อย่าลังเลที่จะรัก...ที่จะบอกรัก..ใครสักคน....................
ถ้าหากรักนี้.... ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเขาจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ อยากให้เขารู้... เธอคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้เขาบอก.... หรือเอาไว้ให้เขาเดาเอง...
เหตุเกิดบนรถไฟฟ้า BTS
เธอ....ลืมโทรศัพท์มือถือ ไว้บนรถไฟฟ้า กว่าผมจะเห็น รถไฟก็ออกจากสถานีแล้ว
ผม....ได้แต่หวังคอยว่าเธอ จะโทร. กลับมาเข้าเครื่องเพื่อเช็กว่าใครเป็นคนเก็บให้ เฝ้าคิดประโยคคำพูดสวยๆ และสถานที่นัดหมายเท่ๆ สำหรับการคืนโทรศัพท์
ใช่....ผมแอบชอบเธอ มาหลายสถานีแล้ว ขึ้นสถานีเดียวกัน นั่งข้างกัน อยากพูดคุย แต่ไม่กล้า
ผมลอบมองเธอ ผ่านเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างรถ แต่ละวันมีสิ่งดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต เราจะเก็บไว้ หรือปล่อยผ่านไป
เสียงโทรศัพท์ดัง มีสายเรียกเข้า ผมรับสายแต่ไม่ใช่เสียงของเธอ เป็นเสียงจากนางพยาบาล
คุณพ่อเธอเป็นลมฟุบข้างถนน พลเมืองดีช่วยอุ้มส่งโรงพยาบาล อาการหนักมากต้องรับการผ่าตัดด่วน คุณพ่อมีเธอเป็นลูกคนเดียว
ผมมีมือถืออันเดียวของเธอ ผมจึงกลายเป็นญาติคนเดียวที่สนิทที่สุดในขณะนี้
ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที ถึงห้องไอซียู ป้ายหน้าห้องบอกให้ ปิดมือถือก่อนเข้า แล้วพอปิดมือถือของเธอผมก็เปิดอีกไม่ได้ เพราะรหัสผ่านไม่มี
ผมทำทุกอย่างเท่าที่พอจะทำได้ เซ็นชื่ออนุญาต ให้ทำการผ่าตัดคุณพ่อของเธอ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
รวมทั้งกลับไปตามหาเธอ บนสถานีรถไฟฟ้าที่เห็นเธอครั้งสุดท้าย ผมรู้สึกได้ว่าเธอก็คงกระวนกระวายตามหาคุณพ่อของเธอเหมือนกัน
" เธอมารับคุณพ่อกลับไปแล้วค่ะ " นางพยาบาลบอก เมื่อเห็นผมงง กับเตียงคนไข้ที่ว่างเปล่า
" เห็นบอกว่าพอรู้ว่าคุณพ่อเธอหายไป เธอก็โทร. เช็กทุกโรงพยาบาลที่ใกล้บ้าน " แต่ผมเช็กทุกบ้านที่ใกล้โรงพยาบาลไม่ได้
" เธอยังฝากข้อความถึงคุณด้วย " นางพยาบาลยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้ เป็นตัวเลขสี่หลักลายมือบรรจง
" 2120 " " เธอบอกจะโทร. ไปหาคุณเอง " พยาบาลยิ้ม ผมยิ้มรับ หยิบมือถือของเธอขึ้นมาดู
แต่ละวันมีสิ่งดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต
ระหว่างเราแอบมองสิ่งดีๆ ผ่านเงาในกระจก บางทีสิ่งที่ดีๆ ก็แอบมองเราอยู่เหมือนกัน
เธอ : ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ เขา : ไม่เป็นไรหรอกครับ เธอ : แล้วเราจะเจอกันที่ไหนดีคะ
เขา : ตรงแบล็คแคนย่อนในสถานีรถไฟที่เราเคยขึ้นบ่อยๆ เป็นไงครับ เธอ : ได้ค่ะ กี่โมงดีคะ เขา : อีกชั่วโมงนึงเจอกันนะครับ
เธอ : ได้ค่ะ พอคุณถึงแล้วโทรเข้าเบอร์นี้นะคะ 01***-**** เขา : ได้ครับ ว่าแต่คุณมีมือถือสองเครื่องหรือครับ เธอ : อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ ดิฉันยืมมือถือของคู่หมั้นดิฉันมาน่ะค่ะ
เขา : เออออ.................ครับ แล้วเจอกันนะครับ... เธอ : ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วเจอกันค่ะ เขา : เราจะพอเป็นเพื่อนกันได้มั๊ยครับ เธอ : อืมมม ได้ซิคะ
เขา : คือ.....ผมเห็นคุณขึ้นรถไฟฟ้า ไปทำงานมาสามปีแล้วครับ ทุกครั้ง ถ้ามีที่ว่าง ผมพยายามไปนั่งข้างคุณ หรือไม่ก็ไปยืนข้างๆ คุณ ผมแอบมองคุณจากเงาสะท้อนในกระจกทุกครั้งเลยครับ
เธอ : จริงหรือคะ ดิฉันก็มองคุณมานานแล้วค่ะ แต่ดิฉันมองที่คุณตรงๆ เลยค่ะ ดิฉันมองคุณปีนึงเต็มๆ เลยค่ะ แต่คุณไม่มีทีท่าว่าจะมองดิฉันเลย
ตอนนั้นดิฉัน เห็นคุณมองแต่วิวข้างนอก ดิฉันมองอยู่หนึ่งปีเต็ม ดิฉันคิด ว่าคงไม่มีหวังแล้ว ยังไงๆ เขาก็ไม่สนใจดิฉัน
ดิฉันเลยไม่ได้สนใจคุณอีกเลยค่ะ สองปีให้หลัง ดิฉันเลยมองคนที่อยู่อีกข้างของดิฉัน
แล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ดิฉันค่ะ เรามองกันอยู่ปีครึ่งค่ะ หกเดือนที่แล้ว เราก็ได้คุยกันครั้งแรกค่ะ คุณเชื่อมั๊ยคะ ว่าเราเพิ่งหมั้นกันอาทิตย์ที่แล้วเองค่ะ
เขา : ............(อึ้งไปเลย พูดไม่ออก)..............คะคคครับ...... ขอให้คุณกับคู่หมั้นมีความสุขมากๆ นะครับ..........แล้วเจอกันครับ..........บายครับ
ตู๊ดดด.................
call ended 5.36 min divert on DPC 1800
แปะ แปะ น้ำตาลูกผู้ชาย
(ความเห็น) .........ถ้ากล้ากว่านี้อีกนิด......ก็คงจะดีมั้งนะ
ได้จาก Fw Mail ฉบับนึง นานมาแล้วล่ะ
อยากจะบอกทุกคนที่กำลังมีความรัก
กำลังแอบรัก
อย่าลังเลที่จะบอก เพราะไม่รู้ว่า
เมื่อถึงวันนั้น วันที่คุณพร้อมจะบอก
เค้าหรือเธอคนนั้น
จะยังพร้อมสำหรับคุณ หรือเปล่า
อยากให้ทุกดวงใจ สมหวังในรัก
ปล. บางคนอาจเคยอ่านแล้ว อิอิ....อ่านอีกก้อได้เนอะ
Create Date : 16 ธันวาคม 2548 |
|
75 comments |
Last Update : 16 ธันวาคม 2548 15:37:02 น. |
Counter : 1160 Pageviews. |
|
|
|
น้องสาวสุดที่รัก...
..............................................