|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ღ 。.:*Merry X'mas 2008 *.:。ღ
Free Cursors
อยู่อย่างไรให้มีความสุข
เวลาผ่านไปเร็วจัง...เร็วจนน่ากลัว ปีหนึ่งผ่านไปเท่ากับเราแก่เพิ่มขึ้นอีก1ปี....ปีนี้ฉันได้อะไรกับชีวิตบ้าง.....
คิดว่าได้บ้างนะคะ....อย่างน้อย...ฉันก็ได้เข้าวัดถึง3วัน....ไปเพื่อให้จิตใจสงบไม่ฟุ้งซ่าน...
เกี่ยวกับร้าน....มีการเปลี่ยนแปลงเยอะมาก....ร้านที่สวนลุม ต้นปีที่ผ่านมาฉันปล่อยให้คนอื่นเช่า.......มันหมดเวลาของฉันที่จะอยู่ตรงนั้นกับการรอใครคนคนหนึ่งตั้งแต่วันแรกที่เปิดร้านปี 45รอจนวันสุดท้าย..ความหวังตอนที่อยู่ที่สวนลุมไนท์มันสลายลงไปแล้วค่ะ...ไม่อยากชะเง้อมองหา จุดประสงค์ที่ฉันมาเป็นแม่ค้าตอนแรกก็เพื่อรอทีจะเจอคนคนนั้นเท่านั้นเอง....มันหมดเวลาที่จะรอคอยใครอีกต่อไปแล้ว...ปลายปีนี้เซ้งร้านให้กับคนเช่าไปเรียบร้อยแล้วค่ะ...ไม่มีร้านที่สวนลุมไนท์อีกต่อไป
ส่วนร้านที่อินทรา..มีการเปลี่ยนแปลงของชีวิตเยอะมากค่ะ...ต้นปีถึงกลางปีค้าขายค่อนข้างจะดีขึ้นเรื่อยๆ....กำลังใจเริ่มจะดีขึ้น...แต่เดือนกย...ยอดขายตกลงมากจนถึงขั้นขาดทุน ..จำเป็นต้องหาร้านใหม่ในราคาค่าเช่าที่ถูกลง...พอหาได้ก็อยู่ได้ไม่นาน เพียงสองเดือนก็ต้องย้ายไปอีกร้าน...เพราะถือว่าเป็นความซวยของฉันเองที่เจอคนเห็นแก่เงิน...ไม่โทษใครหรอกค่ะ นอกจากตัวเองซวยเอง...ร้านปัจจุบันตอนนี้ก็จะอยู่เพียงเดือนเดียว...เราสู้ภาวะเศรษฐกิจตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ จะให้อดทนรอต่อไปมันจะยิ่งทำให้ขาดทุนไปเรื่อยๆ...ค่าเช่าร้านนี้42000 จนวันนี้ยอดขายรวมแล้วยังได้ไม่ถึง40000บาท ยังไม่ได้หักทุนอะไรทั้งสิ้น..มันถึงจุดที่รุนแรงที่สุดตั้งแต่ทำการค้ามาแล้วล่ะค่ะ...
เราเลยตัดสินใจ...จะหยุดการค้าขายที่อินทราไปก่อน...รอให้ภาวะเศรษฐกิจมันดีขึ้นเราค่อยกลับมาใหม่...เพราะที่นี่คนต่างชาติเดินเยอะมากค่ะ...สินค้าของฉันจับกลุ่มเป้าหมายต่างชาติล้วนๆ....กลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่มีคำว่าสาย....
ปีหน้าไปเริ่มต้นใหม่ในที่ใหม่...ชีวิตอาจจะดีขึ้นค่ะ...
จริงนะ...คนเราทุกคนจะต้องผ่านพายุที่หนักโหมเข้าใส่...เราต้องอดทน...มีสติ ผ่านมันไปให้ได้...อย่าท้อจนล้ม....ไม่มีอะไรมากเกิดมามีแต่ตัว ตายไปก็ไปแต่ตัว...ทุกเหตุการณ์คือบททดสอบให้เราได้เรียนรู้กับการใช้ชีวิตตอนเป็นมนุษย์.....
ฉันผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย...ได้อะไรในชีวิตเยอะมาก...เจอผู้คนมากมาย..หลายแบบหลายอารมณ์.....คนเราก็จะมองเห็นแต่ตัวเอง...มองตัวเองในด้านบวกเสมอ.....ลองใช้เวลาว่างทบทวนตัวเองว่า...เรามีข้อเสียอะไรบ้าง...
