ไร่ของฉัน – บ้านความรัก

ไร่ของฉัน – บ้านความรัก
“ เรื่องราวของหมูหมากาไก่ และความเป็นไปของผู้คนในไร่
แสงตะวัน ”
โกเมศ มาสขาว
เจียงชิง

เสียงกุกกักและเสียงกระเส่าครางผิดปกติของมันทำให้เธอละจากงานถักร้อยในมือ ลงจากกระท่อมไปที่คอกของมันทันที เธอรู้ว่าบัดนี้ถึงเวลาแล้วที่มันจะให้ลูกครอกแรกแก่เธอ หลังจากนับวันนับคืนรอคอยเวลามาเกือบ 4 เดือนเต็ม เมื่อฉันตามลงไปก็พบว่า ลูกตัวแรกของมันได้โผล่หน้าออกมาดูโลกแล้ว ขนของมันมีสีน้ำตาลแดง คาดลายที่สีข้างด้วยสีน้ำตาลอ่อน- อ่อนปวกเปียกและเดินสะเปะสะปะอยู่ใกล้ ๆ กับแม่ของมัน ที่ผุดลุกผุดนั่ง หายใจฟืดฟาด เบ่งลมออกจากท้องด้วยอาการทุรนทุราย ฉันรีบขึ้นมาบนกระท่อมอีกครั้งเพื่อเอาอุปกรณ์ช่วยคลอดที่เตรียมพร้อมไว้ในตู้ยา โดยมีเธอนั่งเฝ้าดูมันอยู่อย่างใกล้ชิด ...กลับลงไป ลูกหมูน้อยตัวลายเพิ่มจำนวนเป็นสองตัวแล้ว
ฉันแยกลูกทั้งสองออกจากแม่ของมันมาพักไว้ในกาละมัง บรรจงเช็ดน้ำเมือกให้ตัวของมันแห้ง ใช้ด้ายเย็บผ้าผูกสายสะดือเพื่อไม่ให้ลมเข้า ตัดสายสะดือให้สั้นลงด้วยใบมีดโกนและทาทิงเจอร์ไอโอดีนป้องกันการติดเชื้อ... จากนั้นจึงใช้กรรไกรตัดเล็บตัดเขี้ยวอ่อนของมันออกเพื่อนมแม่ของมันจะได้ไม่เกิดบาดแผลเวลาที่มันกัดทึ้ง
ลูกตัวที่สามและสี่ตามกันออกมาในเวลาไม่นานนัก จากนั้นแม่ของมันก็ทรุดตัวลงนอน หายใจหอบอยู่บนฟางซึ่งเธอนำมาปูให้เป็นห้องคลอดชั่วคราวของมัน
“ สี่ตัวเองเหรอ...ออกมาอีกสิ ” เธอพูดทั้งยิ้ม ใช้มือแกะโคลนแห้งที่ติดอยู่บนแผงคอของมันออกทีละชิ้น
“ ถ้ามันห่างก็แสดงว่าหมดแล้ว หมูป่าส่วนใหญ่ออกลูกไม่เกินหกตัวหรอก ”
“ สี่ตัวก็ดี แค่แม่มันตัวเดียวก็กินไก่จวนจะหมดเล้าอยู่แล้ว ” เธอหัวเราะออกมาอีกครั้ง เขย่าคอซึ่งอุดมไปด้วยไขมันของมันให้กระเพื่อมเป็นจังหวะ แม่หมูเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนจะรู้ความ ร้องออด ๆ ในลำคอ แล้วลุกขึ้นเดินใช้จมูกไถดินไปรอบ ๆ บริเวณ
ฉันปฏิบัติกับลูกหมูตัวหลัง ๆ เหมือนกับสองตัวแรก จากนั้นจึงปล่อยให้มันกินนมแม่ เมื่อแน่ใจว่าท้องแรกของมันให้ลูกเพียงสี่ตัวเท่านั้น
“ แม่ชื่อเจียงชิง ลูกจะชื่ออะไรดี ” เธอหันมาขอความเห็น
“ ก็แล้วแต่...ไอ้หนึ่ง สอง สาม สี่ เป็นไง ”
“ บ้า... ลูกหมูนะ ไม่ใช่ลูกไฮโล ” เธอยิ้มพรายออกมา ขณะที่แม่หมูหยุดยืน โก่งตัวเบ่งลมออกจากท้องอีกสองถึงสามครั้ง จากนั้นสายรกที่ห้อยคาอยู่ที่ช่องคลอดของมันก็ไหลย้อยออกมาขยุ้มใหญ่...

