วันหยุดนิ ทำไมฉันต้องทำงานด้วยฟร่ะ
หืม...
ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะเนี้ย
สิบเอ็ดโมงครึ่ง
ตะกี้เสียงโทรศัพท์บ้านดัง
เจ้านายโทรเข้าบ้านแหง่มๆ เลย
ตะกี้โทรกลับไปหาเพื่อน เพื่อนบอกว่าเจ้านายเรียก
เค้าอ่ะนะ
วันนี้ปวดหัวอ่ะ ไม่อยากไปทำงาน
แถมวันนี้ก็วันเสาร์ด้วย
แต่สุดท้ายพูดอย่างไง
สรุปยังไงก็ต้องไปอ่ะนะ
ก็อืม.. เดียวเราไปครึ่งวัน
ในใจก็คิด นี่มัน วันหยุดนิ แต่ทำไมเราต้องไปทำงานด้วยฟร่ะ
อันที่จริงวันอาทิตย์นี้ เป็นงานบวชของพี่ตัวเองด้วย
ก็ไม่กล้าขอหยุด เดียวจะโดนด่า
ก็ไม่เข้าใจทำไมต้องทน แต่วันอังคารหน้านี่ก็จะออกแล้ว
วันพุธก็ไปพักผ่อนมั้งวุ้ย ไปหานังโหด นั่งเรือข้ามท่าพระจันทน์ เดินวังหลัง อาจจะไปพิธิภัณฑสถานแห่งชาติ ไม่ก็วัดอรุณ
ไหว้พระบ้างก็ดี สงบจิตสงบใจบ้าง ทำบุญสักหน่อย จะได้เจอคนดีๆ
ว่าแต่ว่า
เขาจะให้เราออกไหมอ่ะ ถ้าวันนี้ไปทำงาน แล้วเขาว่าเรา บอกให้เราออกเลย ก็ดีเหมือนกันนะ เราจะได้ไม่ต้องพูดเอง
เราไม่ชอบการเผชิญหน้ากับเขาอ่ะ
จะได้พักผ่อนบ้าง ได้ออกโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร
สงสัยไหม ? ว่าทำคนเราต้องทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องยาก เพราะชีวิตมันน่าเบื่อไงล่ะ
ตื่นเช้า ทำงาน กินข้าวเที่ยง ทำงาน กลับบ้าน นอน ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ เป็นวังวน
หลังๆ วันไหนเที่ยงๆ มีเวลาพักเหลือ เราจะไปนั่งดูท้องฟ้าที่หน้าบริษัท
อดคิดถึงมันไม่ได้นะ ... ท้องฟ้าสวยๆ แบบนี้ เสียดายที่ไม่มองบ่อยๆ แต่การออกมามองบ่อยๆ มันก็ทำให้เราเป็นคนอ่อนแอ
เป็นคนไม่กล้าสู้ความจริง เหมือนตอนนั้น เป็นคนที่กลัวทุกอย่างในชีวิต
ชีวิตมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะ จริงๆ
เที่ยงแล้ว ได้เวลาไปทำงาน
ช่างหัวนายเหอะ
ตัวเราต้องมีความรับผิดชอบกับทุกสิ่ง แม้ว่าจะเกิดการจากกระทำที่ไร้สติก็ตาม
นายพูดไรก็ได้
พูดไง ก็พูด กูฟังได้ พูดมาๆๆ