตส์ มันจะแสดงให้เห็นว่าใครอยู่ในส่วนไหนของปราสาทบ้าง”
แมวส้มทำท่าครุ่นคิด “อ๋อ...ชั้นว่าชั้นเคยได้ยินเจ้านายชั้นพูดถึงมันอยู่นะ เขาทำน้ำเสียงเหมือน...ไม่ชอบมันสักเท่าไหร่”
“นั่นแหล่ะ ถ้ายังไงนายพยายามขโมยมันมาให้ชั้นหน่อยนะ”

*********************************************

“ไม่ได้ล่ะสิ...ใช่มั้ย” ซิเรียสรู้คำตอบทันทีที่เห็นหน้าครุกแชงค์
“ช้าไปนิดเดียวเท่านั้นเอง แผนที่นั่นถูกเพื่อนนายยึดไปเมื่อวานนี้เอง”
“ยึดเหรอ”
“ใช่ เห็นเจ้านายชั้นว่าแฮร์รี่จะหนีไปเที่ยวฮอกมี้ด์แต่โดน ศ. คนหนึ่งจับได้ แล้วก็รู้ไปถึงเพื่อนนายเข้า เขาก็เลยยึดมันไปซะ”
ซิเรียสถอนใจ ดวงเขานี้มันเป็นยังไงนะ ต้องกินแห้วตลอด
“เนี่ย...ถ้านายพูดถึงแผนที่นี้ตั้งแต่แรกล่ะก็ ป่านนี้ก็จับไอ้หมอนั่นได้แล้ว”
“ใครจะไปรู้ล่ะว่าแฮร์รี่จะมีแผนที่นั้นน่ะ” ซิเรียสเถียง “แผนที่นั่นเป็นของที่ชั้นกับเพื่อน ๆ ช่วยกันทำขึ้นมาสมัยที่ยังเรียนอยู่ที่นี่ แล้วตอนหลังมันก็โดนยึดไป สงสัยจริง ๆว่าแฮร์รี่ไปได้มันคืนมาโดยวิธีไหนกันนะ” ซิเรียสรำพึง
“แล้วทีนี่จะทำยังไงกันดีล่ะ ถ้าไม่มีแผนที่นั่นแล้วเราจะหาไอ้หนูนั่นเจอได้โดยวิธีไหนอีก”
ซิเรียสครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ “มีทางเดียวเท่านั้น นายต้องคอยจับตามองพวกเขาอย่าให้คลาดสายตา ส่วนชั้นเองก็จะคอยตามพวกเขาข้างนอกอีกที ถ้าเด็กวีสลีย์นั่นเก็บปีเตอร์ไว้กันตัวล่ะก็ เราต้องหาโอกาสชิงตัวมันมาให้ได้!!!”

**********************************************

แม้จ่ะคอยบอกตัวเองว่าให้ใจเย็น ๆ ...อย่าร้อนรน แต่การที่ต้องคอยตามลูกทูนหัวและเพื่อนทั้งสองคนโดยที่ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยนั้น ทำเอาเขาเริ่มเชื่อแล้วว่าเขามีดวงสมพงษ์กับแห้วจนเหมือนเกิดมาคู่กัน จนกระทั่งในเย็นวันหนึ่ง

“ซิ...เรียส...ซิเรียส!!” เสียงเรียกร้อนรนทำให้สุนัขสีดำตัวใหญ่ที่กำลังเคลิ้ม ๆ จะหลับต้องผวาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เขาหันไปมองที่ต้นเสียงเห็นครุกแชงค์วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน “มี...”
“ไปกันเถอะ เร็ว!!”
“ไป? ไปไหนล่ะ" ซิเรียสสงสัย
“ไปที่กระท่อมของเจ้ายักษ์นั่นน่ะสิ” ครุกแชงค์บอกพลางผงกหัวเรียกซิเรียสไปพลาง แต่ซิเรียสก็ยังคงนอนนิ่งเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “กระท่อม? เจ้ายักษ์? นายหมายถึงแฮกริดเหรอ”
“นั่นแหล่ะ รีบ ๆ ลุกขึ้นสิเจ้าบ้า!!!” ครุกแชงค์ตวาดลั่นด้วยความโมโหที่ยังเห็นซิเรียสนอนเหมือนไม่ทุกข์ร้อน คราวนี้ซิเรียสลุกแต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน
“แล้วเราจะไปที่นั่นกันทำไมล่ะ”
“ก็เพราะไอ้ตัวแสบที่นายตามหาอยู่มันมุดหัวอยู่ที่นั่นน่ะสิ!!!”

