ตอนเราใกล้จบ ม.3 เป็นช่วงที่ 3310 กำลังHOT มากๆ เป็นเรื่องปกติหรือเปล่าไม่แน่ใจ ที่วัยรุ่นเค้าคุยกันทางมือถือแบบไม่เคยเจอหน้ากัน

(เราก็เป็น) เราคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อแน็ก  เค้าอยู่ กทม. เราอยู่ ตจว. โทรคุยกันประจำทุกวัน

   แลัววันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันเลั้ยงจบ ม.3 ที่ รร. เราไปงานแต่พอ 2ทุ่ม เราก็โทรหาพี่แน็ก ตามปกติ แต่คนรับสายคืออีกคน เป็นเจ้าของ PCT ที่พี่แน๊กใช้โทรหาเรา  เค้าชื่อ วัชร  เราไม่รู้จักมาก่อนแต่ก็คุยกับเค้าประมาณว่าพี่แน็กไปไหน แล้วทำไม บลาๆๆๆ แต่วันนั้นเราจำได้ดีเป็นวันเกิดของเค้า เค้าอยู่ห้องไม่ไปเที่ยวไหน เล่นกีต้าร์ร้องเพลงอยู่คนเดียว คนอื่นออกไปเที่ยวหมด (เราเป็นคนชอบคนเล่นดนตรีและร้องเพลงเพราะ) ก็เลยขอฟังเค้าเล่นเพลง และขอให้เค้าร้องเพลงนั้น เพลงนี้ให้ฟัง นานเป็นชั่วโมงๆ  เรารู้สึกปลื้มนะ แต่ก็ยังไม่ลืมพี่แน็กหรอก ก็เคยคุยกันแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็คุยกับพี่แน็กเหมือนเดิม พี่แน็กก็ยังพูดให้ฟังว่าเค้าเป็นคนดีประมาณนั้น 

    ปิดเทอม เราไปทำงานอาสา ที่ อบต. (ใกล้บ้านพี่วัชร)  พี่แน็กบอกว่าพี่วัชร กลับมา คัดเลือกทหาร ที่อำเภอเจอกันไหม เราก็เลยแอบมองหาเค้าอยู่บ่อยๆ  แต่ไม่เคยเจอกันเลยไม่รู้ว่าเค้าเป็นคนหน้าตายังไง แต่ที่สุด ตอนเย็นเราทำงานเสร็จจะกลับบ้าน (เราไปทำงานกับรุ่นพี่ ม. 4 ผู้หญิงน่ารัก) พี่เอ(เพื่อนพี่วัชร) เค้าสนใจรุ่นพี่เรา เราเลยต้องไปเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ที่สนามกีฬา รร.ใกล้ อบต. เพื่อให้เค้าได้คุยกัน พี่เอกับรุ่นพี่นั่งคุยกันที่ม้านั่ง   เรานั่งห่างๆ ออกมาใต้ต้นไม้  ไม่ไกลกันมากนัก มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งเล่นกีต้าร์ร้องเพลงอยู่ เราได้ยินเสียงก็จำได้ดีว่าเป็นเสียงของพี่วัชร เรามองตรงไปตามเสียง ก็เห็นว่าเค้าก็มองมาเช่นกัน เค้าดูเท่มากในสายตามเรา และเหมือนเค้าจะรู้ว่าเราคือใคร (เด็กที่โทรหาเพื่อนเค้าแต่คุยกับเค้าเป็นชั่วโมง)  เค้ายิ้มหัวเราะ แล้วร้องเพลงให้เราเพลงหนี่ง แปลงเนื้อเพลงเพลงหนึ่งของวงไอน้ำ เป็นว่าฉันตัวดำ อะไรประมาณนี้ (ฉันเขียนไว้ในไดอารี่ด้วยนะ แต่ตอนนี้จำเพลงนั้นไม่ได้แล้ว และเค้าเองคงไม่ได้ใส่ใจจะจำมันหรอก) ...... ตอนนั้นฉันโกรธมาก และคิดว่าคนอย่างเค้าคงไม่มีทางสนใจคนอย่างฉัน และยังคิดต่ออีกว่าเค้าคงกลับไป กทม.แล้วบอกพี่แน็กว่าฉันหน้าตาขี้เหร่ ตัวตำ บลาๆๆ ฉันไม่ชอบหน้าเค้าเอามากๆ ถึงเค้าจะน่าตาดีก็เถอะ (แต่จากวันนั้นพี่แน็กก็ไม่ติดต่อมาเลยนะ)