บางคนมองไม่เห็นข้อเสียของตัวเอง....มองเห็นแต่ข้อเสียของคนอื่น..ผลสุดท้ายมันก็เกิดกับตัวเองคือไม่เหลือใครเลย...มีชีวิตอยู่คนเดียว เพราะมองแต่ว่าคนอื่นไม่มีดี....
การมีชีวิตอยู่..ควรอยู่อย่างมองโลกในแง่ดี...มองข้ามข้อเสียบางอย่างของอีกคนไป...มองแต่ส่วนดีของเค้า....ไม่จำเป็นต้องไปจดจำสิ่งไม่ดีของเค้า...มันทำให้จิตใจตัวเองขุ่นมัวไปเปล่าๆ สู้มองเห็นแต่สิ่งดีๆในตัวของอีกคน ... เราจะเห็นว่าเค้ามีส่วนดีเยอะแค่ไหน...แล้วเราจะไม่มีอคติต่อเค้าอีกเลย.....
อย่าอยู่อย่างคนเห็นแก่ตัว...เพราะคนเราไม่ได้อยู่ในโลกนี้คนเดียว...รู้จักมีน้ำใจให้คนอื่นบ้าง ... อย่างเอาตัวเองเป็นใหญ่...ต้องรับฟังเสียงส่วนใหญ่...อย่าคิดแต่จะเป็นผู้รับเพียงฝ่ายเดียว รู้จักเป็นผู้ให้บ้าง...ชีวิตจะได้เจอแต่สิ่งดีๆ.....
พูดจาถนอมน้ำใจคนอื่น...เป็นสิ่งที่ดี....คำพูดถ้าพูดออกไปแล้ว ไม่สามารถจะกลับไปแก้ไขได้ ฉะนั้นก่อนพูด ให้คิดเสียก่อน อย่าไปทำลายน้ำใจคนอื่น...ชมเค้า เค้าดีใจ เราก็รู้สึกดี....รู้จักหัดชมคนอื่นบ้าง ...
การที่มีชีวิตอยู่และอยู่อย่างมีความสุขได้นั้น....คือเราต้องปล่อยวางค่ะ....ไม่ยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง.....มองแค่ตอนนี้เราเปรียบเสมือนในหัวโขน....รูปร่างหน้าตาของโขนตัวนี้คือหุ่นเชิดของเรา....เราจริงๆคือความคิดและจิตใจที่อยู่ข้างใน ...เราเป็นเพียงความว่างเปล่าเพราะคำว่าวิญญาณ มันมีรูปร่างอย่างไร ฉันยังนึกไม่ออก...
เงิน...จริงๆแล้วสำคัญมากในชีวิตของคนปัจจุบัน...ถ้าไม่มีเงินก็ซื้ออาหารทานไม่ได้..เวลาหนาวไม่มีเงินซื้อเสื้อหนาวใส่....ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเงินเพียงอย่างเดียว....แต่ เงินก็เป็นตัวที่ทำให้จิตใจคนเปลี่ยนไป...คำว่าคุณธรรมหายไป..น้ำใจหายไป....มีคำว่าเห็นแก่ตัวเข้ามาแทน....
สำหรับฉัน...ที่ผ่านมา..มันทรมานกับคำว่าไม่มีเงินใช้เลย...เมื่อก่อนของที่อยากได้ ก็ซื้อเลย....เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะจำเป็นหรืออยากได้มากแค่ไหนก็ต้องข่มใจตัวเอง...ถึงจะมีเงินอยู่ในมือบ้างก็ตามแต่รู้เพียงแต่ว่า อย่าใช้นะ เก็บไว้ใช้ในสิ่งที่จำเป็นดีกว่า....ฉันเปลี่ยนไปในเรื่องของการใช้เงิน...ไม่ใช้จ่ายฟุ้มเฟือยเหมือนแต่ก่อนแล้วค่ะ....เดี๋ยวนี้จะซื้ออะไรคิดนานแสนนาน..แล้วในที่สุดก็ไม่ซื้ออะไรเลย....
พอแล้วค่ะชีวิตที่อยากได้โน้นได้นี่...ไม่ได้ของที่อยากได้ ก็ไม่ถึงขนาดจะเป็นจะตาย...ชม.นี้แหละค่ะ ที่จะทำให้ได้รู้จักกับคำว่าปลง....