*********************************************

“นายแน่ใจนะ” ซิเรียสกระซิบถามครุกแชงค์ขณะที่ทั้งคู่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนใหญ่ ไม่ไกลจากบ้านของแฮกริดนัก
“ชั้นไม่ได้เห็นกับตาหรอกนะ แต่ว่าชั้นให้พวกสัตว์เลี้ยงตัวอื่นในหอและพวกนกฮูกคอยสังเกต แล้วก็มีนกฮูกตัวหนึ่งเห็นตอนที่มันกำลังเดินเข้าไปในกระท่อมนั้นเมื่อตอนบ่าย”
“ฉลาดนักนะ เข้าไปอยู่ในที่ที่เราคาดไม่ถึง”
“แล้วจะเอายังไงต่อดีล่ะ”
“รอให้แฮกริดออกไปก่อน แล้วเราก็ค่อยแอบเข้าไป”

พวกเขารอกันอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตรงไปที่กระท่อมแฮกริด
“นั่นมันคอร์นีเลียส ฟัดจ์นี่ เขามาทำอะไรที่กระท่อมนี่กัน” ซิเรียสสงสัย
“สงสัยจะเป็นพวกที่มาฆ่าฮิปโปกริฟฟ์ล่ะมั้ง” ครุกแชงค์ชี้ไปที่บัคบีคที่ยืนอยู่หน้ากระท่อม
“ฆ่า? ทำไมล่ะ” ซิเรียสตกใจ
“ก็มันไปทำร้ายเด็กที่ชื่อ เดรโก มัลฟอยเข้า พ่อของเด็กนั่นก็เลยโกรธมาก เลยบีบให้พวกกรรมการตัดสินโทษด้วยการประหาร”
ซิเรียสมองไปที่บัคบีคอย่างเห็นใจ ฮิบโปกริฟฟ์เป็นสัตว์ที่ฉลาด ไม่ใช่ความผิดของมันสักนิดถ้าเด็กมัลฟอยนั่นไปยั่วยุให้ฮิปโปกริฟฟ์นั่นโกรธเข้า

“ชู่ววว...ฟังสิ นายได้ยินมั้ย” จู่ ๆ ครุกแชงค์ก็กระซิบถามขึ้นมา ซิเรียสขมวดคิ้ว รอบตัวมีแต่ความมืดและมีแต่ความเงียบเท่านั้น แล้วครุกแชงค์ได้ยินเสียงอะไรกัน แต่แล้ว...แก๊ก...แก๊ก...สวบ...สวบ...เสียงเหมือนใครเดินอยู่ดังขึ้น แล้วเสียง ‘โอ๊ย’ ก็ดังขึ้นมา
“ใช่มั้ย” ซิเรียสถาม
“ใช่แล้วล่ะ เสียงเด็กวีสลีย์นั่น” ครุกแชงค์หรี่ตามองท่ามกลางความมืดแล้วลุกขึ้น
“นั่นนายจะไปไหนน่ะ” ซิเรียสรีบถามเมื่อครุกแชงค์ออกเดิน
“เจ้าหนูนั่นอยู่ตรงนั้น นายคอยระวังนะ ชั้นจะล่อมันออกมา”

ซิเรียสจับตามองด้วยความตื่นเต้น เขาเห็นครุกแชงค์เดินเข้าไปแล้วหยุดนิ่ง จับจ้องไปยังจุด ๆ หนึ่งตาไม่กระพริบ ‘หรือว่า...ผ้าคลุมล่องหน’
แล้วเจ้าหนูตัวใหญ่ก็โผล่ออกมากลางอากาศแล้วตกลงพื้น ครุกแชงค์กระโดดพรวดตามไปอย่างรวดเร็ว แล้วซิเรียสก็เห็น รอน วีสลีย์โผล่ออกมาจากผ้าคลุมล่องหน โดยมีแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์โผล่ตามออกมาแล้ววิ่งตามเพื่อนไปด้วยความเห็นห่วง