   ฉันลืมบอกไปว่า ฉันเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ บันทึกทุกๆอย่างไว้ในนั้นทั้งดีและไม่ดี ตั้งแต่ตอนเรียน และรวมถึงตอนนี้เพลงที่เค้าร้องให้ยังมีในไดอารี่เล่นนั้น(ตอนนี้ฉันโยนมันทิ้งไปแล้ว ทำไมถึงโยน ติดตามต่อไปนะคะ) 

   รุ่นพี่ชวนชั้นไปดูพี่เอคัดเลือกทหาร แน่นอนเค้าก็คัดด้วย ฉันไปนะแต่ฉันไม่ค่อยกล้ามองหน้าเค้าเลย  (พี่เอกับเค้าติดทหารผัดแรก)

ต่อมารุ่นพี่ชวนเราไปเดินตลาดนัดคลองถม(ทั้งสี่คนมีเบอร์มือถือกัน ไว้ติดต่อกัน) ฉันขี่ ม.ไซต์ไปกับรุ่นพี่ พี่เอไปกับพี่วัชร พอไปถีงคริ่งทาง เค้าบอกว่าเปลี่ยนให้รุ่นพี่ฉันไปนั่งซ้อนพี่เอ แล้วฉันก็ต้องไปนั่งซ้อนเค้า  ระหว่างทางฉันนั่งนิ่งไม่กล้าเกาะเอวเค้าได้แต่จับขอบกั้นเบาะข้าหลัง เค้าพูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า "ผู้หญิงก็เหมือนเครีอไม้ ใกล้ไหนก็พันนัน" ฉันโกรธมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราเหมือนคนไม่ชอบหน้ากันแต่ต้องมาเจอกัน ทำอะไรก็คอยแขวะกันตลอด

   วันอื่นๆ บางวันตอนเย็น พี่เอจะมาหารุ่นพี่ฉัน แล้วเค้าก็มาด้วยกัน มานั่งที่หน้าบ้านฉัน(ไม่กล้าไปบ้านรุ่นพี่ แต่รุ่นพี่ก็มาคุยกับเค้าที่หน้าบ้านฉันนะ)

ฉันเลยต้องเจอเค้าบ่อยๆ  บางวันช่วงกลางวันพี่เอก็มากับเค้ามาจีบรุ่นพี่เหมือนเดิมแหละ ส่วนฉันก็จะไปนั่งวาดรูปอยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน เค้าก็ไปนั่งอยู่ใกล้ๆ ฉัน ปล่อยให้พี่เอ กับรุ่นพี่ฉันเค้าได้คุยกัน ฉันกับเค้าแทบไม่พูดกัน เพราะไม่ชอบหน้า เจอกันบ่อยๆแบบนี้ ประมาณ 1 อาทิตย์

   จนวันที่เค้าจะต้องเข้ากรมฯ นั่นหมายถึง เค้าจะไม่ได้ใช้มือถือ พี่เอก็ด้วย ฉันไม่ได้ไปส่งค้าหรอกฉันต้องไปรายงานตัวที่ วิทลัยฯ ผ่านไปหลายอาทิตย์ จะว่าไปก็ เดือนนึ่งมั้ง ฉันกลับจากโรงเรียนขี่ ม.ไซต์ผ่านบ้านรุ่นพี่ รุ่นพี่เรียกฉันบอกว่าพี่เอส่ง จดหมายมาจาก ค่ายฯ ที่กทม.  ฉันดีใจและตื่นเต้นไปกับรุ่นพี่

จอดรถแล้วลงไป รุ่นพี่บอกว่ามีจดหมายฉันด้วย จากพี่วัชร ฉันงงมาก เพราะที่ผ่านมาฉันกับเค้าไม่ถูกกัน ไม่น่าจะเขียนจดหมายหาฉัน  ฉันรับจดหมายมาอ่านถึงได้รู้ว่าเค้าอยากให้ฉันเขียนจดหมายหาเค้า แล้วยังบอกอีกว่าเค้าคิดถึงฉัน ฉันดีใจมากแบบงง แต่ก็เขียนจดหมายตอบเค้าทุกฉบับ ฉันเขียนจดหมายหาเค้าทุกวัน ตลอดสองเดือนเราไม่ได้ยินเสียงกันเลย ได้แต่คอยส่งจดหมายหากัน ในจดหมายเค้าบอกว่าเค้ารู้สึกต่อฉันยังไง ฉันเองก็บอกเค้าว่าฉันก็รู้สึกดีและรักเค้าเหมือนกัน

