คน...(ที่ทำให้ใจ)หาย ถ้าหากความทรงจำสามารถบรรจุลงในกระป๋องได้ก็คงดีไม่น้อย เพราะนั่นหมายความว่าเราจะสามารถรู้ได้ล่วงหน้าว่ามันจะหมดอายุเมื่อไหร่ เช่นเดียวกับอาหารกระป๋อง แต่ยังไม่มีเทคโนโลยีสามารถจัดการกับความทรงจำได้ หลายความทรงจำชัดเจนราวกับว่าเรื่องราวเหล่านั้นเพิ่งผ่านพ้นไปได้ไม่นาน ในขณะที่บางความทรงจำกลับเลือนราง ราวกับเรื่องราวเหล่านั้นเคยเกิดขึ้นเนิ่นนานมาแล้ว และอีกบางความทรงจำกลับสูญหายไปโดยไม่มีวิธีทวงกลับ มีเพียงรอยแผลผ่าตัดที่รอวันหายสนิทเท่านั้น ที่บอกให้ฉันรู้ว่าทำไมฉันถึงต้องนอนโรงพยาบาลแบบฉุกเฉินครั้งล่าสุด ใบเสร็จรับเงินที่แจกแจงรายละเอียดของค่าใช้จ่ายที่ได้รับมาในแต่ละครั้ง เป็นเหมือนไดอารี่ที่ช่วยให้ฉันรู้ว่าตัวเองนอนโรงพยาบาลกี่วัน และต้องทำการรักษาอย่างไรบ้าง ถ้าไม่มีใบเสร็จรับเงิน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าปีนี้ตัวเองต้องสแกนสมองไปแล้วถึงสามครั้ง ฉันจำไม่ได้ว่าหลังจากเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง ต้องนอนพักฟื้นกี่วัน แล้วตัวเองไปทำวีรกรรมอะไรไว้บรรดาพยาบาลใน ward นั้นถึงได้ทำท่าแปลกๆ เมื่อฉันกลับไป admid ที่ ward นั้นอีกครั้ง ความทรงจำของฉันขาดหายไปหลายช่วง แต่ความทรงจำในบางช่วงตอนของชีวิตที่ฉันอยากลืมกลับชัดเจนมากขึ้นทุกวัน เป็นช่วงชีวิตที่ฉันได้ใช้เวลาร่วมกับผู้ชายคนนึง ก่อนที่จะพลัดหายจากกันและกันไป “ถ้าหากบังเอิญเจอกันที่ไหน ก็ไม่ต้องทัก” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดกับเขา เหตุผลในนาทีนั้นคือฉันคงไม่รู้จะพูดอะไรหากต้องเผชิญหน้ากับคนเคยรักกันในฐานะคนอื่น เขาไม่ใช่คนแรกที่ฉันไม่สามารถที่จะพูดคุยด้วยได้อีก เมื่อชื่อของความสัมพันธ์ที่มีต่อกันเปลี่ยนแปลงไป ฉันลบเบอร์ของเขาออกจากซิมการ์ด ฉีกหน้ากระดาษที่จดที่อยู่ของเขาไว้ทิ้งลงถังขยะ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่จะสามารถเชื่อมโยงฉันกับเขาไว้ด้วยกันตามที่เขาบอก แล้วดำเนินชีวิตของตัวเองไปตามปรกติ นอกจากคนที่บ้านแล้วก็มีอีกไม่กี่คนที่รู้ว่าฉันป่วย เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครเห็นสารรูปตัวเองตอนชำรุดทรุดโทรม ข่าวของฉันจึงไปไม่ถึงเขา และฉันก็ไม่มีแก่ใจจะเรียกร้องความสนใจ เอาใจใส่จากเขาเช่นกัน ฉันนึกถึงเขาอีกครั้งก็ตอนที่เพื่อนบอกว่ามีคนโทรไปหาที่ออฟฟิศ ตอนที่หันหลังให้กันนั้นฉันยังทำงานประจำอยู่ แต่ฉันไม่ได้ทำงานที่นั่นเกือบสามปีแล้ว ข่าวของฉันไปไม่ถึงเขา เพื่อนไม่ได้ให้เบอร์มือถือของฉันไป ฉันจึงลองกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาเขา ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร .................... เสียงที่ดังอยู่ปลายสายบอกให้รู้ว่า ฉันไม่ต้องเสียเวลาครุ่นคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว เพราะเบอร์บ้านเบอร์นี้ได้ถูกยกเลิกการใช้บริการเรียบร้อยแล้ว เขาคงย้ายบ้านไปแล้ว มีแค่เบอร์บ้านที่จำง่ายของเขาเท่านั้นที่พอจะเชื่อมโยงฉันกับเขาให้กลับมาเจอกันได้อีก เขาอยู่บ้านเลขที่อะไรในหมู่บ้านจัดสรรนั้นเป็นเรื่องยากเกินไปที่ฉันจะจำได้ เบอร์เพื่อนของเขาฉันก็ลบทิ้งไปพร้อมๆ กับเบอร์มือถือของเขา แล้วฉันจะไปตามหาเขาได้จากมุมส่วนไหนของโลก เคยเป็นกันไหม – ไม่เห็นคุณค่า จนกว่าของสิ่งนั้นจะสูญหายไปจากชีวิต   Create Date : 24 ธันวาคม 2551 4 comments Last Update : 24 ธันวาคม 2551 17:40:06 น. Counter : 710 Pageviews. Share Tweet

อย่าเศร้า   โดย: patra_vet 24 ธันวาคม 2551 18:42:58 น.

โลกกว้างแค่ไหนไม่แตกต่าง ระหว่างความจริงและความฝัน สายใยแห่งความผูกพัน ใช่ว่าลบแล้วพลันจะจากไกล อาจใช่เหลือเพียงความทรงจำ สิ่งที่ทำเพียงหลบหนีใช่ไหม เผชิญหน้ากับความจริงทุกสิ่งไป แล้วหัวใจจะเข้มแข็งแกร่งกว่าเดิม   โดย: กวี 25 ธันวาคม 2551 9:56:51 น.

ขอบคุณและดีใจที่แวะมาอ่านนะครับ Merry X'mas ขอให้มีความสุขเสมอ   โดย: gyunwin 25 ธันวาคม 2551 18:10:24 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ยังงัยก็ยังมีเพื่อนๆนะคะ   โดย: ClayAnn 26 ธันวาคม 2551 0:47:07 น.