ซิเรียส แบล็คตามไปติด ๆ เขาเห็นรอน วีสลีย์พยายามจับให้ปีเตอร์อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมนิ่ง ๆ สุนัขสีดำตัวใหญ่ก้าวไปข้างหน้าเขาเห็นเด็กทั้ง 3 หันมามองด้วยความตกใจ แล้วเขาก็รีบโผทะยานเข้าหาเด็กวีสลีย์นั่นทันทีที่เห็น
แฮร์รี่พยายามเอื้อมไปหยิบไม้กายสิทธิ์ เมื่อมีโอกาสเขาก็งับเข้าที่แขนแล้วลากรอน วีสลีย์เข้าไปในโพรงใต้ต้นวิลโลว์จอมหวดโดยไม่สนใจแฮร์รี่ที่พยายามขัดขวาง

สุนัขสีดำตัวใหญ่ลากเด็กชายที่พยายามขัดขืนเข้าอยู่ในห้อง ๆ หนึ่ง เขาปล่อยแขนของเด็กชายที่ร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อแขนข้างที่เจ็บกระทบพื้นอย่างแรง และแล้วดวงตาที่ฉายแววเจ็บปวดก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวเมื่อเห็นร่างของสุนัขสีดำตัวใหญ่กลับกลายเป็นร่างสูงของชายคนหนึ่งที่เขาคุ้นตา
“ซ...ซิเรียส แบล็ก!!”

ซิเรียสก้มลงเพื่อที่จะพยุงให้เด็กชายไปนอนบนเตียงที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง แต่รอนก็สะบัดตัวหนีด้วยความกลัวแล้วก็ต้องร้องออกมาอีก เมื่อร่างของตนหลุดจากอุ้งมือของชายหนุ่มตกลงไปกระทบพื้น
“ใจเย็น ๆ ชั้นแค่อยากจะพาเธอไปบนเตียงเท่านั้น...” เขาเหลือบตามองขาข้างหนึ่งของเด็กชายที่ชี้เป็นมุมแปลก ๆ คงจะหักตอนที่สู้กับเขาเมื่อกี้ “...เธอจะได้ไม่เจ็บมาก”
“อย่า...มาทำเป็นใจดี...หน่อยเลย” เด็กชายพูดเสียงสั่น มือข้างหนึ่งกุมเขาไว้อย่างเจ็บปวด อีกข้างหนึ่งพยายามจับสัตว์เลี้ยงของตนในเสื้อคลุมให้อยู่กับที่

“เมี้ยวววว....” ครุกแชงค์ที่เข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ เข้าไปคลอเคลียชายหนุ่มทำเอารอนตาลุกวาว
“แก...ไอ้แมวผี...ไอ้แมวนรก!!!” เด็กชายคำราม
ซิเรียสอุ้มครุกแชงค์ขึ้นมา “พวกเขาตามมาแล้วใช่มั้ย” ครุกแชงค์ครางเบา ๆ “ดีมาก” เขาปล่อยครุกแชงค์ลงบนเตียง “คราวนี้นายก็รออยู่ที่นี่...”