เธอจะตั้งชื่อให้กับสัตว์ทุกตัวที่อยู่ในความครอบครองของเธอ ราวกับว่ามันเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่ง พอ ๆ กับการเลี้ยงดูที่ดี ...แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด สัตว์บางชนิดที่เป็นอาหาร เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในไร่ อย่างเป็ดไก่หรือห่าน(ยกเว้นบางตัว) เธอก็เลี่ยงที่จะให้นามเรียกขานแก่มัน ด้วยเหตุผลที่ว่าจำนวนของมันเยอะเกินจดจำและเวลาที่ฉันนำมันมาประกอบอาหาร เธอก็จะได้ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจว่าสมาชิกที่เธอรักตัวใดตัวหนึ่งเข้ามาอยู่ในท้องของเธอเสียแล้ว
กระนั้น... สัตว์ที่ไม่ได้รับเชิญบางชนิดยังพลอยมีชื่อกับเขาไปด้วย อย่างตุ๊กแกหลังชั้นหนังสือคู่ผัวเมียที่ทำให้เธอตกใจร้องบ้านแทบแตกในการพบกันครั้งแรก มาพักหลัง ๆ ที่มันโผล่หัวออกมา เธอก็มักที่จะทักทายมันอย่างคุ้นเคยอยู่เสมอ
“ เป็นไง ไอ้จอนนี่ จอมขี้เกียจ ” เป็นอย่างนั้นทุกครั้งไป ...และเมื่อลูกของมันแตกตัวออกจากไข่ เธอก็จะเรียกพวกมันว่า “ จอนนี่จูเนียร์ ” ไปซะงั้น
แต่แม่หมูป่าไม่เป็นเช่นนั้น เราซื้อต่อมันมาจากคนในหมู่บ้านด้วยความตั้งใจว่าจะให้มันเป็นอาหารเลี้ยงผู้คนในงานกวีควงเคียวที่จะจัดขึ้นในปลายปี
แรก ๆ ที่มันมาอยู่กับเรา เธอจึงไม่ใคร่สนใจมันมากนัก ทั้งไม่ยินยอมให้มันมีชื่อเหมือนกับสัตว์เลี้ยงตัวอื่น ๆ ดังนั้นฐานะของมันจึงไม่ต่างไปกับหมูเชลยเท่าใดนัก เราทำสายผูกคอและล่ามมันไว้ใต้ต้นมะค่าแต้ริมหนองน้ำเป็นการชั่วคราว จากนั้นจึงหาไม้ไผ่มาทำรั้วตีกั้นเป็นคอกเล็ก ๆ พอที่จะขังมันได้ หาหยวกกล้วยหรือผักอีเอี่ยนมาต้มผสมรำเป็นอาหารหลักของมันทั้งเช้าเย็น จากหมูป่าผอมกะหร่องจึงค่อย ๆ อ้วนท้วนขึ้นตามลำดับ
ระหว่างนั้นเธอยังคงไม่ได้ใส่ใจมันเช่นเคย กระทั่งมันเริ่มแสดงพฤติกรรมแปลก ๆ ให้เธอได้ประจักษ์และเป็นที่กล่าวขานไปทั้งหมู่บ้านในเวลาต่อมา
“ ชื่ออีเจียงชิงน่ะดีแล้ว ปฏิวัติวัฒนธรรมตัวเองจนป่นปี้ เสียหมูหมด ” เธอเริ่มแสดงความคิดเห็นในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่เราช่วยกันไล่ต้อนจับมันขึ้นจากน้ำ หลังจากที่มันลงไปแหวกว่ายไล่เป็ด ตูม ๆ อยู่กลางหนองอย่างเมามัน เมื่อจับมันผูกคอได้ มันก็ยินยอมเดินตามหลังต้อย ๆ เหมือนหมูสำนึกผิด ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าคอกโดยไม่ต้องบังคับขับส่ง ไม้เรียวที่เธอเตรียมไว้กำราบพฤติกรรมนอกลู่ของมันจึงไม่เคยได้ใช้ประโยชน์เลยสักครั้งหนึ่ง
พฤติกรรมนอกลู่ของหมูป่าปฏิวัติอย่างอีเจียงชิง มิใช่มีเพียงเท่านั้น เพราะนอกจากที่มันจะชอบกินไก่(เป็นๆ)แล้ว มันยังรักอิสระและไม่ชอบถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวอีกด้วย ทุกครั้งที่เราให้อาหารมันในตอนเย็น มันจะทำตัวสงบเสงี่ยมเป็นหมูเชื่อง ๆ ว่านอนสอนง่ายอยู่ในคอกซึ่งถูกปิดล็อคไว้อย่างดี และในทุกตอนเช้าที่เราตื่นขึ้นมา เราก็จะพบว่ามันได้แหกคอกออกมานอนตากพุงอยู่ข้างนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ วันดีคืนดีที่อากาศแปรปรวน บางทีบางครั้งถึงขนาดขึ้นมานอนเฝ้าเราอยู่บนกระท่อมเลยก็มี
นั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกโกรธเลยสักนิด กลับกัน...เธอยิ่งรู้สึกเอ็นดูมันมากขึ้นทบทวี ยิ่งในช่วงหลัง ๆ อีเจียงชิงมีพัฒนาการทางสมองเบี่ยงเบนจนตัวมันเองก็อาจจะสับสนไม่แน่ใจว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ บางครั้งมันชอบที่จะไปสุมหัวอยู่กับฝูงแพะตลอดทั้งวัน หรือไม่ก็ชอบที่จะเดินตามหลังเด็ก ๆ ซึ่งพาหมามาไล่แย้ในไร่ ไล่หยอกหมา หยอกคน เป็นที่ขบขันของเหล่าพรานทุ่งตัวน้อยในวันหยุดเรียน...
ท้ายที่สุดมันก็แคล้วคลาดจากการที่จะต้อง“ขึ้นเขียง” เพราะพฤติกรรม“ผิดหมู” ของมัน เมื่องานกวีควงเคียวใกล้มาถึง
“ เถอะนะ ดูมันสักรุ่น ค่อยขายต่อก็ได้ เป็ดไก่ก็เยอะแยะพอเลี้ยงคนได้ทั้งงาน ไม่ต้องถึงกับล้มหมูหรอก” เธอให้เหตุผลประกอบการตัดสินใจ ขณะที่อีเจียงชิงกำลังมีอาการเป็นสัด ร้องออด ๆ อยู่ริมหนองน้ำ บางครั้งก็วิ่งวนไปวนมาคล้ายติดโรคหมูบ้ามาจากที่ไหนสักแห่ง