   หลังจากนั้นสองเดือนเค้าฝึกเสร็จ เค้าโทรหาฉันจากตู้สาธารณะในค่าย บอกว่าจดหมายที่ฉันเขียนไป เค้าต้องอ่านต่อหน้าพลทหารทุกคนทุกครั้งทุกฉบับ

ก่อนจะได้รับจดหมายต้องวิดพื้น ต้องกระโดดกบ ต้องโดนซ่อม  เป็นร้อยครั้ง แต่เค้าก็ยังอยากให้ฉันเขียนจดหมายหาเค้าแต่ไม่เคยบอกฉันว่าจดหมายของฉันทำให้เค้า ต้องโดนซ่อม และต้องอ่านต่อหน้าทุกคน แล้วโดนเพื่อนหัวเราะ กลายเป็นเรื่องตลง สนุกสนาน ในกองร้อยของเค้า แต่เค้าก็ไม่เคยอายแต่กลับดีใจที่ได้รับจดหมายจากฉัน

   เค้าอยู่ที่ค่ายฯ สองปี เราติดกันทางโทรศัพท์แทนการเขียนจดหมายเพราะฝึกเสร็จแล้วเค้าก็ใช้โทรศัพท์ได้  เรามีโอกาสนัดเที่ยวกันครั้งหนึ่ง ฉันปิดเรียนเสาร์อาทิตย์เรานัดเจอกัน เปิดห้องพัก ฉันบอกเค้าว่าฉันไม่พร้อมจะทำเรื่องอย่างว่า แต่เค้าสุภาพบุรุษกับฉัน ไม่ทำร้ายฉัน ถึงแม้มีโอกาสเพราะเรานอนห้องเดียวกัน  เราคบกันมา 1 ปีเต็ม

    ฉันปิดเทอม ปวช.1 ฉันไปอยู่กับพี่ที่ กบินทร์บุรี ปราจีนบุรี พี่ฉันทำงานโรงงานที่นั่น เค้าจะลานายแล้วมาหาฉันทุกเดือนแล้วค้างที่บ้านพี่ชายฉันสองวันค่อยกลับ ฉันปิดเทอมสามเดือน เค้าก็มาทุกเดือน  และแล้วเราก็มีอะไรกันครั้งแรกที่นี่ (แต่พี่ฉันไม่รู้หรอก) ฉันรู้ว่าเค้ารักฉันและจริงใจกับฉันมาก

และเสมอต้นเสมอปลายกับฉัน ตลอดเวลาที่เราคบกัน

   ผ่านไปสองปี เค้าจะปลดทหารแล้ว ฉันก็จบ ปวช. 2 ช่วงปิดเทอม ฉันไปอยู่ กทม.กับแม่ (แม่ทำงานที่ สายไหม) วันปลดฉันไปรับเค้าในค่าย เพื่อนๆของเค้าต่างถามกันใหญ่ว่าคนนี้หรอ ที่เขียนจดหมายหาเค้าตลอด เค้าบอกทุกคนว่าฉันคือแฟนของเค้า และแสดงออกถึงความรักด้วยความจริงใจ ฉันเองก็รักเค้าและมีความสุขมากที่เราคบกัน  กลับมาที่บ้าน ตจว.  เค้าไปมาหาสู่ฉันที่บ้าน พบพ่อแม่ฉัน และ ดูแล้วพ่อแม่ฉันก็ชอบเค้าเพราะเค้าเป็นคนดีและจริงใจ

   แต่เค้าก็ต้องไปทำงานที่ กทม. เหมือนเดืม เพราะต้องหาเลี้ยงแม่และหลานของเค้า แต่เราก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม

เหมือนจะดีใช่ไหมคะ แต่เรื่องยังไม่จบสวยๆแบบนี้นะคะ ติดตามกันต่อไปค่ะ........