*********************************************

หลังจากนั้นไม่นาน แฮร์รี่ก็เข้ามาพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ซิเรียสหลบอยู่หลังประตูแล้วใช้ไม้กายสิทธิ์ของรอนปลดอาวุธของเด็กทั้งสอง
ทันทีที่เห็นเขาแฮร์รี่ก็แสดงอาการโกรธแค้นขึ้นมาทันที เด็กชายตรงเข้ามาทำร้ายเขาด้วยความแค้นเพราะเข้าใจว่าเจมส์กับลิลลี่ต้องตายเพราะเขา ครุกแชงค์พยายามเข้ามาขวาง แต่ก็ต้องรีบเผ่นหนีเมื่อแฮร์รี่ยื่นเข้าหมายจะเตะมันจนกระเด็น
แฮร์รี่หยิบไม้กายสิทธิ์ที่หลุดจากมือซิเรียสมาชี้อยู่ที่หน้าอกของชายหนุ่ม ครุกแชงค์เข้ามาขวางอีกครั้ง มันกระโดดขึ้นไปบนหน้าอกของซิเรียสและหมอบนิ่งอยู่ตรงนั้น...ตรงหัวใจของเขาพอดี ซิเรียสพยายามผลักครุกแชงค์ออกเพราะไม่อยากให้ครุกแชงค์ต้องมาบาดเจ็บด้วย แต่ครุกแชงค์กลับฝังอุ้งเท้าลงบนเสื้อเขาและไม่ขยับเขยื้อนไปไหน มันต้องหน้าแฮร์รี่นิ่ง แฮร์รี่เงื้อไม้ขึ้นแล้วก็ต้องหยุดค้างเมื่อมีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

รีมัส ลูปินก้าวเข้ามาในห้อง เขารีบปลดอาวุธของแฮร์รี่ออก สายตาจับจ้องเพื่อนสนิทที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น
‘เขาอยู่ที่ไหนซิเรียส’ เพียงประโยคเดียวที่หลุดลอดออกมา ซิเรียสก็รู้แล้วว่ารีมัสรู้ความจริงแล้ว...รู้ว่าเข้าไม่ผิด...รู้ว่าเขากับเจมส์และลิลลี่ถูกหักหลัง แต่นั่นกลับทำให้แฮร์รี่โกรธแค้นมากขึ้นกว่าเดิม

เด็กชายกล่าวหาว่ารีมัสเข้าข้างคนผิด...หาว่าทรยศกับความไว้วางใจของเขา รีมัสจึงต้องพยายามอธิบายให้เด็กชายฟังถึงเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิดคิดว่าซิเรียสเป็นคนทรยศ...เรื่องที่เจมส์กับซิเรียสเป็นเพื่อนรักกัน เพื่อนที่สามารถตายแทนกันได้...รวมถึงเรื่องที่เขาเป็นมนุษย์หมาป่า
แล้ว...เซเวอรัส สเนปก็โผล่เข้ามาขัดขวางเรื่องราวทั้งหมด

ทั้ง ๆ ที่เรียนด้วยกันมาตั้งหลายปี แต่ทั้งซิเรียสและสเนปก็ไม่สามารถห้ามอาการชิงชังจนจับขั้วหัวใจที่เกิดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่ายได้
ครั้งนี้เองก็เช่นกัน ทันทีที่สเนปเห็นหน้าซิเรียส เขาต้องการเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ การจับเขาส่งให้ผู้คุมวิญญาณ แต่ทันทีที่เขาเผลอ เขาก็ต้องโดนคาถาจากแฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่จนหมดสติ

ซิเรียสมองภาพเด็กทั้ง 3 ที่ร่ายคาถาอย่างไม่เชื่อสายตา แต่แฮร์รี่บอกว่าเขาทำไปเพราะต้องการให้รีมัสกับซิเรียสพิสูจน์ว่าเรื่องที่พวกเขาพยายามอธิบายให้แฮร์รี่ฟังนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ซิเรียสกับรีมัสจึงร่ายคาถาใส่ปีเตอร์จนอีกฝ่ายกลับกลายเป็นคน
หลังจากที่พยายามโยนความผิดให้กับซิเรียสอยู่นาน ปีเตอร์ก็จำต้องยอมรับ เพราะไม่สามารถปฏิเสธถึงเหตุผลที่ซิเรียสเอ่ยออกมาได้