นานหลายเดือนที่มันเข้ามาเป็นสมาชิกในไร่ของเรา โดยที่ไม่มีโอกาสได้ย่างกรายไปไหนเลย เมื่อถึงวันที่จะต้องพามันไป“เลือกคู่” อาการของมันจึงดูระริกระรี้เหมือนเด็กสาวที่เพิ่งหนีเที่ยวเป็นครั้งแรก
เราใช้เชือกผูกคอจูงมันเดินไปตามทางเท้า ลัดเลาะป่าโคกป่ากุงเข้าสู่หมู่บ้าน ซึ่งที่นั่นมีคนเลี้ยงหมูป่าพ่อพันธุ์อยู่ตัวหนึ่ง การได้ออกมานอกพื้นที่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนคงทำให้มันรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย เพราะแทนที่มันจะเดินตามหลังเราอย่างที่เคยเป็น อีเจียงชิงกลับวิ่งแซงนำหน้าจูงคนให้กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามก้นมันไปจนถึงท้ายหมู่บ้าน และเมื่อตัดเข้าสู่ถนนสายหลักกลางหมู่บ้านซึ่งเป็นถนนคอนกรีต มันกลับแสดงพฤติกรรม“ขยาดเมือง” กลัวถนนคอนกรีตจนลนลาน ไม่กล้าที่จะเดินเหยียบไปบนถนนนั้น... กลัวจนขี้แตกขี้แตน จนเราต้องพามันออกนอกเส้นทาง ลัดไปตามสวนของชาวบ้าน พร้อมกับคำปรามาสของเด็ก ๆ ที่มามุงดูและพยายามช่วยกันไล่ต้อนมันขึ้นถนนครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดก็มาถึงที่หมายได้อย่างทุลักทุเลเป็นผลให้ไร่ของเรามีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นอีกสี่ตัว ในเวลาสี่เดือนต่อมา

