ความทรงจำที่ไม่รู้ลืม

มีคนเค้าบอกว่า "คนเรายิ่งแก่ยิ่งคิดถึงแต่ความหลัง"
คงจะจริงดังคำเค้าว่านะเพราะตอนนี้ ฉันคิดถึงแต่ชีวิตและ
เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา

ในวัยเด็ก ฉันเกิดมาท่ามกลางหุบเขาที่หนาวเย็นใน
เหมืองแร่อีปู่ อ.ทองผาภูมิ จ.กาญจนบุรี บ้านของฉันอยู่
ในหุบเขา มีภูเขาล้อมรอบ อากาสเย็นตลอดปี ฤดูฝน ฝน
ก็จะตกตลอด 3 เดือนเต็มๆ ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ตกไม่
มีเว้นวรรค ตกไม่ขาดสาย เวลาฝนตกหนักๆเราจะมองไม่
เห็นบ้านที่อยู่ติดกับเราเลย ฤดูหนาวก็จะหนาวจนเกือบเป็น
นำแข็ง เวลาพูดก็จะมีควันออกจากปากเลยละ เวลาเช้าๆ
เราจะมองเห็นหมอกและนำค้างเต็มไปหมดทุกหย่อม
หญ้า อากาสสดชื่นมาก เมื่อพระอาทิตย์ค่อยๆส่องแสง
เราจะเห็นควันค่อยๆลอยจากแม่น้ำ ใบไม้ ต้นไม้ พื้นดิน
ลอยสูงขึ้น สูงขึ้นไปในอากาศ มองแล้วเหมือนเราเห็น
นางฟ้ากำลังโบยบินสู่สวรรค์ ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น ก้อน
เมฆค่อยๆแยกตัวออกจากกัน ลอยไปในท้องฟ้า ท้องฟ้า
เป็นสีฟ้าสวยมาก สวยมากจนลืมไม่ลง ห่างจากบ้านของ
ฉันประมาณ 1 กิโลเมตรเป็นทุ่งหญ้ากว้างสีเขียวขจี มีม้า
ของคุณลุงวิ่งเล่นอยู่ฝูงหนึ่ง ม้าพวกนี้เป้นม้าเทศ ตัวใหญ่
สูง และสง่างามมาก คุณลุงชอบขี่ม้ามาก เมื่อคุณลุงมา
เที่ยวทีไรเป็นต้องออกไปขี่ม้าทุกครั้ง ฉันก็ได้อาศัยใบ
บุญได้ไปเที่ยวที่ทุ่งหญ้าด้วย มันสวยมาก แต่ก็ไม่ทุก
ครั้งนะ เพราะฉันยังเด็กอยู่มาก อายุประมาณ 2 ขวบได้
เค้าจึงไม่อยากพาไปบ่อยนัก กลัวจะรู้ทางและหนีไปเที่ยว
คนเดียว ฉันอยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนเล่นเลย เพราะฉันไม่มีพี่ มี
น้องคนหนึ่งแต่ก็ยังเดินไม่ได้ มี่แต่ลูกคนงาน และหมาคู่
ใจต้วหนึ่งชื่อ "แตน" "แตน" เป็นหมาพันธุ์อัลเซเชี่ยน มี
ขนยาว สีดำ เป็นหมาที่ใช้เฝ้าเหมืองเพื่อป้องกันไม่ให้คน
มาขโมยแร่ เวลากลางวันเราก็จะล่ามโซ่ไว้ เพราะ"แตน"
เป็นหมาที่ดุ ไม่ชอบเห่า แต่กัดเลย คนทั้งในและนอก
เหมืองต่างก็กลัว "แตน" กันทุกคน เวลาหกโมงเย็นห้าม
ทั้งคนในเหมืองและคนนอกเหมืองเข้าออกติดต่อกัน เรา
จะปล่อย "แตน"ออกมาวิ่งนอกบ้านและเป็นยามเฝ้าเหมือง
ตลอดคืน ถ้ามีใครออกจากบ้านหรือเดินถนนในเวลาที่
กำหนดจะถูกแตนกัดจนตาย และไม่สามารถเอาผิดใคร
ไม่ได้ เพราะ "กฎต้องเป็นกฎ" เวลาฉันจะไปที่ไหน ไม่
ว่าจะไปเล่น หรือไปซื้อของให้แม่ ก็จะเอา "แตน" ไป
ด้วย เพราะ"แตน" จะไม่ยอมอยู่บ้านถ้าเห็นว่าฉันจะไป
ไหน พ่อจะปล่อยให้ "แตน"ไปกับฉัน เพราะ "แตน" จะ
เชื่อฟังคำสั่งของฉัน พ่อ และคุณลุงเท่านั้น พ่อไว้ใจแตน
ให้ดูแลฉันเวลาไปเที่ยวเล่นกับลูกคนงาน หรือไปตรวจ
เหมืองกับพ่อ เวลาฉันเมื่อยเดินไม่ไหว ก็จะขี่หลัง "แตน"
ซึ่งขี่ยากมาก ไม่เหมือนหลังม้า หนังของหมาจะลื่น เลื่อน
ไปเลื่อนมาเวลามันเดิน ทำให้ขี่ยาก แต่ก็ต้องขี่เพราะเดิน
ไม่ไหวแล้ว พ่อก็ไม่ยอมอุ้ม เพราะพ่อห้ามไม่ให้ไปด้วยก็
ดื้อจะไปด้วย เลยต้องทนขี่หมาจนถึงบ้าน เวลาฉันไปเล่น
กับลูกคนงาน "แตน" ก็จะนอนหมอบอยู่ใกล้ๆฉัน แต่ถ้า
ฉันเสียงดังเมื่อไร มันจะลุกขึ้นแล้วคำรามใส่เด็กๆที่เล่น
ด้วยทันที จนทำให้พ่อแม่ของเด็กห้ามไม่ให้ลูกๆมาเล่นกับ
ฉัน เพราะกลัวเจ้าแตนจะกัดเอา ฉันจึงไม่ค่อยมีเพื่อนเล่น

