ที่อยากคงชื่อเก่าไว้ เพราะเป็นมหากาพย์ของการอยู่ในโรงงาน ส่วนเรื่องแรกคือ 'อยู่กับฝรั่ง' ผ่านการตรวจสอบจากนักอ่านที่นี่ จากคนไม่รู้จักกันมาก่อน 

เคยเขียนคอมเม้นต์ให้ว่า....

//pantip.com/topic/33959298 อยู๋กับฝรั่ง.

.....เป็นงานชิ้นเยี่ยม งดงาม อีกงาน ประดับสวยบนถนนนักเขียน...GTW

///

จาก 1968 มาจบปุบปับที่ 2002 เวลาผ่านไป ๓๐ กว่าปี คงมีเรื่องราวอีกมาก  ที่ละเอียดอ่อน

แต่จะเล่าได่หรือไม่ แล้วแต่ผู้เขียนจะพิจารณาครับ...

ขอบคุณเรื่องเล่าที่น่าอ่าน ขอให้ประสบความสำเร็จ ในนวนิยายยาว ๕๐๐ หน้า ในอนาคตอันใกล้นี้ครับ.....เจียวต้าย

                                                                         ///

และขอฝากข่าวสารของเพื่อนรักนักเขียนลองวางที่นี่ด้วยค่ะ  https://www.mebmarket.com/?action=BookSearchResults

  https://www.mebmarket.com/ebook-41228-

                                                                        ///

  จากกระทู้เดิม //pantip.com/topic/35111557   ความคิด ความฉลาด ไหวพริบ ปฏิภาณ และวิจารณญาณ..

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

                                                  ชื่อใหม่อาจจะยังไม่ตั้ง

  บางกอกโพสวันเสาร์ถูกกางขึ้นและพลิกไปหน้า Classified เจ้าของมือวัยสี่สิบกว่าหยุดเพ่งมองมุมบนหนังสือพิมพ์ที่บริษัทเกรน อินเตอร์เนชั่นแนลที่มีบริษัทในเครือกว่า ร้อยบริษัท ห้าสิบประเทศทั่วโลก

กำลังขยายการผลิตในไทยและต้องการมืออาชีพในตำแหน่งดังต่อไปนี้

Engineering Mrg ,......

เมื่อไล่สายตาลงไปจนถึงตำแหน่งต่างๆและที่อยู่บริษัทแล้ว หล่อนก็กาหัวโฆษณานั้น แล้วอ่านโฆษณาอื่นๆ เมื่อพับหนังสือพิมพ์ลงเก็บ  เอกสารตามที่ต้องใช้ในการสมัครก็เตรียมใส่ซองส่งไปตามที่อยู่ภายในวันนั้นทันที

รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม หนึ่งสัปดาห์ให้หลังหล่อนได้รับโทรศัพท์ให้โทรยืนยันวันนัดพบตัวและสัมภาษณ์ทันที ซึ่งหล่อนก็ตอบไปในทันทีว่า หล่อนว่างงานอยู่ พร้อมทุกเมื่อ ดังนั้นวันนัดจึงถูกนัดในสองวันต่อมา

เมรีขับรถอย่างช้าๆเมื่อคิดว่าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว บริษัทใหญ่โตที่มีรั้วรอบกว้างขวางอยู่ซ้ายมือข้างหน้า ชื่อบริษัทตามที่ระบุในประกาศ หล่อนยื่นหน้าไปบอกยามว่ามาสัมภาษณ์งาน ยามก็ปล่อยให้รถผ่านไป ถนนคอนกรีตเบื้องหน้าทอดยาวสักหน่อย  ด้านขวาเป็นที่จอดรถแนวยาว มีหลังคากันแแดดกันฝน หล่อนขับไปเรื่อยๆเพื่อให้ใกล้ตึกออฟฟิซที่สุด สายสิบโมงนี้แดดเริ่มร้อนแล้ว แล้วหล่อนก็ได้ที่จอดรถช่องว่างพอดี จึงจอดรถและลงขยับกระโปรงสีดำรัดรูปต่อจีบจับต่ำจากสะโพกลงไปยาว เสมอเข่า กลีบกระโปรงเรียบสมกับเป็นกระโปรงสำเร็จรูปจากห้าง เสื้อขาวแสนสั้นกุ๊นแถบดำรอบชายเสื้อที่ยาวคลุมสะโพก เมื่อหล่อนดึงให้เข้าที่ ปรับมุมผ้าเช็ดหน้าสีดำที่เสียบกระเป๋าตรงอกซ้ายให้แนบตัว คว้าซองเอกสารใบรับรองจากที่ทำงานเก่า และกระเป๋าถือขึ้นสะพายไหล่ ล็อครถเสร็จก็เดินตัวตรงด้วยน่องขาเรียวบนส้นสูงสองนิ้วสู่ถนนไปยังตัวตึกทันที

