Bloggang.com : เจ้าทานตะวัน : เห็นความรักฉันบ้างไหม

เห็นความรักฉันบ้างไหม

คำเตือน...วันนี้ไดอารี่ยาววววววววว..ใครไม่อยากเสี่ยงอย่าเริ่มต้นอ่านเพราะอ่านแล้วหยุดไม่ได้...และหากมีบ่น...วันนี้ไม่ตามไปต่อย...เพราะงานยุ่ง .แต่จะหัวเราะเยาะ เพราะเตือนแล้วว่า ยาวน่ะ ...อ่านทำไมล่ะ ๕๕๕๕๕

หวัดดีตอนสายค่า ไม่สายได้งัยปาไปสิบโมงกว่า
เพราะมัวแวะดูโน่นนี่ ไอ้โน่นนี่นี่งานน่ะเจ้าค่ะ
ไม่ได้เถลไถลไฟเบอร์ไปไหนเลย แหะๆ
วันนี้ทำหลายอย่างที่ไม่เกี่ยวไม่ข้องกับคอมพิวเตอร์
ตั้งแต่เช้า...นึกถึงใครบางคนป่านนี้ต้องรออ่านแหง๋
แต่ ...น่ะ...เพื่อหน้าที่และเงินเดือน ทำอันโน้นก่อนแระกัน

มีเรื่องเล่าเมาท์สนุกเกี่ยวกับพี่ชายที่จะเดินทางไป
ทำงานที่สามจังหวัด (แอบนรก) เอ้ย ทางใต้ๆน่ะ
ด้วยความที่เราไม่เคยห่างกันแบบห่างไกลแบบนี้
มีนค่อนข้างสะเทือนมากหน่อย แม้พี่ชายจะบอกว่า
เมื่อพักหรือหยุด วันพักผ่อนมันจะได้เยอะน่ะเชื่อพี่ดิ

มีนคำนวนระยะทางไปกลับ ที่แม้พี่จะใช้เครื่องบินทหาร
ตลอดเวลาก็นานมาก เพราะอำเภอที่พี่กอล์ฟจะไปทำงาน
เป็นอำเภอระแงะ ที่มีชื่อเสียงอยู่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
และจังหวัดที่น้องแบบมีนอยู่คือขอนแก่น หรือหากอยากจะ
เลยไปหาแม่ ก็พิษณุโลก แล้วเป็นงัย มันไกลกันปานไหน

แต่เอาเถอะ มีนตกลงปลงใจไปเยอะแล้วเหมือนปากเคยแซว
ท่านพี่ไปว่า พี่เองก็โตแล้วอย่าทำให้น้องซึ่งเด็กกว่าเย้อะะมาก
แบบมีนเป็นห่วงแล้วกัน ที่มีนสั่งนักสั่งหนาคือคำว่า "ระวังตัว"
เพราะทุกวันข่าวมากมาย บานปลายมาในทำนองที่ทางเราเสียหาย
เยอะแยะ มีนกลัว มีนระแวงตามประสา คนในครอบครัวมีนต้อง
ไปเสี่ยงอันตราย ..แม้มีนจะภูมิใจแค่ไหน แต่สารภาพได้ ถึงวันนี้
ก็กลัว ก็ห่วง กลัวท่านจะลำบาก จะเหนื่อย จะทุกอย่างหล่ะ
ใครไม่อยู่ตรงนี้ ไม่มีพี่ชายไปอยู่ในพื้นที่เสี่ยงอันตราย
แม้ปากจะบอกว่ารักคนไทย รักทหาร รู้สึกห่วงใยทหาร
อยากถามอยู่ดีว่าแน่ใจถึงความรู้สึกของครอบครัวทหารจริงหรือไม่
กำลังใจที่ทหารได้คงแค่พูดถึงเขาในทางที่ดี และทราบว่า
เขาไปทำเพื่อเราอยู่ เพราะมีนตอบได้เต็มปากว่าพี่ชายมีนพูดเสมอ
ถ้าเราไม่ทำใครจะทำ มีนอย่าคิดว่า พี่ไม่ต้องไปก็ได้ คนอื่นไปก็ได้
ประเทศไทยมีทหารตั้งเยอะ ถ้าครอบครัวอื่นคิดแบบเรา ไม่มีใครไป
จริงไหม...นั่นทำให้มีนเงียบกริบมาหนหนึ่งแล้วหล่ะ

