วันแห่งความเหงา

Free TextEditor

ฉันเอนกายบนโลกกลม ๆ มานานเท่าไร
ระยะทางของชีวิตเท่ากับระยะทางลมหายใจ
วัยแห่งความฝันคล้ายจะหมดไปในกาลเวลา

ฤดูร้อนพร่างพรมบนถนนสายเหว่ว้า
ใบไม้ร่วงหล่นทิ้งตัวลอยล่องในธารธารา
บางหยดน้ำตาไหลรินอ่อนล้าอย่างไม่ตั้งใจ

เส้นทางของสายลมพัดพลิ้วไปแห่งไหน
ความมืดมิดบดบังดวงอาทิตย์จนลับไป
ฉันเหน็บหนาว สั่นไหว ใต้เงาฟ้าที่เงียบงัน

ฉันคลายปมพันธนาการให้โบยบินสู่ความฝัน
คืนอิสระภาพให้รักแท้จากวันนี้ตราบนิรันดร์
ปล่อยใจหลับฝันใต้เงาพระจันทร์แห่งรัตติกาล

เก็บทุกเรื่องราวเพาะบ่มเป็นหนึ่งทรงจำไว้ขับขาน
นาทีนี้จะไหลรวมเป็นสายน้ำแห่งตำนาน
กาลครั้งหนึ่งในวันวานความรักเคยงดงามในหัวใจ

ฤดูเหงา เศร้าตรม ปะปนความอ่อนไหว
วันนี้ที่มองเห็น คือโลกสีเทา ปลายฟ้าที่เดียวดาย
และความมืดมิดในหัวใจที่ไม่มีใครค้นหาเจอ

Create Date : 05 มิถุนายน 2551		1 comments
Last Update : 26 ธันวาคม 2551 0:09:37 น.
Counter : 859 Pageviews.
Share Tweet