Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

ซิเรียสเดินกลับไปกลับมาด้วยความโกรธ คนพวกนั้นกล้าดียังไง...มีสิทธิ์อะไรถึงได้มาแยกชิ้นส่วนไม้กวาดของเขา!!!
“อย่าหงุดหงิดไปหน่อยเลยน่าซิเรียส” ครุกแชงค์พยายามปลอบ
ซิเรียสหันมาแยกเขี้ยวใส่ “นายจะไม่ให้ชั้นหงุดหงิดได้ไง นั่นเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ชั้นให้กับแฮร์รี่นะ!!!”
“ในสถานการณ์อย่างนี้ ของทุกชิ้นที่ส่งมาให้แฮร์รี่ก็ต้องถูกตรวจเช็คอย่างดีแหล่ะ โดยเฉพาะของที่ไม่ลงชื่อผู้ส่งอย่างนั้นน่ะ!” ครุกแชงค์ก้มลงเลียขนขาหน้าข้างหนึ่ง “เดี๋ยวพอไม่เจออะไร พวกนั้นเขาก็คืนให้แฮร์รี่เองแหล่ะน่า อย่าคิดมากไปเลย”

********************************************

“เป็นอะไรไปครุกแชงค์ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ โมโหใครมาเหรอ” ซิเรียสถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นครุกแชงค์เดินเข้ามาเหมือนทำหน้าโกรธใครมาในคืนวันหนึ่ง “เป็นอะไร” ซิเรียสถามซ้ำเมื่อครุกแชงค์เดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ
“ก็ไอ้ขี้ขลาดนั่นน่ะสิ” ครุกแชงค์กระแทกเสียงใส่
“ไอ้ขี้ขลาด? ใคร?...ปีเตอร์น่ะเหรอ”
“ใช่!!”
“ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว...” ซิเรียสชักงง
“ชั้นไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก็จู่ ๆ น่ะเจ้านายของมันก็มาอาละวาดกับเจ้านายชั้น หาว่าชั้นไปทำร้ายไอ้ขี้ขลาดนั่นเข้า”
ซิเรียสขมวดคิ้ว “ทำไมเขาถึงคิดว่านายทำ”
“ก็ผ้าปูที่นอนของเจ้านายมันน่ะสิมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ แล้วดูเหมือนว่าจะมีขนของชั้นตกอยู่แถวนั้นด้วย” ซิเรียสหรี่ตา เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ฉลาดนักนะปีเตอร์!!!

“ชั้นว่ามันคงกลับไปใช้แผนเดิมแล้วล่ะ”
“แผนเดิม? ยังไงล่ะ” ครุกแชงค์ถามอย่างสนใจ
“ก็แกล้งตายยังไงล่ะ มันคงคิดว่าถ้ามันแกล้งตายซะ นายก็คงจะเลิกไล่จับมัน ส่วนชั้น...ก็คงจะวางมือ ไม่ยุ่งกับมันอีกหรือออกไปจากที่นี่น่ะสิ”
“ถ้าอย่างนั้น มันก็ต้องหนีรอดไปได้น่ะสิ”
ซิเรียสกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ไม่หรอก...มันยังอยู่ในฮอกวอตส์นี่ต่างหาก”
“หะ...” ครุกแชงค์ขมวดคิ้ว “ถ้ามันคิดจะหนีจากนาย แล้วมันจะยังแอบอยู่ที่ฮอกวอตส์นี่อยู่อีกทำไมล่ะ”
“ก็เพื่อให้ชั้นออกไปจากฮอกวอตส์นี่ยังไงล่ะ”
ครุกแชงค์กระพริบตาปริบ ๆ “เดี๋ยว...นายกำลังจะบอกชั้นว่า ไอ้หมอนั่นสร้างเรื่องเพื่อให้นายออกไปจากที่นี่ แล้วพอนายไปแล้วมันก็จะออกมาจากที่ซ่อนอีกอย่างนั้นเหรอ”
ซิเรียสพยักหน้า “ชั้นว่าไม่เพียงแค่มันยังอยู่ในฮอกวอตส์นี่เท่านั้น แต่ชั้นคิดว่ามันยังหลบอยู่ในหอกริฟฟินดอร์อีกด้วยซ้ำ!!!”

