Bloggang.com : แลงมาเถียงนา - ตวามตายไม่รู้ตัว

ตวามตายไม่รู้ตัว

โกเมศ มาสขาว

ผมเพิ่งเคยพบหล่อนเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในรอบแปดปีที่ผ่านมา เมษาเพื่อนหญิงที่ผมรู้จัก คุ้นเคยและเติบโตมาด้วยกันในหมู่บ้านชนบทห่างไกลที่เราอาศัยอยู่ เราเรียนชั้นประถมด้วยกันในโรงเรียนเล็ก ๆ แห่งนั้น กระทั่งหล่อนย้ายเข้าไปศึกษาต่อชั้นมัธยมศึกษาในเมือง เมืองอันนำการจากพรากนิจนิรันดร์มาสู่เรา…

ท้องถนนยามพลบค่ำยังคงคราคร่ำไปด้วยผู้คน รถรา และสีแสงเรื่อเรืองแปลกปนไปทุกถิ่น มันได้กลืนผมหายเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสภาวะแวดล้อมมืดดำอย่างไม่รู้ตัว ผมเพิ่งเห็นข่าวของหล่อนในเย็นวันนี้เองในนิตยสารรายสัปดาห์ฉบับหนึ่ง หลังจากที่เราได้พบปะพูดคุยกันเพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น…

ความเบื่อหน่ายนำพาผมไปพบกับหล่อน ในสถานที่ซึ่งลี้ลับมืดดำอันเป็นแก่นลึก เปลือกนอกนั้นเป็นเพียงกากของความสุขร่ายเวทย์สำทับ เย็นชา และเคลิ้บเคลิ้มชวนให้คล้อยถลำ สถานที่ที่หมอผีบ้ากามรอคอยเวลาพร่าพรากพรหมจรรย์จากนางพรายอ่อนอาคม ผู้พลัดหลงเข้ามาในดินแดนลี้ลับแห่งนี้ ผมเมามายและเฉยชากับชีวิต ดื่มด่ำอยู่กับความว่างเปล่า เสียงเพลงบีบประสาทจนหัวใจเต้นคล้ายจะดันกระแทกทรวงออกมา ดูหล่อนดีใจมากที่ได้พบกับผม ( ดูจากอาการที่หล่อนกระโดดกอดคอผม ) แต่ผมกลับประหลาดใจจนจับต้นชนปลายไม่ถูก หล่อนเปลี่ยนไปมากทีเดียว สวยและดูมั่นใจขึ้นจนคล้ายกับเป็นคนละคนที่ผมเคยได้รู้จัก และที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นก็คือ หล่อนมาเพียงคนเดียวในชุดดำคอเว้าลึกลงจนเห็นเนินถันภ์อวบขาว
“ ษา อยากเป็นดี.เจ. รายการวิทยุ ก็เลยต้องมาฝึกหัดที่นี่ก่อน ” หล่อนบอกความใฝ่ฝัน พยักหน้าไปยังฟลอร์เต้นรำที่มีกลุ่มคนขยับเคลื่อนไหวยักย้ายไปตามจังหวะของดนตรี ผมยังจำได้ในวัยเด็กหล่อนเคยบอกอยากเป็นหมอ เราเคยเล่นขายของด้วยกัน ผมเล่นเป็นคนป่วยและหล่อนก็เล่นเป็นหมอ ใช้ช้อนตักน้ำสมมุติเป็นยาป้อนผม ผมหลับตายังคงมองเห็นสีขาวในใจของหล่อน ไม่รู้ว่าหล่อนจะยังคงจำมันได้อยู่หรือไม่

ชายที่ผมไม่รู้จักเข้ามาจีบหล่อนแล้วร่วมดื่มกับเรา ทั้งสองสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ( ผมมารู้ทีหลังว่า ก่อนหน้านี้เขาและหล่อนรู้จักกันมาก่อนบ้างแล้ว) ดูหล่อนจะรู้สึกหวาดไหวอยู่ในที เมื่อเขาเอื้อมมือเข้ามาโอบแผ่นหลังแบบบางของหล่อน แต่ก็มิได้แสดงอาการหวั่นสะท้านแต่อย่างใด ดูหล่อนเจนโลกและแก่แดดแก่ลมขึ้น บางครั้งดูเหมือนว่าหล่อนจะแอบเหลือบชำเลืองมามองดูปฏิกิริยาของผม เมื่อเห็นผมไม่ใส่ใจ หล่อนกลับยิ่งรุกรานผมด้วยการกระทำในเชิงประชดประชันยิ่งขึ้น “ เมษา” คืนนั้นผมโกรธหล่อนมากทีเดียว หล่อนไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยรู้จักมาก่อนเลย