ความสุขของฉันอยู่ได้ไม่นาน วันหนึ่งแม่ฉันก็
ปวดท้องจะคลอดน้อง แต่คลอดไม่ออก ที่บ้านฉันไม่มี
หมอ ไม่มีโรงพยาบาล พ่อให้คนงานไปตามหมอชาวบ้าน
มาคนหนึ่งจากเหมืองอื่น ซึ่งเป็นหมอที่ไม่ได้จบปริญญา
อะไรเลย เพียงแต่มีประสบการณรักษาให้คนในเหมือง
ละแวกนั้นและรู้จักใช้ยาเป็นเท่านั้น ในวันนั้นหมอก็เมา
กัญชาด้วย เมื่อมาถึงเห้นแม่ปวดท้องมาก และมีเลือด
ออกมาก หมอก็ฉีดยาห้มเลือดให้เลย ผลปรากฎว่า เมื่อ
หมอฉีดยามห้ามเลือด เลือดก็ไม่ออกแต่ตีย้อนกลับไป
ท่วมลูกที่อยู่ในท้องทำให้น้องตายในท้องทั้งๆที่ยังไม่
คลอด และไม่นานต่อมาแม่ของฉันก็ส้นลมตามไปด้วย
ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าแม่ตายแล้ว พ่อบอกแต่ว่าให้อยู่
ในห้อง แม่ไม่สบาย ฉันก็อยู่ในห้อง จนกระทั้งวันรุ่งขึ้น
พ่อก็เอาด้ายมาคล้องมือและตัวของฉันกับน้องไว้แล้วโยง
ไปที่แม่ เห็นเค้าพูดกันว่าจะทำพิธีตัดแม่ตัดลูก ตอนนั้น
ฉันไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น แต่รู้สึกว่าเขากำลังจะพรากแม่ไป
จากฉัน ฉันเริ่มร้องไห้เป็นการใหญ่ และฉันรู้สึกสงสาร
แม่มาก เพราะในช่วงจังหวะที่เขาเปิดประตูห้องเอาด้ายมา
ผูกฉันกับน้องนั้น ฉันเห็นมีคนกำลังเอาตะปูตอกที่หน้า
ผากแม่ฉันทำให้ฉันร้องไห้อย่างหนัก ทั้งดิ้นและร้อง แต่
พ่อกับคนงานช่วยกันจับไว้ หลังจากนั้นเขาก็ช่วยกันหาม
แม่ออกไป ไปไหนฉันไม่รู้ แต่ฉันกับน้องต้องออกเดิน
ทางจากเหมืองนั้นในคืนนั้นเลย โดยมีพ่ออุ้มฉันและหม่อง
เออุ้มน้องฉัน เดินทางกันทั้งคืน โดยทางเท้าเพราะไม่มีรถ ฉันจึงได้ชื่อว่าเป็นลูกกำพร้าตั้งแต่บัดนั้นเป็นตนมา

Create Date : 18 กรกฎาคม 2550		8 comments
Last Update : 4 พฤศจิกายน 2550 13:48:47 น.
Counter : 2188 Pageviews.
Share Tweet