“ถ้าอย่างนั้นนายก็เข้าไปหามันในนั้นสิ” ครุกแชงค์เสนอ
ซิเรียสเบ้ปาก “อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายหน่อยเลย แค่จะเข้าไปก็...นั่นอะไรน่ะ” ซิเรียสถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นครุกแชงค์ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้
ครุกแชงค์ยิ้ม “ก็สิ่งที่จะทำให้นายเข้าไปในนั้นได้ยังไงล่ะ”
ซิเรียสรับกระดาษมาดูแล้วเบิกตากว้าง...”นี่...นี่มัน...”
“ใช่...มันเป็นรหัสผ่านทั้งหมดของกริฟฟินดอร์!!!”

“นายไปเอามันมาได้ยังไงน่ะ”
“อ๋อ...ก็เมื่อตอนกลางวันชั้นขึ้นไปหาเทรเวอร์ที่ห้องน่ะสิ แล้วเห็นเจ้ากระดาษแผ่นนี้วางอยู่บนโต๊ะ”
“แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่ามันเป็นรหัสผ่าน”
“ก็เจ้านายของเทรเวอร์น่ะขึ้นชื่อเรื่องความขี้หลงขี้ลืมจะตายไป แถมเซอร์คาโดแกนเองก็เปลี่ยนรหัสผ่านเป็นว่าเล่น เจ้านายของเทรเวอร์ก็เลยต้องจดรหัสทั้งหมดเอาไว้กันลืมยังไงล่ะ” ดวงตาของสุนัขสีดำเป็นประกายวาว คืนนี้แหล่ะ...
“นายอย่าเพิ่งลอบเข้าไปคืนนี้นะ” ครุกแชงก์ห้าม
“แต่...”
“ไม่มีแต่...อีก 2-3 วันจะมีการแข่งขันระหว่างกริฟฟินดอร์กับเรเวนคลอ ที่หอจะว่างไม่มีคน พอการแข่งขันเริ่มนายถึงจะเข้าไปได้ ชั้นจะรอนายอยู่ในนั้น...เข้าใจมั้ย”

********************************************

‘เซอร์คาโดแกนน่ะเหรอ ไอ้หมอนั่นมันโรคจิต’ เสียงของเพื่อนสนิทแว่บขึ้นมาในสมอง ‘แต่วิธีปราบไอ้หมอนี่ ไม่ยากหรอก แค่นาย...’

ซิเรียส แบล็กเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าเงียบ ๆ เขาจ้องเซอร์คาโดแกนที่กวัดแกว่งดาบในมือไปมาอย่างสงบ
“เจ้าโจรชั่ว เจ้าต้องการสิ่งใด”
‘…เยินยอมันสักหน่อยก็สิ้นเรื่องแล้ว’
ซิเรียสโค้งให้เซอร์คาโดแกน “เซอร์คาโดแกน ท่านอัศวินผู้กล้า ผมมานี่เพราะต้องการความช่วยเหลือจากท่าน” ซิเรียสเหลือบมองเซอร์คาโดแกนทั้ง ๆ ที่ยังก้มตัว “มีแต่ท่านเท่านั้น ที่จะช่วยผู้สิ้นหนทางอย่างผมได้”
เซอร์คาโดแกนยืนตัวขึ้น เขาถามซิเรียสด้วยท่าทางหยิ่ง ๆ “เจ้าต้องการสิ่งใดกัน”
“ผมต้องการหาสัตว์เลี้ยงของเด็กในหอนี้คนหนึ่ง ไม่ทราบว่าท่านจะเปิดทางให้ผมเข้าไปได้หรือไม่”
เซอร์คาโดแกนลังเล การให้คนนอกเข้าไปในหอนั้นเป็นเรื่องผิดระเบียบ แล้วแถมผู้ชายคนนี้ มีเหรอที่เขาจะไม่รู้จัก แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ...กฎทุกกฎก็มักจะมีข้อยกเว้นเสมอ
“เจ้าเองก็เคยเป็นนักเรียนที่ฮอกวอตส์นี่เหมือนกัน คงจะรู้ว่าปกติแล้วคนนอกจะไม่สามารถเข้าไปด้านในได้ เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะมีรหัสผ่าน” เซอร์คาโดแกนชี้ดาบมาที่ซิเรียส “ว่าอย่างไรล่ะเจ้าโจรชั่ว...เจ้ามีมันหรือไม่”