สิ่งหนึ่งที่มีนรู้คือ พี่ชายก็ห่วงมีนเช่นกัน แม้ตัวมีนเองก็เคว้ง
แม้ครั้งแรก ก๋ากั่นจะมาทำงานขอนแก่นคนเดียวตอนพี่ท่านไม่รู้
จะมาอยู่บ้านพักคนเดียว จะทำงานคนเดียวได้ หนนี้ท่านพี่ไปอยู่ไกล
มีนจะได้อยู่คนเดียวในบางห้วงสมปราถนาของแต่ก่อน
ตอนนี้ก็ยังเคว้งเลยค่ะ

พี่ชายบอกมีนว่า คอมพิวเตอร์ที่อยู่ด้านล่าง ตอนกลางคืนไม่ต้องเล่น
พี่ยกเครื่องที่พี่ทำงานอยู่ที่ทำงานกลับมาไปต่อไว้บนห้องนอน
ให้มีนอีกหนึ่งเครื่อง เพราะที่นี่นอกจากมีนก็มีน้องทหารมาอยู่ด้วย
แม้จะอยู่ด้านนอก แต่ก็ไม่ใช่น้องมีนจริงๆ สั่งหนักหนาว่า ควรทำตัวแบบไหน
และปิดประตูหน้าต่างเมื่อไหร่..................เวลาไหนนั่งอยู่ข้างล่าง
และเวลาไหนควรขึ้นไปอยู่ข้างบน ทำงานไม่ควรกลับก่อนถึงเวลาอะไร
และหากใครมารับไปไหน โทรหาพี่ก่อน ยุ่งแค่ไหนก็จะรับสาย
และบอกว่า(จะพิจารณาเป็นรายไป ๕๕)

ร้านเนตไม่ต้องไปดูแล เพราะพี่สั่งไว้เรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาเขาจะ
มาเคลียร์กับมีนถึงบ้านวันไหนบ้าง ที่ไม่ให้ไปเพราะว่า มันเป็นชุมชน
ของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ และสรุปคือพี่ไม่ไว้ใจใครเลย แหะๆ

มีนทราบถึงการสั่งงานยาวเพราะครั้งแรกเห็นพี่ว่าพี่คงไปนาน
สักหน่อยกว่าจะได้พัก เพราะเป็นการจัดระบบกองกำลังที่พี่ไปอยู่ใหม่
เกือบทั้งหมด .แม้ท่านจะยิ้มๆตลอดเวลานับแต่วัน
ที่ออกปากบอกมีนว่าพี่จะไป....เมื่อตอนมีหนังสือขอความร่วมมือ
นายทหารเสนาธิการ......นายทหารสัญญาบัตร และนายทหารอื่นๆ มา....
ยิ่งฝ่ายเสธแบบพี่มีนตอนนั้นขอมาตำแหน่งเดียวในกองทัพนี้ และแจ๊คพ๊อตค่ะ
โดยไม่มีใครในกรมที่ท่านทำงานอยู่คาดคิด ท่านพี่มีนขอไป.

ยังผลให้เหล่าบรรดา รองผู้การทั้งหลายออกปาก ว่า เฮ่ย สมัครใจน่ะ
เรียกไปพบหลายรอบ ท่านก็ตอบเหมือนเดิมคือ ครับ ผมจะไป
ถึงวันนี้มีผู้สมัครใจเป็นลูกน้องของท่าน ขอสมัครใจตามพี่ชายมีนไป
อีกหลายสิบคน ตามที่ท่านพยายามพูดถึงหน้าที่ที่แท้จริงของทหาร
และความเป็นลูกผู้ชายไทยทุกวันเมื่อมีโอกาส

ทำให้มีนคิดได้อีกแง่มุมหนึ่งว่า คนที่ตามพี่ชายมีนไป
อย่างน้อยหนึ่ง รักชาติ และอย่างน้อยสอง ตาคงจ้องมองพี่ชายมีนไว้แน่วแน่
เมื่อคนอื่นที่ตามพี่ชายมีนไป ยังวางใจและไว้ใจพี่ของมีน ทำไมมีนจะลังเลอยู่
(สร้างกำลังใจให้ตัวเอง แหะๆ) ถึงตรงนี้ก็ยังบอกได้เหมือนเดิมว่า
ห่วงแสนห่วงสารพัดห่วง และมหาห่วงนั่นหล่ะ
เชื่อได้ว่า แม่มีนเองคงยิ่งกว่าห่วงแบบอภิมหาห่วงกว่ามีนหลายร้อยเท่า
เพราะท่านเลี้ยงของท่านมา แต่แม่ไม่ห่วงแล้วบ่นแบบมีนเลย
ทุกเช้าช่วงนี้แม่จะโทรมาคุยกับลูกชายทุกวัน
พี่ชายมีนเล่าว่า แม่ถามว่าพี่จัดการอย่างไรกับมีนบ้าง
เพราะมีนคลายความแสบลงเยอะแล้ว นับแต่วันแรกที่รู้ว่าจะไปจนถึงอีกสองวัน
พี่จะเดินทาง..พี่ชายมีนหยอดให้มีนได้ยินว่า ไม่ได้ทำไรครับ
น้องเป็นเด็กดีมาแต่เกิดแล้วแม่...............(๕๕) กัดฟันพูดน่าดู

