เถียงกับฝรั่ง

พักนี้มีเรื่องที่มีความเห็นไม่ตรงกัน ทำให้ถกเถียงกันบ่อย
วันไหนอากาศดีๆ กิจกรรมที่ฉันกับฝรั่งสามีทำด้วยกันเสมอ คือ ออกไปเดินเล่น
วันนี้ก็เช่นเคย เพราะฉันเป็นคนชอบเดิน
แต่ลูกสาวไม่ชอบ แม้เวลานี้ขาเธอที่ได้รับการผ่าตัดจะสามารถเดินได้ตามปรกติแล้ว

ซึ่งเรามีความเห็นตรงกันที่ว่า มิตรภาพ สัมพันธภาพจะเกิดขึ้นจากการที่คน
ชอบทำกิจกรรมต่างๆ เหมือนๆ กัน
และสัมพันธภาพ จะแน่นแฟ้นขึ้น เมื่อทำกิจกรรมที่ชอบร่วมกัน

ตอนนี้ลูกสาวของฉันอยู่ในวัยที่จะเริ่มต้นในการมีสัมพันธภาพ
แต่เธอไม่มีกิจกรรมความชอบอะไรเลย นอกจากเล่นเน็ต ติดต่อเพื่อนทางโซเชี่ยล
สร้างความกังวลใจให้ฉัน ที่รักและเป็นห่วงอนาคตลูก
ซึ่งที่ผ่านมา เราคุยกันหลายหนแล้ว และเราก็อบรมสั่งสอน
ชี้แนะแนวทางให้ลูก สารพัดที่สามีจะนำเสนอให้พร้อมสนับสนุนค่าใช้จ่ายด้วย
ให้เวลาลูกคิดและตัดสินใจเลือกสักอย่าง
แต่ก็ไม่มีท่าทางว่า ลูกจะเลือกอะไรเลย

ช่วงนี้ปิดเทอม เราดีใจที่ลูกลงเรียนพิเศษภาษาเยอรมันระหว่างปิดเทอม
แต่พอไปเรียนวันเดียวกลับมา ก็สังเกตได้ว่า เธอไม่สบอารมณ์กับอะไรต่างๆ
วันต่อมาเธอไม่ไป สามีก็ยังไม่พูด วันต่อมารู้ว่าไม่ไปเรียนอีก
ทีนี้สามีเรียกลูกมาอบรม ก็เหมือนเคยที่พูดสอนกันไปแล้ว
ลงท้ายก็เหมือนทุกครั้ง คือ บอกลูกหากว่าลูกไม่เชื่อที่เราสั่งสอนตักเตือน
ลูกก็จะต้องยอมรับในผลที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตตัวเอง

ทีนี้เรามาเถียงกันในประเด็นที่ว่า she has to accept
ซึ่งสามีชอบใช้คำนี้บ่อยมาก เอะอะ อะไรก็ have to accept
ฉันเลยว่า คำๆ นี้ พูดง่าย แต่ถึงเวลาเวลา ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ
ซึ่งคนบางคน ทั้งชีวิตเขาก็ไม่เคยยอมรับในความบกพร่องของตัวเองเลย
สามีเริ่มเถียงกลับ ว่าเขาพูดถึงลูกสาวของเรา ไม่ได้พูดถึงคนอื่น
ฉันก็เถียงว่า ที่ฉันพูดถึงคนอื่นๆ ก็เพราะว่า ลูกสาวฉันไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นๆ
ฉันเป็นแม่แท้ๆ ฉันรู้จักอุปนิสัยลูกของฉันดีที่สุด
และรู้ไหมว่า ทำไมลูกไม่ชอบที่จะพูดคุยกับฉัน ก็เพราะลูกก็รู้จักแม่ตัวเองดี
ลูกรู้ว่า ฉันกับเธอมีความคิดแตกต่างกัน พูดไปฉันก็ไม่เห็นด้วยมีแต่จะขัด
เธอเลยไม่อยากจะพูดกับฉัน
ดังนั้น อะไรๆ ที่เราเห็นว่าดี แนะนำสั่งสอนไปเราก็ได้แต่หวังว่าเธอจะเชื่อ
แต่สุดท้ายแล้ว ถ้าหากเธอเป็นอย่างที่เราหวังไม่ได้
ก็เรานั่นแหละที่จะต้อง accept โดยเฉพาะฉันที่เป็นแม่แท้ๆ ของลูก
ไม่ลูกจะเป็นอย่างไร ลูกก็เป็นลูกของฉัน ต่อให้รู้ว่าลูกไม่รักฉัน
ฉันก็เลิกรักลูกไม่ได้ ฉันผลักไสลูกออกไปจากฉันไม่ได้ ตราบใดที่ลูกไม่ได้ทำร้ายฉัน
หรือต้องการออกไปจากชีวิตฉันเอง