***********************************************

ร่างสูงของซิเรียส แบล็กกลับกลายเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ทันทีที่ก้าวพ้นประตูเข้ามา เขาเห็นแมวสีส้มขนฟูนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ชั้นนึกว่านายจะเข้ามาไม่ได้ซะแล้ว” ครุกแชงค์เอ่ยขึ้น “ว่าแต่ทำไมถึงช้านักล่ะ”
“ก็ต้องรอจนกว่าการแข่งขันจะเริ่มนั่นแหล่ะถึงจะค่อนข้างแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ แล้วไอ้หมอนั่นก็ไม่ยอมให้ชั้นเข้ามาง่าย ๆ กว่าจะบอกได้ว่าเป็นรหัสที่ถูกต้องหรือเปล่าไอ้หมอนั่นก็โม้ไปถึงไหนก็ไหนไม่รู้” ซิเรียสบอกเสียงขุ่น เขามองไปรอบ ๆ ห้องโถงของกริฟฟินดอร์ที่เงียบสงบ “ว่าแต่ไม่มีใครอยู่แน่นะ”
“แน่สิ ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว...ไม่ต้องห่วงน่า ชั้นเช็คหมดทุกห้องแล้ว” ครุกแชงค์บอกเสียงหนักแน่นเมื่อเห็นดวงตาของอีกฝ่ายที่มองมาเหมือนไม่แน่ใจนัก “ว่าแต่นายจะเริ่มหาไอ้หนูตัวนั้นตรงไหนล่ะ”
“ก็ต้องเริ่มที่ห้องนอนก่อนเป็นอันดับแรกล่ะ ไหน...นายนำไปสิ เด็กวีสลีย์นั่นพักอยู่ห้องไหน”

**********************************************

ครุกแชงค์มองชายร่างสูงที่รื้อค้นทุกซอกทุกมุมของหอกริฟฟินดอร์ (ไม่รวมหอหญิงนะ แบบว่า “เขตปลอดผู้ชาย” อ่ะ ครุกแชงค์ก็เลยต้องไปหาแทน) อย่างร้อนใจ เพราะยิ่งซิเรียสพยายามค้นหามากขึ้นเท่าไหร่ ใบหน้าหยาบกร้านก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้นเท่านั้น จนเขาอดรู้สึกสงสัยไม่ได้ว่าถ้าเกิดซิเรียสค้นหาเพื่อนผู้ทรยศนั่นเจอล่ะก็ อีกฝ่ายคงจะต้องแหลกคามือตามแรงแค้นอย่างไม่ต้องสงสัยทีเดียว

“ปัดโธ่โว้ย!!!” ซิเรียสเตะหมอนอิงใบหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้นด้วยความโมโห เขาใช้เวลาหาปีเตอร์ในหอนี้มานานเกือบชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่พบอะไร เขาอยากรู้นักว่าเจ้าเพื่อนตัวแสบแอบหนีไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหน “อย่าให้จับได้เชียวนะปีเตอร์ ไม่งั้น...พ่อจะฉีกให้เป็นชิ้น ๆ เลย” ซิเรียสคำราม