แสบของมีนก็มีไม่มาก เพราะมีนจะขัดขวางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่(พี่ชาย)
ทุกเวลาที่มีโอกาส..แม้จะรู้ว่าขัดไม่ได้มาก ก็ขอกวนใจ..ไม่ว่าท่านจะติดต่อกับ
เพื่อนๆ ว่าจะเดินทางวันไหน มีนก็จะไปขัดขวางการพูดโทรศัพท์ไม่ให้สะดวกราบรื่นเอาเสื้อผ้ามากอง ๆ แยกไว้ว่านี่ชุดพราง กางเกงยีนส์หรืออะไรของท่านเพราะอยู่ในพื้นที่ท่าทางจะใช้เครื่องแบบน้อยมาก มีนก็เอามาปนปนกันให้ท่านจัดใหม่ได้ทุ๊กกก วัน แต่เชื่อมีนเหอะว่า ถึงวันใกล้จะไปจริงๆ ก็มีนนี่หล่ะช่วยเก็บป้อยๆไปทุกที

อย่างหนึ่งที่มีนขอพี่กอล์ฟคือ ขอให้เปิดโทรศัพท์ไว้ตลอด ติดเอวไว้น่ะพี่
คู่กับปืนเลยก็ดี....ระบบสั่น...ขอให้มีนติดต่อพี่ได้ตลอดเวลา เมื่อมีนนึก ท่านรับปากสบายใจไปหนึ่ง..และอีกอย่างที่เล่นเอาขำ (แต่เก๊กไว้คือ) บังคับให้ท่านพี่ทำบล็อกซึ่งมีนก็ไปทำหน้าตาของบล็อกไว้ให้เรียบร้อย สมกับท่านรักชาติ..คือเป็นลายทหารไปหมด ๕๕๕๕๕๕๕๕ แถวมมื่อวานมีนประเดิมเปิดเพลงขวานไทยใจเป็นหนึ่งอ้าว เพลงนี้ลองฟังดูเถิด.....ตอนดูมิวสิควีดีโอยังรู้สึกถึงความภูมิใจในการเกิดเป็นไทยเล้ย

แล้วท่านพี่ชายก็ทำพังค่ะ....เห็นท่านปูหัวเรื่องไว้อย่างดี ว่า พลังของคนไทยและทหารเห็นนั่งทำตั้งแต่หัวค่ำ จนบานปลายไล่ไปเกือบสี่ทุ่ม ๕๕๕๕๕๕๕๕(หัวเราะเยาะ)แล้วไม่พอใจ..จะลบค่ะ ท่านจะลบบล็อกที่ท่านทำออก แต่ปรากฏว่า ท่านลบทั้งหมดเลยค่ะให้ตายเถอะโรบิ้น ลบแม้กระทั่งหน้าที่มีนใส่เพลงไว้ให้ และเขียนเกร็ดเล็กๆ ในการใช้บล็อกแก๊งค์ ไว้ในหน้าที่ไม่เปิดให้คนอื่นอ่าน ท่านพี่ชายลบเรียบ แล้วทำหน้าตาจ๋อง แบบที่เหล่าลูกน้องท่านคงไม่เคยเห็น ๕๕ แล้วบอกมีนว่า หมดแรงและ ให้ไปรบกับผู้ก่อการร้ายง่ายกว่าเขียนไอ้นี่หว่ะ ๕๕
แต่ก็สัญญาว่าจะพยายามทำให้ ฝากบอกคนที่ไปเม้นท์ว่า เข้าไปยืนทำตัวตรง
ว่า ขอโทษทีลบหน้านั้นไปแระ ไม่ได้เจตนา แล้วหัวเราะอ่ะดิ ๕๕