อีเจียงชิงหายไปในเช้าวันหนึ่ง... ทิ้งลูกน้อยวัยเพิ่งหย่านมให้วิ่งพล่านคุ้ยไถดินอยู่รอบๆหนอง เราพยายามค้นหามันไปตามที่ต่าง ๆ ที่มันเคยไป กลับไม่พบแม้ร่องรอยขุดคุ้ยดินของมันอย่างที่เคยเป็น
ในหมู่บ้านขณะนี้... อึกทึกครึกโครมไปด้วยเสียงจากเครื่องขยายเสียงและเสียงโห่ร้องของกองเชียร์ทีมฟุตบอลหมู่บ้านในงานแข่งขันกีฬาต้านยาเสพติดขององค์การบริหารส่วนตำบล... อาจเป็นเหตุให้มันตกใจและเตลิดเปิดเปิงไป
“ ถ้ามันกลับมา คงถึงเวลาที่ต้องขายมันแล้วล่ะ ” ฉันบอกแก่เธอเพราะมองเห็นถึงความยุ่งยากต่าง ๆ นานาที่เกิดขึ้น ...เธอพยักหน้ารับ
“ ฉันทำใจไว้แล้ว ว่าสักวันจะต้องมาถึง แต่ลูกของมันเอาไว้ก่อนนะ ”
“ ลูกมันก็ต้องขาย ถ้าถึงเวลา ” ฉันบอก แม้จะรู้สึกสะเทือนใจเมื่อเห็นแววตาเหงาเศร้าของเธอ... เธอยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อไป กระทั่งเด็กน้อยในหมู่บ้านสี่ถึงห้าคน ปั่นจักรยานนำข่าวชวนหัวมาบอกกับเรา
“ อีเจียงชิงมันไปเชียร์ฟุตบอลอยู่ข้างสนามโน่น ผู้ใหญ่บ้านให้มาบอก ตอนนี้เขาจับมันผูกไว้แล้ว...”
“ อะไรนะ ! ” เธอถึงกับโพล่งออกมาอย่างลืมตัว
“ สงสัยมันอยากจะเป็นนักฟุตบอล ” เด็กน้อยพูดปนหัวเราะ ทำให้เธอพลอยหัวเราะตามไปด้วย

...นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็เลิกสนใจมันเด็ดขาด นั่นไม่ใช่ผลพวงของความโกรธแค้น ชิงชัง หรือรังเกียจรำคาญที่มันสร้างปัญหาแต่อย่างใด...แต่เธออาจคิด...วันหนึ่งที่เราขายมันไป เธอจะได้ไม่รู้สึกสะเทือนใจในวันที่ไม่มีมันอยู่ และเพราะมันเกิดมาเป็นสัตว์ที่ให้เนื้อเป็นอาหาร สัจจะแท้จริงที่สุดเธอก็ได้ประจักษ์แก่ใจของเธอแล้ว
ทุกวันเธอยังคงเฝ้าเลี้ยงดูลูกน้อยทั้งสี่ของมันอย่างใส่ใจ เรียกพวกมันว่า... ไอ้กระปุก , กระป๋อง , กระแป๋ง และกะโป๋ ทั้งยังจดจำลักษณะแตกต่างของลูกหมูทุกตัวได้อย่างแม่นยำ ...เธอรู้ว่าวันหนึ่งจะต้องขายพวกมันไปเช่นกัน แต่การทำความเข้าใจกับความจริงที่เกิดขึ้นก็ทำให้เธอเตรียมใจไว้ เข้มแข็งพอที่จะรับมือกับความเป็นไปของโลกได้อย่างสงบและเยือกเย็น...

พิมพ์ครั้งแรก : หนังสือไทบ้าน 2552

Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2554 16:04:08 น. Counter : 365 Pageviews.		0 comments
Share Tweet