“เมี้ยว” แรงกระตุกที่ชายเสื้อคลุมทำให้ซิเรียสต้องก้มลงมองอย่างสนใจ “เดี๋ยวนะครุกแชงค์ ขอชั้นหาอีกหน่อย” ซิเรียสจะเดินเลี่ยงไปทางอื่นแต่ครุกแชงค์ดึงชายเสื้อคลุมเอาไว้แล้วคราวนี้ร้องเสียงดังลั่น “เมี้ยว ๆ ๆ”
ซิเรียสขมวดคิ้ว “ทำไม...หรือว่า มีคนมาเหรอ”
“เมี้ยววววว” ครุกแชงค์ตอบรับเสียงยาว
“แต่ชั้นยังหาปีเตอร์ไม่เจอเลยนี่” ซิเรียสพูดอย่างขัดใจ อุตส่าห์เข้ามาในหอกริฟฟินดอร์ได้แล้วเชียว แต่กลับคว้าน้ำเหลว!!
“ก็ได้ ๆ” ซิเรียสรีบตอบรับครุกแชงค์ที่ร้องขึ้นมาอีก “ตกลง...ชั้นจะกลับไปก่อนก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไง คืนนี้ชั้นจะต้องกลับมาอีกแน่!”

*********************************************

ทันทีที่แสงไฟจากภายในหอกริฟฟินดอร์ดับลง ซิเรียสก็ขยับตัวทันที เขานั่งมองแสงไฟที่สอดมาจากหน้าต่างของหอนั้นมานานเกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว จวบจนเกือบเที่ยงคืนนั่นแหล่ะมันถึงดับลงได้ ซิเรียสรออีกครู่หนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนในหอหลับลงแล้วเขาจึงเดินตรงไปยังหอกริฟฟินดอร์เพื่อทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้

“นี่นายตั้งใจจะขวางชั้นเหรอครุกแชงค์” ซิเรียสก้มลงถามครุกแชงค์ที่นั่งขวางอยู่ปากทางเข้า หลังกรอบรูปของเซอร์คาโดแกน ครุกแชงค์ไม่ตอบ แม้จะจ้องมาที่เขานิ่ง แต่แววตาของครุกแชงค์ก็บ่งบอกถึงความไม่เห็นด้วยกับการที่ซิเรียสจะเข้ามาในหอกริฟฟินดอร์ในขณะที่มีเด็กอยู่เต็มหอ (แม้จะหลับกันไปหมดแล้วก็เถอะ) อย่างชัดเจน

ครุกแชงค์เดินเข้าไปคลอเคลียชายหนุ่มแล้วส่งเสียงอ้อนเบา ๆ ซิเรียสอุ้มแมวสีส้มขึ้นมาปลอบ “ไม่ต้องห่วงน่าครุกแชงค์ ไม่มีอะไรหรอก” ครุกแชงค์ค้านเบา ๆ “ชั้นจะระวังตัว...ชั้นสัญญา”
ครุกแชงค์มองชายหนุ่มที่อุ้มตาขุ่นเมื่อรู้ว่าขัดขวางไม่เป็นผล แมวสีส้มดิ้นแรง ๆ แล้วเดินหายไปทางหอหญิงทันทีที่ขาทั้ง 4 เตะถึงพื้น

************************************************

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่เคยลืมเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้เลย โดยเฉพาะเมื่อต้องกลับมาอยู่ในสถานที่เดิม ๆ อีกครั้ง เขาเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้าง ๆ เตียงหลังหนึ่งมองใบหน้าที่คุ้นเคยที่หลับพริ้มอย่างมีความสุขอย่างปวดร้าว

‘ถ้าชั้นมีลูก นายต้องมาเป็นพ่อทูนหัวให้ลูกชั้นนะเท้าปุย’ เสียงเพื่อนสนิทที่ตอนนั้นนอนเล่นอยู่บนเตียงร้องบอกมาอย่างร่าเริง
‘อะไร้...นี่อีแวนส์เพิ่งจะรับรักนายไม่ใช่เหรอเขาแหลม นี่คิดไกลไปถึงจะมีลูกด้วยกันแล้วเหรอ ไม่ค่อยจะเห่อเลยนะ’ เขาจำได้ว่าตอบเจมส์ไปอย่างนั้น แล้วเจมส์ก็ตอบกลับมาด้วยหมอนใบหนึ่งที่ปามาโดนหน้าเขาจัง ๆ

‘อะไร...ให้เขาแหลมเป็นคนเดียวเหรอ แล้วชั้นกับหางหนอนล่ะ’ รีมัสที่กำลังสอนการบ้านปีเตอร์จากอีกเตียงหนึ่งตะโกนถามเจมส์ที่กำลังเล่นสงครามหมอนกับเขาอยู่
เจมส์ยิ้มแฉ่ง ‘โอ๊ย!!! ไม่ต้องห่วงหรอกจันทร์เจ้า เพราะชั้นไม่คิดจะมีลูกคนเดียวอยู่แล้ว นายกับหางหนอนได้เป็นแน่...รับรอง’
‘โธ่...ไอ้ขี้โม้!!!!!’