วันนี้สำหรับมีน..ดูสบายใจและคลายกังวลลงค่ะ เมื่อมีนคิดในแง่ดีดีตลอดเวลา
และคิดให้ดีมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ใจมันเป็นสุข หาอะไรทำให้ไม่ว่างและไม่สนใจอะไรถึงเวลาเมื่อพี่ชายมาพัก เราบอกกันไว้ว่าเราจะไปหาคุณตากับแม่...เพราะมีช่วงที่สามารถหยุดยาวได้ทั้งคู่แล้ว

คิดไว้เหมือนกันว่า การที่มีนอัพเดทไดอารี่เอาเมื่อปานนี้อาจทำให้ใครบางคนของมีนเป็นห่วง แต่ขอส่งข่าวเล่าเรื่องพี่ชายไว้ก่อนน่ะคะ..หากมีโอกาส จะทำบล็อกอีกบล็อกไว้ให้อ่าน ..ดีใจที่ชอบหลายอย่างในบล็อกที่มีนทำไว้ให้ แต่มีนเชื่อว่ามันยังไม่ลงตัวหรอกเพราะว่า มันยังซ่าส์ไม่ถูกใจพี่ชายมีนเลย ตอนท่านมายืนดูบล็อกของคนอีกด้านของมีน ท่านบ่นว่า พื้นหลังมันเรียบร้อยไป หาใหม่ดิ๊ มีนบอกว่า ไปทำของตัวเองดิ พี่กอล์ฟตอบว่าไม่อ่ะ ทำไม่เป็น ทำไรไว้ให้ก็แบบนั้นหล่ะ นี่บ่นบ่นว่า อยากใส่เพลง ดู๊ อยากใส่เพลงแระ เขียนกับลบ ยังบ่นว่าเหนื่อย แหม๋ หากรู้เรื่องการใส่เพลงคงบ่นระนาว เหมือนใครสักคน ของมีนบ่นว่า ยุ่งยากขนาดนั้น..งั้นไม่ใส่ แน่แน่เลย

สำหรับพี่คนดี.....ตั้งแต่เช้ามีนนึกเหมือนกันว่าจะมองหาตัวหนังสือของมีนหรือยัง แต่อย่างที่บอกน่ะคะ..ว่า พอดีมีงานโทรเข้ามาก่อนมีนขับรถถึงที่ทำงาน เลยแวะไปทีนั่นก่อน แล้วเวลาก็เลยล่วงเลยมาปานนี้ ....สิ่งหนึ่งที่มีนบอกพี่เพื่อให้พี่รับทราบเสมอ..คือมีนยินดีมาก เวลาได้เห็นตัวหนังสือของพี่ เพราะรู้ว่าคนอีกด้านพยายามแค่ไหน ในการหาเวลามาเขียน หรือบางทีมีเวลายังเคยได้บ่นว่าไม่ทราบจะเขียนอะไรให้อ่าน เพราะฉะนั้นทุกตัวหนังสือของพี่ มีนจึงยิ้มได้เสมอเมื่อได้พบหรือเห็น

เช่นกันมีนหวังว่า ทุกตัวหนังสือของมีน ไม่ว่าจะอารมณ์ไหน มีนมักเอาที่ตั้งในการนึกเสมอว่าเขียนเพื่อบอกเล่าหรือให้พี่ทราบ บางครั้งอาจต้องถึงกับใช้ความพยายามบ้าง แต่มีนไม่เคยท้อในการจะเขียนหาเพื่อให้พี่ทราบเลย ไม่จำเป็นหรือไม่ที่สุดจริงๆ พี่จะเห็นว่ามีนไม่เคยเว้น แม้ทำได้ไม่ครบในทุกที่ซึ่งตอนนี้มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะคนอีกด้านของมีน ทำให้เยอะมากขนาดนั้น.....แต่ก็จะมีอย่างน้อย...หนึ่งที่ ขยับเล่าเรื่องราวของคนทางนี้...ให้ทางโน้นฟัง

อ่านมาถึงบรรทัดนี้พี่เห็นความคิดถึงในตัวหนังสือของมีนบ้างหรือเปล่าล่ะคะ ^^

เกเร อารมณ์ดี
6 ต.ค. 2548 เวลา 10:39 น

Create Date : 12 ธันวาคม 2548

Last Update : 12 ธันวาคม 2548 22:44:25 น.

0 comments

Counter : 197 Pageviews.