|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
Guardian Angels เทวดาผู้พิทักษ์ มีจริงหรือ?
แล้วแต่ว่า ใครมีความเชื่อว่าอย่างไร ศาสนาสอนมา ครอบครัว และสังคม มีการสั่งสมมาว่าอย่างไร
สำหรับเราเองนั้น ขอเล่าให้เพื่อนบลอกฟังว่า เราเชื่อว่า เทวดาผู้พิทักษ์นั้นมีจริง
หากแต่อาจไม่ใช่ Gabriel ตามความเชื่อของศาสนาคริสต์ เพียงองค์เดียว แต่ อาจเป็นเทวดาน้อยๆ ในร่างของมนุษย์เดินดินธรรมดาๆ อย่างเราๆ ท่านๆ นี่เอง
เราเชื่อว่าเทวดาเหล่านี้ มีรูปร่างหน้าตา และสีผิวที่แตกต่างกันออกไป ดูแล้วไม่มีอะไรโดดเด่นด้วยซ้ำ แต่ เขา จะปรากฏตัวอยู่เคียงข้างเรา เมื่อเราสิ้นหวัง ท้อแท้ และแทบหมดศรัทธา กำลังใจ
ครั้งหนึ่งเราไปปฏิบัติการกลางป่าลึกในเมืองไทยเรานี่แหละ ไปกันทั้งหมด 8 ชีวิต นอนรอนแรมหลายชั่วคืน รอวันสิ้นสุดภาระกิจ จนกระทั่งวันหนึ่งการรอคอยก้จบสิ้นลง เมื่อวันนัดถูกพบกำหนดขึ้น คืนนั้นเรารีบกิน รีบนอน โดยที่ราเป็นคนเฝ้าเวรรอบเที่ยงคืนถึงตีสาม
เรานั่งกอดปืน เฝ้ากองไฟอยู่คนเดียว ในขณะที่เพื่อนๆ เข้านอนในเต้นท์หลบอากาศหนาวและน้ำค้างยามดึก ในป่าเขา ถ้ามีไฟ สัตว์ร้ายไม่กล้าเข้าใกล้ และผู้เดินป่าอื่นๆ อาจมาขออาศัยไออุ่นของไฟ
คืนนั้น เราได้ยินเสียงคนเดินเหยียบใบไม้แห้งกรอยแกรบ หันไปดู เป็นชายแก่ร่างกายกำยำ กับหนุ่มน้อยวัยรุ่น เราพยักเพยิดเชื้อเชิญให้ทั้งสองนั่งลงข้างกองไฟ คืนนี้หนาวจัด และหมอกหนา
ลุงแกถามเป็นภาษาพื้นบ้านว่าจะไปไหน เราก็บอกว่ารู้ว่าจะไปชายแดน แต่ไปทางไหนไม่รู้ได้ เพราะเรามีคนนำทาง
ลุงบอกว่า ทางที่จะไปนั้นมีองทาง ทางหนึ่งขี้นเขาสูงชัน อีกทางคือเดินรอบตีนเขาไป ทางหลังนี่ไกลกว่า "ให้เดินเลาะทางตีนเขานะ อย่าขึ้นเขา"
เราเหมือนหลับๆตื่นๆ
"เฮ๊ย หลับเฝ้ายามได้ไงวะ?" โดนหัวหน้ากึ่งด่ากึ่งแซว แต่เราไม่มีกะจิตกะใจจะโต้เถียง และยังง่วง เหมือนนอนไม่พอ
หาอาหารการกิน เก็บเต้นท์ เก็บสัมภาระ พร้อมออกเดินทาง เดินมาเรื่อยตามทาง
"ขึ้นเขาลัดไปไวกว่าทางตีนเขานะเจ้านาย" คนนำทางบอกหัวหน้าคณะ ทำให้เรานึกได้เรื่องลุงคนเมื่อคืน
แต่แล้วทำไมถึงจำไม่ได้ว่าลุงแกไปตอนไหน หรือว่าอแบออกไปตอนเราหลับ
ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะหัวหน้าบอกว่า ถ้ามีคนมากลางดึกให้ปลุกมาอยู่เป็นเพื่อนกัน
แต่เราจำคำพูดของลุงแกได้ว่า "ให้เดินเลาะทางตีนเขานะ อย่าขึ้นเขา"
เราบอกหัวหน้า คนนำทางทำท่าเหมือนไม่พอใจ เถียงว่าอยู่สูงดีกว่าอยู่ต่ำ ซึ่งไม่ต้องเรียนยุทธศาสตร์การทหารที่ไหน ใครก็รู้
หัวหน้าทำท่าจะไม่ยอม เราหนาววาบอยู่ข้างใน ขนลุก หน้าคงซีด หัวหน้าถามว่ามีอะไร เราส่งซิก ขอพูดกันตัวต่อตัว