ความรัก...ที่อยากได้จากใครบางคน...ก็ถึงเวลาที่ตัวเองจะต้องยอมรับความจริงซักที...แน่นอนฉันยอมรับแล้วค่ะ...
ไม่ใช่เพราะที่เค้าหายไปฉันถึงทำใจได้ ไม่ใช่ เวลาที่บอกว่า เวลาสามารถทำให้เราลืมอดีตได้....สิ่งที่ทำให้ฉันปลงคือ.... อายุ และความคิด ..
ฉันผ่านวัยที่อยากแต่งงานมาแล้วค่ะ.....นับว่าโชคดีจริงๆที่ไม่ได้แต่งงาน...อยู่คนเดียวก็มีความทุกข์จะแย่แล้ว..จะไปเอาความทุกข์เข้ามาเพิ่มอีกทำไม...การใช้ชีวิตบนโลกตอนนี้มีแต่การแก่งแย่งแข่งขัน...คนเห็นแก่ตัวก็จะมีชีวิตที่ดีกว่า...ถ้าแต่งงานมีครอบครัวก็มีห่วงเพิ่ม ยิ่งถ้ามีลูก...ชีวิตนี้ต้องอุทิศให้กับลูกมันเป็นความทุกข์ที่สุดเพราะลูกคือคนที่เรารักมากที่สุด เราก็จะยิ่งห่วงเค้ามาก หายใจเขาหายใจออกก็อยู่ที่ลูก...ที่ฉันเขียนตรงนี้เพราะอะไรรู้มั๊ยคะ....เพราะพ่อกับแม่ของฉันไงคะ...ที่เป็นตัวอย่างให้ฉันเห็น....พ่อแม่รักลูกมากกว่าชีวิตของตัวเอง...ชีวิตของพ่อกับแม่ตอนนี้ทำเพื่อลูกเท่านั้น..ลูกกลับบ้านผิดเวลา พ่อแม่เริ่มเป็นห่วง กินไม่ได้นอนไม่หลับ....รอจนกว่าลูกทุกคนกลับถึงบ้าน..จะเข้านอนไม่ว่าจะดึกแค่ไหน ตี1 ตี2 ท่านก็ยังรอ รอจนกว่าจะได้รู้ว่าลูกกลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว...ท่านถึงจะนอนหลับได้...
ลูกมีความทุกข์ แม่กับพ่อก็ทุกข์ด้วย...ทุกวันนี้ลมหายใจของพ่อกับแม่ออกมาเป็นคำว่า "ลูก" ตลอดเวลา.....
โชคดีที่ฉันไม่มีลูก ไม่งั้นคงจะทุกข์น่าดู
ยิ่งนับวันโลกเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก...อนาคตคงจะต้องปรับตัวให้มีชีวิตอยู่ให้ได้....ฉันกำลังยอมรับความจริงทุกอย่างแล้ว...
เกิดมาก็ต้องตาย....จะเอาอะไรมากมาย....มาคนเดียวก็ไปคนเดียว...ไหนๆได้เกิดเป็นมนุษย์แล้ว....ใช้ชีวิตให้คุ้มดีกว่า....สะสมบุญไว้ให้มากที่สุด...ทำบุญให้มากๆ ... มีโอกาสต้องรีบทำ...ถ้าตายไปก็หมดโอกาสเพิ่มบุญให้กับตัวเอง....
โกรธกันทำไม..โกรธไปก็เพิ่มความทุกข์ให้ตัวเอง....ใครพูดจาไม่ดีก็ไม่เอามาใส่ใจ(พยายามทำอยู่ค่ะ)....ใครคิดกับเราไม่ดี ก็ปล่อยเค้าไป ไม่มีใครมีอิทธิพลเหนือตัวเราเอง....อยู่เพื่อพ่อแม่....ตอบแทนบุญคุณท่านที่ให้กำเนิชุบเลี้ยงเรามา...พอเราเกิดปุ๊บ..แม่ก็เริ่มทุกข์ตั้งแต่เราเกิดอยู่ในท้องแม่แล้ว.....กว่าเราจะโตได้ขนาดนี้...พ่อกับแม่ต้องอดทนกับการดูแลเรานานแค่ไหน....