ถามทางไปออฟฟิซฝ่ายบุคคลที่พนักงานเดินสวนมาชี้ทางให้แล้ว หล่อนก็มาปรากฏกายที่ในห้องฝ่ายบุคคล โดยมีสายตาคนที่รอรับเรื่องและสายตาที่ชำเลืองมองด้วยมือที่ถือปากกาอยู่ของสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของหล่อน

"สวัสดีค่ะ ชื่อเมรีค่ะ มาตามนัดวันนี้ค่ะ"

" นั่งรอสักครู่นะครับ" หนุ่มอายุราวสามสิบบอกและมองไปที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะของตน

เมรีนั่งลงและเริ่มค่อยๆมองไปรอบห้องที่ขนาดพอเหมาะสำหรับโต๊ะสามตัวที่ดูว่าจะมีพนักงานเท่านั้น และตู้ใส่เอกสารอีหลายใบวางชิดผนังทั้งหมด  เสียงประตูกระจกเปิด

"พี่พจน์..." เสียงบอกและคงบอกต่อด้วยสายตา คนที่เข้ามาใหม่ก็มายืนตรงหน้าเมรี

" คุณเมรีนะครับ เดี๋ยวผมโทรไปบอกบอสก่อนนะครับ" เขาเดินไปด้านในหลังตู้ทันสมัยที่กั้นอยู่

"ค่ะ" เมรียิ้มให้เขา และพยายามเก็บสายตาเฉพาะตรงหน้า

เสียงพูดโทรศัพท์สักพักก็เงียบไป เมรีนั่งนึกทบทวนข้อความที่ลงโฆษณาของบริษัท และคุณพจน์ก็เดินออกมาบอกว่า

" เชิญครับ" 

หล่อนเดินตามเขามาทางแนวระเบียงหน้าห้องที่ตอนขามาไม่ได้มองอะไรนัก คอยมองแต่ชื่อป้ายหน้าห้องเท่านั้น ระเบียงนี้เป็นส่วนบนของโรงงานที่อยู่ด้านล่าง โดยมีสองฝั่งเป็นชั้นบนที่มีออฟฟิซทั้งสองด้าน ตามแนวโรงงานที่ยาวประมาณสามร้อยเมตร มีสะพานเหล็กทอดเชื่อมสองฝั่งเป็นระยะๆไป

ซีกที่เดินย้อนไปด้านหน้าโรงงาน ผ่านหน้าออฟฟิซหลายห้องที่มีกระจกเป็นแนวสูงระดับโต๊ะไปตลอดแนว จึงได้มองเห็นหน้าตาพนักงานที่เหลียวมองมายังเมรี คงเป็นเพราะเดินตามฝ่ายบุคคลก็เป็นได้  

ห้องกระจกส่วนข้างหน้านี้ดูเงียบคงเพราะผ่านห้องประชุมที่ไร้ผู้คน และเมื่อมาหยุดหน้าห้องคุณพจน์ก็หมุนกายมองหาใคร แล้วก็บอกว่าเชิญเข้าไปนั่งที่หน้าโต๊ะนั้น Chris เป็น Vice Presidentเดี๋ยวมาพบคุณ แล้วเขาก็เดินจากไป...

                                                                                      ดอกไม้ดอกไม้ดอกไม้

จบส่วนนำแค่นี้ก่อนนะคะ 

เรื่องต่อไป อยู่เมืองฝรั่ง  หอรักริมไรน์.....  เป็นชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน ที่น้อยคนจะได้รู้ เพราะคนเคยอยู่ไม่เขียน และคนเขียนไม่เคยอยู่ ฉากจริงตลอดเรื่องค่ะ เป็นนิยายเรื่องยาวเกิน 400 หน้า ที่ผ่านการอ่านจากหนึ่งนักเขียนพันทิปแล้วและอยากให้วาง ด้วยความคิดอ่านของคนเขียนออกแนวฝรั่งแต่เป็นคนไทยในเรื่อง ที่ผู้เขียนเองก็คิดว่าดีที่สุดจากนิยายเรื่องยาว 3-400 หน้า สามเรื่องที่มี ส่วนจะสนุกไหม อยู่ที่ผู้อ่านจะบอกมาค่ะ

//www.tripadvisor.com/ShowUserReviews-g651757-d1832275-r117811301-Blautopf-Blaubeuren_Baden_Wurttemberg.html#photos