พอเล่าจบ หัวหน้าถามรูปพรรณคนสองคนเมื่อคืนนี้ ดูสีหน้าเครียดๆ แต่ก้อสั่งให้เราเดินเลาะตีนเขาตามที่เราบอก และกำชับให้คนเดินนำทางมาเดินคู่ ให้อีกคนเดินนำแทน ท่าทางคนนำทางมันโกรธเรามาก แม้ว่ามันไม่มองมาที่เราเราก็รู้ว่ามันเกลียด
คนเราเมื่อเข้าป่าสัญชาติญาณของสัตว์จะออกมาอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นเรื่องของการอยู่รอด และการสื่อสารที่ไม่ต้องใช้วาจา
เราเดินกันจนถึงบ่าย โดยไม่หยุดแม้แต่จะกินน้ำ เราเหนื่อยมากแต่ไม่กล้าบ่น
เหมือนได้ยินคนนำทางพุดแว่วๆว่า มาทางนี้ช้า จะไม่ทันการ แต่หัวหน้าชุดสั่งให้มันหุบปาก
เมื่อไปถึงจุดนัดพบ สเก้าท์ที่เดินนำไปก่อน กลับมารายงานหน้าตาเคร่งเครียด
เราไปถึงช้าอย่างที่คนนำทางมันบอกจริงๆ เพราะว่า แค่ยังไปไม่ถึงจุดนัดพบดี กลิ่นคาวเลือดคลุ้งตระลบ
พวกที่นัดกับเรา ถูกฆ่าตายเรียบทุกคน
เขาไม่ให้เราดู ให้ยืนรออยู่ห่างๆ
หัวหน้าเดินมาหาเรา เรามองตากัน และเป็นที่เข้าใจ
เกือบปีให้หลัง หัวหน้าชุดเล่าให้เราฟังแกล้มเหล้าว่า ลุงคนนั้นกับหลานชาย คือคนนำทางมือหนึ่งของหัวหน้า ที่ถูกฆ่าไปเมื่อหลายปีมาแล้ว
สำหรับเรา เขาคือเทวดาผู้พิทักษ์และปกป้องเราในช่วงเวลานั้น
จะจริงหรือไม่เราไม่สามารถพิสูจน์ แต่เรารู้สึกกตัญญูอยู่เสมอ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าใด
Create Date : 16 พฤษภาคม 2549 |
|
11 comments |
Last Update : 31 กรกฎาคม 2549 8:59:27 น. |
Counter : 2661 Pageviews. |
|
 |
|
|
| |
โดย: PANDIN 17 พฤษภาคม 2549 7:58:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: PANDIN 19 พฤษภาคม 2549 2:40:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชอนึน 19 พฤษภาคม 2549 11:27:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: Tinglish 19 พฤษภาคม 2549 18:28:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: Goret 27 พฤษภาคม 2549 21:27:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: PANDIN 1 มิถุนายน 2549 17:03:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: PANDIN 4 มิถุนายน 2549 10:45:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: PANDIN 10 สิงหาคม 2549 20:21:03 น. |
|
|
|
| |
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

|
This is the "path untaken" by others..................that I have chosen to take................and here are the stories of the people I've met along the path .... and how they have touched my heart and my soul.
|
|
|
|
|
|
|
|