ตอนนี้ฉันขอมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อกับแม่เท่านั้น...ไม่ไขว่คว้าสิ่งของภายนอกรอบกายแล้ว....ไม่หวังจะมีใครซักคนมาอยู่ในหัวใจอีกแล้ว....เพราะตอนนี้หัวใจของฉันเต็มทุกห้องแล้วค่ะ.....และอนาคตก็คงไม่พ้นวัด.....ฉะนั้น ฉันไม่มีสุขและทุกข์แล้ว.....ฉันได้รับความสุขและความทุกข์มามากมายจนล้นแล้วค่ะ.....มันล้นจนฉันเททิ้งไปหมดแล้ว....
เวลาผ่านไปเร็ว เร็วมากจนน่าใจหาย.....อีกไม่กี่ปีก็ขึ้นชื่อว่า เป็นคนแก่แล้วนะ....ใช้ชีวิตอย่าประมาท....ใช้เวลาแต่ละนาทีให้คุ้มดีกว่าค่ะ...สิ่งไหนที่เราคิดว่าทำแล้วคุ้มกับการที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ (ไหนๆก็ได้เกิดมามีมือมีเท้ามีสมองมีความคิด) อยากทำอะไรก็ทำเลยค่ะ...ทำให้คุ้มกับการที่ได้เป็นคน....ที่สำคัญมนุษย์เท่านั้นที่รู่ว่า บุญและบาปคืออะไร....บุญควรรีบสร้างและสะสม....บาปควรละและกำจัดให้หมดสิ้นไป....ชาติหน้าจะได้เกิดเป็นอะไรไม่รู้...แต่ขอให้เกิดมาเจอแต่สิ่งดีๆแค่นั้นพอค่ะ
สุดท้ายคือ ขออวยพรให้ทุกท่านพบแต่ความสุขสมปราถนาทุกประการในปีที่จะถึงและปีต่อๆไปนะคะ....
สาธุ
Create Date : 26 ธันวาคม 2550 |
|
8 comments |
Last Update : 31 ธันวาคม 2551 1:10:56 น. |
Counter : 1041 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: แอม IP: 90.225.110.31 30 ธันวาคม 2550 18:11:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตุ๊กตา IP: 136.8.1.100 2 มกราคม 2551 11:27:25 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา...ก้อคือชีวิตเรา สิ่งที่ มีค่าที่สุดในหัวใจเรา...ก้อคือหัวใจเรา อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปยกให้ ใคร อย่าเอาใจทั้งใจไปยกให้ใครคนเดียว อย่ายกสิ่งที่มีค่าที่สุดของเรา ไปให้ใครดูแล เพราะไม่มีใคร...ที่จะดูแลมันได้ดีไปกว่าตัวเราเอง อย่าปิด กั้นความรู้สึกของหัวใจ อย่าบอกว่าเราเกิดมาเพื่อจะรักคน ๆ เดียว คนใจ แคบเท่านั้นที่เกิดมาเพื่อที่จะรักคนได้คนเดียว เราสามารถที่จะรักใครได้มากมาย ขอเพียงให้รู้จักหน้าที่ของความรัก หน้าที่ที่จะปฏิบัติต่อคนที่เรารัก รัก ต่างแบบ...ปฏิบัติในหน้าที่ต่างกัน แล้วเมื่อวันใดวันหนึ่งคนบางคนไม่แยแสกับ ความรักที่เรามีให้ เราก็ยังคงเหลือใครต่อใครอีกมากมาย และไม่เห็นจะต้องเจ็บเจียนตาย ถ้าเรามั่นใจ...ว่าเราทำหน้าที่ให้กับรักนั้นสมบูรณ์และเต็มที่แล้ว ถ้าอากาศร้อนอบอ้าว...ลองออกมายืนคุยกับแสงแดด อากาศหนาวแทบขาดใจ...ลองออกมาหาไออุ่นลมหนาว เราจะรู้ว่าร้อนหรือหนาวก็ต่อเมื่อเราได้ไป สัมผัสกับมัน ก็เหมือนกับความรัก .... ถ้าอยากรู้ว่ารสชาดเป็นอย่างไรก็ต้อง ไปสัมผัสกับมัน แต่อย่าทรมานตัวเองโดยการออกไปยืนตากแดดนาน ๆ หรือยืนต้านทานลมหนาว ถ้ารู้ว่าร้อนนักก็หลบหาที่ร่ม ถ้ารู้ว่าหนาวก็ก่อเตาผิง ความรักจะ ไม่ทำร้ายเรา ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเอง ...ถ้าคุณรู้จักรัก.. แสงแดดจะทำให้คุณอบอุ่น ลมหนาวก็จะทำให้คุณหลับสบาย...
Color Codes ป้ามด
|
|
|
|
|
|
|