Bloggang.com : หนูใบข้าว : อยู่ที่เรียนรู้และยอมรับ

อยู่ที่เรียนรู้และยอมรับ

เมื่อหลายวันก่อนเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกันบอกให้ฟังว่าเขาเพิ่งจะเลิกรากันกับแฟนสาว แม้จะได้ชื่อว่าสนิทกัน แต่ฉันก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากนักสำหรับความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคน ฉันเว้นวรรคพื้นที่ความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเสมอ สิ่งที่เขาพูดให้ฟัง ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับมาที่ความรักของตัวเอง

ฉันเชื่อว่าคนที่ได้ดูหนังเรื่อง my sassy girl เกือบทุกคนคงจดจำฉากที่พระเอกนั่งบอกกฎเหล็กสิบข้อของนางเอก ให้กับชายหนุ่มที่เธอนัดบอดด้วยได้ ในหนังไม่ได้เล่าว่านางเอกกำหนดกฎเหล็กทั้งสิบข้อนั้นขึ้นมาตอนไหน และฉันก็เชื่อว่า นางเอกคงไม่เคยบอกกฎเหล็กทั้งสิบข้อนั้นให้กับพระเอกด้วยซ้ำไป แต่พระเอกเรียนรู้และเข้าใจความต้องการของนางเอกด้วยความเอาใจใส่ของเขา ตลอดระยะเวลาที่ได้ใช้สิ้นเปลืองไปด้วยกัน

แม้ตลอดเวลาพระเอกจะรู้สึกว่านางเอกนั้นงี่เง่า และเอาแต่ใจตัวเองชะมัด หากแต่เธอไม่ได้งี่เง่าเอาแต่ใจกับทุกคน แค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่นางเอกอยากงี่เง่าด้วย นั่นก็แปลว่า สำหรับนางเอกแล้ว พระเอกของเรามีความสำคัญมากกว่าคนอื่นๆ

ฉันอยากเป็นแบบนางเอกในเรื่อง my sassy girl บ้าง แต่ฉันกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกันเพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคนรักไว้

กับคนอื่นๆ ฉันงี่เง่าและเอาแต่ใจเสมอ เมื่อถูกขัดใจหรือไม่พอใจ ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันยอมลดราวาศอกให้ก่อน แต่กับเขา ฉันเลือกที่จะเงียบและเอ่ยบอกขอโทษ เพื่อให้เรื่องที่กำลังทะเลาะกันอยู่จบภายในห้านาที แล้วค่อยแลบลิ้นแอบอ้าปากเถียงลับหลัง ยอมกินก๊วยเตี๋ยวที่ร้านหน้าปากซอย ทั้งๆที่อยากไปกินแบบชามละเจ็ดบาทที่อนุสาวรีย์ชัยฯ ...เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปกับเพื่อนก็ได้

ระยะเวลาร่วมสิบปีที่รู้จักกันมานั้นสอนให้ฉันสามารถปรับตัวและยอมรับในข้อเสียของเขา เพื่อให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่กว่าฉันจะทำได้ เราก็ต้องเลิกรากันไปตั้งหลายหน แม้ระหว่างทางนั้นเราต่างคนต่างมีคนอื่นบ้างไปตามประสา

ครั้งล่าสุดที่เราได้นอนมองดาวบนดาดฟ้าด้วยกัน มันทำให้ฉันรู้ว่า ทุกวันนี้สิ่งที่ผูกพันเราสองคนไว้ ไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความเข้าใจซึ่งกันและกันที่ต้องซื้อมาด้วยน้ำตาและระยะเวลานานปี เราต่างเป็นคนที่สำคัญมากกว่าคนอื่นๆของซึ่งกันและกัน เราเรียนรู้ที่จะเงียบเสียงลงเมื่อทะเลาะกัน นั่งนิ่งๆอยู่ใกล้ๆกันสักพัก พอใจเย็นลงเราจึงคุยกันเรื่องอื่น มันยากสำหรับฉัน และเขาเองก็ไม่ชิน จึงต้องพยายามโทรศัพท์คุยกับใครสักคนในนาทีนั้น เพื่อเหนี่ยวรั้งตัวเองไว้ ไม่ให้เดินออกจากห้องไปเหมือนที่แล้วๆมา

เราไม่เคยทำความตกลงอะไรต่อกัน และเรียนรู้ที่จะทำร่วมกัน วันหนึ่งข้างหน้าที่เราต้องแยกทางกันไป ฉันคงไม่สามารถนั่งบอกคนของเขาได้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง เพราะการใช้ชีวิตร่วมกันกับใครสักคนนั้น ไม่อาจมีตำราเล่มไหนบอกได้ แล้วฉันก็ใจแคบเกินไปที่จะทำแบบนั้น

นักดนตรีกับนักเขียนอยู่ด้วยกันก็มีแต่เรื่องน่าเจ็บปวด เคยมีนิยายเล่มนึงที่ฉันจำชื่อไม่ได้บอกไว้ และฉันก็เห็นด้วย แต่... ฉันยังเต็มใจที่จะเจ็บปวดเพราะฉันรู้ว่าไม่ได้เจ็บปวดอยู่ตามลำพัง

สำหรับความรักของเพื่อนรุ่นพี่ ฉันไม่รู้ว่าทั้งสองคนเคยพยายามที่จะปรับตัวเข้าหากันบ้างรึเปล่า แต่ฉันเชื่อว่าพี่ชายของฉันได้ทำดีที่สุดแล้ว เช่นเดียวกับฉันที่พยายามทำให้ดีที่สุด แต่ถ้าหากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องพยายามอยู่เพียงลำพัง มันก็โหดร้ายเกินไปที่จะต้องใช้เส้นทางเดินของชีวิตร่วมกัน

Create Date : 19 กรกฎาคม 2551

Last Update : 19 กรกฎาคม 2551 21:04:34 น.

0 comments

Counter : 364 Pageviews.