พวกเขาตั้งใจกันไว้ว่า หลังจากที่ออกจากเพิงโหยหวนแล้ว เขาจะพาปีเตอร์ส่งให้กับคอร์นีเลียส ฟัดจ์ที่มาตัดสินคดีของบัคบีคเพื่อให้ซิเรียสพ้นผิด
ระหว่างที่ออกจากเพิงโหยหวน แฮร์รี่กับซิเรียสคุยกันถึงเรื่องที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันเมื่อซิเรียสพ้นผิด แต่เมื่อพวกเขาออกมาถึงด้านนอก เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง ซิเรียสเห็นร่างของเพื่อนสนิทเขม็งเกร็ง ก่อนที่แขนและขาจะสั่นเทิ้ม เขาแปลงร่างเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ แล้วพยายามเข้าขัดขวางไม่ให้เพื่อนรักเข้าทำร้ายคนอื่น ๆ
ปีเตอร์ฉวยโอกาสที่ทุกคนกำลังตั้งตัวไม่ติดนั้นหนีไป ซิเรียสวิ่งตามไป
แล้วร่างกายก็ต้องสั่นเทาด้วยความกลัวสุดขีดเมื่อเห็นร่างของผู้คุมวิญญาณจำนวนมากมุ่งตรงมาที่เขา เขาพยายามอ้อนวอน...ขอร้องให้ปล่อยเขาไป แต่ก็ไม่เป็นผล
“ซิ...”
ซิเรียสพยายามเหนี่ยวรั้งสติที่กำลังจะหลุดลอยให้กลับคืนมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกของลูกทูนหัว แต่สิ่งที่กลับมาก็มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

*********************************************

“โอ้...ฟื้นแล้วหรือมิสเตอร์แบล็ก” เสียงอ่อนโยนคุ้นหูดังขึ้นมาทันทีที่ซิเรียสลืมตาขึ้น เขาหันไปมองชายชราที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก
“ศ.ดัมเบิ้ลดอร์”
“เป็นยังไงบ้าง ค่อยยังชั่วแล้วนะ”
ซิเรียสลูบบาดแผนตามลำตัวไปมา แม้จะยังไม่หายสนิท แต่ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ “ครับ แล้วพวกแฮร์รี่ล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง”
“พวกเขาอยู่ที่ห้องพยาบาล กำลังรักษาตัวกันอยู่”

“แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เซเวอรัสเขาพามา เขาเห็นเธอกับแฮร์รี่และมิสเกรนเจอร์สลบอยู่ที่ริมทะเลสาบ แล้วเขาก็บอกว่าเห็นใครบางคนเสกคาถาผู้พิทักษ์ไล่ผู้คุมวิญญาณไป”
“คาถาผู้พิทักษ์หรือครับ”
“ใช่แล้ว แต่พอเซเวอรัสตามไปดูกลับไม่เห็นใครคนอื่นเลย...” ซิเรียสนิ่ง ใครกันนะที่มาช่วยเขาจากผู้คุมวิญญาณเพียงเพื่อที่จะให้เขากลับไปเจอกับผู้คุมวิญญาณอีกครั้ง “...เห็นว่าผู้พิทักษ์เป็นกวางตัวผู้ สง่างามเชียวแหล่ะ”
ซิเรียสหันไปมองหน้าอาจารย์ใหญ่อย่างรวดเร็ว เห็นดวงตาของอีกฝ่ายเป็นประกายระยิบระยับเหมือนรู้อะไรบางอย่าง

“สมัยที่ผมเรียนอยู่ที่นี่ ผมกับเจมส์และก็ปีเตอร์มักจะเป็นกังวลทุกครั้งเวลาคืนวันพระจันทร์เต็มดวง พวกเรามักจะเจ็บปวดเมื่อนึกถึงความทรมาณที่รีมัสจะต้องเจอ พวกเราพยายาที่จะหาทางแบ่งปันความเจ็บปวดจากรีมัสบ้าง” ซิเรียสยิ้มอ่อน ๆ เมื่อนึกถึงความสนุกสนานในอดีต
“แต่ก็ใช้เวลาไม่นาน เราก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เจมส์ก็เลยคิดว่าถ้าเราไปอยู่เป็นเพื่อนเขาล่ะ เราน่าจะทำได้นะ” เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงท่าทางเอาจริงเอาจังของเจมส์ที่นาน ๆ จะได้เห็นสักครั้ง