ฉันบอกสามีตรงๆ ว่าถ้าถึงวันที่คุณหมดความอดทนต่อพฤติกรรมของลูกฉัน
บอกให้ลูกออกไปจากบ้าน ไปใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง
ฉันก็คงต้องเลือกที่จะไปกับลูก accept it

คำว่า accept เราควรใช้กับตัวเราเอง ถ้าไปใช้กับคนอื่น นั่นคือ แนะนำเขา
ถ้าเป็นคนอื่น เราก็ไม่ใส่ใจหรอกว่า เขาจะ accept ได้หรือไม่
แต่กับลูกฉัน คุณบังคับเธอว่า ต้อง accept ไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นคุณก็ต้อง accept เช่นกัน
กับการตัดสินใจของฉัน ต้อง accept เช่นกัน ว่านี่คือความรักของแม่

ฉันเคยเล่าความรักของแม่ฉันที่มีต่อสามีและลูก
แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่ยอมสละได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รัก แม้กระทั่งชีวิตตัวเอง
สามีว่า ความรักของแม่ฉันเป็นความรักที่ผิด
ฉันเลยย้อนถามว่า ถ้าคุณจำได้ว่า แม่คุณเคยอดเพื่อให้คุณอิ่ม
สละอาหารให้คุณกิน คุณจะว่าแม่คุณผิดหรือเปล่า
ฉันเชื่อว่า แม่ฉันไม่เคยคิดว่า แม่ทำอะไรผิดกับตัวเองจนลมหายใจสุดท้าย
แม่ฉันไม่มีวันที่จะคิด อย่างที่สามีฉันคิด ว่ารักลูกและสามีแบบนั้นคือผิด

ย้อนมาที่เรื่องลูก สามีชอบย้ำแต่ว่า ลูกฉันเป็นคนดีเป็นคนน่ารัก
ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ฉันคิด
ฉันก็ไม่เคยคิดว่าลูกฉันเลวร้าย แค่ฉันพูดตรงๆ ว่าฉันรู้จักนิสัยลูกดี
ฉันรู้ว่าลูกรู้สึกอย่างไรต่อฉัน จากพฤติกรรมของเธอ
สำหรับฉัน คำว่ารัก ไม่สำคัญเท่าพฤติกรรมที่แสดงออกมา
ลูกไม่เคยแสดงออกซึ่งความรักความห่วงใยต่อฉัน
แม้แค่การดูแลกันเล็กๆ น้อยๆ ต่างกับสามีอย่างสิ้นเชิง
และเมื่อเปรียบความรู้สึกฉันที่เคยมีต่อแม่ ในวัยเดียวกับลูกเวลานี้
เวลาที่ฉันเห็นแม่เหน็ดเหนื่อย ฉันจะรู้สึกสงสารแม่
อะไรที่จะผ่อนเบาแรงแม่ ฉันอาสาทำเองแม่ไม่ต้องใช้
เห็นแม่เจ็บป่วยก็ห่วงใย คอยถามไถ่อาการ หาข้าวหาน้ำหาหยูกยา

แอบน้อยใจเล็กๆ แต่ฉันก็ accept ว่าความรู้สึกคนเรามันบังคับกันไม่ได้
แม้จะเป็นพ่อแม่ลูกกันก็ตาม พ่อแม่ที่ไม่รักลูกก็มี เช่น พ่อฉันเอง
ต่อให้คนทั้งโลกบอกว่า พ่อฉันรักลูก ฉันก็ไม่เชื่อ
คนที่ฉันเห็นว่าพ่อฉันรัก คือ พ่อแม่พี่น้องเขา ที่สำคัญที่สุดคือ ตัวเขาเอง

และฉันก็ไม่เคยบอกว่า คนที่ไม่รักคนอื่นนั้น ผิดหรือเลว
แค่คนคนนั้น ต้อง accept ผลลัพธ์ ที่สุดท้ายก็ไม่มีใครรักและอยู่กับเขา
แต่พ่อฉัน โชคดีสุดๆ ที่ฉันรักและอยู่ด้วยจนตายจาก
แต่ลูกๆ ไม่มีใครอยากอยู่กับเขาเลยสักคน ผู้หญิงที่มาเป็นภรรยาต่อจากแม่
ก็ไม่ทนอยู่กับเขาจนตายจากเหมือนแม่ฉัน
ซึ่งเรื่องพูดกันทีไร สามีก็บอกแต่ว่า he has to accept now
แต่ฉันก็รู้ว่า พ่อฉันไม่มีวันคิดว่าเขาบกพร่องอะไรจนลมหายใจสุดท้ายนั่นแหละ

Accept บอกคนอื่นแค่แนะนำ สำคัญคือตัวเองทำได้แค่ไหน

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2558		0 comments
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2558 23:37:13 น.
Counter : 800 Pageviews.
Share Tweet