ในใจดวงนั้นเหมือนหลุมลึกที่เก็บงำความลับมืดดำดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง ยิ่งค้นหาเท่าใดยิ่งห่างไกลเท่านั้น ผมตัดสินใจเดินหนีจากหล่อนมาด้วยอัตวิสัยแห่งผม เมื่อผู้ชายคนนั้นเอ่ยปากชักชวนหล่อนให้ออกไปกินข้าวต้มข้างนอก แม้ว่าช่วงหลังหล่อนจะเปลี่ยนท่าทีฉุดดึงผมไว้ให้อยู่เป็นเพื่อน แต่ผมไม่ได้ไยดีต่อถ้อยคำอ้อนวอนใด ๆ คิดว่าวันหลังค่อยกลับมาทำความเข้าใจ และอธิบายความรู้สึกของผมที่มีต่อหล่อน

อาทิตย์หนึ่งเต็ม ๆ ที่ผมไม่ได้เจอกับเมษา วันนี้จึงตั้งใจที่จะมาดักรอหล่อนอยู่บริเวณหน้าสถานที่ที่เราเคยได้พบกัน…ในร้านกาแฟเหงา ๆ ยามเข้าใต้เข้าไฟ มองทอดสายตาออกไปยังอีกฝั่งถนน ไฟกระพริบเริ่มลีลามายาการหลอกล่อลวงเมืองสู่การครอบงำครั้งใหม่ นิตยสารอาชญากรรมรายสัปดาห์บนโต๊ะกาแฟฉบับนั้น เสนอภาพเปลือยเปล่าของหล่อนนอนแน่นิ่งอยู่บนฟูกลายดอกไม้สีแจ่มและแดงฉานไปด้วยคราบเลือด ผมนิ่งงัน รู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวขึ้นมาทันใด ความคิดถูกปิดกั้น หัวใจตกหล่นหายเข้าไปในดงหนาม ความปวดร้าวคลี่ม่านเข้าปกคลุมและรุมกระหน่ำทำร้ายผมอย่างสาแก่ใจ…หล่อนถูกข่มขืนในคืนนั้นเอง ชายที่ผมไม่รู้จักกระทำย่ำยีต่อหล่อนเยี่ยงสัตว์ป่า พร่าผลาญชีวิตด้วยอำนาจชั่วร้ายที่ไม่อาจต้านทาน ผมนึกไปถึงแววตาและคำอ้อนวอนของหล่อนในครั้งนั้น เหมือนกับจะบอกแก่ผมว่า เวลาที่คนเราจะได้พบกันนั้นแสนสั้นนัก เพียงผมยืดเวลารอคอยชั่วทิวาเยือน หล่อนก็จะยังคงมีชีวิตอยู่

สถานที่แห่งนั้นเริ่มเปิดให้บริการแล้วแต่ผมยังคงร่ำไห้ในความเงียบ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะกลับบ้านไปแสดงความเสียใจกับพ่อแม่ของหล่อนในฐานะที่เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน และผมก็มีส่วนร่วมในสาเหตุการตายกันแสนจะน่าสังเวชของหล่อนด้วย ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะกาแฟ ผมเหลือบมองไปยังสถานที่แห่งนั้นอีก เห็นเด็กสาวหลายคนเดินจูงมือกันหายเข้าไปในช่องท้องอันคล้ายกับดักของตึกโอฬาร ลึกเข้าไปข้างในเห็นฆาตกรผู้มากด้วยกามราคะนั่งรอคอยเวลาอยู่ในมุม ๆ หนึ่ง …อำนาจชั่วร้ายทั้งมวลซุกซ่อนไว้ภายใต้รอยยิ้มและชุดสูทสีดำนั้น……