“ผม เจมส์และปีเตอร์ก็เลยใช้เวลาหลายปีกับการแปลงร่างเป็นแอนนิเมจัส แล้วเราก็ตั้งชื่อเฉพาะของพวกเรา รีมัสเป็น ‘นายจันทร์เจ้า’ เพราะเขาเป็นมนุษย์หมาป่า เจมส์เป็น ‘นายเขาแหลม’ เพราะเขาเป็นกวางตัวผู้ที่แสนสง่างาม ผมเป็น ‘นายเท้าปุย’ เพราะเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ ส่วนปีเตอร์เป็น ‘นายหางหนอน’ เพราะเขาเป็นหนู แล้วทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เราก็จะแปลงร่าไปเล่นสนุกกับรีมัสที่เพิงโหยหวน...ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ก็คงจะดีสินะ” ประโยคสุดท้าย เขารำพึงกับตัวเองเบา ๆ

“ผม...กำลังจะถูกส่งให้ผู้คุมวิญญาใช่มั้ยครับ” ซิเรียสถามหลังจากนิ่งไปชั่วครู่ เขารู้ตัวดีว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาถูกจับได้ แต่ก่อนหน้านั้น...
”ผมรู้ว่าถึงผมจะไม่พูดแต่ท่านก็คงจะทำอยู่ดี...” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เลิกคิ้ว “...ช่วยดูแลแฮร์รี่แทนผมหน่อยได้มั้ยครับ ผม...ไม่สามารถทำตามคำสั่งเสียของเจมส์กับลิลลี่ได้ แต่ผมรู้ว่าท่านจะทำตามความต้องการของพวกเขาได้”
“ไม่ต้องห่วงมิสเตอร์แบล็ก ชั้นจะดูแลเขาเอง...ไม่ต้องห่วง”

*********************************************

หลังจากที่ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ออกไปห้องแล้ว ซิเรียสก็นั่งจ้องออกไปนอกหน่าต่างนิ่ง...นาน นึกเป็นห่วงรีมัสว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง แล้วยังจะแฮร์รี่อีก เขาถอนใจ แล้วก้มหน้าลง เอาน่า...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
“เขาอยู่นั่น!!!” เสียงแฮร์รี่ที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะกระจกทำเอาซิเรียสสะดุ้งเฮือก เขาเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่บนฮิบโปกริฟฟ์นอกหน้าต่าง เขากระโจนพวกรีบมาที่หน้าต่าง เขาพยายามเปิดมันออกแต่ติดล็อค

เฮอร์ไมโอนี่ปลดล็อคหน้าต่าง แล้วแฮร์รี่ก็ฉุดให้ซิเรียสขึ้นมาบนหลังบัคบีคที่เขาไปช่วยชีวิตมาได้ เมื่อพวกเขาขึ้นไปบนยอดหอคอยทางทิศตะวันตก แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ก็ลง แล้วซิเรียสกับบัคบีคก็ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า จนหายลับไปพร้อมกับความมืด

***********************************************

“เอาล่ะ...เดี๋ยวเราลงตรงนี้กันก่อนละกันนะบัคบีค” หลังจากที่บินบนท้องฟ้าอยู่นานเกือบ 5 ชั่วโมง ซิเรียสกับบัคบีคก็แวะพักกันที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เนื่องจากเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีคนเพียงไม่กี่คน ซิเรียสก็ตัดสินใจที่จะแวะพักเพียงชั่วครู่ เขาซื้ออาหาร (ซึ่งก่อนหน้านี้ให้ครุกแชงค์ไปถอนเงินมาจากกริงกอตส์จำนวนหนึ่ง) เท่าที่คิดว่าจำเป็นและซื้อนกฮูกตัวน้อยที่จะใช่ส่งจดหมายให้แฮร์รี่ แล้วรีบบอกลาหมู่บ้านนั้นก่อนที่คนในหมู่บ้านนั้นจะจำได้ว่าเขาเป็นใคร

Create Date : 15 พฤษภาคม 2549

Last Update : 22 พฤษภาคม 2549 15:12:52 น.

0 comments

Counter : 516 Pageviews.

ღMember Zoneღ