**********************************************

ซิเรียสถอนใจสะอื้นเบา ๆ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะในช่วงเวลานั้นยังคงตราตรึงอยู่จนทุกวันนี้ แต่ในวันนี้ จะไม่มีอีกแล้ว...เสียงหัวเราะอย่างวันนั้น
จะไม่มีอีกแล้ว...เพื่อนที่รักมากที่สุด...ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ไม่มีแม้เพียงคำเอ่ยลา จะเหลือไว้ก็เพียงเด็กหนุ่มที่นอนหลับอยู่ตรงหน้า อะไร...คือจุดพลิกผันของเรื่องราวที่เกิดขึ้นกันนะ แต่เขารู้ว่าใครคือผู้ที่ก่อให้เกิดโศกนาฏกรรมในครั้งนั้น!!!
ซิเรียสยืดตัวขึ้น แววตาแข็งกร้าว ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องปกป้องแฮร์รี่ให้ได้ แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!!!

ซิเรียสเดินไปยังเตียงนอนของเด็กหนุ่มจากบ้านวีสลีย์ เมื่อตอนกลางวันไม่ว่าจะค้นหายังไงก็หาปีเตอร์ไม่เจอ แต่ตอนนี้มีความเป็นไปได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้อาจจะเก็บปีเตอร์ไว้ข้างตัวโดยไม่บอกใคร แม้แต่เพื่อนรักทั้งสองเอง
ซิเรียสหยิบมีดขึ้นมาจากเสื้อคลุม มือกำด้ามมีดไว้แน่น เขามองผ่านม่านเข้าไป พยายามกวาดตามองหาเจ้าหนูร่างเล็กอย่างละเอียด
‘บางทีอาจจะอยู่ในผ้าห่ม’ เขานึกแล้วยื่นมือเข้าไปในม่านเพื่อค้นหา แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อสบตาเขากับดวงตาที่จ้องมองมาที่เขาด้วยความตกใจและหวาดกลัวสุดขีด เขาตวัดมีดลงไปที่ผ้าม่านบางด้วยความโกรธที่ถูกคนอื่นพบเห็นเข้า แล้วรีบเผ่นออกจากหอกริฟฟินดอร์อย่างเร็วที่สุกเท่าที่จะเร็วได้เมื่อได้ยินเสียงร้องลั่นด้วยความตกใจ

*********************************************

“ชั้นเตือนนายแล้วใช่มั้ย...” ครุกแชงค์พูดกับสุนัขสีดำตัวใหญ่ที่นอนหมอบกับพื้นเหมือนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต “...แต่นายก็ไม่เชื่อชั้น”
“ก็ใครจะคิดล่ะว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันจะตื่นขึ้นมา” ซิเรียสผงกหัวขึ้นมาเถียง “ทำไมนะ ไม่ว่าชั้นจะทำอะไรมันก็ดูผิดพลาดไปหมด…” เขาเตะก้อนหินที่อยู่บนพื้นอย่างเจ็บใจ “..แล้วทำไมไม่ว่านายจะทำอะไรมันถึงได้รอดไปได้ซะทุกครั้งนะปีเตอร์!!!” เขาร้องเสียงกึกก้อง ส่งผลให้สัตว์ที่อยู่ในบริเวณนั้นพากันส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ
“ให้ตายเหอะ!!! จะทำยังไงดีน้า ถึงจะรู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนของปราสาท ถ้ามี ‘ไอ้นั่น’ ก็คงจะดี”

Create Date : 15 พฤษภาคม 2549

Last Update : 22 พฤษภาคม 2549 15:14:11 น.

0 comments

Counter : 212 Pageviews.

ღMember Zoneღ