Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 2464472 : อยากเก่งภาษา

อยากเก่งภาษา

ขอโทษนะ ถ้าใครคลิกเข้ามาเพราะคิดว่า จขบ. มีทริคอะไรแนะนำ
บอกก่อนจะ หลงอ่าน ต่อไป แล้วจะนึกด่า จขบ. ทำให้เสียเวลา

ด้วยแต่ละวัน ฉันเห็นคนบอกอยากเก่งภาษาอังกฤษเยอะมาก
เลยนึกถึงตัวเอง ว่าก็เคยอยากเช่นกัน
แต่ฉันมีโอกาสได้เรียนภาษาอังกฤษในโรงเรียนแค่ระดับชั้นประถม
จากนั้นก็ต้องดิ้นรนทำมาหากินช่วยพ่อแม่
แต่ด้วยความอยากและความชอบ ฉันก็ไปหาซื้อหนังสือมาอ่าน
สารพัดตำรา ที่เห็นว่าอ่านเข้าใจง่าย ซื้อๆๆๆ
หนังสือเรียนภาษาอังกฤษด้วยตนเองของฉัน ถ้าเก็บรวบรมทั้งหมด
ขอบอกว่า นับไม่ถ้วนแต่มันไม่ได้ทำให้ฉันเก่งขึ้นมาเลย
เพราะฉันไม่ได้ทุ่มเทเวลาอ่านอย่างจริงจัง
เพราะไม่ว่าง (นี่ก็ข้ออ้างของคนขี้เกียจและไม่ได้ตั้งใจจริง)
เหมือนคนบ้าซื้อหนังสือมากกว่า แต่ไม่บ้าอ่าน

ยุคที่ฉันเป็นวัยรุ่น ยังไม่มีอินเทอร์เน็ต
แต่คอมพิวเตอร์เริ่มบูม ในหลักสูตรการเรียนสายบัญชีที่ฉันเรียน
มีวิชาคอมพิวเตอร์เบื้องต้น แต่มีสอนแค่ตำรา
เพราะสมัยนั้น คอมฯ เครื่องหนึ่งราคาแพงมาก
ฉันเรียนวิทยาลัยของรัฐ มีคอมฯ เครื่องเดียวให้รู้จักก็บุญโข
แต่เพราะฉันมองว่า การใช้คอมพิวเตอร์เป็น จะเป็นประโยขน์ต่อการหางานดีๆ ทำได้
จึงรวบรวมเงิน ไปสมัครเรียนคอมพิวเตอร์กับธุรกิจสอน
ซึ่งตอนนั้น ธุรกิจสอนคอมฯ ก็ผุดขึ้นเยอะมาก
โปรแกรมใข้งานคอมฯ มีแค่ เวิร์ด ราชวิถี เวิร์ดจุฬา โลตัส123 IRC
และเพราะฉันใช้คอมพิวเตอร์ได้ ทำให้ได้งานทันทีที่เรียนจบ
เพราะสำนักงานต่างๆ เริ่มใช้คอมพิวเตอร์ในการคำนวณและเก็บข้อมูล
ฉันแทบไม่ได้ใช้ความรู้การบัญชีที่เรียนจบมาเลย
การทำงานในสำนักงานของฉัน อยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์
และวิวัฒนาการมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีอินเทอร์เน็ต

ฉันเองก็คิดเหมือนใครหลายคน ว่าการจะพูดอังกฤษได้
เราต้องได้พูดกับฝรั่ง แต่ชีวิตหน้าที่การงานปรกติของฉัน
ไม่มีโอกาสจะได้คุยกับฝรั่งที่ไหนเลย
โอกาสเปิดตอนมีอินเทอร์เน็ตนี่แหละ
ใครจะว่าเป็นข้ออ้างในการหาผัวฝรั่ง ก็ตามแต่จะคิดเหอะ
ห้ามความคิดใครไม่ได้อยู่แล้ว

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับสามีฝรั่ง แม้เขาจะไม่ใช่คนอังกฤษ
แต่เพราะเขาก็ชอบที่จะพูดอังกฤษ อยากพัฒนาความสามารถในภาษาอังกฤษเช่นกัน
เราจึงใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกัน ตั้งแต่เริ่มคบกัน
จนกระทั่งแต่งงาน ย้ายมาอยู่ประเทศเขา ซึ่งใช้ภาษาเยอรมัน
แต่ฉันกับสามีก็ยังใช้ภาษาอังกฤษคุยกันไม่เปลี่ยน

เราทั้งคู่ต่างรู้ว่า ภาษาอังกฤษที่เราพูดไม่ได้เพอเฟ็กต์
แต่ความสำคัญของภาษา คือการสื่อสารกันเข้าใจ
ฉันไม่จำเป็นต้อง เก่ง เพราะฉันไม่ได้เอาไปใช้ทำงานอะไร
แต่สามีก็ว่า เราต้องพัฒนาตัวเอง การพูดภาษาผิดๆ ถูกๆ
มันบ่งบอกถึง ระดับความคิดสติปัญญาของคนคนนั้นว่า เป็นอย่างไร

ทุกวันนี้สามียังคอยแก้ไขฉัน เวลาที่ฉันพูดผิด ทั้งไวยากรณ์ และการออกเสียง
อยู่เสมอ แม้จะอยู่กันมากว่า 8 ปี
บางครั้งก็ทำให้ฉันรู้สึก หงุดหงิด ที่ถูกเบรค ขัดจังหวะการพูดเรื่องต่างๆ อยู่
แต่ก็หักห้ามใจไม่ให้โกรธสามี เพราะที่เขาทำ เขาหวังดีกับชีวิตเรา
ซึ่งเขาก็ไม่เคยเบรค หักหน้าฉัน เมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วย

สิ่งเดียวที่ฉันอยากจะบอก คนที่อยากจะเก่งภาษา
ว่าสิ่งสำคัญ คือความพยายาม และความตั้งใจที่จะฝึกฝนด้วยตนเอง จริงๆ
ถ้าคุณแค่อยาก และคิดแต่จะหาตัวช่วย
ต่อให้ได้แฟนฝรั่ง คุณก็ไม่ทำให้คุณเก่งขึ้นมาได้หรอก

แต่ๆ ที่สำคัญมากกว่า คือ การยอมรับข้อบกพร่องของตนเอง
และพร้อมที่จะแก้ไข อย่างไม่มีใจ อคติ
และอย่ามีข้ออ้างเยอะ กับความไร้ความสามารถของตนเอง

Create Date : 31 ตุลาคม 2558

Last Update : 31 ตุลาคม 2558 23:55:26 น.

0 comments

Counter : 582 Pageviews.